IPTPP1/443-211/11-2/MW - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT jednorazowej sprzedaży działki gruntu, przeznaczonej zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na cele przemysłowe lub składowania, nabytej uprzednio do majątku prywatnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2011 r. (data wpływu 18 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 maja 2011 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 26 lipca 1993 r. rodzice Wnioskodawcy nabyli nieruchomość rolną o pow. 0,3714 ha (grunty orne). Innych nieruchomości rolnych nie posiadali, a przez to nie mogli zostać uznani za rolników (prowadzących gospodarstwo rolne). Początkowo wykorzystywali grunty rolniczo, lecz na skutek uciążliwości związanych z takim sposobem korzystania z działki oraz brakiem własnych maszyn rolniczych zaprzestali rolniczego wykorzystania gruntów, które wkrótce stały się ugorem. Rodzice Wnioskodawcy nigdy w żadnej formie nie podawali do publicznej wiadomości woli odsprzedaży działki, a równocześnie nikt nie składał im oferty kupna działki. W 2005 r. doszło do zmiany planu zagospodarowania przestrzennego i zgodnie z jego ustaleniami działka znalazła się na terenach oznaczonych symbolem podwójnym PPw/PSk, co oznacza tereny działalności produkcyjnej - PP oraz tereny składowania i magazynowania - PS. Zmiany planu zagospodarowania przestrzennego nastąpiły z urzędu, bez jakiejkolwiek inicjatywy rodziców Wnioskodawcy. Zmiany planu zagospodarowania przestrzennego nie miały wpływu na sposób korzystania z działki i podatek od nieruchomości opłacano nadal według stawek właściwych dla gruntu rolnego. W 2007 r. rodzice Wnioskodawcy potrzebowali pieniędzy i dlatego postanowili działkę sprzedać. Ponieważ nikt obcy nie chciał działki kupić, to Wnioskodawca zakupił działkę na mocy aktu notarialnego z dnia 22 czerwca 2007 r., do majątku prywatnego i wykorzystywał ją do celów rekreacyjnych przez okres ponad 3 lat. Wnioskodawca nigdy w żadnej formie nie podawał do publicznej wiadomości woli odsprzedaży tej działki i nikt też nie składał oferty kupna działki. Wówczas Wnioskodawca był w przekonaniu, że działka pozostanie w jego majątku prywatnym, a w przyszłości jego zstępnych. Sytuacja zmieniła się w jednej chwili, gdy właściciel sąsiedniej działki rozpoczął procedurę ubiegania się o dofinansowanie do budowy zakładu, a jego nieruchomość okazała się za mała do zabudowy. Wyłącznie z jego inicjatywy doszło do rozmów o odsprzedaży działki i zawarcia umowy przedwstępnej, co nastąpiło w dniu 3 listopada 2010 r. W umowie określono cenę sprzedaży brutto uznając, że sprzedaż nie podlega podatkowi VAT. Jednak już po zawarciu umowy przedwstępnej powstały wątpliwości, czy sprzedaż powinna zostać uznana za niepodlegającą podatkowi VAT, z uwagi na formalno-prawny status Wnioskodawcy jako podatnika VAT, korzystającego ze zwolnienia podmiotowego i przedmiotowego. W dniu 3 listopada 2010 r. zawarto dodatkową umowę dzierżawy oraz wyrażenia zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane. Umowa taka została zawarta wyłącznie ze względu na formalno-prawne wymagania projektowe, przy których niezbędne jest posiadanie odpowiedniego tytułu prawnego do nieruchomości. Faktycznie do wydania gruntu nigdy nie doszło i Wnioskodawca nigdy nie pobrał czynszu dzierżawnego (uzgodnionego w symbolicznej kwocie 1.000 zł rocznie). Wstrzymanie wykonania dodatkowej umowy wynikło z opisanych niżej wątpliwości podatkowych.