IPTPP1/443-390/14-5/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 lipca 2014 r. (data wpływu 24 lipca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów i świadczenia usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów i świadczenia usług.

Wniosek został uzupełniony w dniu 24 lipca 2014 r. w zakresie doprecyzowania zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Spółka (dalej Spółka, Wnioskodawca) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą obejmującą między innymi (I) dostawy towarów (dalej towar, sprzęt), (II) świadczenie usług w zakresie sprzedaży oprogramowania komputerowego, (III) świadczenie usług w zakresie montażu, konfiguracji sprzętu informatycznego oprogramowania, (IV) świadczenie usług integracji dostarczonego sprzętu informatycznego i oprogramowania ze środowiskiem informatycznym.

I. Dostawy towarów (dalej towary, sprzęt, elementy) obejmują dostawy specjalistycznych urządzeń informatycznych między innymi: serwery, przełączniki sieciowe, biblioteki taśmowe itp., a także podzespoły urządzeń informatycznych takie jak: półki do macierzy, dyski, nośniki LTO itp. Wnioskodawca jest przekonany, że dostarczane towary spełniają definicje towaru zawartą w ustawie o VAT art. 2 ust. 6. Przekazanie sprzętu do klienta jest potwierdzone podpisaniem protokołu zdawczo-odbiorczego lub dokumentu WZ. Przekazany sprzęt jest sprzętem specjalistycznym, wymagającym często dostosowania do potrzeb klienta.

II. Oprogramowanie, które sprzedaje Spółka jest oprogramowaniem specjalistycznym, wymagającym często dostosowania do potrzeb klienta. Wnioskodawca sprzedaż oprogramowania postrzega w kontekście ustawy o VAT, jako świadczenie usługi, gdyż oprogramowanie nie spełnia definicji towaru zawartej w ustawie o VAT art. 2 ust. 6. Przekazanie oprogramowania klientowi jest potwierdzone podpisaniem protokołu zdawczo-odbiorczego lub dokumentu WZ.

III. Świadczy usługi w zakresie montażu, konfiguracji sprzętu i oprogramowania. Ustawa o VAT nie zawiera definicji usługi montażu i konfiguracji, zatem dla ustalenia ich znaczenia konieczne jest odwołanie się do językowego znaczenia wyżej wymienionych pojęć. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego słowo montaż oznacza "składanie maszyn, aparatów, urządzeń itp. z gotowych części "oraz" zakładanie, instalowanie urządzeń technicznych". Natomiast słowo konfiguracja jest czasownikiem pochodzącym od słowa konfiguracja, które według Słownika Języka Polskiego oznacza"układ elementów, który może ulec zmianie na inny pod wpływem jakiś okoliczności" oraz "ustawienie parametrów potrzebnych do pracy programu komputerowego lub urządzenia połączonego z komputerem". Wnioskodawca w ramach świadczenia opisywanej usługi instaluje dostarczony sprzęt w miejscu wskazanym przez klienta przestrzegając zaleceń technicznych producenta sprzętu, należy nadmienić, iż w przypadku uszkodzenia sprzętu podczas instalacji wszelkie koszty ponosi Spółka. Instalacja oprogramowania polega na zainstalowaniu oprogramowania na urządzeniach dostarczanych lub też wskazanych przez klienta. Usługa konfiguracji polega na dostosowaniu sprzętu i oprogramowania do potrzeb klienta poprzez zmianę parametrów sprzętu i oprogramowania. Dokumentem potwierdzającym wykonanie usługi zgodnie z wymaganiami klienta jest podpisanie protokołu zdawczo-odbiorczego.

IV. Świadczy usługi integracji dostarczonego sprzętu i oprogramowania ze środowiskiem informatycznym klienta.Ustawa o VAT nie zwiera definicji usługi integracji i w tym przypadku dla ustalenia znaczenia słowa integracji należy odwołać się do językowego znaczenia słowa integracja. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego integracja oznacza "proces tworzenia się całości z części". W ramach tej usługi Wnioskodawca tworzy z dostarczonego, zamontowanego oraz skonfigurowanego sprzętu i oprogramowania całość z posiadanym przez klienta środowiskiem informatycznym.

Dokumentem potwierdzającym wykonanie usługi zgodnie z wymaganiami klienta jest podpisanie protokołu zdawczo-odbiorczego.

Wykonanie usług opisanych w punktach (III) i (IV) określane są mianem wdrożenia. Co do zasady umowy definiują wdrożenie, jako wykonanie usług opisanych w punkcie (III) i w punkcie (IV). Niemniej jednak umowa może definiować wdrożenie, jako wykonanie usługi opisanej w punkcie (III) bez usługi opisanej w punkcie (IV).

Spółka realizuje umowy, które zobowiązują Spółkę do dostawy towarów, sprzedaży oprogramowania i dokonania wdrożenia dostarczonego towaru i oprogramowania.

