IPTPP1/443-1006/11-5/MW - Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług sprzedaży przez gminę nieruchomości niezabudowanej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2011 r. (data wpływu 5 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 lutego 2012 r. (data wpływu 27 lutego 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

Wniosek został uzupełniony w dniu 27 lutego 2012 r. o wskazanie przedmiotu wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny.

Gmina będąca zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT zamierza sprzedać działkę niezabudowaną o powierzchni 9.339 m ².

Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy, działka ta w części jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (powierzchnia ujęta pod zabudowę wynosi 720 m ²). Pozostała część działki o powierzchni 8.619 m ² nie jest w ogóle objęta planem zagospodarowania przestrzennego.

Również zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, ta sama część działki o powierzchni 720 m ² jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Natomiast w odniesieniu do pozostałej części działki o powierzchni 8.619 m ^2, zgodnie z powyższym studium ma ona przeznaczenie inne niż pod zabudowę, tj. pod zalesienie i rolne.

W odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach jej zabudowy. W ewidencji gruntów przedmiotowa działka w całości jest oznaczona jako grunty orne, sady, lasy oraz użytki rolne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznczone pod zabudowę.

Jak Gmina wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, przedmiotem dostawy będą tereny niezabudowane. Ustawodawca nie zdefiniował jednak pojęcia terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę. Niemniej jednak, zgodnie z praktyką określenie czy dane grunty są terenami budowlanymi lub przeznaczonymi pod zabudowę powinno odbywać się w oparciu o zapisy w planie zagospodarowania przestrzennego.

Stanowisko takie zostało potwierdzone przykładowo przez NSA w wyroku z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. I FSK 868/07, w którym sąd stwierdził, że "W tym miejscu można odwołać się do stanowiska doktryny. Poglądy na kwestię zasadniczą w niniejszej sprawie są wśród komentatorów przepisów prawa podatkowego zbieżne, przyjmujące, że zagadnienie to winno być oceniane w oparciu o dane wynikające z planu zagospodarowania przestrzennego. W szczególności takie stanowisko zaprezentowali: J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2007, Wydawnictwo Unimex, str. 676, A. Bartosiewicz i R. Kubacki VAT 2006, Dom Wydawniczy ABC str. 954, T. Michalik VAT Komentarz Rok 2007, Wydawnictwo C.H. Beck, s. 477 oraz H. Lubińska, P. Małecki Ustawa o VAT w pytaniach i odpowiedziach, Polska Akademia Rachunkowości, W-wa 2005, str. 413. (...) Wobec tego należy uznać, że WSA oceniając stanowisko organów podatkowych za prawidłowe, bo uznające, że pojęcie "teren przeznaczonym pod zabudowę" może być oceniany tylko przez pryzmat ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie naruszył przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT".

Jak Gmina wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, planem zagospodarowania przestrzennego objęta jest wyłącznie część działki będąca przedmiotem sprzedaży. Zgodnie z tym planem, teren ten jest przeznaczony pod zabudowę. W konsekwencji, w opinii Gminy dostawa tej części działki nie może korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W przypadku, gdy dany teren nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego (jak w przypadku pozostałej części działki), organy podatkowe w praktyce kierują się zapisami w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego i na tej podstawie ustalają przeznaczenie danego terenu. Takie stanowisko przykładowo zostało przedstawione w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 lipca 2011 r., sygn. ILPP2/443-682/11-4/MN, w której organ podatkowy stwierdził, że "Ustawodawca w ustawie o podatku VAT nie wskazał na podstawie jakich kryteriów powinno się daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę. W związku z tym, ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania z wszelkich aktów prawnych, czy też aktów administracyjnych regulujących te kwestie. Z opisu sprawy wynika, że dla przedmiotowych nieruchomości nie ma planu zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomości te, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, przeznaczone są pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, a ponadto wydano dla nich decyzję o warunkach zabudowy. W związku z powyższym, sprzedaż przedmiotowych nieruchomości niezabudowanych, dokonywana przez zarejestrowanego czynnego podatnika VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednocześnie, sprzedaż ta nie może korzystać ze zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ grunt ten przeznaczony jest pod zabudowę".

Jak Gmina wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, przedmiotowa działka poza przeznaczeniem pod zabudowę jednorodzinną (co już wynika z planu zagospodarowania przestrzennego) jest przeznaczona pod zalesienie. W konsekwencji, również na tej podstawie nie można uznać, że działka w tej części przeznaczona jest pod zabudowę.

Również ewidencja gruntów potwierdza, że tereny te nie są przeznaczone pod zabudowę, bowiem zgodnie z tym rejestrem działka jest oznaczona jako grunty orne, sady, lasy oraz użytki rolne.

W konsekwencji, w odniesieniu do części działki, która nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego, Gmina powinna zastosować zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, bowiem w odniesieniu do tych terenów nie występuje przeznaczenie pod zabudowę.

