IPTPP1/443-696/13-4/RG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2013 r. (data wpływu 12 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* uznania czynności dokonywanych między Spółką a Gminą za dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy;

* obowiązku zastosowania przez Spółkę art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, w przypadku, gdy Odpady, zostaną zaklasyfikowane do grupowań wymienionych w załączniku nr 11 ustawy;

* prawa do odliczenia VAT naliczonego z faktur otrzymywanych od Gminy dokumentujących zakup Odpadów

- jest prawidłowe.

W dniu 12 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* uznania czynności dokonywanych między Spółką a Gminą za dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy;

* obowiązku zastosowania przez Spółkę art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, w przypadku, gdy Odpady, zostaną zaklasyfikowane do grupowań wymienionych w załączniku nr 11 ustawy;

* prawa do odliczenia VAT naliczonego z faktur otrzymywanych od Gminy dokumentujących zakup Odpadów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

W związku ze zmianą zapisów ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 1996 r. Nr 132, poz. 662 z późn. zm., dalej: ustawa o utrzymaniu czystości), począwszy od dnia 1 lipca 2013 r., za zapewnienie odbioru odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości z terenu gminy oraz ich zagospodarowanie odpowiedzialne są gminy.

W drodze powyższej ustawy, na gminy został nałożony szereg obowiązków, do których należą w szczególności:

* objęcie wszystkich właścicieli nieruchomości systemem gospodarowania odpadami komunalnymi,

* sprawowanie nadzoru nad gospodarowaniem odpadami komunalnymi, w tym nad realizacją zadań powierzonych podmiotowi odbierającemu odpady komunalne od właścicieli nieruchomości,

* organizacja przetargu na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości lub przetargu na odbieranie i zagospodarowanie tych odpadów,

* ustalenie terminu, częstotliwości i trybu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Zgodnie z art. 6h ustawy o utrzymaniu czystości, właściciele nieruchomości są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

W związku z powyższym Gmina (dalej: Gmina), celem realizacji obowiązków nałożonych na nią ustawą o utrzymaniu czystości, zorganizowała przetarg na świadczenie na jej rzecz usług w zakresie odbioru odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości oraz na zagospodarowanie tych odpadów. Spółka, jako podmiot wyłoniony w drodze ww. przetargu, zawarła z Gminą umowę na odbiór i zagospodarowanie odpadów o kodach, określonych w katalogu odpadów zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 27 września 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (dalej: katalog odpadów), pochodzących od właścicieli nieruchomości z terenu Gminy, na których zamieszkują mieszkańcy oraz od właścicieli nieruchomości z terenu Gminy, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (dalej: Umowa). Na podstawie tej Umowy Spółka zobowiązana była również do wyposażenia, do dnia rozpoczęcia świadczenia usług, tj. do 1 lipca 2013 r., przedmiotowych nieruchomości w pojemniki na odpady zgodnie z obowiązującym prawem miejscowym.

W ramach przedmiotowej Umowy, Spółka zobowiązana jest:

1. do odbioru i zagospodarowania pochodzących od właścicieli nieruchomości z terenu Gminy:

A. zmieszanych odpadów komunalnych o kodzie 20 03 01, tj. odpadów niesegregowanych oraz pozostałości po segregacji,

B. odpadów suchych o kodzie 15 01 06 (papier, tworzywa sztuczne, opakowania wielomateriałowe i metale), składowanych przez mieszkańców łącznie w jednym pojemniku lub worku, bez wcześniejszego dodatkowego segregowania ich na poszczególne elementy składowe tj. na papier, tworzywa sztuczne, opakowania zawierające metal czy opakowania wielomateriałowe,

C. opakowań szklanych o kodzie 15 01 07 gromadzonych w formie zmieszanej oraz w podziale na białe i kolorowe,

D. odpadów ulegających biodegradacji w podziale na bioodpady o kodzie 20 01 08 i odpady zielone o kodzie 20 02 01.

Do odbioru odpadów z kategorii A-D Spółka będzie wykorzystywała cztery pojazdy, w tym pierwszy przeznaczony do odbioru odpadów mieszanych, przy pomocy drugiego będą odbierane odpady suche, trzeciego - odpady szklane, a czwartego odpady ulegające biodegradacji.

2. do odbioru:

E. przeterminowanych leków o kodzie 20 01 32 z aptek,

F. zużytych baterii o kodzie 20 01 34 z placówek oświatowych i instytucji pożytku publicznego,

i ich zagospodarowania,

3. odbioru i zagospodarowania następujących odpadów komunalnych gromadzonych w Punkcie Selektywnego Zbierania Odpadów Komunalnych (dalej: PSZOK) oraz w ramach zbiórki odpadów wielkogabarytowych z gospodarstw domowych:

G.

H. chemikaliów (farby, rozpuszczalniki, oleje odpadowe) o kodach 20 01 13*, 20 01 14*, 20 01 15*, 20 01 19*, 20 01 27*, 20 01 29*,

I. zużytych baterii akumulatorów o kodzie 20 01 34,

J. baterii i akumulatorów o kodzie 20 01 33*,

K. zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych o kodzie 20 01 35* (telewizory, monitory),

L. zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych o kodzie 20 01 36 (pralki, radia, drukarki, odkurzacze),

M. urządzeń zawierających freony (lodówki) o kodzie 20 01 23*,

N. odpadów wielkogabarytowych o kodzie 20 03 07 (wersalki, tapczany, łóżka, fotele, elementy stolarki, okna, dywany, wykładziny),

O. odpadów budowlano - rozbiórkowych o kodach z grupy 17,

P. zużytych opon w rozmiarze do 20 cali o kodzie 16 01 03,

Q. zużytych opon w rozmiarze powyżej 20 cali o kodzie 16 01 03, w rozmiarze powyżej 20 cali,

R. metalu (złomu) o kodzie 20 01 40,

oraz odpadów zielonych o kodzie 20 02 01, wymienionych powyżej w punkcie D.