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, iż prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kupna i sprzedaży walut (kantor wymiany walut), jako usługi finansowe przedmiotowo zwolnione od podatku VAT. Wiele lat wcześniej Wnioskodawca zamierzał z niedoszłym wspólnikiem zawiązać spółkę cywilną, do której tytułem aportu miał wnieść nabyte w tym celu udziały w lokalach użytkowych. Do zawarcia spółki nie doszło z uwagi na tragiczną śmierć niedoszłego wspólnika. Natomiast nabyte udziały w lokalach użytkowych jako "pustostany", zbędne w wykonywanej działalności gospodarczej, Wnioskodawca oddał w najem. Najem został uznany jako zwolniony od podatku VAT i stanowiący odrębne źródło przychodów od działalności gospodarczej. Na tle opisanego stanu faktycznego powstały wątpliwości czy formalno-prawny status Wnioskodawcy jako podatnika, korzystającego ze zwolnienia przedmiotowego i podmiotowego w zakresie podatku VAT, przesądza o opodatkowaniu sprzedaży nieruchomości przeznaczonej pod zabudowę. Ponadto Wnioskodawca oświadczył, iż przedmiotowa działka jest pierwszą w życiu i dotychczas ostatnią, którą kupił lub zamierza sprzedać. Z całą pewnością Wnioskodawca nie kupiłby działki gruntu od osoby obcej, bo nie miałby w tym żadnego celu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jednorazowa sprzedaż w całości działki gruntu, zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczonej na cele przemysłowe lub składowania, nabytej do majątku prywatnego jako pierwsza w życiu i dotychczas ostatnia, wykorzystywanej na cele rekreacyjne, nabytej przeszło 3 lata wcześniej, licząc od dnia zawarcia umowy przedwstępnej sprzedaży, bez podawania do publicznej wiadomości w jakiejkolwiek formie woli jej odsprzedaży lub wydania na podstawie jakiejkolwiek innej umowy, w tym umowy dzierżawy, zawarta w okolicznościach wskazujących na brak zamiaru kontynuowania takich lub podobnych czynności w przyszłości, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, jednorazowa sprzedaż działki gruntu położonej na terenach - zgodnie z ustaleniami lokalnego planu zagospodarowania przestrzennego - przeznaczonych na cele przemysłowe lub składowania (magazynowania), nabytej od rodziców do majątku prywatnego jako pierwsza w życiu i dotychczas ostatnia, nigdy niezwiązana z wykonywaną działalnością gospodarczą w zakresie prowadzenia kantoru albo okazjonalnego wynajmu udziałów w lokalach użytkowych, co do której nigdy nie podano do publicznej wiadomości w jakiejkolwiek formie woli jej odsprzedaży lub wydania na podstawie jakiejkolwiek innej umowy, w przypadku gdy umowa sprzedaży została zainicjowana wyłącznie przez nabywcę, a o zamiarze nabycia przesądziło zdarzenie doraźne (możliwość uzyskania dofinansowania kosztów budowy), nie podlega podatkowi od towarów i usług, nawet mimo posiadania przez sprzedawcę formalno-prawnego statusu podatnika podmiotowo i przedmiotowo zwolnionego od podatku, gdyż w stosunku do czynności nabycia oraz przyszłej czynności sprzedaży nie działał on jako producent, handlowiec, usługobiorca lub jakakolwiek inna osoba wykonująca działalność gospodarczą lub zrównaną z nią, a równocześnie żadna z tych czynności nie została wykonana w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania ich w sposób częstotliwy (powtarzania ich).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy Dyrektywy 2006/112/WE Rady "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultat takiej działalności. Natomiast akapit drugi określa działalność gospodarczą jako obejmującą wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą, wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystanie w sposób zarobkowy prywatnego majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych.

