IPTPP1/443-729/11-5/MW - Prawo gminy do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zorganizowanie wycieczki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2011 r. (data wpływu 7 września 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 listopada 2011 r. (data wpływu 1 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odpłatnego organizowania wycieczek oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zorganizowanie wycieczek - jest prawidłowe.

W dniu 7 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odpłatnego organizowania wycieczek i prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zorganizowanie wycieczek.

Wniosek został uzupełniony w dniu 1 grudnia 2011 r. o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego i wskazanie przedmiotu wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Dla dzieci zamieszkujących na terenie Gminy, organizuje wycieczki (wczasy) na terytorium Polski. Gmina nabywa w tym celu poszczególne towary i usługi składające się na wycieczkę (np. usługi noclegowe, przejazd, bilety wstępu na "atrakcje", wyżywienie, itp.) od różnych podmiotów, otrzymując z tego tytułu faktury VAT z wykazanym VAT naliczonym.

Za uczestnictwo dzieci w wycieczkach Gmina pobiera od ich rodziców wynagrodzenie. Niemniej jednak wynagrodzenie to jest zazwyczaj niższe niż wydatki poniesione na organizację wycieczki (Gmina realizuje ujemną marże).

Mając na uwadze wątpliwości związane z rozliczeniem VAT z tytułu organizacji wycieczek, Gmina dotychczas nie wystawiała faktur VAT. Gmina organizuje wycieczki dla dzieci zamieszkujących na terenie Gminy, co oznacza, że mieszkańcy Gminy a nie sama Gmina będą korzystać z organizowanych wycieczek. W konsekwencji w opinii Gminy należy uznać, że są one organizowane dla bezpośredniej korzyści turysty.

Gmina nabywa towary i usługi składające się na wycieczkę od różnych podmiotów, otrzymując z tego tytułu faktury VAT wystawione na Gminę. W konsekwencji Gmina działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Odpłatne zorganizowanie wycieczki za wynagrodzeniem powinno podlegać opodatkowaniu VAT.

Ad. 2. W opinii Gminy, odpłatne zorganizowanie wycieczki przez Gminę powinno podlegać opodatkowaniu na zasadzie VAT marża.

Ad. 3. W opinii Gminy usługa organizacji wycieczki przez Gminę powinna zostać co do zasady opodatkowana podstawową stawką VAT 23%, niemniej jednak w analizowanym przypadku zrealizowana będzie ujemna marża, więc efektywnie nie wystąpi VAT należny do zapłaty.

Ad. 4 W opinii Gminy, nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zorganizowanie wycieczki, bowiem usługa ta będzie opodatkowana na zasadzie VAT marża.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. W konsekwencji, w związku z faktem, że czynność odpłatnego zorganizowania wycieczki dla dzieci zamieszkujących na terenie Gminy nie stanowi dostawy towaru, stanowi ona usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie natomiast z ust. 6 tej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W konsekwencji, w świetle powyższych regulacji, w przypadku, gdy Gmina wykonuje swe czynności na podstawie umowy cywilnoprawnej, występuje ona w roli podatnika VAT. Mając na uwadze, że w przypadku odpłatnego zorganizowania wycieczki dla dzieci działanie Gminy będzie podobne do działania przedsiębiorcy, w tym zakresie powinna być uznana za podatnika VAT. W konsekwencji, jako że Gmina będzie wykonywać usługę organizacji wycieczki i w tym zakresie występować jako podatnik VAT, przedmiotowa transakcja będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Ad. 2. Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z ust. 3 tej regulacji, powyższe stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

* ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,

* działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,

* przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji usługi turystyki. Zgodnie z wypracowaną praktyką, przez usługi turystyki rozumie się kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć.

W opinii Gminy, organizowane przez nią wycieczki mieszczą się w tak zdefiniowanym zakresie usługi turystyki. W konsekwencji, w opinii Gminy zastosowanie znajdzie przepis art. 119 ust. 1 i w konsekwencji, Gmina powinna opodatkować wyłącznie marżę.

