IPTPP1/443-272/11-4/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2011 r. (data wpływu do 30 maja 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 sierpnia 2011 r. (data wpływu 26 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości gruntowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 maja 2011 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości gruntowych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 sierpnia 2011 r. (data wpływu 26 sierpnia 2011 r.) w zakresie doprecyzowania przedstawionego zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Zainteresowana wraz z mężem (Małżonkowie), w 2006 r. nabyła na zasadach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej 2/3 części nieruchomości w postaci działki gruntu nr 619, stanowiącej łąki trwałe i grunty orne, oznaczone w ewidencji gruntów symbolami:..,...,.... Zakup ten traktowany był jako lokata kapitału.

W późniejszym okresie działka nr 619 została podzielona na mniejsze parcele. Część z wyodrębnionych działek w roku 2008-2009, w związku z przystąpieniem do spółki cywilnej została wniesiona przez Małżonków do tejże spółki z przeznaczeniem na cele gospodarcze. Poza obszarem aktywności gospodarczej Małżonkowie pozostawili działkę nr 619/17, traktując posiadane względem niej prawo własności w częściach ułamkowych jako majątek osobisty do wykorzystania w przyszłości na cele prywatne.

W roku 2008 Małżonkowie wspólnie z pozostałymi właścicielami działki nr 619/17 podjęli decyzje o zaplanowaniu inwestycji budowlanej na terenie tejże działki, polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych. Z uwagi na fakt, że działka nr 619/17 znajduje się na terenie nieposiadającym aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego, działając jako osoby prywatne zwrócili się o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla planowanego przedsięwzięcia. Taka decyzja dopuszczająca na terenie działki nr 619/17 realizację planowanej inwestycji została wydana w sierpniu 2008 r..

W okresie późniejszym nie podjęto dalszych czynności zmierzających do realizacji pierwotnie planowanego przedsięwzięcia. Z uwagi na sytuację gospodarczą Małżonkowie zaniechali inwestycji, pozostawiając udziały w prawie własności działki nr 619/17 w charakterze lokaty kapitału. Dopiero po upływie kolejnych kilku lat pod wpływem zapytań indywidualnych inwestorów o możliwość odkupienia działki nr 619/17 podjęli decyzję o sprzedaży części lub całości działki. Jednakże z uwagi na brak zainteresowanych zakupem całości działki lub jednej większej jej części, zdecydowali się na podział działki na kilkanaście mniejszych, które w przyszłości będą mogły być przeznaczone do sprzedaży lub darowizny pełnoletnim dzieciom w celu zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych, w zależności od sytuacji finansowej Małżonków lub pojawiających się atrakcyjnych ofert odkupienia. W tym celu działka nr 619/17 została podzielona na 13 działek, dzięki czemu można znieść współwłasność z innym małżeństwem i umożliwić niezależne decyzje obu rodzinom.

Małżonkowie, jak również pozostali współwłaściciele nowo wyodrębnionych działek nie prowadzą zorganizowanych i ciągłych w czasie działań zmierzających do wyszukania i pozyskania nabywców posiadanych działek. Według założeń ewentualna sprzedaż będzie miała charakter okazjonalny.

W piśmie z dnia 18 sierpnia 2011 r. wskazano, że:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z czynnościami zbycia działek gruntu przez osoby fizyczne - sprzedaż w okolicznościach wskazanych powyżej - powstaje po ich stronie obowiązek pobrania i odprowadzenia podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z tytułu czynności zbywania wyodrębnionych działek gruntu w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym zapytaniu nie powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT, w konsekwencji nie ma po stronie podmiotu zbywającego obowiązku pobrania i odprowadzenia podatku VAT, ponieważ:

* Czynności te nie podlegają podatkowi VAT, ze względu na brak możliwości uznania w związku z tymi czynnościami podmiotu zbywającego działki za podatnika podatku VAT w rozumieniu przepisów ustawy o VAT;

* Przedmiotem obrotu, który mógłby być opodatkowany podatkiem VAT jest towar ustawowo zwolniony od podatku VAT;

* W świetle przepisów ustawy o VAT grunt jest towarem. Odpłatna dostawa gruntu (np. sprzedaż lub zamiana) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jeżeli jest realizowana przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej (art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT), z tym że po myśli art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. O charakterze gruntów decydować powinien przede wszystkim plan zagospodarowania przestrzennego danego obszaru, a w dalszej kolejności pomocniczo klasyfikacja gruntów oparta na rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454). Zatem pozostałe dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, nieprzeznaczonymi w planach pod zabudowę są zwolnione od podatku VAT.