Na podstawie art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą za podatnika uznać każdego, "kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji: (...) b) dostawa terenu budowlanego".

Z układu przepisów art. 9 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy wynika, że zgodnie z jednolitymi zasadami podatku od wartości dodanej podatnikami są osoby wykonujące działalność gospodarczą niezależnie od woli państw członkowskich, natomiast od uznania państw członkowskich zależy czy za podatników tego podatku zostaną uznane również osoby dokonujące transakcji okazjonalnych na warunkach zgodnych z przepisami art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy.

Wobec powyższego poza zakresem art. 9 ust. 1 akapit 1 Dyrektywy pozostaje status podatnika oparty na przepisach art. 12 ust. 1 lit. b).

Przepisy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowią dokładną implementację przepisów art. 9 ust. 1 Dyrektywy i odpowiednio akapit pierwszy został objęty ust. 1 art. 15a akapit drugi został objęty ust. 2 art. 15. Skoro powołane przepisy Dyrektywy nie obejmują transakcji okazjonalnych, to ich krajowe odpowiedniki również transakcji takich obejmować nie mogą.

Wobec powyższego poza zakresem statusu podatnika określonego w prawie krajowym pozostaje status osób dokonujących transakcji okazjonalnych. Odpowiednio poza zakresem działalności gospodarczej pozostają transakcje okazjonalne niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Reasumując, skoro art. 9 ust. 1 akapit pierwszy Dyrektywy nie obejmuje osób dokonujących transakcji okazjonalnych, to jego lustrzany odpowiednik w prawie krajowym również nie może obejmować tej kategorii osób.

Upoważnienie dla państw członkowskich zawarte w art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy uprawnia je do uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji "związanej z działalnością gospodarczą", prowadzi do wniosku a contarario, że uprawnienie nie obejmuje osób dokonujących transakcji okazjonalnych "niezwiązanych z działalnością gospodarczą". Przepis art. 12 ust. 1 Dyrektywy stanowi wyjątek od zasady, a tych nie należy interpretować i stosować rozszerzająco.

Wprawdzie w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT ustawodawca krajowy wykorzystując dorobek orzecznictwa ETS uznał, że przedmiotowa strona działalności gospodarczej wymaga doprecyzowania poprzez uściślenie, że obejmuje ona również "czynności wykonywane jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy", co odnosi się wyłącznie do kategorii podatników zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Gdyby było inaczej, to w przepisie art. 15 ust. 1 określającym kto jest podatnikiem ustawodawca wymieniłby osoby dokonujące okazjonalnej sprzedaży (dostaw) terenu budowlanego. Potwierdzeniem poprawności takiego rozumienia art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT jest wyrok składu siedmiu sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) w niżej przytoczonym kształcie.

"Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 1 VI Dyrektywy z tytułu wykonywania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie"

"Art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy wyraźnie więc wskazuje, że czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej czynności, dany podmiot występuje w charakterze podatnika VAT, a więc podmiotu prowadzącego w określonym zakresie działalność gospodarczą. Nader jasno zaakceptował to ETS w orzeczeniu w sprawie C - 291/92 pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht stwierdzając, że jeśli nawet podatnik w rozumieniu Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na inne cele prywatne, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik, a transakcja nie podlega opodatkowaniu".

"W wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) NSA orzekł, że tylko taka aktywność handlowa obywatela jego majątkiem czyni go podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, która przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar dłużej ich kontynuacji) a w konsekwencji zorganizowaną. Sprzedaż kilku działek budowlanych przeznaczonych pod zabudowę, wskazująca na ograniczony ilościowo zakres tej sprzedaży, a tym samym jej okazjonalność, a nie zamiar częstotliwego realizowania takiej działalności, nie może być kwalifikowana jako prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Tylko gdy osoba sprzedająca takie działki swoim zachowaniem wykaże, że realizując te sprzedaż działa i chce działać w charakterze podatnika (handlowca, który nabył grunty w celu ich zbycia i chce oprócz tej sprzedaży kontynuować tego rodzaju aktywność), czyli podmiotu prowadzącego w tym zakresie działalność profesjonalną, stałą i zorganizowaną - sprzedaż taka będzie opodatkowana VAT. Na profesjonalny charakter może wskazywać również skala prowadzonej działalności handlowej nie ograniczająca się do kilku gruntów, wskazująca na zorganizowaną na stałe, a nie jedynie okazjonalną, działalność w tym zakresie".