W przypadku ujemnej marży, Gmina nie będzie zobowiązana do odprowadzenia podatku należnego. Takie stanowisko zostało potwierdzone przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 20 czerwca 2011 r., sygn. ILPP1/443-475/11-4/NS, w której organ stwierdził, że "Powyższe prowadzi do wniosku, iż. usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone na które składa się szereg usług, zarówno obcych, jak i własnych, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczymi jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Konsekwencje podatkowe powinny być przyporządkowane świadczeniu wiodącemu. Wskazać ponadto należy, iż szczególne procedury dotyczące opodatkowania usług turystycznych mają zastosowanie do podmiotów gospodarczych, nawet jeśli nie są one formalnie agentami turystycznymi, ani biurami podróży. Jak orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 22 października 1998 r. w sprawie C-308/96 pomiędzy The Bow den Cort Hotel a Cornissioners of Customs and Excise (Wielka Brytania), szczególne procedury dotyczące opodatkowania usług turystycznych mają zastosowanie do właściciela hotelu, który, w zamian za cenę obejmującą pakiet usług, w sposób ciągły oferuje swoim klientom, poza zakwaterowaniem, również transport oraz wycieczki autokarowe w sytuacji, gdy usługi transportowe nabywane są od innego podatnika. W opinii Trybunału, odmienne podejście mogłoby bowiem doprowadzić do różnego traktowania tych samych usług, w zależności od uznania, czy ich dostawca jest agentem turystycznym w potocznym rozumieniu tego określenia, co z kolei mogłoby prowadzić do naruszenia zasad konkurencji".

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 17 maja 2011 r., sygn. ILPP2/443-382/11-3/AK, "Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczony stan prawny należy przyjąć, że organizacja przedmiotowych wyjazdów, w ramach których uczestnikom zostanie zapewniony transport, zakwaterowanie, wyżywienie i opieka, wycieczki i bilety wstępu uprzednio zakupionych oraz opiekę wychowawców zatrudnionych przez Zainteresowanego jest świadczeniem złożonym, składającym się z usług własnych i nabytych, zatem w konsekwencji stanowi usługę turystyki. Zatem nie znajdzie tu zastosowania obniżona stawka podatku VAT wynikająca z załącznika do ustawy. Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę miejsc na obozy i kolonie dla dzieci i młodzieży będzie podlegać szczególnej regulacji dotyczącej usług turystycznych, zawartej w art. 119 ustawy. Oznacza to, że usługi te, jako usługi turystyki, obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży, gdzie zastosowanie znajduje stawka podstawowa, tj. 23%. Zatem marżę od powyższej usługi polegającej na sprzedaży miejsc na obozie i koloniach dla dzieci i młodzieży, należy opodatkować stawką podatku w wysokości 23%".

W konsekwencji w związku z faktem, że to Gmina jest odpowiedzialna za organizację wycieczki, w jej opinii spełnione są powyższe warunki i w konsekwencji usługa organizacji wycieczki powinna być opodatkowana na zasadzie VAT marża.

Ad. 3. Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy o VAT.

Natomiast zgodnie z art. 146a ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W konsekwencji, w związku z faktem, że usługa organizacji wycieczek nie korzysta w opinii Gminy z obniżonej stawki VAT, czynność ta powinna podlegać podstawowej stawce w wysokości 23%. Gminie nie są znane inne regulacje ustawy o VAT lub aktów wykonawczych, które umożliwiałyby zastosowanie obniżenia stawki VAT lub zwolnienia z podatku.

Niemniej jednak w analizowanym przypadku zrealizowana będzie ujemna marża, więc efektywnie nie wystąpi VAT należny do zapłaty.

