IPTPB3/4511-248/15-6/IR

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 19 lutego 2016 r. Izba Skarbowa w Łodzi IPTPB3/4511-248/15-6/IR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1649), oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 lutego 2016 r. (data wpływu 4 lutego 2016 r.) oraz pismem z dnia 15 lutego 2016 r. (data wpływu 19 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconego pracownikowi:

* odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu (pytanie nr 1) - jest prawidłowe,

* odsetek ustawowych i odsetek skapitalizowanych naliczonych od odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu i od odsetek liczonych od odsetek skapitalizowanych (pytanie nr 2) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), pismem z dnia 19 stycznia 2016 r., nr IPTPB3/4511-248/15-4/IR (doręczonym w dniu 26 stycznia 2016 r.) oraz pismem z dnia 8 lutego 2016 r., nr IPTPB3/4511-248/15-5/IR (doręczonym w dniu 12 lutego 2016 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwania dnia: 4 lutego 2016 r. i dnia 19 lutego 2016 r. wpłynęły uzupełnienia wniosku (nadane w dniu: 1 lutego 2016 r. oraz w dniu 16 lutego 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pracownik Regionalnej Izby Obrachunkowej..... (dalej: Wnioskodawca) skierował do Sądu Rejonowego.... pozew przeciwko Wnioskodawcy o zasądzenie kwoty 46 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za naruszenie przez Wnioskodawcę w okresie od 1 lipca 2010 r. do 30 kwietnia 2013 r. obowiązku równego traktowania w zakresie wynagradzania pracowników wykonujących tą samą (jednakową) pracę. W uzasadnieniu pracownik podniósł, że jest zatrudniony w charakterze etatowego członka kolegium, a pełnienie tej funkcji wynika z aktu powołania na etatowego członka kolegium RIO..... dokonanego przez Prezesa Rady Ministrów w trybie przepisów ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1113, z późn. zm.). W skład kolegium wchodzą również inni pracownicy Izby powołani przez Prezesa Rady Ministrów. Członkowie kolegium we wskazanym okresie mieli zróżnicowane wynagrodzenie zasadnicze w zależności od jakości wykonywanej pracy. Pracownik wskazywał, że jako członek kolegium winien mieć ustalone wynagrodzenie zasadnicze na poziomie wynagrodzenia członka kolegium, który miał to wynagrodzenie określone na najwyższym poziomie. W pozwie pracownik podniósł, że wysokość wynagrodzenia etatowych członków kolegium może być różnicowana wyłącznie ze względu na staż i pełnioną funkcję oraz liczbę jednostek nadzorowanych przez daną Regionalną Izbę Obrachunkową. Pracownik podniósł, że szkoda wyrządzona przez zaniżenie jego wynagrodzenia w stosunku do wynagrodzenia pracownika wykonującego tą samą pracę wyniosła szacunkowo 46 000 zł. Ostateczna, dokładna wysokość szkody, stanowiąca różnicę między wynagrodzeniem zasadniczym członka kolegium wykonującego tą samą pracę, a wynagrodzeniem zasadniczym powoda wraz z pochodnymi wypłaconymi w okresie wyżej wskazanym została ustalona przez pracodawcę, dysponującego finansowymi dokumentami pracowniczym.

Pracownik wniósł także pozew o wypłatę odsetek skapitalizowanych od odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty. Na mocy wyroku Sądu Rejonowego.... z dnia 16 czerwca 2015 r. Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty 45 803 zł 84 gr tytułem odszkodowania z tytułu dyskryminacji wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty. Sąd wskazał, że "wysokość należnego powodowi wynagrodzenia zasadniczego, przy założeniu, że odpowiada wysokości wynagrodzenia zasadniczego ustalonego dla (...) oraz wysokość pochodnych tego wynagrodzenia jak wysokość dodatku stażowego i dodatkowego wynagrodzenia rocznego była bezsporna między stronami i wynikała z wyliczenia przedstawionego przez pracodawcę. Naruszenie wynikającej z przepisów prawa powinności równego traktowania w zakresie wynagradzania za pracę podlega kwalifikacji dyskryminacji w zatrudnieniu w rozumieniu art. 183b ustawy z dnia 26 czerwca 1976 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.; dalej: k.p.), w związku z art. 183a k.p." Odszkodowanie to odpowiada wysokości utraconego wynagrodzenia pracownika, które zostało wyliczone jako różnica między płacą zasadniczą powoda a płacą zasadniczą pracownika, którego wynagrodzenie zasadnicze kształtowało się na najwyższym poziomie. Różnica w płacy zasadniczej została również powiększona o pochodne, tj. o dodatek za wysługę lat i dodatkowe wynagrodzenie roczne (wyliczone o wykazanej różnicy).