Świadczenie usług odbioru i zagospodarowania odpadów komunalnych Spółka zamierza dokumentować wystawianymi na Gminę fakturami VAT i ujmować je w swych rejestrach sprzedaży oraz wykazywać w składanych deklaracjach VAT-7.

Ponadto, ze względu na określoną wartość ekonomiczną niektórych z powyższych odpadów, Spółka zamierza zawrzeć z Gminą odrębną umowę na odpłatny zakup przez Spółkę od Gminy wymienionych powyżej w punktach B, C, J, K, O, Q kategorii odpadów (dalej: Odpady), odebranych przez Spółkę, celem ich zagospodarowania. Pozostałe odpady komunalne odbierane przez Spółkę w ramach realizacji Umowy, nie będą przedmiotem odpłatnego zakupu od Gminy. Na podstawie tej umowy prawo własności Odpadów, odebranych przez Spółkę, zostanie na nią przeniesione przez Gminę. Spółka będzie zatem mogła samodzielnie, z uwzględnieniem obowiązków w zakresie sposobów zagospodarowania i parametrów odzysku jakie nakłada na nią zawarta z Gminą Umowa, decydować o przyszłym przeznaczeniu odebranych i zagospodarowanych przez nią Odpadów, będących przedmiotem odpłatnego zakupu od Gminy. W szczególności Spółka będzie mogła dokonywać dalszej odsprzedaży tych Odpadów.

Zakup Odpadów od Gminy każdorazowo będzie następował w momencie ich odbioru przez Spółkę:

Wysokość odpłatności za zakupione od Gminy Odpady będzie prawdopodobnie zależna od ilości tych Odpadów odebranych w danym miesiącu przez Spółkę. Z tytułu zakupu Odpadów Spółka będzie otrzymywać od Gminy faktury VAT z wykazanym podatkiem naliczonym.

Zakupione od Gminy Odpady (w szczególności szkło, odpady suche, metal) Spółka zasadniczo, po przeprowadzeniu dodatkowych prac segregacyjnych będzie mogła przeznaczyć do dalszej odpłatnej odsprzedaży (bądź ewentualnie do wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności). Z tytułu tej sprzedaży Spółka zasadniczo będzie wystawiała faktury VAT.

Pozostałe odpady komunalne, jakie Spółka będzie odbierać w ramach realizacji zawartej z Gminą Umowy, inne niż Odpady, będące przedmiotem zakupu (np. odpady zielone, popiół) będą mogły zostać przez Spółkę wykorzystane na potrzeby rekultywacji składowiska odpadów, czy przysypywania fałd odpadów.

Spółka nie będzie wykorzystywała ani Odpadów zakupionych od Gminy ani pozostałych odpadów komunalnych, jakie będzie odbierać w ramach realizacji zawartej z Gminą Umowy do czynności zwolnionych z VAT.

Spółka wystąpi z wnioskiem do Ośrodka Interpretacji i Standardów Klasyfikacyjnych Głównego Urzędu Statystycznego (dalej: GUS) o nadanie klasyfikacji statycznych, według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (dalej: PKWiU) wprowadzonej Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r., obowiązującej obecnie dla celów VAT, dla poszczególnych Odpadów wymienionych powyżej a punktach B, C, J, K, O, Q, które będą przez nią zakupywane od Gminy.

We wniosku tym Spółka wskaże, iż jej zdaniem, wymienione Odpady sklasyfikowane powinny zostać odpowiednio do następujących grupowań PKWiU:

* odpady suche o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 15 01 06 (papier, tworzywa sztuczne, opakowania wielomateriałowe i metale) - PKWiU 38.11.59.0 "pozostałe odpady inne niż niebezpieczne nadające się do recyklingu, gdzie indziej niesklasyfikowane",

* opakowania szklane o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 15 01 07 - PKWiU 38.11.51.0 "odpady szklane",

* zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 20 01 35* (telewizory, monitory) - PKWiU 38.12.29 "pozostałe odpady niebezpieczne",

* zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 20 01 36 (pralki, radia, drukarki, odkurzacze) - PKWiU 38.11.39 "pozostałe odpady inne niż niebezpieczne nienadające się do recyklingu",

* zużyte opony w rozmiarze do 20 cali o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 16 01 03 - PKWiU 38. 11.53.0 "opony pneumatyczne, używane",

* metal (złom) o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 20 01 40 - PKWiU 24.45.20.0 "pozostałe metale nieżelazne i wyroby z nich: cermetale; popiół i pozostałości zawierające metale i związki metali".

Gmina będzie przenosiła na Spółkę prawo do rozporządzania odpadami jak właściciel. Celem Gminy jest dokonanie na mocy umowy sprzedaży przeniesienia na Spółkę własności odpadów, a co za tym idzie również prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Ograniczenie prawa własności odpadów wynika z ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach i ustawy o odpadach i dotyczy m.in. obowiązku osiągania określonych poziomów recyklingu i przygotowania do ponownego użycia określonych rodzajów odpadów (art. 3b wskazanej ustawy).