Ad. 4 Zgodnie z art. 119 ust. 4 ustawy o VAT, podatnikom o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

W konsekwencji, w przypadku opodatkowania usługi organizacji wycieczki na zasadzie VAT marża, Gmina nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z poniesionymi wydatkami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W świetle art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, że Gmina organizuje wycieczki na terytorium Polski dla dzieci zamieszkujących na terenie Gminy. Gmina nabywa w tym celu poszczególne towary i usługi składające się na wycieczkę (np. usługi noclegowe, przejazd, bilety wstępu na "atrakcje", wyżywienie, itp.) od różnych podmiotów, otrzymując z tego tytułu faktury VAT z wykazanym VAT naliczonym. Za uczestnictwo dzieci w wycieczkach Gmina pobiera od ich rodziców wynagrodzenie. Wycieczki organizowane są dla bezpośredniej korzyści turysty. Gmina, nabywając od innych podmiotów towary i usługi w związku z organizowaniem wycieczek, działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "usług turystyki". Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 "turystyka" to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak "Ekonomika turystyki" PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wołejko "Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej", Ruch turystyczny - Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Natomiast, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 z późn. zm.), przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Natomiast impreza turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu (art. 3 pkt 2). Turysta w myśl ww. ustawy to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc (art. 3 pkt 9).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn "Marketing w turystyce", Warszawa 2002 r., s. 99).

Zatem, usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Na mocy art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa "w szczególności" oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

* działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

* przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto, w świetle art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Wskazać tutaj należy, iż podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie "środków" do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej.

Usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to bowiem świadczenie złożone na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny był zakup usługi turystycznej.

Uwzględniając przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, iż charakter świadczonych usług i sposób ich realizacji wskazuje na konieczność zastosowania szczególnej procedury w rozliczaniu podatku od towarów i usług, bowiem przy świadczeniu tych usług Wnioskodawca spełnia przesłanki zawarte w art. 119 ust. 3 ustawy. W takiej sytuacji opodatkowanie przedmiotowych usług turystyki winno nastąpić według procedury przewidzianej w art. 119, przy spełnieniu warunku prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 19 ust. 3 a ustawy. Podstawą opodatkowania będzie marża zdefiniowana w art. 119 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Usługi zakupione przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek, dla bezpośredniej korzyści turysty (noclegi, przejazdy, bilety wstępu, wyżywienie, itp.) w związku z organizowaniem wycieczek, będą podlegały opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy i będzie miała do nich zastosowanie stawka podatku VAT w wysokości 23%.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanego przepisu art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Stosownie do postanowień art. 119 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługi turystyki, w przypadku gdy podatnik:

* działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,

* przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W myśl art. 119 ust. 10 ustawy, podatnik, o którym mowa w ust. 3, w wystawionych przez siebie fakturach nie wykazuje kwot podatku.

Z art. 119 ust. 4 ustawy wynika, że podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zatem przesłanki wynikającej z art. 86 ust. 1 ustawy, warunkującej skorzystanie z prawa do odliczenia, tj. przesłanki istnienia pomiędzy dokonanymi zakupami a czynnościami opodatkowanymi, nie stosuje się jednakże - jak wskazano w ww. przepisie art. 119 ust. 4 ustawy - względem podatników stosujących rozliczenie świadczonych przez siebie usług turystyki na zasadzie tzw. VAT marża, zgodnie z art. 119 ust. 3 ustawy.

Powyższe ograniczenie ma zastosowanie jedynie do usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty,

Ponadto, stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Biorąc powyższe pod uwagę, w związku z faktem, że Wnioskodawca nabywa towary i usługi (usługi noclegowe, przejazd, bilety wstępu na "atrakcje", wyżywienie, itp.) we własnym imieniu i na własny rachunek od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i tym samym świadczy usługi turystyki opodatkowane na zasadzie VAT marża, nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z organizowaniem wycieczek, w związku z art. 119 ust. 4 ustawy.

Reasumując należy stwierdzić, że organizowanie wycieczek, na które składa się szereg usług obcych, jako usługa turystyczna będzie podlegało opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy i będzie miała do nich zastosowanie stawka podatku VAT w wysokości 23%.

Wnioskodawca nie będzie miał możliwości odliczenia podatku VAT od nabytych towarów i usług w związku z organizowaniem wycieczek.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i przedstawionego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniami - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano opis zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania odpłatnego organizowania wycieczek i prawa do odliczenia podatku naliczonego. Natomiast wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie opodatkowania odpłatnego organizowania wycieczek i prawa do odliczenia podatku naliczonego został załatwiony rozstrzygnięciem Nr IPTPP1/443-729/11-4/MW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70,45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.