IPTPP1/443-1028/11-2/MW - Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów, które nie zostały następnie wykorzystane do czynności opodatkowanych z przyczyn niezależnych od podatnika.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zachowania prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów, które w końcowym efekcie nie zostały wykorzystane do czynności opodatkowanych z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zachowania prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów, które w końcowym efekcie nie zostały wykorzystane do czynności opodatkowanych z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi internetową platformę sprzedażową oferującą szeroki asortyment towarowy, w szczególności z branży budowlanej i wykończeniowej, artykuły elektryczne, sanitarne, instalacyjne i metalowe. Towary są zlokalizowane w magazynie Wnioskodawcy, z którego są dostarczane do klientów lub odbierane przez nich osobiście.

Wnioskodawca posiada znaczny stan magazynowy, który pozwala utrzymać ciągłość sprzedaży. Celem zapewnienia należytego nadzoru nad stanem magazynowym, Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę o zarządzanie magazynem z profesjonalnym operatorem logistycznym. W oparciu o umowę i ustaloną przez strony procedurę, stan magazynu będzie weryfikowany co miesiąc poprzez spis z natury (tzw. inwentaryzacja ciągła). Obowiązkiem zarządzającego magazynem jest utrzymanie prawidłowego i zgodnego z dokumentacją stanu magazynowego, poprzez dokonywanie i nadzór nad czynnościami związanymi z przyjmowaniem, składowaniem, ochroną, kontrolą, ewidencją i wydawaniem towarów. Odpowiedzialność za stan magazynowy będzie spoczywać wyłącznie na zarządzającym magazynem.

Pomimo zachowania należytej staranności przez zarządzającego magazynem, może zaistnieć sytuacja, że towar zostanie zagubiony, uszkodzony lub skradziony na skutek włamania do obiektu. W przypadku powstania niedoborów, zarządzający magazynem ma obowiązek udokumentować i wskazać przyczyny niedoboru towarów poprzez specjalny protokół (w przypadku kradzieży, protokół policyjny). W związku z powstaniem niedoborów Wnioskodawca będzie uprawniony do otrzymania rekompensaty (odszkodowania) od zarządzającego magazynem odpowiadającej cenie netto (tj. bez podatku od towarów i usług) zakupu towarów na podstawie wystawionej noty obciążeniowej. Taka sama procedura ma obowiązywać w przypadku towarów całkowicie zniszczonych lub uszkodzonych, a ewentualne naprawy i związane w tym ryzyko związane z dalszą sprzedażą lub niemożnością sprzedaży towaru Wnioskodawca przejmuje na siebie.

W przypadku gdyby okazało się, że inwentaryzacja dokonana w przyszłości wykaże nadwyżkę w towarze (zagubiony towar zostanie odnaleziony), nadwyżka inwentaryzacyjna uprawnia zarządzającego magazynem do otrzymania ekwiwalentu zapłaconej uprzednio ceny zakupu netto tego towaru na podstawie noty obciążającej Wnioskodawcę. Różnice inwentaryzacyjne (niedobory i nadwyżki) będą rozliczane w okresach miesięcznych, stosownie do realnego stanu towarów wynikającego z przeprowadzonych inwentaryzacji ciągłych i mogą podlegać kompensacie umownej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca zachowuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, jeżeli w efekcie końcowym towary te nie posłużyły czynnościom opodatkowanym na skutek zagubienia, zniszczenia, kradzieży lub uszkodzenia towaru uniemożliwiającego jego sprzedaż, z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, zachowuje on prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, nawet jeżeli w efekcie końcowym towary te nie posłużyły czynnościom opodatkowanym na skutek zagubienia, zniszczenia, kradzieży lub uszkodzenia towaru uniemożliwiającego jego sprzedaż, z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy.

