IPTPB3/4511-262/15-2/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykupienia przez pracodawcę polis ubezpieczeniowych dla pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 30 października 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykupienia przez pracodawcę polis ubezpieczeniowych dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza wykupić polisy ubezpieczeniowe na rzecz swoich pracowników, którzy mieliby wykonywać polecenia służbowe poza Jej siedzibą w ramach podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ Kodeksu pracy (dalej: "k.p.") odbywanej za granicą, w szczególności w krajach Unii Europejskiej, Chinach, Rosji lub Białorusi.

Ubezpieczenie dawałoby pracownikom ochronę na okres trwania podróży służbowej (pracownik nie może korzystać z ubezpieczenia w celach pozasłużbowych) w zakresie:

Celem zawarcia umowy ubezpieczenia jest ochrona Wnioskodawcy przed ewentualnymi roszczeniami pracowników względem Spółki, które mogłyby powstać w związku ze zrealizowaniem się wymienionych powyżej ryzyk podczas podróży służbowej pracowników. Przed wyjazdem pracownika Wnioskodawca wypełnia "wniosek podróżny" zawierający dane osobowe wyjeżdżającego pracownika oraz cel, datę i długość wyjazdu i przesyła go do ubezpieczyciela. Wypłata ewentualnych świadczeń z tytułu zawartej polisy następowałaby bezpośrednio do rąk ubezpieczonego pracownika, a w przypadku jego śmierci - do rąk osoby upoważnionej przez ubezpieczonego. Na podstawie takiej umowy ubezpieczenia, ubezpieczyciel zobowiązany byłby także pokrywać koszty leczenia pracowników za granicą, a także koszty kontynuacji takiego leczenia w placówkach prywatnych na terenie Polski, zwalniając w tym zakresie Wnioskodawcę z odpowiedzialności względem pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opłacona przez Wnioskodawcę składka ubezpieczeniowa w ramach umowy ubezpieczenia w zakresie:

zawartej przez Spółkę na rzecz swoich pracowników realizujących polecenia służbowe poza Jej siedzibą w ramach podróży służbowej za granicą, w rozumieniu art. 77⁵ k.p. określonego pracownika stanowi świadczenie nieodpłatne, o którym jest mowa w art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji stanowi przychód tego pracownika ze stosunku pracy, z którego pracodawca jako płatnik ma obowiązek obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, składki opłacane przez pracodawcę w ramach umowy ubezpieczenia zawartej przez Spółkę na rzecz swoich pracowników realizujących polecenia służbowe poza jej siedzibą w ramach podróży służbowej, nie stanowią świadczenia nieodpłatnego poczynionego na ich rzecz w rozumieniu art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.; dalej: "ustawa o PIT"), i w konsekwencji nie stanowią przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne, a także wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Artykuł 12 ust. 1 tej ustawy określając kategorie przysporzeń stanowiących przychód osoby fizycznej ze stosunku pracy, wymienia również świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika oraz wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkie świadczenia, jakie pracownik otrzymuje w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy.

Z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT wynika, że wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych dla celów podatku dochodowego ustala się według cen zakupu (jeśli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione) lub na podstawie cen rynkowych (w pozostałych przypadkach). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera jednak bezpośrednio definicji "nieodpłatnego świadczenia" ograniczając się do wskazania sposobu ustalenia jego wartości. W praktyce i doktrynie przyjmuje się, że za nieodpłatne świadczenia dla celów podatkowych należy uznawać takie świadczenia, które prowadzą do wzrostu majątku podatnika. Nieodpłatne świadczenie musi więc zostać wycenione, aby możliwe było określenie wartości przyrostu majątku podatnika. Dodatkowo art. 11 ustawy o PIT wprowadza warunek, że przychodem są nieodpłatne świadczenia o ile zostały faktycznie otrzymane przez podatnika. Oznacza to, że nie występuje przychód podatkowy, jeśli nie doszło do faktycznego otrzymania przychodu z tego tytułu.

W świetle powyższych przepisów, ażeby można było mówić o powstaniu przychodu podatkowego po stronie osób objętych ubezpieczeniem chociażby NNW musi dojść do faktycznego "otrzymania" świadczenia, a poza tym musi istnieć obiektywna możliwość określenia konkretnej wartości takiego przysporzenia. W ocenie Spółki, w sytuacji będącej przedmiotem wniosku ani nie dochodzi do faktycznego otrzymania (w rozumieniu dosłownym) świadczenia, ani nie jest możliwe określenie wartości ekonomicznej uzyskanego przez pracowników przysporzenia, gdyż nie zwiększa się majątek osobisty pracowników. W konsekwencji, uniemożliwia to ustalenie podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z dnia 2 kwietnia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 3521/08) oraz w wyroku z dnia 10 listopada 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 623/09), jak również WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 12 lutego 2009 r. (sygn. akt I SA/Po 1423/08) podkreśliły, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodem jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Tym samym, zdaniem sądów "według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast ażeby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia były uznane za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń. Innymi słowy, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania".