Wnioskodawca każdorazowo zawiera umowy, które przewidują dostawę towaru i świadczenie usług zdefiniowanych powyżej jako wdrożenie. Umowy dotyczące dostawy towarów i usług i świadczenie usług będących przedmiotem wniosku przewidują zapłatę po wykonaniu wdrożenia (tekst jedn.: po podpisaniu protokołu zdawczo-odbiorczego dotyczącego wykonania wdrożenia). Dostawy towarów i świadczenie usług muszą być potwierdzone protokołem zdawczo-odbiorczym. Usługi będące przedmiotem wniosku nie są przyjmowane częściowo. Transakcje dokumentowane są fakturą VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stosunku do dostawy towarów i sprzedaży oprogramowania, w ramach, której towar i oprogramowanie podlega zgodnie z warunkami umowy wdrożeniu, moment powstania obowiązku podatkowego nastąpi dopiero w momencie wykonania wdrożenia, w przypadku, gdy określono zapłatę po wykonaniu wszystkich czynności związanych z dostarczonym towarem i oprogramowaniem (tekst jedn.: po wdrożeniu).

Zdaniem Wnioskodawcy, moment powstania obowiązku podatkowego w sytuacji opisanej powyżej następuje z chwilą wykonania wszystkich czynności związanych z dostawą towarów i oprogramowaniem, do których zobowiązuje się Spółka w ramach podpisanej umowy, którą utożsamia z datą podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego po wykonaniu wszystkich czynności (tekst jedn.: po wykonaniu wdrożenia).

Kwestię powstania obowiązku podatkowego reguluje art. 19a ust. 1 ustawy. Generalna zasada wynikająca z brzmienia art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Ustawodawca w art. 7 ust. 1 ustawy określił definicję dostawy towarów, w myśl, której dostawa towarów ma miejsce z chwilą przeniesienia praw do rozporządzania towarami jak właściciel.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88 określił, co należy rozumieć przez "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel". W orzeczeniu tym Trybunał odnosząc się do dostawy towarów posłużył się terminem przeniesienia"własności w sensie ekonomicznym", podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Spółka postrzega wykonanie usług (tekst jedn.: wdrożenia), do których zobowiązuję ją umowa, jako czynności dodatkowe w ramach dostawy towarów i traktuje je jako elementy pomocnicze.

Niemniej jednak wykonanie czynności dodatkowych determinuje w opinii Spółki moment powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do dostawy towarów.

Zdaniem Spółki podczas wykonywania czynności dodatkowych to Spółka dysponuje towarami jak właściciel, tj. sprawuje praktyczną kontrolę nad towarami i nimi dysponuje.

Odwołując się do językowego znaczenia słów kontrola i dysponowanie dla Wnioskodawcy jest oczywiste, iż podczas wykonywania czynności dodatkowych (w ramach wdrożenia), Spółka kontroluje i dysponuje towarami, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (wydawnictwo PWN) kontrola oznacza "sprawdzanie czegoś, zestawianie stanu faktycznego ze stanem wymaganym"",nadzór na kimś lub nad czymś", natomiast dysponowanie oznacza" mieć coś do dyspozycji"",wydawać polecenia, aby coś wykonano, lub dostarczono".

Dopiero po wykonania wszystkich czynności w ramach wdrożenia potwierdzonych podpisanie protokołu zdawczo-odbiorczego w opinii Wnioskodawcy Spółka zaprzestaje sprawowania praktycznej kontroli i dysponowania towarami jak właściciel. W opinii Wnioskodawcy po podpisaniu protokołu zdawczo-odbiorczego (tekst jedn.: po zakończeniu wdrożenia) kontrola i dysponowanie towarami zostaje przeniesiona na klienta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą o podatku od towarów i usług "świadczenie na rzecz" obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Jak wynika z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z powyższej regulacji wynika zatem, że strony w umowach zobowiązaniowych mogą stosunek cywilnoprawny ukształtować według własnego uznania. Jedynym ograniczeniem w dowolności kształtowania stosunku prawnego objętego umową jest warunek, by tak skonstruowany stosunek prawny nie sprzeciwiał się jego właściwości oraz ustawie lub zasadom współżycia społecznego.

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej. Co istotne, aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez usługi pomocniczej usługi głównej.

Należy stwierdzić, że przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z późn. zm.) nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywane świadczenia wymagane są umową sprzedaży towaru, nie należy ich rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie stawki podatku od towarów i usług.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Regulacje dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., zawiera przepis art. 19a znowelizowanej ustawy, wprowadzony art. 1 pkt 17 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35).