Należy wskazać dwie płaszczyzny, na których możliwe jest analizowanie kwestii Gminy jako wytwórcy odpadów:

a. Gmina jako wspólnota

Mając na uwadze definicję art. 1 ustawy o samorządzie gminnym, pod pojęciem gminy należy rozumieć wspólnotę samorządową oraz odpowiednie terytorium. Przyjmując powyższe, wytwarzanie przez mieszkańców gminy odpadów oraz ograniczenie terytorialne umowy do obszaru administracyjnego gminy, wskazuje, że Gmina jest wytwórcą odbieranych odpadów.

b. Instytucje Gminy

Wskazana we wniosku umowa nie obejmuje wprost odbioru odpadów z nieruchomości zajętych przez instytucje gminne. Zakres umowy dotyczy jednak także odbioru i zagospodarowania odpadów komunalnych z nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy. W takim rozumieniu, nabywane przez Wnioskodawcę odpady nie są wytwarzane wyłącznie przez Gminę, rozumianą przez pryzmat jej instytucji (urzędów Jednostek, itp.).

W wyniku przyjętej na podstawie nowelizacji ustawy o zachowaniu czystości i porządku w gminach komunalizacji odpadów, jeżeli dana substancja lub przedmiot wytworzone na obszarze gminy spełniają definicję odpadu komunalnego, ich własność przechodzi z chwilą powstania na gminę.

Zgodnie z definicją z art. 3 ust. 1 ustawy o odpadach: "Odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany".

Uznanie, że dany przedmiot należy do jednej z kategorii określonych w załączniku nie jest jednak decydujące. Konieczne jest jeszcze wystąpienie drugiego elementu definicji - stwierdzenie, że posiadacz przedmiotu pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do jego pozbycia się jest zobowiązany.

Powyższe potwierdza orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2010 r.: "Możliwość zakwalifikowania substancji do jednej z kategorii wskazanych w załączniku nr 1 do ustawy o odpadach czy też jej uwzględnienie w ramach normatywnej klasyfikacji odpadów nie przesądza o potrzebie jej uznania za odpad. Niezbędnym warunkiem jest bowiem, aby wytwórca substancji wyzbywał się jej lub zamierzał się jej wyzbyć (o ile wyzbycie nie jest prawnie wymagane). Konieczna jest więc siłą rzeczy zobiektywizowana ocena poczynań wytwórcy jednak w kontekście ustalenia jego subiektywnej woli. Przy ocenie takiej istotne znaczenie muszą odgrywać działania samego zainteresowanego, które mogą odzwierciedlać jego subiektywne nastawienie" (sygn. akt IV SA/Wa 885/09).

Z powołanego orzeczenia wynika, że o tym, czy mamy do czynienia z odpadem, decyduje termin "pozbywanie się". Ustawodawca wskazał jedynie, że "pozbywanie się" może być czynnością faktyczną, zamierzoną albo nakazaną (W. Radecki - Ustawa o odpadach. Komentarz, Warszawa 2008, s. 80).

W związku z powyższym Gmina staje się właścicielem odpadu w wyniku jego powstania, czyli m.in. pozbycia się go przez właściciela nieruchomości lub powstania obowiązku pozbycia się go - w zależności od rodzaju odpadu.

Na podstawie nowelizacji ustawy o zachowaniu czystości i porządku w gminach Gmina została zobowiązana do kształtowania polityki zarządzania odpadami oraz do ich zagospodarowania zgodnie z wymogami wskazanej ustawy. W celu zapewnienia optymalnej realizacji tych obowiązków, Gmina stała się właścicielem odpadów wytwarzanych na jej obszarze.

Zgodnie z art. 140 Kodeksu cywilnego: "W granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą".

W związku z powyższym sposób realizacji prawa własności odpadów definiowany jest przepisami ustawy o zachowaniu czystości i porządku w gminach oraz ustawy o odpadach. Jednocześnie należy wskazać, że w praktyce obowiązki związane z odzyskiwaniem odpadów nie ingerują w istotę praw Gminy.

Możliwe jest bowiem takie skonstruowanie systemu gospodarki odpadami, w którym Gmina, po odzyskaniu surowców wtórnych z odpadów komunalnych, dokonałaby transakcji ich zbycia (np. makulatury, tworzyw sztucznych, metali kolorowych). Zakres gospodarowania odnosi się bowiem na gruncie omawianej ustawy, przede wszystkim do zapewnienia określonego poziomu odzysku. Ustawa nie wskazuje jednak zasad postępowania z przetworzonymi surowcami.

Stąd odpowiednie zastosowanie znajdą postanowienia kodeksu cywilnego, dotyczące własności. Jak wskazano powyżej, obejmuje to również prawo do rozporządzania rzeczami. Odnosząc powyższe do problematyki gospodarki odpadami, należy wskazać, że możliwe jest przeniesienie przez Gminę własności odpadów lub surowców powstałych w wyniku ich przetworzenia lub segregacji. Ustawodawca nie ograniczył wyboru Gminy w tej kwestii.

W stanie faktycznym, przedstawionym we wniosku, Gmina przyjęła pierwsze rozwiązanie, polegające na powierzeniu Wnioskodawcy własności odpadów jeszcze przed ich recyklingiem. Co za tym idzie, Wnioskodawca będzie mógł rozporządzać odpadami i czerpać korzyści ze sprzedaży lub innej formy wykorzystania odzyskanych surowców.