W myśl zasady wynikającej z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ustawodawca uzależnił skorzystanie z ww. prawa pod warunkiem spełnienia przez podatnika zarówno przesłanek pozytywnych, m.tn. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Biorąc pod uwagę fakt, że prawo do odliczenia powinno być realizowane niezwłocznie po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (zadeklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej wówczas jest on uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług.

Natomiast zagadnienia dotyczące korekty podatku naliczonego uregulowane zostały w art. 91 ustawy o VAT. W myśl art. 91 ust. 7d ustawy o VAT, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż zamienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Przepis art. 91 ustawy o VAT, stanowiący o korektach podatku naliczonego, nie przewiduje obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku ze stwierdzonym niedoborem towarów z przyczyn niezależnych od podatnika jak np. zagubienie lub uszkodzenie towaru spowodowane przez osoby trzecie, za których działania lub zaniechania podatnik nie ponosi odpowiedzialności. W tym zakresie należy się odwołać do Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 06.347.1 z późn. zm.) (dalej "Dyrektywa VAT"), obowiązującej od 1 stycznia 2007 r., która została zaimplementowana do polskiego porządku prawnego i przez której pryzmat winny być interpretowane regulacje krajowe.

Przepis art. 185 ust. 1 Dyrektywy VAT przewiduje, że korekta jest dokonywana w szczególności, gdy po złożeniu deklaracji VAT nastąpi zmiana czynników uwzględnianych przy określaniu kwoty odliczenia. Natomiast przepis art. 185 ust. 2 Dyrektywy VAT stanowi wprost, że w drodze odstępstwa od ust. 1, korekta nie jest dokonywana w przypadku transakcji w całości lub częściowo niezapłaconych, w przypadku należycie udokumentowanego lub potwierdzonego zniszczenia, zagubienia lub kradzieży własności oraz w przypadku towarów przeznaczonych do przekazywania jako prezenty o małej wartości i próbki, o których mowa w art. 16. Zgodnie z art. 185 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy VAT, państwa członkowskie mogą wymagać korekty w przypadkach transakcji, w związku z którymi płatność nie została całkowicie lub częściowo uregulowana oraz w przypadku kradzieży.

Polska nie skorzystała z możliwości wprowadzenia obowiązku korekty w ww. przypadkach (przepisy ustawy o VAT nie zawierają szczególnych unormowań w tym zakresie). Wobec braku stosownych regulacji w ustawie o VAT, przepis art. 91 ust. 7 ustawy o VAT należy interpretować w taki sposób, by utrata, zniszczenie lub kradzież towarów nie były uznawane za okoliczności zmieniające prawo do odliczenia. Jeśli zatem utracone, zniszczone lub skradzione towary były nabyte z zamiarem przeznaczenia ich do działalności opodatkowanej i odliczono podatek naliczony przy ich nabyciu, nie powstaje konieczność korekty, o ile stwierdzone niedobory towarów zostaną prawidłowo udokumentowane.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości ("ETS"), stanowiącego część wspólnotowego porządku prawnego, którego wykładnię należy uznać za wiążącą, zgodnie z zasadą bezpośredniej skuteczności prawa wspólnotowego.

Na szczególna uwagę zasługuje orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV (http://eur-lex.europa.eu/pl/index.htm), w którym Trybunał stwierdził - odwołując się do zasady neutralności podatku VAT - że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia podatku VAT zostaje zachowane. Wprawdzie orzeczenie zapadło w kanwie poprzedniej Dyrektywy WE w sprawie podatku od wartości dodanej (tj. art. 20 ust. 1 lit. b) VI Dyrektywy Rady nr z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (...)- dalej "VI Dyrektywa"), ale tezy tego wyroku ETS zachowują aktualność.