* Z przytoczonych wyżej zasad opodatkowania podatkiem VAT dostawy gruntów wynikają dwa podstawowe warunki, których jednoczesne ziszczenie się powoduje powstanie obowiązku opodatkowania czynności sprzedaży gruntu, który znajduje się w majątku osobistym osób fizycznych. Po pierwsze - sprzedaż (dostawa) gruntu musi się odbyć w okolicznościach umożliwiających uznanie podmiotu sprzedającego grunt w związku z tą czynnością za podatnika VAT, i po drugie - czynność sprzedaży gruntu musi być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu w myśl przepis ów ustawy o VAT.

Dla rozstrzygnięcia kwestii pierwszego z warunków istotny jest wyrok składu 7 sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym na kanwie sprawy dotyczącej sprzedaży przez osobę fizyczną działek budowlanych wskazał, w jakich okolicznościach dany podmiot należy uznać za podatnika VAT. W ocenie Sądu, z wykładni językowej art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wynika, że samo dokonanie przez osobę fizyczną czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (w tym także sprzedaż gruntu), niezależnie od częstotliwości z jaką te czynności zostały dokonane, nie uzasadnia uznania owych czynności za dokonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dla takiego stwierdzenia - zdaniem Sądu - koniecznie jest ustalenie, że dany podmiot działa jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ponadto Sąd podniósł, że ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT. Zaprezentowane powyżej stanowisko Sądu nawiązuje bezpośrednio do przepisu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy), z brzmienia którego wynika wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on samodzielnie i niezależnie jako osoba wykonująca działalność gospodarczą (zdefiniowana w sposób zbieżny w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT) bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Reasumując, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działania producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE oraz art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

W kontekście powyższych uwag, a także zważywszy na stan faktyczny wskazany w niniejszym zapytaniu, w opinii Wnioskodawcy bezzasadnym byłoby zakwalifikowanie go jako osoby sprzedającej majątek prywatny (grunt) do kręgu podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Błędnym byłoby również uznanie w przedmiotowym stanie faktycznym, że już sam fakt nabycia gruntu i późniejsze dokonanie jego podziału, świadczy o tym, że oczekiwane transakcje sprzedaży będą miały charakter dostawy towaru, rodzącej obowiązek podatkowy w podatku VAT. W niniejszej sprawie istotne jest, że Wnioskodawca nabył w przeszłości grunt (który obecnie podzielił na mniejsze działki) na potrzeby własne jako lokatę kapitału, a dopiero w miarę upływu czasu i braku możliwości realizacji zaplanowanego później na tym gruncie przedsięwzięcia, zdecydował się na jego sprzedaż. Działalność Wnioskodawcy nie polega na obrocie towarami, tj. Wnioskodawca nie nabył gruntu z zamiarem dalszej sprzedaży, co wyklucza możliwość uznania go za osobę prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie działań handlowca i w konsekwencji za podatnika podatku VAT zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Podkreślić bowiem należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Bez znaczenia dla niniejszej sprawy pozostaje również fakt, że Wnioskodawca znacznie wcześniej z gruntu, który obecnie podzielił na mniejsze działki wyodrębnił część tegoż gruntu, którą jako wspólnik spółki cywilnej wniósł następnie do majątku spółki związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zważyć bowiem należy, że w tej kwestii wypowiedział się już ETS, który w orzeczeniu w sprawie C-291/92 pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Ambrecht stwierdził, że jeśli podatnik w rozumieniu Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z działalnością gospodarczą i którą to część zarezerwował na cele prywatne, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu. ETS ponadto zaakcentował, że w VI Dyrektywie brak jest przepisu uniemożliwiającego podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłączenie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych i że decyzja w tym zakresie jest suwerenną decyzją samego podatnika.

Nie można także w analizowanym stanie faktycznym i prawnym pominąć faktu, że Wnioskodawca zbywając ograniczoną ilość działek gruntu nie będzie wykonywał tego w okolicznościach typowych dla profesjonalnego obrotu gospodarczego, tzn. w formie stałej, zorganizowanej sprzedaży towaru poprzedzonej zakupem dokonanym w celu jego odsprzedaży jednocześnie w okolicznościach wskazujących na zamiar jej kontynuacji w tej formie. Właśnie takie okoliczności przesądzają obok omówionych wyżej o tym, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna nie będzie uznany za podatnika VAT w dotychczasowym orzecznictwie, a to w wyroku NSA z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08), który orzekł, że "tylko taka aktywność handlowa obywatela jego majątkiem czyni go podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, która przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich dłuższej kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Sprzedaż kilku działek budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę, wskazująca na ograniczony ilościowo zakres realizacji tej sprzedaży, a tym samym jej okazjonalność, a nie zamiar częstotliwego realizowania takiej działalności, nie może być kwalifikowana jako prowadzenie handlowej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT".