Na mocy wyroku Sądu Rejonowego.... z dnia 7 maja 2015 r. Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty 7 517 zł 71 gr, tj. odsetek skapitalizowanych od odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu w okresie od 28 sierpnia 2010 r. do dnia 14 lutego 2012 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 marca 2012 r. do dnia zapłaty.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że we wniosku przedstawiono dwa stany taktyczne. Wynikają one:

* z wyroku Sądu Rejonowego.... z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt...., w którym zasądzono od pozwanej Regionalnej Izby Obrachunkowej.... na rzecz powoda.... kwotę 45 803 zł 84 gr z ustawowymi odsetkami od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty,

* z wyroku Sądu Rejonowego.... z dnia 7 maja 2015 r., sygn. akt...., w którym zasądzono od pozwanej Regionalnej Izby Obrachunkowej.... na rzecz powoda.... kwotę 7 517 zł 71 gr, tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych liczonych od kwoty 39 379 zł 50 gr za okres od dnia 28 sierpnia 2010 r. do dnia 14 lutego 2012 r., wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 marca 2012 r. do dnia zapłaty.

Szczegółowy opis stanów faktycznych:

A.

Pracownik Wnioskodawcy skierował do Sądu Rejonowego.... pozew przeciwko Wnioskodawcy o zapłatę kwoty 46 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za naruszenie przez Wnioskodawcę w okresie od 1 lipca 2010 r. do 30 kwietnia 2013 r. obowiązku równego traktowania w zakresie wynagradzania pracowników wykonujących tą samą (jednakową) pracę. W uzasadnieniu pracownik podniósł, że jest zatrudniony w charakterze etatowego członka kolegium, a pełnienie tej funkcji wynika z aktu powołania na etatowego członka kolegium Wnioskodawcy dokonanego przez Prezesa Rady Ministrów w trybie przepisów ustawy z 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych. W skład kolegium wchodzą również inni pracownicy Izby powołani przez Prezesa Rady Ministrów. Członkowie kolegium we wskazanym okresie mieli zróżnicowane wynagrodzenie zasadnicze w zależności od jakości wykonywanej pracy. Pracownik wskazywał że jako członek kolegium winien mieć ustalone wynagrodzenie zasadnicze na poziomie wynagrodzenia członka kolegium, który miał to wynagrodzenie określone na najwyższym poziomie. W pozwie pracownik podniósł, że wysokość wynagrodzenia etatowych członków" kolegium może być różnicowana wyłącznie ze względu na staż i pełnioną funkcję oraz liczbę jednostek nadzorowanych przez daną regionalną izbę obrachunkową. Pracownik podniósł, że szkoda wyrządzona przez zaniżenie jego wynagrodzenia w stosunku do wynagrodzenia pracownika wykonującego tę samą pracę wyniosła szacunkowo 46 000 zł.

Ostateczna, dokładna wysokość szkody, stanowiąca różnicę między wynagrodzeniem zasadniczym członka kolegium wykonującego tę samą pracę, a wynagrodzeniem zasadniczym danego pracownika wraz z pochodnymi wypłaconymi w okresie wyżej wskazanym została ustalona przez pracodawcę, dysponującego finansowymi dokumentami pracowniczymi.

Zgodnie z wyliczeniem pracodawcy, na mocy wyroku Sądu Rejonowego... z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt...., Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty na rzecz pracownika kwoty 45 803 zł 84 gr odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w wynagrodzeniu wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty. Sąd wskazał, że: "wysokość należnego powodowi wynagrodzenia zasadniczego, przy założeniu, że odpowiada wysokości wynagrodzenia zasadniczego ustalonego dla (...) oraz wysokość pochodnych tego wynagrodzenia jak wysokość dodatku stażowego i dodatkowego wynagrodzenia rocznego była bezsporna między stronami i wynikała z wyliczenia przedstawionego przez pracodawcę. Naruszenie wynikającej z przepisów prawa powinności równego traktowania w zakresie wynagradzania za pracę podlega kwalifikacji dyskryminacji w zatrudnieniu w rozumieniu art. 18 (3b) k.p. w związku z art. 18 (3a) k.p.". Odszkodowanie to odpowiada wysokości utraconego wynagrodzenia pracownika, które zostało wyliczone jako różnica miedzy płacą zasadniczą powoda a płacą zasadniczą pracownika, którego wynagrodzenie zasadnicze kształtowało się na najwyższym poziomie. Różnica w płacy zasadniczej została również powiększona o pochodne, tj. o dodatek za wysługę lat i dodatkowe wynagrodzenie roczne (wyliczone od wykazanej różnicy).