Spółka będzie odpłatnie nabywała odpady od Gminy na podstawie zawartej z Gminą umowy sprzedaży.

Wnioskodawca będzie odbierał odpady będące własnością Gminy, od właścicieli nieruchomości, w rozumieniu art. 9e ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Miejscem odbioru odpadów, zgodnie z umową zawartą między Gminą a Wnioskodawcą są nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy oraz nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy.

Odpady, które Spółka zamierza nabywać, będą odbierane od właścicieli nieruchomości zamieszkujących teren Gminy, na podstawie zapisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Przedmiotem umowy zawartej pomiędzy Gminą w Wnioskodawcą jest "odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych pochodzących od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy oraz od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne z terenu Gminy...".

Powyższa Umowa ma na celu realizację obowiązków Gminy, nałożonych na nią na podstawie ustawy o zachowaniu czystości i porządku w gminach. Z mieszkańcami Gminy... nie będą zawierane umowy cywilnoprawne na przekazanie odpadów z ich gospodarstw domowych. Odbiór odpadów od mieszkańców Gminy z ich gospodarstw domowych odbywa się na podstawie składanych deklaracji. Gmina nie zawiera osobnych umów ze swoimi mieszkańcami.

Odbierając odpady będące przedmiotem wniosku, Spółka będzie realizowała obowiązki, o których mowa w art. 9e ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zawarta między Gminą a Spółką umowa zobowiązuje Spółkę do realizacji obowiązków wskazanych w ustawie o zachowaniu czystości i porządku w gminach.

Zdaniem Spółki, Gmina jako podmiot dokonujący dostawy odpadów objętych zakresem wniosku, powinna działać jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, u którego sprzedaż nie jest zwolniona z podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Niemniej jednak kwestia ta wymaga odrębnego potwierdzenia ze strony Gminy.

W opinii Spółki, dostawa przez Gminę odpadów, w przypadku jeśli będzie ona występowała w tym zakresie w roli podatnika podatku od towarów i usług, nie będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W oparciu o analizę zmian ustawy o zachowaniu czystości i porządku w gminach należy wskazać, że gmina staje się właścicielem odpadów w momencie ich powstania. Liczne komentarze dotyczące ustawy z 1 lipca 2011 r. o zamianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw wskazywały na realizację celu, jakim była komunalizacja odpadów. W okresie bezpośrednio poprzedzającym zmianę systemu gospodarowania odpadami również Ministerstwo Ochrony Środowiska wskazało na swoich stronach internetowych, że "od 1 lipca gmina stanie się właścicielem odpadów wytwarzanych na jej terenie i będzie musiała zapewnić ich odbiór i zagospodarowanie" (publikacja z 20 czerwca 2013 r. na stronie www.mos.gov.pl). Za stanowiskiem Ministerstwa, przejęcie własności odpadów wskazywały również poszczególne gminy na swoich stronach internetowych. Także Biuro Analiz Sejmowych wskazało w jednym z pism, że: "od 1 lipca 2013 r. właścicielem odpadów stanie się gmina, która powinna zorganizować ich odbiór i zapewnić odpowiednie przetwarzanie." (Reforma gospodarki odpadami komunalnymi; Mirosław Gwiazdowicz, INFOS, nr 12 (149), 20 czerwca 2013 r.).

W opinii Spółki zakup odpadów będzie związany z dalszą odsprzedażą przedmiotowych odpadów, po ich odpowiednim przygotowaniu, dokonywaną przez Spółkę w szczególności na rzecz przedsiębiorstw zajmujących się odzyskiem i recyklingiem przedmiotowych odpadów (bądź ewentualnie z wykorzystaniem ich na potrzeby prowadzonej działalności), tj. z czynnościami, które zdaniem Spółki, podlegają opodatkowaniu VAT (nie korzystają przy tym ze zwolnienia z podatku).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zakup Odpadów przez Spółkę od Gminy stanowi na gruncie VAT nabycie towarów w ramach odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dokonywanej przez Gminę na rzecz Spółki.

2. Czy w przypadku, gdy niektóre albo wszystkie z Odpadów, będących przedmiotem zakupu od Gminy, w szczególności Odpady wymienione w punkcie C, zostaną zaklasyfikowane przez GUS do grupowań wymienionych w załączniku nr 11 ustawy o VAT, Spółka jako nabywca tych właśnie tak zakwalifikowanych Odpadów, będzie zobowiązana dokonywać rozliczeń VAT należnego z tytułu ich zakupu, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

3. Czy Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur VAT otrzymywanych od Gminy dokumentujących zakupu Odpadów.

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Zakup Odpadów przez Spółkę od Gminy stanowi na gruncie VAT nabycie towarów w ramach odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dokonywanej przez Gminę na rzecz Spółki.

2. W przypadku, gdy niektóre albo wszystkie z Odpadów, będących przedmiotem zakupu od Gminy, w szczególności Odpady wymienione w punkcie C, zostaną zaklasyfikowane przez GUS do grupowań wymienionych w załączniku nr 11 ustawy o VAT, Spółka jako nabywca tych właśnie tak zakwalifikowanych Odpadów, będzie zobowiązana dokonywać rozliczeń VAT należnego z tytułu ich zakupu, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

3. Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur VAT otrzymywanych od Gminy dokumentujących zakupu Odpadów.

Ad. 1

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z kolei przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wykładnia cytowanego powyżej przepisu wskazuje jednoznacznie, iż znajduje on zastosowanie również do dostawy odpadów, bowiem na gruncie ustawy o VAT odpady są uznawane za rzecz.