Podsumowując tereny działki w części przeznaczonej pod zabudowę na podstawie planu zagospodarowania przestrzennego powinny podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT. Natomiast w odniesieniu do dostawy działki w pozostałej części, która nie jest przeznaczona pod zabudowę, zastosowanie znajdzie zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Jak wskazano powyżej, sprzedaż przedmiotowej działki powinna w części podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT, a w części korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W opinii Gminy, przepisy ustawy o VAT zobowiązują każdorazowo do zastosowania prawidłowej (wynikającej z przepisów) stawki VAT przy sprzedaży terenów o różnym przeznaczeniu. W związku z faktem, że Gmina jest w stanie precyzyjnie określić, jaka część działki powinna podlegać opodatkowaniu VAT (tj. 720 m ²) oraz jaka część korzysta ze zwolnienia z VAT (tj. 8.619 m ²), w opinii Gminy zastosowanie odpowiedniej stawki VAT powinno nastąpić proporcjonalnie do poszczególnych powierzchni (tj. 720 m ² oraz 8.619 m ²) w zależności od ich przeznaczenia.

Stanowisko takie zostało potwierdzone przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. ILPP1/443-424/11-2/MK, w której organ podatkowy stwierdził, że "W kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, iż pomimo braku geodezyjnego wydzielenia poszczególnych części nieruchomości, Spółka obowiązana jest do zastosowania prawidłowej stawki VAT przy sprzedaży terenów o różnymi przeznaczeniu. Dla ustalenia prawidłowej podstawy opodatkowania należy odnieść się bowiem do ustaleń zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Reasumując, w oparciu o przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujący iv tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, że czynność zbycia przedmiotowej nieruchomości na podstawie aktu notarialnego z dnia 16 grudnia 2010 r. podlega opodatkowaniu w części odpowiadającej terenowi przeznaczonemu pod zabudowę stawką podstawową, przewidzianą w art. 41 ust. 1 ustawy do dnia 31 grudnia 2010 r., tj. 22%, natomiast w części obejmującej teren bez prawa do zabudowy korzysta ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządzenia.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W świetle art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym, w szczególności zadania własne obejmują sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Ustawodawca w ustawie o podatku od towarów i usług nie wskazał, na podstawie jakich kryteriów powinno się daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę. W związku z tym, ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania z wszelkich aktów prawnych czy też aktów administracyjnych regulujących te kwestie.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy. Stosownie do art. 4 ust. 1 powołanej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2).

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego i decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do jej zadań własnych. W myśl art. 9 ust. 1 cyt. ustawy polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (art. 9 ust. 4 i ust. 5 cyt. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu decyduje przeznaczenie określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Dopiero w przypadku braku ww. dokumentacji - przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Gmina, będąca czynnym podatnikiem VAT, zamierza sprzedać działkę niezabudowaną o powierzchni 9.339 m ^2. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy, działka ta w części jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (powierzchnia ujęta pod zabudowę wynosi 720 m ²). Pozostała część działki o powierzchni 8.619 m ² nie jest w ogóle objęta planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, ta sama część działki o powierzchni 720 m ² jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, natomiast pozostała część działki o powierzchni 8.619 m ^2, ma ona przeznaczenie inne niż pod zabudowę, tj. pod zalesienie i rolne. W odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach jej zabudowy.

A zatem z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż przedmiotem dostawy będzie nieruchomość, obejmująca zarówno tereny przeznaczone pod zabudowę, jak i tereny bez prawa do zabudowy.

W kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że pomimo braku geodezyjnego wydzielenia poszczególnych części nieruchomości, Gmina obowiązana jest do zastosowania prawidłowej stawki VAT przy sprzedaży terenów o różnym przeznaczeniu. Dla ustalenia prawidłowej podstawy opodatkowania należy odnieść się do ustaleń zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Zastosowanie właściwej stawki VAT/zwolnienia z VAT powinno nastąpić proporcjonalnie do powierzchni poszczególnych części nieruchomości w zależności od ich przeznaczenia.

W oparciu o przedstawione okoliczności sprawy stwierdzić należy, że czynność zbycia przedmiotowej nieruchomości podlega opodatkowaniu w części odpowiadającej terenowi przeznaczonemu pod zabudowę stawką podstawową, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy, tj. 23%, natomiast w części obejmującej tereny bez prawa do zabudowy korzysta ze zwolnienia od podatku, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Reasumując, dostawa nieruchomości niezabudowanej podlega opodatkowaniu stawką podstawową VAT w wysokości 23% w części odpowiadającej terenowi przeznaczonemu pod zabudowę, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, natomiast w części obejmującej tereny inne niż przeznaczone pod zabudowę, korzysta ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano opis zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i stanowisko Wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. Organ nie jest nimi związany.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej. Natomiast wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej został załatwiony interpretacją nr IPTPP1/443-1006/11-4/MW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.