Podobny pogląd w sprawie zachowania prawa do odliczenia VAT, wyrażono w sprawie C-110/94 z dnia 29 lutego 1996 r. (http://eur-lex.europa.eu/pl/index.htm) między INZO a Państwem Belgijskim, w której ETS, odwołując się do zasady pewności prawa, wskazał, że prawo do odliczenia podatku naliczonego winno być zachowane również w sytuacji, gdy działalność związana z zakupami, z przyczyn ekonomicznych nie zostaje rozpoczęta. Również w wyroku ETS w sprawie Finanzamt Goslar przeciwko Brigitte Breitsohl z dnia 8 czerwca 2000 r. wprawa C-400/98, (http://eur-lex.europa.eu/pl/index.htm) stwierdzono, że artykuł 4 i 17 VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że prawo do odliczania podatku od wartości dodanej, który został zapłacony za transakcje, które zostały dokonane w aspekcie zaplanowanej działalności gospodarczej, zostaje utrzymane nawet wtedy, gdy organ podatkowy już w trakcie pierwszego ustalenia wymiaru podatku wie, że zamierzona działalność gospodarcza prowadząca do opodatkowanych transakcji nie będzie wykonana.

Podsumowując ten wątek, należy wskazać, że zarówno z Dyrektywy VAT, jak i orzecznictwa ETS płynie jednoznaczny wniosek, iż zasada neutralności podatku od wartości dodanej uprawnia podatnika do zachowania prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów lub usług, w przypadku gdy z powodów niezależnych od podatnika (w tym w przypadkach zniszczenia, zagubienia lub kradzieży) nabyte towary i usługi nie zostały wykorzystane do prowadzenia działalności gospodarczej, ale nabycie zostało dokonane z zamiarem takiego wykorzystania.

Przechodząc na grunt polskich przepisów, z interpretacji indywidualnych Ministra Finansów (w którego imieniu działają upoważnieni Dyrektorzy Izb Skarbowych) wynika, że w przypadku niezawinionej utraty lub uszkodzenia towarów, nie wystąpi obowiązek korekty podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPP1/443-173/11/AW z dnia 28 kwietnia 2011 r. lub interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej Poznaniu nr ILPP1/443-536/10-4/MK z dnia 30 lipca 2010 r.).

Pogląd taki prezentuje również orzecznictwo. Przykładowo w wyroku z dnia 14 października 2010 r. sygn. akt I FSK 1450/09 NSA (http://orzeczenia.nsa.gov.pl) uznał, że przepis art. 91 ust. 7 ustawy o VAT należy interpretować w taki sposób by utrata, zniszczenie lub kradzież towarów nie były uznawane za okoliczności zmieniające prawo do odliczenia Zdaniem sądu, "Wyłącznie kwalifikacja, że niedobory konkretnych towarów zakwalifikować można do kategorii zawinionych jest warunkiem koniecznym dokonania korekty podatku naliczonego w trybie art. 91 ust. 7 ustawy o VAT".

Podobne stanowisko znaleźć można również w wyroku NSA z dnia 27 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I FSK 1849/09) (http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Najważniejszym przesłaniem, jakie płynie z ww. orzeczeń jest to, że w przypadku, gdy niedobory powstały na skutek działania siły wyższej bądź czynności niezależnych od podatnika, to nie musi on dokonywać korekty podatku naliczonego (niedobory niezawinione). Przykładami takich są m.in. kradzież, pożar, powódź, utracenie lub zniszczenie towarów.