Konsekwentnie, zdaniem Spółki, odpłatny zakup Odpadów od Gminy, na gruncie VAT stanowi nabycie towarów w ramach odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dokonywanej przez Gminę na rzecz Spółki.

W związku bowiem z nabyciem Odpadów od Gminy, na Spółkę zostanie przeniesione prawo do rozporządzania tymi odpadami jak właściciel.

Zdaniem Spółki, wskazany przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT kładzie akcent na ekonomiczny charakter przeniesienia prawa do rozporządzania towarami, a nie odwołuje się do dysponowania prawem własności danych towarów. Stanowi on implementację przepisów prawa unijnego. Kwestie tą reguluje art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości oddanej (Dz. U.UE.L 347.1 i L 384.92; dalej: Dyrektywa 112).

Ustawodawca wspólnotowy, aby zunifikować wskazane pojęcia w ramach unijnego systemu podatku VAT, nie podnosi ich do definicji z zakresu prawa cywilnego dotyczących rzeczy i własności obowiązujących na gruncie prawa krajowego, gdyż znaczenie to mogłoby być różne w poszczególnych państwach członkowskich. Mając na uwadze cel Dyrektywy 112, wyrażony między innymi w jej tytule, którym jest harmonizacja przepisów państw członkowskich, należy zauważyć, iż jest on jedynie wówczas możliwy do osiągnięcia, gdy przepisy i pojęcia w niej wykorzystywane będą miały identyczne znaczenie w każdym z krajów wspólnoty. Użyte w Dyrektywie 112 sformułowania są zatem pojęciami wypracowanymi na gruncie prawa wspólnotowego, a nie systemów prawnych obowiązujących w poszczególnych państwach członkowskich. Tym samym pojęcie przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel powinno obejmować również przypadki, gdy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad rzeczą, mimo iż nie miało miejsca przejście prawa własności. Decydujące znaczenie na gruncie VAT ma bowiem ekonomiczna strona transakcji. Dlatego też podmiot, który posiada ekonomiczne władztwo nad towarami, może być uznany za podmiot dysponujący towarami jak właściciel.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, dokonując zakupu od Gminy Odpadów odebranych w ramach świadczonej na rzecz Gminy usługi w zakresie odbioru i zagospodarowania odpadami komunalnymi, na gruncie przepisów ustawy o VAT, Spółka dokonuje nabycia towarów w ramach odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dokonywanej przez Gminę na rzecz Spółki. W tym przypadku bowiem, Spółka w wyniku nabycia Odpadów od Gminy może dowolnie (zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa) rozporządzać Odpadami. W szczególności Spółka może dokonywać ich dalszej odsprzedaży, a więc przesłanki zawarte w przywołanym art. 7 ust. 1 ustawy o VAT są w ocenie Spółki spełnione.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż pod rządami poprzedniej ustawy regulującej zasady gospodarki odpadami, własność odpadów, a co za tym idzie - obowiązek ich usunięcia - spoczywał na właścicielach nieruchomości, którzy w tym celu podpisywali umowy z podmiotami uprawnionymi do odbioru i unieszkodliwienia odpadów. Znowelizowana ustawa o utrzymaniu czystości nie reguluje kwestii własności odpadów, jak i przejścia prawa ich własności na podmiot wybrany do ich odbioru i zagospodarowania, natomiast obecnie obowiązki w zakresie zorganizowania systemu usunięcia odpadów spoczywają na gminach, które do odbioru i gospodarki odpadami wybierają w drodze przetargu odpowiednie podmioty. Na chwilę obecną zatem to gminy podejmują decyzje dotyczące zasad funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami i to one podejmują decyzje co do przeznaczenia/wykorzystania odpadów zebranych na ich terenie. W tej sytuacji, zdaniem Spółki, mogą wprawdzie pojawiać się wątpliwości odnośnie traktowania Gminy jako właściciela odbieranych przez Spółkę odpadów komunalnych, w tym również Odpadów, które są następnie zakupywane przez Spółkę od Gminy. Niemniej jednak, zdaniem Spółki, jako że przepisy ustawy o utrzymaniu czystości nakładają obowiązek odbioru i zagospodarowania odpadów komunalnych, Gmina wstępuje obecnie w rolę właściciela odpadów komunalnych odbieranych przez Spółkę w ramach usług świadczonych na podstawie zawartej Umowy. W konsekwencji, zdaniem Spółki, niezależnie od ewentualnych wątpliwości prawnych w zakresie dysponowania przez Gminę prawem własności Odpadów, Spółka dokonując zakupu od Gminy przedmiotowych Odpadów za wynagrodzeniem, na gruncie przepisów ustawy o VAT, dokonuje nabycia towarów w ramach odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dokonywanej przez Gminę na rzecz Spółki.

Ad. 2

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powyższe regulacje wprowadzają mechanizm tzw. "odwrotnego obciążenia" polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT należnego z tytułu dokonanej dostawy towarów, wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT z dostawcy na ich nabywcę. Mechanizm ten znajduje zastosowanie w przypadku łącznego spełnienia określonych przesłanek, tj. w sytuacji, gdy:

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, w związku ze spełnieniem wskazanych powyżej przesłanek, w przedmiotowej sytuacji rozstrzygnięcia wymaga, czy poszczególne Odpady, będące przedmiotem zakupu od Gminy można zaliczyć do którejkolwiek z kategorii towarów (odpadów) wymienionych w Załączniku nr 11 do ustawy VAT.