Dodatkowo wskazać należy, że celem zapłaty składki przez pracodawcę nie jest dokonanie przysporzenia po stronie pracownika, lecz zabezpieczenie interesów pracodawcy, przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem na rzecz delegowanego pracownika wydatków na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności oraz pozostałych obowiązków narzuconych na pracodawcę odrębnymi przepisami prawa.

Tak więc, w opinii Spółki, objęcie pracowników polisą ubezpieczeniową nie służy interesom osobistym pracownika, a ewidentnie związane jest z wykonywaniem przez niego zadań służbowych podczas podróży służbowej. Na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167), z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują: diety, zwrot kosztów: przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, noclegów, innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. W kontekście obowiązujących przepisów prawa oraz ich wykładni zaprezentowanej w orzecznictwie sądowym należy wskazać, że z powodu niejednolitości stanowisk sądowych w stosunku do tej kwestii zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację. Tym samym za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o PIT mogą być uznane świadczenia, które: po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie) po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, uznać należy, że wykupienie polisy ubezpieczeniowej dla pracownika odbywającego zagraniczną podróż służbową, nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o PIT.

Jak wynika z wniosku, poniesienie przez pracodawcę kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej we wskazanym we wniosku zakresie (koszty leczenia, pakiet assistance, ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków), powoduje zabezpieczenie się pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem na rzecz pracownika udokumentowanych wydatków na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności, do czego obliguje Wnioskodawcę przywołany powyżej art. 19 rozporządzenia. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego objęcie polisą tej kategorii świadczeń dotyczy także ochrony interesu pracodawcy, a ponadto nie jest możliwe wyodrębnienie składki na poszczególne elementy ochrony, której polisa dotyczy.

Zatem pracownik, któremu Wnioskodawca zleca wyjazd służbowy za granicę nie uzyskuje żadnych korzyści z tytułu wykupionego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia, co oznacza, że z tego tytułu nie powstaje przychód dla pracownika. Takie też stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 września 2015 r. nr IBPB-2-1/4511-290/15/AD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższych regulacji wynika, że, przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Z przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Stosownie do art. 808 § 1 zdanie pierwsze ww. ustawy - ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza wykupić polisy ubezpieczeniowe na rzecz swoich pracowników, którzy mieliby wykonywać polecenia służbowe poza siedzibą Spółki w ramach podróży służbowej odbywanej za granicą, w szczególności w krajach Unii Europejskiej, Chinach, Rosji lub Białorusi.

Ubezpieczenie dawałoby pracownikom ochronę na okres trwania podróży służbowej (pracownik nie może korzystać z ubezpieczenia w celach pozasłużbowych) w zakresie: ubezpieczenia kosztów leczenia nagłych zachorowań lub nieszczęśliwych wypadków za granicą (z wyłączeniem chorób przewlekłych i ich następstw), ubezpieczenia assistance za granicą, pomoc medyczna, pomoc prawna, pomoc w podróży, ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków za granicą (NNW).

Wnioskodawca wskazał, że celem zawarcia umowy ubezpieczenia jest ochrona Spółki przed ewentualnymi roszczeniami pracowników, które mogłyby powstać w związku ze zrealizowaniem się wymienionych powyżej ryzyk podczas podróży służbowej pracowników. Definicję pojęcia "podróż służbowa" zawiera art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisem, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167), z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Z kolei, § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą.

Na podstawie § 19 ust. 2 ww. rozporządzenia, zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej, o których mowa w art. 5 pkt 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.). Nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów (§ 19 ust. 3 ww. rozporządzenia).

W razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju (§ 19 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że uznanie danego świadczenia ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy powinno opierać się na przesłankach wynikających z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, których interpretacja, zapewniająca zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, została przedstawiona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947) uznał, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są zgodne z art. 2 w zw. z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu wyroku Trybunał sprecyzował, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Zdaniem Trybunału, kryterium wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie podatnika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał na podstawie analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być uznane świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (tekst jedn.: skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* stanowią wymierną i przypisaną indywidualnemu pracownikowi korzyść (niedostępną w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, uznać należy, że wykupienie polisy ubezpieczeniowej dla pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z wniosku, poniesienie przez pracodawcę kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej we wskazanym zakresie (koszty leczenia, pakiet assistance, ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków), powoduje zabezpieczenie się pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem na rzecz pracownika udokumentowanych wydatków na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności, do czego obliguje Wnioskodawcę przywołany powyżej art. 19 rozporządzenia. Zatem pracownicy, którym Wnioskodawca zleca wyjazd służbowy za granicę nie uzyskują żadnych korzyści z tytułu wykupionego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia, co oznacza, że z tego tytułu nie powstaje przychód dla pracownika.

Należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przedstawionym przypadku nie mamy do czynienia z wystąpieniem cech wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny jako istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując stwierdzić należy, że opłacona przez Wnioskodawcę składka na ubezpieczenie pracowników w ramach zagranicznej podróży służbowej w ww. zakresie, nie będzie stanowić dla pracowników przychodów do opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.