W ocenie Wnioskodawcy, za słusznością ww. stanowiska Wnioskodawcy przemawiają ocena okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy, która nie daje podstaw do stwierdzenia, że Wnioskodawca w odniesieniu do konkretnych czynności sprzedaży działek będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług, co uzasadniają poniższe argumenty:

Nawet gdyby przyjąć, że czynności zbycia działek gruntu w przedmiotowym stanie faktycznym zostały zakwalifikowane do katalogu czynności opodatkowanych podatkiem VAT, to i tak z tytułu tychże czynności pytający nie będzie obowiązany do pobrania i odprowadzenia podatku VAT. Wynika to z faktu, że przedmiotem dostaw w tym przypadku będą tereny niezabudowane, inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Jak już wcześniej wspomniano działki te figurują w ewidencji gruntów jako łąki oraz grunty orne oznaczone symbolami: ŁIV, ŁV oraz RV, a ponadto znajdują się na obszarze, na którym brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikałoby, iż działki te przeznaczone są pod zabudowę. Powyższe wyczerpuje przesłanki zwolnienia od podatku VAT zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, co potwierdził w wyroku WSA w Krakowie z dnia 27 kwietnia 2011 r. (I SA/Kr 2155/10).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zatem, stosując wykładnię językową przepisu stwierdzić można, iż działalnością gospodarczą jest działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, także wówczas gdy czynność podlegająca opodatkowaniu została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy. Przez częstotliwość należy rozumieć zakładające powtarzalność czynności tego samego rodzaju (np. sprzedaż działek). Natomiast przesłanki wskazujące na zamiar wykonywania pewnej czynności w sposób częstotliwy muszą istnieć w chwili wykonania usługi lub sprzedaży towaru.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej lub innej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Zainteresowana wraz z mężem nabyła w 2006 r. na zasadach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej 2/3 części nieruchomości w postaci działki gruntu nr 619, stanowiącej łąki trwałe i grunty orne, oznaczone w ewidencji gruntów symbolami:..,... oraz.... Zakup ten traktowany był jako lokata kapitału.

W późniejszym okresie działka nr 619 została podzielona na mniejsze parcele. Część z wyodrębnionych działek w roku 2008-2009, w związku z przystąpieniem do spółki cywilnej została wniesiona przez Małżonków do tejże spółki z przeznaczeniem na cele gospodarcze. Poza obszarem aktywności gospodarczej Małżonkowie pozostawili działkę nr 619/17, traktując posiadane względem niej prawo własności w częściach ułamkowych jako majątek osobisty do wykorzystania w przyszłości na cele prywatne.

W roku 2008 Małżonkowie wspólnie z pozostałymi właścicielami działki nr 619/17 podjęli decyzję o zaplanowaniu inwestycji budowlanej na terenie tejże działki, polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W sierpniu 2008 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla planowanego przedsięwzięcia.

Jednak nie podjęto dalszych czynności zmierzających do realizacji planowanego przedsięwzięcia. Z uwagi na sytuację gospodarczą Małżonkowie zaniechali inwestycji, pozostawiając udziały w prawie własności działki nr 619/17 w charakterze lokaty kapitału. Z czasem działka 619/17 została podzielona na kilkanaście mniejszych, które w przyszłości będą mogły być przeznaczone do sprzedaży lub darowizny pełnoletnim dzieciom w celu zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych, w zależności od sytuacji finansowej Małżonków lub pojawiających się atrakcyjnych ofert odkupienia. Po zniesieniu współwłasności oraz ze względu na rozdzielność majątkową z mężem w posiadaniu Wnioskodawczyni znajdą się 3 działki.

Małżonkowie, jak również pozostali współwłaściciele nowo wyodrębnionych działek nie prowadzą zorganizowanych i ciągłych w czasie działań zmierzających do wyszukania i pozyskania nabywców posiadanych działek. Według założeń ewentualna sprzedaż będzie miała charakter okazjonalny.

Wnioskodawczyni nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, jak również nie posiada statusu rolnika ryczałtowego.