W przypadku dotyczącym Wnioskodawcy należy wskazać, że między Wnioskodawcą, a operatorem logistycznym (zarządzającym magazynem) zostanie zawarta umowa przewidująca, że zarządzający magazynem jest zobowiązany do zachowania szczególnej staranności celem zapobieżenia przypadkom zniszczenia, uszkodzenia lub utraty (w tym kradzieży) towarów. Jednocześnie, Wnioskodawca powierzając profesjonalnemu wykonawcy prowadzenie gospodarki magazynowej, wyłącza swoją odpowiedzialność (w tym odpowiedzialność swoich pracowników) za nadzór nad stanem magazynowym. Z przyczyn pozostających poza kontrolą Wnioskodawcy, może się zdarzyć, że niektóre towary ulegną uszkodzeniu lub całkowitemu zniszczeniu pomimo zachowania należytej staranności przez zarządzającego magazynem. W takich przypadkach, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca w żaden sposób nie przyczyni się do powstania uszkodzeń lub niedoborów w towarze, zachowuje on prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów. Konsekwentnie, nie ma on obowiązku korekty podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów w celu wykorzystania tych towarów do wykonywania czynności opodatkowanych (sprzedaży do klientów), które ostatecznie nie zostały wykorzystane do działalności opodatkowanej na skutek niezawinionego i udokumentowanego uszkodzenia, zniszczenia lub utraty tych towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powyżej powołanych przepisów nie wynika, by niedobór towarów stanowił dostawę towarów albo świadczenie usług, dlatego też nie podlega on opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stwierdzenie niedoborów zarówno zawinionych, jak i niezawinionych nie powoduje zatem żadnych obowiązków związanych z rozliczeniem należnego podatku VAT.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Biorąc pod uwagę fakt, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (zadeklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług.

Zatem najistotniejszym warunkiem umożliwiającym podatnikowi podatku od towarów i usług skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi internetową platformę sprzedażową oferującą szeroki asortyment towarowy, w szczególności z branży budowlanej i wykończeniowej, artykuły elektryczne, sanitarne, instalacyjne i metalowe. Towary są zlokalizowane w magazynie Wnioskodawcy, z którego są dostarczane do klientów lub odbierane przez nich osobiście. Celem zapewnienia należytego nadzoru nad stanem magazynowym, Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę o zarządzanie magazynem z profesjonalnym operatorem logistycznym. W oparciu o umowę i ustaloną przez strony procedurę, stan magazynu będzie weryfikowany co miesiąc poprzez spis z natury (tzw. inwentaryzacja ciągła). Obowiązkiem zarządzającego magazynem jest utrzymanie prawidłowego i zgodnego z dokumentacją stanu magazynowego, poprzez dokonywanie i nadzór nad czynnościami związanymi z przyjmowaniem, składowaniem, ochroną, kontrolą, ewidencją i wydawaniem towarów. Odpowiedzialność za stan magazynowy będzie spoczywać wyłącznie na zarządzającym magazynem. Pomimo zachowania należytej staranności przez zarządzającego magazynem, może zaistnieć sytuacja, że towar zostanie zagubiony, uszkodzony lub skradziony na skutek włamania do obiektu. W przypadku powstania niedoborów, zarządzający magazynem ma obowiązek udokumentować i wskazać przyczyny niedoboru towarów poprzez specjalny protokół (w przypadku kradzieży - protokół policyjny). W związku z powstaniem niedoborów Wnioskodawca będzie uprawniony do trzymania rekompensaty (odszkodowania) od zarządzającego magazynem odpowiadającej cenie netto (tj. bez podatku od towarów i usług) zakupu towarów na podstawie wystawionej noty obciążeniowej. Taka sama procedura ma obowiązywać w przypadku towarów całkowicie zniszczonych lub uszkodzonych, a ewentualne naprawy i związane w tym ryzyko związane z dalszą sprzedażą lub niemożnością sprzedaży towaru Wnioskodawca przejmuje na siebie. Wnioskodawca powierzając profesjonalnemu wykonawcy prowadzenie gospodarki magazynowej, wyłącza swoją odpowiedzialność (w tym odpowiedzialność swoich pracowników) za nadzór nad stanem magazynowym. Z przyczyn pozostających poza kontrolą Wnioskodawcy, może się zdarzyć, że niektóre towary ulegną uszkodzeniu lub całkowitemu zniszczeniu pomimo zachowania należytej staranności przez zarządzającego magazynem.