Załącznik nr 11 do ustawy o VAT zawiera zamknięty katalog następujących towarów:

* w poz. 1 - PKWiU ex 24.10.14.0 - Granulki i proszek z surówki, surówki zwierciadlistej lub stali - wyłącznie wlewki lub gęsi zwykle ze stali wysokostopowej, otrzymane przez przetopienie i odlanie drobniutkich odpadów lub złomu,

* w poz. 2 - PKWiU ex 24.45.30.0 - Pozostałe metale nieżelazne i wyroby z nich: cermetale; popiół i pozostałości zawierające metale i związki metali - wyłącznie odpady i złom metali nieszlachetnych,

* w poz. 3 - PKWiU 38.11.51.0 - Odpady szklane,

* w poz. 4 - PKWiU 38.11.54.0 - Pozostałe odpady gumowe,

* w poz. 5 - PKWiU 38.11.55.0 - Odpady z tworzyw sztucznych,

* w poz. 6 - PKWiU 38.11.58.0 - Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal,

* w poz. 7 - PKWiU 38.12.27 - Odpady i braki ogniw i akumulatorów elektrycznych; zużyte ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne,

* w poz. 8 - PKWiU ex 38.32.29.0 - Surowce wtórne z pozostałych metali - wyłącznie odpady i złom.

Tymczasem, przedmiotem nabycia dokonywanego przez Spółkę od Gminy będą natomiast Odpady, które zdaniem Spółki, mieszczą się w następujących grupowaniach PKWiU:

* odpady suche o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 15 01 06 (papier, tworzywa sztuczne, opakowania wielomateriałowe i metale) - PKWiU 38.11.59.0 "pozostałe odpady inne niż niebezpieczne nadające się do recyklingu, gdzie indziej niesklasyfikowane",

* opakowania szklane o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 15 01 07 - PKWiU 38.11.51.0 "odpady szklane",

* zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 20 01 35* (telewizory, monitory) - PKWiU 38.12.29 "pozostałe odpady niebezpieczne",

* zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 20 01 36 (pralki, radia, drukarki, odkurzacze) - PKWiU 38.11.39 "pozostałe odpady inne niż niebezpieczne nienadające się do recyklingu",

* zużyte opony o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 16 01 03 - PKWiU 38.11.53.0 "opony pneumatyczne, używane",

* metal (złom) o wskazanym w katalogu odpadów kodzie 20 01 40 - PKWiU 24.45.20.0 "pozostałe metale nieżelazne i wyroby z nich: cermetale; popiół i pozostałości zawierające metale i związki metali".

W związku z powyższym, Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż w przypadku potwierdzenia przez GUS prawidłowości dokonanej przez nią klasyfikacji statystycznej nabywanych od Gminy Odpadów, wyłącznie w stosunku do opakowań szklanych o kodzie PKWiU 38.11.51.0, wskazanych w punkcie C opisu sprawy, zastosowanie znajdzie przedstawiony powyżej mechanizm "odwrotnego obciążenia". Odpady te mieszczą się bowiem w załączniku nr 11 do ustawy o VAT. W konsekwencji, z tytułu nabycia od Gminy tego rodzaju odpadów to Spółka, jako ich nabywca, zobowiązana będzie do dokonywania rozliczeń VAT należnego.

W odniesieniu natomiast do pozostałych kategorii nabywanych Odpadów, wymienionych w punktach B, J, K, O, Q przedstawionego zdarzenia przyszłego, zdaniem Spółki, z tytułu ich nabycia od Gminy, Spółka nie będzie zobowiązana dokonywać rozliczeń VAT należnego. Niemniej jednak w przypadku, gdyby z dokonanej przez GUS, w odpowiedzi na wniosek Spółki, klasyfikacji statystycznej wynikało, iż któreś jeszcze z zakupywanych od Gminy Odpadów, poza Odpadami wskazanymi w punkcie C opisu sprawy, powinny być klasyfikowane do takich grupować PKWiU, które zostały wymienione w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, z tytułu ich nabycia Spółka również byłaby zobowiązana dokonywać rozliczeń VAT należnego.

Ad. 3

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z pewnymi zastrzeżeniami niemającymi zastosowania w przedmiotowej sytuacji.

Z treści wskazanej powyżej regulacji wynika zatem, iż prawo do odliczenia VAT naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek, tj.:

* nabywcą towarów/usług jest podatnik VAT oraz

* nabywane towary/usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Zdaniem Spółki, w analizowanym przypadku powyższe przesłanki zostaną spełnione i tym samym, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Spółce będzie przysługiwać pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków związanych z organizacją systemu gospodarowania odpadami komunalnymi, w tym w szczególności z otrzymywanych od Gminy faktur VAT dokumentujących zakup Odpadów.

W ocenie Spółki, za bezsporny należy uznać bowiem fakt, iż ponoszenie przez Spółkę tych wydatków jest związane z dalszą odsprzedażą przedmiotowych Odpadów, po ich odpowiednim przegotowaniu, dokonywaną przez Spółkę w szczególności na rzecz przedsiębiorstw zajmujących się odzyskiem i recyklingiem przedmiotowych Odpadów (bądź ewentualnie z wykorzystaniem ich na potrzeby prowadzonej działalności), tj. z czynnościami, które zdaniem Spółki, podlegają opodatkowaniu VAT (nie korzystają przy tym ze zwolnienia z podatku). W konsekwencji, zdaniem Spółki, z uwagi na fakt wykorzystywania nabywanych Odpadów do czynności podlegających opodatkowaniu VAT, powinno jej przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie Odpadów.