B.

Ponadto w innym pozwie pracownik Wnioskodawcy wniósł o zasądzenie od pozwanego, tj. Wnioskodawcy m.in. 8 471 zł 40 gr tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 39 379 zł 50 gr, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 marca 2012 r. Uzasadniając pozew pracownik wskazał, że w sprawie prowadzonej pod sygn. akt...., wyrokiem z dnia 21 października 2011 r., zasądzono na jego rzecz od Wnioskodawcy 39 379 zł 50 gr tytułem odszkodowania z powodu nierównego traktowania w zatrudnieniu w okresie od 1 lipca 2007 r. do 30 czerwca 2010 r. odpowiadającej różnicy pomiędzy wynagrodzeniem, jakie pracownik powinien otrzymać, a wynagrodzeniem otrzymanym.

Sąd Rejonowy.... w wyroku z dnia 7 maja 2015 r" sygn. akt...., dokonując przeliczenia odsetek skapitalizowanych zasądził od Wnioskodawcy na rzecz pracownika - powoda kwotę 7 517 zł 71 gr, tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych liczonych od kwoty 39 379 zł 50 gr za okres od dnia 28 sierpnia 2010 r., tj. od dnia doręczenia pozwu Wnioskodawcy, do dnia 14 lutego 2012 r., tj. do dnia zapłaty kwoty 39 379 zł 50 gr - wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 marca 2012 r., tj. od dnia wytoczenia o nie powództwa, do dnia zapłaty.

Odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania wypłacono pracownikowi w dniu 6 października 2015 r. (tekst jedn.: po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, składek na ubezpieczenia społeczne i składki na NFZ). Odsetki skapitalizowane wraz z odsetkami ustawowymi wypłacono pracownikowi w dniu 6 października 2015 r. (tekst jedn.: po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy). Zasądzenie odsetek skapitalizowanych nastąpiło w oparciu o art. 482 § 1 k.p.c. (winno być k.c.). Odsetki skapitalizowane 7 517 zł 71 gr zł zostały naliczone przez Sąd Pracy od kwoty odszkodowania 39 379 zł 50 gr od dnia 28 sierpnia 2010 r., tj. od dnia doręczenia pozwu o zapłatę odszkodowania pozwanej RIO...., do dnia 14 lutego 2012 r" tj. do dnia zapłaty kwoty odszkodowania 39 379 zł 50 gr.

Odsetki ustawowe od odszkodowania zasądzonego w sprawie.... (45 803 zł 84 gr) zostały naliczone od dnia 28 czerwca 2013 r., tj. od dnia złożenia pozwu, do dnia 6 października 2015 r., tj. do dnia zapłaty.

Odsetki ustawowe od odszkodowania zasądzonego w sprawie.... (1 933 zł 09 gr) zostały naliczone od dnia 14 kwietnia 2012 r., od dnia następującego po dniu doręczeniu pozwanemu pozwu, do dnia 6 października 2015 r., tj. do dnia zapłaty.

Odsetki ustawowe od odsetek skapitalizowanych zostały naliczone od dnia 9 marca 2012 r., tj. od dnia złożenia pozwu, do dnia 6 października 2015 r., tj. do dnia zapłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (po ich przeformułowaniu w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawca jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zobowiązany jest do obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego pracownikowi odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu.

2. Czy Wnioskodawca jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zobowiązany jest do obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconych pracownikowi odsetek ustawowych i odsetek skapitalizowanych naliczonych od odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu i od odsetek liczonych od odsetek skapitalizowanych.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku),

Ad. 1

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.f.) Wnioskodawca jako jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, będąca zakładem pracy, zobowiązana jest do obliczenia i poboru w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wypłacone pracownikowi odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu Wnioskodawca uznał, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., za przychód ze stosunku pracy. Zdaniem Wnioskodawcy wypłacone pracownikowi odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania jest dla pracownika korzyścią, którą pracownik mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Uznano, że wypłacone na podstawie art. 183d k.p. odszkodowanie wypełnia treść art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. w korespondencji z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b u.p.d.o.f., w myśl którego wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, ale z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z przepisu art. 18 (3)d k.p., będącego podstawą zasądzonego na rzecz pozwanego odszkodowania, wprost nie wynikają ani wysokość ani zasady ustalania odszkodowania. Przepis ten stanowi bowiem, że: "Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów". Powołany przepis jedynie określa minimalną wysokość odszkodowania, która przysługuje każdemu, komu przyznawane jest odszkodowanie w oparciu o art. 183d k.p.