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

W myśl art. 19a ust. 8 ustawy - jeżeli przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. serii L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka, będąca czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT, prowadzi działalność gospodarczą obejmującą między innymi (I) dostawy towarów (dalej towar, sprzęt), (II) świadczenie usług w zakresie sprzedaży oprogramowania komputerowego, (III) świadczenie usług w zakresie montażu, konfiguracji sprzętu informatycznego oprogramowania, (IV) świadczenie usług integracji dostarczonego sprzętu informatycznego i oprogramowania ze środowiskiem informatycznym. Dokumentem potwierdzającym wykonanie usługi zgodnie z wymaganiami klienta jest podpisanie protokołu zdawczo-odbiorczego. Wykonanie usług opisanych w punktach (III) i (IV) określane są mianem wdrożenia. Co do zasady umowy definiują wdrożenie, jako wykonanie usług opisanych w punkcie (III) i w punkcie (IV). Niemniej jednak umowa może definiować wdrożenie, jako wykonanie usługi opisanej w punkcie (III) bez usługi opisanej w punkcie (IV). Spółka realizuje umowy, które zobowiązują Spółkę do dostawy towarów, sprzedaży oprogramowania i dokonania wdrożenia dostarczonego towaru i oprogramowania. Wnioskodawca każdorazowo zawiera umowy, które przewidują dostawę towaru i świadczenie usług zdefiniowanych powyżej jako wdrożenie. Umowy dotyczące dostawy towarów i usług i świadczenie usług będących przedmiotem wniosku przewidują zapłatę po wykonaniu wdrożenia (tekst jedn.: po podpisaniu protokołu zdawczo-odbiorczego dotyczącego wykonania wdrożenia). Dostawy towarów i świadczenie usług muszą być potwierdzone protokołem zdawczo-odbiorczym. Usługi będące przedmiotem wniosku nie są przyjmowane częściowo. Transakcje dokumentowane są fakturą VAT.

Dokonywane przez Wnioskodawcę w ramach zawartych umów czynności (dostawa towarów, świadczenie usług w zakresie sprzedaży oprogramowania komputerowego, świadczenie usług w zakresie montażu, konfiguracji sprzętu informatycznego oprogramowania, świadczenie usług integracji dostarczonego sprzętu informatycznego i oprogramowania ze środowiskiem informatycznym) stanowią jedno kompleksowe świadczenie, na które składa się zarówno dostawa towarów, jak i świadczenie usług.

Zatem, mając na względzie powołane przepisy prawa oraz elementy przedstawionego zdarzenia przyszłego należy wskazać, że w niniejszej sprawie powstanie obowiązku podatkowego wyznacza art. 19a ust. 1 ustawy. W myśl powołanej normy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. W analizowanej sprawie zawierana każdorazowo umowa przewiduje dostawę towaru i świadczenie usług zdefiniowanych powyżej jako wdrożenie. Umowa przewiduje również, że zapłata za całość świadczenia będącego przedmiotem wniosku następuje po wykonaniu wdrożenia, tj. po podpisaniu protokołu zdawczo-odbiorczego dotyczącego wykonania wdrożenia. Powyższe rozwiązanie zgodne jest z zasadą swobodnego kształtowania postanowień umowy cywilnoprawnej wynikającej z art. 353¹ k.c. - Spółka realizuje umowy, które zobowiązują Spółkę do dostawy towarów, sprzedaży oprogramowania i dokonania wdrożenia dostarczonego towaru i oprogramowania.

W okolicznościach niniejszej sprawy należy przyjąć, iż wykonywane przez Wnioskodawcę usługi wdrożenia, w ramach których towar i oprogramowanie podlegają zgodnie z warunkami umowy wdrożeniu, stanowią świadczenie główne, natomiast dostawa towarów i sprzedaż oprogramowania są świadczeniami pomocniczymi do tej usługi.

Mając na uwadze treść przytoczonych przepisów wskazać należy, że dla ww. usług wdrożenia wraz z dostawą towarów obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania ww. usługi wdrożenia. Natomiast jeżeli przed wykonaniem usługi zostanie uiszczona całość lub część należnej z tytułu wykonania usługi zapłaty - obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy, tj. z tą chwilą i w części otrzymanej zapłaty. Z kolei w odniesieniu do usług przyjmowanych częściowo, na mocy art. 19a ust. 2 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje w tej części wykonanej usługi dla której określono zapłatę.

Odnosząc się natomiast do kwestii określenia przez Spółkę zakończenia ww. usługi należy zauważyć, że moment wykonania usługi jest niezwykle istotny w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Należy uznać, że usługa jest wykonana z chwilą zakończenia jej świadczenia, tj. z chwilą wykonania ostatniej czynności wchodzącej w skład usługi.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania oraz opis stanu sprawy stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania usługi. Natomiast za dzień zakończenia tej usługi należy uznać dzień, w którym wykonana zostanie ostatnia czynność składająca się na usługę wdrożenia świadczoną przez Wnioskodawcę. Bez znaczenia jest tutaj data podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego, ponieważ może się ona różnić od daty rzeczywistego wykonania tej usługi.

Tym samym stanowisko Spółki, zgodnie z którym moment powstania obowiązku podatkowego następuje z chwilą wykonania wszystkich czynności związanych z dostawą towarów i oprogramowaniem, do których zobowiązuje się Spółka w ramach podpisanej umowy, którą utożsamia z datą podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego po wykonaniu wszystkich czynności (tekst jedn.: po wykonaniu wdrożenia), należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.