Spółka pragnie podkreślić, że stanowisko odmienne od przedstawionego powyżej pozostawałoby w sprzeczności z fundamentalną zasadą opodatkowania VAT, jaką jest zasada neutralności tego podatku, podkreślana wielokrotnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, Spółka pragnie przytoczyć orzeczenie TSUE w sprawie C-37/95 Ghent Coal, w którym Trybunał stwierdził, iż "Prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny".

Zdaniem Spółki, nie powinna być ona traktowana inaczej/mniej korzystnie niż inne podmioty gospodarcze, dokonujące sprzedaży opodatkowanej VAT i korzystające w związku z tym z prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towarów/usług niezbędnych w celu wykonywania czynności opodatkowanych. W związku z tym, Spółka stoi na stanowisku, iż przysługuje jej prawo do odliczenia pełnych kwot VAT naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki związane z nabyciem Odpadów od Gminy.

Zdaniem Spółki, na prawo do odliczenia VAT w tym przypadku, nie powinien mieć wpływu fakt, iż w przypadku uzyskania potwierdzenia prawidłowości dokonanej przez Spółkę klasyfikacji statystycznej nabywanych Odpadów, w odniesieniu np. do odpadów wskazanych w punkcie C opisu sprawy, tj. opakowań szklanych, jako że mieszczą się one w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, zastosowanie może znaleźć mechanizm "odwrotnego obciążenia" przenoszący na ich nabywcę obowiązek dokonywania rozliczeń VAT należnego z tytułu dokonywanej przez Spółkę odsprzedaży. Samo przesunięcie na nabywcę obowiązku rozliczenia VAT należnego nie oznacza bowiem, iż dokonywana przez Spółkę odsprzedaż tych Odpadów nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT i tym samym wydatki poniesione przez Spółkę w zakresie tej kategorii odpadów, nie będą miały związku z czynnościami opodatkowanymi.

Z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT wynika, iż przesłanką warunkującą możliwość skorzystania z prawa do odliczenia VAT naliczonego od ponoszonych wydatków jest związek wydatków z wykonywanymi przez podatnika czynnościami opodatkowanymi, nie natomiast z rozliczeniem VAT należnego od tych czynności. W Związku z tym, zdaniem Spółki, niezależnie od faktu, iż z tytułu odsprzedaży niektórych kategorii odpadów rozliczeń VAT może dokonywać późniejszy ich nabywca, Spółce powinno przysługiwać prawo do pełnego odliczenia VAT naliczonego z otrzymywanych od Gminy faktur VAT dokumentujących zakup Odpadów.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach Ministra Finansów w tym zakresie. Przykładowo pogląd taki został wyrażony w interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2011 r. o sygn. ITPP1/443-1040/11/MS, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał, iż "okoliczność, że w przypadku transakcji dostawy złomu obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu dostawy tego towaru podlega przesunięciu z dostawcy na nabywcę nie oznacza, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem, a w konsekwencji, że wydatki poniesione w związku z prowadzoną działalnością nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną".

Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 26 kwietnia o sygn. ILPP2/443-148/12-3/SJ oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 9 września 2009 r. o sygn. IPTPP2/443-229/11-4/IR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Na mocy art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług - PKWiU (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Według art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Dostawa towarów oraz świadczenie usług są względem siebie komplementarne, gdyż każde świadczenie wykonywane w obrocie krajowym w ramach działalności gospodarczej przez podatnika VAT jest albo dostawą towarów, albo odpłatnym świadczeniem usług. Ustawa opisuje bliżej przede wszystkim dostawę towarów, w przypadku usług ograniczając się do stwierdzenia, że są one każdym świadczeniem, które nie stanowi dostawy towarów.

Przy rozstrzyganiu w sytuacjach wątpliwych, czy dana czynność jest dostawą towarów, czy też usługą, należy w pierwszej kolejności badać gospodarczy charakter takiej czynności opisany przez art. 7 ust. 1u stawy, tj. ustalać, czy dochodzi do odpłatnego przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Definicja dostawy została zawarta w przepisie art. 7 ust. 1 in principio ustawy. Zgodnie z nią, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przy czym czynności przeniesienia prawa musi jednak towarzyszyć wydanie przedmiotowego towaru. Tylko wówczas powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności.

Natomiast z powołanego art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że usługą jest każde, co do zasady, odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów i które przejawia się tym, że świadczeniobiorca (konsument) wynosi z niego, choćby nawet potencjalną korzyść.

Powołany wyżej przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pojęcie usługi, według ustawy, jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a ustawy. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika - nie będące dostawą towarów - na rzecz innego podmiotu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35), w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. warunek, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy zmienianej w art. 1 (w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą) jest spełniony, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym.

Powyższe regulacje wprowadzają mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego dokonywana jest dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, czyli w takim przypadku transakcję opodatkowuje nabywający. Przy czym należy zauważyć, że powyższy mechanizm znajduje zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy zarówno dostawcą jak i nabywcą towaru jest podatnik podatku VAT.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku (art. 106 ust. 1a ustawy).

Natomiast stosownie do treści art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, mogą być wystawione faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne mogą być również wystawiane dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360, z późn. zm.).

W myśl przepisu § 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Na mocy § 5 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia - faktura powinna zawierać dodatkowo w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy "odwrotne obciążenie".