Teren, na którym położona jest nieruchomość, nie jest objęty ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego z dnia 26 sierpnia 2010 r. działki objęte wnioskiem znajdują się w strefie mieszkaniowej.

Działka nie była udostępniana innym osobom. Wnioskodawczyni nie dokonywała wcześniej dostaw nieruchomości gruntowej lub o charakterze rolnym, nie zamierza występować o warunki zabudowy w odniesieniu do przedmiotowych działek, jak również nie planuje uzbrojenia przedmiotowych działek.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że nieruchomość została zakupiona jako lokata kapitału w celu uzyskania zysku, o czym świadczą kroki podejmowane przez współwłaścicieli - zaplanowanie inwestycji budowlanej na terenie przedmiotowej nieruchomości, polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla planowanego przedsięwzięcia, późniejszy podział nieruchomości na 13 mniejszych działek w celu odsprzedaży lub darowizny dzieciom.

Sprzedaż gruntu przeznaczonego pod zabudowę nosi znamiona wykorzystania dobra materialnego celem uzyskania stałego dochodu. Zarówno okoliczność wystąpienia o warunki zabudowy dla zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych, jak również późniejsza okoliczność podziału gruntów, znajdujących się w terenie z przeznaczeniem mieszkalnym na mniejsze działki przeznaczone do dalszej sprzedaży wskazuje, że właścicielka działa z zamiarem dokonywania wielokrotnych transakcji sprzedaży działek, a więc z zamiarem dokonywania transakcji w sposób powtarzalny i uzyskania w ten sposób stałych dochodów.

Wobec powyższego przedmiotowej nieruchomości nie można uznać za majątek osobisty Wnioskodawcy, bowiem grunty te nie zostały nabyte w celu zaspokajania wyłącznie potrzeb osobistych, ale - według założeń Wnioskodawcy - przyświecał cel gospodarczy: lokata kapitału, budowa zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych.

Powyższa analiza, pozostaje w zgodzie z regulacjami prawa unijnego. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 06. 347. 1), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) cyt. Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE, jak i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub wykonujący wolny zawód.

Jednocześnie w świetle powołanych regulacji dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika osobę, która dokonała okazjonalnej dostawy terenów budowlanych, w warunkach wskazujących, że czynność ta nie była związana z zaspokajaniem potrzeb osobistych tej osoby. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości gruntowej, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek został nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem np. do działalności handlowej.

Zatem także w świetle prawa unijnego Wnioskodawca - w takim kształcie sprawy - zostałby uznany (dokonując dostawy działki gruntu) za podatnika podatku VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy zauważyć, iż na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonego art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) oraz art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726) w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług, dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, w przypadku gruntów niezabudowanych zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku inne akty ustanowione przez właściwe organy (studium uwarunkowań oraz decyzja o warunkach zabudowy).

Należy jednak wskazać, iż kwalifikowanie przeznaczenia gruntów w oparciu o dokumentację dotyczącą kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej nie leży w kompetencji organów podatkowych - art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren przeznaczony pod zabudowę.

Tym samym, o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu.

W sytuacji, gdy dla danego terenu, brak jest planu zagospodarowania przestrzennego czy decyzji o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi natomiast art. 9 ust. 1 ww. ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4 cyt. ustawy).

W myśl art. 14 ust. 5 ww. ustawy, przed podjęciem uchwały, o której mowa w ust. 1 (o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego), wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, przygotowuje materiały geodezyjne do opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych.

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem - art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Z powyższego wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Podkreślić także należy, że o przeznaczeniu danego terenu pod zabudowę decyduje jego planowane wykorzystanie dla każdego rodzaju zabudowy, a nie tylko pod budownictwo mieszkaniowe, w tym rezydencjonalne.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego w świetle obowiązujących przepisów stwierdzić należy, iż sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Dostawa tych gruntów, jako przeznaczonych pod zabudowę, będzie opodatkowana stawką podstawową 23%.

Ponadto w myśl art. 113 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) cytowanej ustawy, zwolnienia od podatku, wskazanego w ust. 1 i ust. 9 tego artykułu, nie stosuje się do podmiotów dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę.

Oznacza to, że Wnioskodawca, który dokonał sprzedaży terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę zobowiązany jest do opodatkowania tych transakcji, także wtedy, gdy osiągnięty obrót z tego tytułu nie przekroczył kwoty określonej w ww. art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Reasumując, dostawa przedmiotowej działki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki podstawowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.