W wyroku z dnia 6 września 2006 r. (sygn. akt SA/Wr 1254/05) WSA doszedł do przekonania, że "działalność gospodarcza powinna się cechować stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonania bowiem jest związana z profesjonalnym obrotem gospodarczym (por. wyrok ETS w sprawie C - 230/94 pomiędzy R.E. a B). Zasady wykładni gramatycznej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej zawartej w cyt. art. 15 ust. 2 ustawy o VAT prowadzą do wniosku, że działalność gospodarczą jest nawet pojedyncza czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar wykonywania w sposób częstotliwy (stały i powtarzalny), przy czym czynność ta winna być wykonana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód. Nie można bowiem z oderwanego kontekstu normy prawnej sformułowania "również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy" budować samodzielnej definicji działalności gospodarczej. Podmiot, który jest producentem, handlowcem, usługodawcą, pozyskującym zasoby naturalne, rolnikiem lub wykonującym wolny zawód, nawet jeśli wykona jedną czynność mając zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy w świetle art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 staje się podatnikiem VAT, niezależnie od tego czy po wykonaniu tej jednej czynności ostatecznie zaprzestanie wykonywania czynności".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast według art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług

W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Według prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) ww. Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. art. 9 ust. 1.

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający objąć pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Jednocześnie, w świetle powołanych regulacji wspólnotowych, dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika osoby, która dokonała okazjonalnej czynności w warunkach wskazujących, że nie była ona związana z zaspokajaniem potrzeb osobistych tej osoby.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w 2007 r. Wnioskodawca nabył działkę o pow. 0,3714 ha, która zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego została przeznaczona pod zabudowę. Wnioskodawca działkę zakupił do majątku prywatnego i wykorzystywał do celów rekreacyjnych przez okres ponad 3 lat. W dniu 3 listopada 2010 r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną, dotyczącą sprzedaż przedmiotowej nieruchomości na rzecz właściciela sąsiedniej działki. Dodatkowo w tym samym dniu Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy oraz wyraził zgodę przyszłemu nabywcy na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane. Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż opłata z tytułu czynszu dzierżawnego wynosi 1.000 zł rocznie. Przedmiotowa działka jest pierwszą i dotychczas ostatnią, którą Wnioskodawca kupił lub zamierza sprzedać. Ponadto Wnioskodawca jest podatnikiem VAT, korzystającym ze zwolnienia podmiotowo-przedmiotowego. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kupna i sprzedaży walut (kantor wymiany walut) oraz najmu lokali użytkowych.

Odnosząc się do przedstawionego wyżej zdarzenia przyszłego należy odwołać się do regulacji wynikających z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Wobec powyższego oddanie w ramach umowy dzierżawy innemu podmiotowi nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem Wnioskodawca z tytułu przedmiotowej działalności tj. dzierżawy jest podatnikiem podatku VAT, z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z definicją działalności gospodarczej zawartą w powołanym wyżej przepisie, obejmuje ona również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność gospodarczą (w tym działalność polegającą na dzierżawie nieruchomości), ewentualna sprzedaż przedmiotowego gruntu winna być traktowana jako sprzedaż majątku związanego z działalnością gospodarczą. Dlatego nawet jeśli Wnioskodawca początkowo nie zamierzał przeznaczyć nabytego gruntu do sprzedaży, to nie ulega wątpliwości, że wykorzystywał go dla celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wynika z treści wniosku przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość gruntowa przeznaczona zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy wskazać, iż zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy. Stosownie do art. 4 ust. 1 powołanej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do jej zadań własnych. W myśl art. 9 ust. 1 cyt. ustawy polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (art. 9 ust. 4 i ust. 5 cyt. ustawy).

Natomiast, ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Należy wskazać, iż kwalifikowanie przeznaczenia gruntów w oparciu o dokumentację dotyczącą kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Odnosząc powołany stan prawny do przedstawionych we wniosku okoliczności stwierdzić należy, iż dostawę nieruchomości przeznaczonej pod zabudowę, która była przedmiotem dzierżawy, wypełniającej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, należy uznać za dostawę majątku wykorzystywanego do działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast Wnioskodawca dla tej czynności występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Wobec powyższego planowaną sprzedaż nieruchomości należy traktować jako dostawę towaru, która podlega opodatkowaniu stawką podstawową.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.