Z kolei w świetle regulacji § 5 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia - faktura nie zawiera w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 i 8 ustawy, jest nabywca towaru lub usługobiorca - danych określonych w ust. 1 pkt 12-14.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a i b) ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu:

Stosownie do treści art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20 (niewystępujących w przedmiotowej sprawie).

W tym miejscu podkreślić należy, że jedną z podstawowych zasad systemu prawnego w Polsce jest swoboda umów. Stosownie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Jednocześnie w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej umów zawieranych przez Wnioskodawcę.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie reguluje zasad zawierania między stronami umów cywilnoprawnych, a organy podatkowe nie mają prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba, że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego.

Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy oraz wartości czynności w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza zawrzeć odrębną umowę na odpłatny zakup od Gminy niektórych odpadów ze względu na ich określoną wartość ekonomiczną i na podstawie tej umowy zostanie na nią przeniesione prawo własności Odpadów, przez co Spółka będzie mogła decydować o przyszłym przeznaczeniu Odpadów, a w szczególności będzie mogła dokonywać dalszej ich odsprzedaży

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z rzeczą jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawo własności". Należy ponadto wskazać, iż czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie "dostawa towarów" oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Mając na uwadze przytoczone wyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, należy uznać, iż przedmiotowa transakcja będzie stanowić na gruncie ustawy nabycie towarów w ramach odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, dokonywanej przez Gminę na rzecz Spółki, ponieważ jak wskazano we wniosku Wnioskodawca będzie nabywał od Gminy niektóre odpady ze względu na ich określoną wartość ekonomiczną i będzie nabywał prawo do rozporządzania nimi jak właściciel za określonym wynagrodzeniem.

Zatem prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż zakup Odpadów przez Spółkę od Gminy stanowi na gruncie VAT nabycie towarów w ramach odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dokonywanej przez Gminę na rzecz Spółki.

Odnosząc się natomiast do kwestii mechanizmu tzw. "odwrotnego obciążenia" należy wskazać, iż jak wynika z wyżej powołanego art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli łącznie spełnione są warunki:

Jednocześnie należy wskazać, iż to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem wykonywanych czynności.

Stosownie bowiem do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika to z faktu, że właśnie m.in. producent, bądź usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu, czy usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania lub przeznaczenia wyrobu, bądź zakresu świadczonych usług.

Skoro Wnioskodawca zaklasyfikował odpady do określonych grupowań to kwestia zastosowania, tzw. mechanizmu odwrotnego obciążenia została rozstrzygnięta w oparciu o podane przez Zainteresowanego symbole PKWiU. Zatem fakt oczekiwania przez Wnioskodawcę na klasyfikację dokonaną przez GUS nie ma wpływu na podjęte rozstrzygnięcie.

Z opisu sprawy wynika, iż przedmiotem dostawy będą m.in. opakowania szklane sklasyfikowane przez Wnioskodawcę do PKWiU 38.11.51.0 "odpady szklane". Wymienione są one w poz. 30 załącznika nr 11 do ustawy. Inne odpady nabywane przez Wnioskodawcę nie są wymienione w załączniku nr 11. Wnioskodawca jako nabywca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina jako podmiot dokonujący dostawy odpadów objętych zakresem wniosku, zdaniem Wnioskodawcy, powinna działać jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, u którego sprzedaż nie jest zwolniona z podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9. Dostawa przez Gminę odpadów, w przypadku jeśli będzie ona występowała w tym zakresie w roli podatnika podatku od towarów i usług, nie będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego Wnioskodawca jako nabywca odpadów sklasyfikowanych do PKWiU 38.11.51.0 "odpady szklane" będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT z tytułu dostawy tych odpadów zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy. Rozliczenie podatku VAT będzie polegało na wystawieniu przez niego faktury wewnętrznej, w której określi podstawę opodatkowania i naliczy podatek VAT. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. 6 ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 lub 7 podatnikiem jest ich nabywca.

Oceniając całościowo stanowisko, w zakresie obowiązku dokonania rozliczenia podatku należnego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, pomimo iż Wnioskodawca we własnym stanowisku podał treść nieobowiązującego załącznika nr 11, to wywiódł prawidłowy skutek prawny dla tej czynności i wobec tego, Organ uznał stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego należy wskazać, iż warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych oraz niepodlegających opodatkowaniu. Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, w opinii Spółki zakup odpadów będzie związany z dalszą odsprzedażą przedmiotowych odpadów, po ich odpowiednim przygotowaniu, dokonywaną przez Spółkę w szczególności na rzecz przedsiębiorstw zajmujących się odzyskiem i recyklingiem przedmiotowych odpadów (bądź ewentualnie z wykorzystaniem ich na potrzeby prowadzonej działalności), tj. z czynnościami, które zdaniem Spółki, podlegają opodatkowaniu VAT (nie korzystają przy tym ze zwolnienia z podatku).

Wobec tego, Wnioskodawcy jako zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi podatku VAT będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur otrzymywanych od Gminy dokumentujących zakupu Odpadów, gdyż będą one wykorzystywane do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualny błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ wskazuje również, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy - Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. Organ dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia zdarzenia przyszłego, tj. nie przeprowadza dowodów, oraz nie ocenia charakteru czynności łączących kontrahentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego zdarzenia przyszłego.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych lub Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 127, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie. Należy wskazać, iż powołane interpretacje dotyczą odmiennego stanu faktycznego od stanu w niniejszej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.