Należy zauważyć, iż niedobory mogą być zawinione, jak i niezawinione. Niedobory zawinione, są to niedobory, które powstały na skutek niedopełnienia obowiązków przez osobę materialnie odpowiedzialną za powierzone jej mienie. Natomiast niedobory niezawinione to te, które powstały z przyczyn niezależnych od osób materialnie odpowiedzialnych. Niedobory te mogą powstać na skutek zdarzeń losowych np.: pożaru, kradzieży, powodzi, zalania, jak również wskutek transportu, braku prądu itp. Są to przyczyny, na które osoba materialnie odpowiedzialna nie miała żadnego wpływu.

W przypadku powstania niedoborów (czy to zawinionych czy niezawinionych) dochodzi do sytuacji, w której nabyte towary nie zostaną wykorzystane do działalności opodatkowanej, co jest niezbędnym warunkiem dokonania odliczenia.

W przedmiotowej sprawie należy odwołać się do przytoczonego również przez Wnioskodawcę orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (obecnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej) z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane.

W świetle powołanego wyroku, należy stwierdzić, że w przypadku, gdy zakup danego towaru przez Wnioskodawcę jest dokonany z zamiarem wykorzystania tego towaru do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to pomimo utraty danego towaru z przyczyn od niego niezależnych, tj. w sposób niezawiniony, czy - jak to ujął Trybunał - "z powodów pozostających poza kontrolą podatnika", jego prawo do odliczenia w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane, a tym samym nie ma podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy należy stwierdzić, że ewentualne niedobory w towarze Wnioskodawcy, zakupionym w związku z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, będą powstawały poza kontrolą i wiedzą Wnioskodawcy, niezależnie od jego woli i wiedzy.

Wobec powyższego, w przypadku utraty towaru z przyczyn od Wnioskodawcy niezależnych, które zostaną udokumentowane, prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów do wykonywania czynności opodatkowanych zostanie zachowane, a co za tym idzie, nie będzie również podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że nie będzie miał obowiązku korygowania podatku VAT, należało uznać za prawidłowe.

Zauważyć jednak należy, iż gdyby niedobory powstały z przyczyn od Wnioskodawcy zależnych - byłyby niedoborami zawinionymi przez Wnioskodawcę, w takim przypadku odliczona kwota podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów, które ostatecznie nie zostały wykorzystane do działalności opodatkowanej, winna być skorygowana.

Reasumując, Wnioskodawca zachowa prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, jeżeli w efekcie końcowym towary te nie posłużą czynnościom opodatkowanym na skutek wystąpienia z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy zagubienia, zniszczenia, kradzieży lub uszkodzenia towarów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, oraz własnego stanowiska w sprawie, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Należy zwrócić uwagę, iż istotą wydawania interpretacji indywidualnych jest dokonywanie wykładni konkretnych przepisów prawa podatkowego w powiązaniu z dokładnie określonym stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym, poprzez ocenę przedstawionego we wniosku stanowiska Wnioskodawcy. Nie jest to zatem sytuacja, w której okoliczności związane z ustaleniem przyczyn wystąpienia niedoborów może dogłębnie przeanalizować organ w toku kontroli, która winna obejmować to, jakie konkretnie towary zostały utracone oraz to, kiedy i w jakich okolicznościach do tego doszło. Tylko bowiem w takim przypadku możliwym staje się obiektywne uznanie, ze utratę danych, konkretnych towarów uznać można za zawinioną bądź niezawinioną przez podatnika, jak tez tylko wtedy dochowane będą wymogi procesowe określone w art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej.

Z przedstawionego we wniosku o udzielenie interpretacji opisu zdarzenia przyszłego wynika, że powstałe niedobory Wnioskodawca zakwalifikował jako niezawinione i w oparciu o taką właśnie kwalifikację zadał pytanie. Należy zatem wskazać, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono przy założeniu, iż faktycznie powstałe niedobory będą niezawinione przez Wnioskodawcę.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.