Pozwany otrzymał odszkodowanie w wysokości różnicy między wynagrodzeniem, jakie powinien był otrzymać, gdyby jego wynagrodzenie kształtowało się na najwyższym poziomie, jak wynagrodzenie innego członka kolegium Wnioskodawcy, a wynagrodzeniem rzeczywiście otrzymanym. Przy tym zasądzone odszkodowanie zostało ustalone przez Sąd Pracy w oparciu o wyliczenia pracodawcy - Wnioskodawcy dokonane w oparciu o dokumentację płacową pracowników - pracownika dochodzącego odszkodowania oraz pracownika, który otrzymywał najwyższe wynagrodzenie.

Zatem, ani wysokość odszkodowania ani tym bardziej zasady ustalania odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu nie wynikały wprost z przepisów, a tylko wówczas pracownik mógłby skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Jak wynika z wyroku NSA z dnia 1 października 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 294/14, LEX nr....: "W ocenie sądu powoływany art. 183d k.p. będący podstawą do zasądzenia przez sąd powszechny odszkodowania, określa ogólne ramy uprawnienia do dochodzenia odszkodowania. nie precyzując wprost ani wysokości odszkodowania, ani też zasad, które w sposób jednoznaczny określą wysokość odszkodowania. Biorąc powyższe pod uwagę, organ błędnie przyporządkował przyznane przez sąd powszechny odszkodowanie jako wolne od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 PDOFizU".

Pracownik, jak wynika z wyroków Sądu Pracy, został pozbawiony wyższego wynagrodzenia poprzez ustalenie wielokrotności kwoty bazowej na niższym poziomie niż wielokrotność kwoty innego etatowego członka kolegium, a zatem utracił korzyści, których się spodziewał. Nie ulega wątpliwości, że nieprzyznanie pracownikowi wynagrodzenia na poziomie najwyższego wynagrodzenia etatowego członka kolegium stanowi utratę spodziewanych korzyści (lucrum cessans), a nie rzeczywistą stratę (damnum emergens).

W orzecznictwie przyjęto, że szkodą w przypadku utraconych korzyści (art. 361 § 2 k.c.) jest szkoda, którą określa to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego tę szkodę, a inaczej mówiąc to. co weszłoby do majątku poszkodowanego, gdyby zdarzenie wyrządzające szkodę nie nastąpiło (tak m.in. wyrok SN z dnia 18 stycznia 2002 r., CKN 132/01, LEX nr 53144). Ponieważ wynagrodzenie wynikające z wyższej wielokrotności kwoty bazowej weszłoby do majątku pozwanego, gdyby wskaźnik został określony na wyższym poziomie, to uznać należy, że zasądzone odszkodowanie stanowi utracone korzyści.

Również powołując się na stanowisko doktryny, wskazać należy, że:, (...) szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest czyjaś odpowiedzialność. Ujmując rzecz obrazowo, wskazuje się, że wskutek doznania tego rodzaju uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy o to, czego bez wyrządzenia mu szkody mógł oczekiwać w przyszłości" (tak. A. Rzetecka-Gil, Komentarz do art. 361 Kodeksu cywilnego Rzetecka-Gil Agnieszka, Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna, LEX/el., 2011).

Mając na uwadze powyższe, utracone wynagrodzenie, którym to pojęciem posłużył się Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt...., zasądzając na rzecz pracownika odszkodowanie, może być rozumiane wyłącznie jako utracona korzyść, skoro wynagrodzenie to nie weszło do majątku pracownika zanim Sąd nie orzekł o nim w wyroku w formie odszkodowania z tytułu dyskryminacji. Tym samym nie można stwierdzić, że doszło do zmniejszenia majątku pracownika.

Dla pełnego obrazu sprawy dodać należy, że zasądzone na rzecz pracownika odszkodowanie stanowiące różnicę między wynagrodzeniem brutto otrzymywanym przez pracownika a hipotetycznie otrzymywanym, przy założeniu, że wynagrodzenie zasadnicze brutto kształtowałoby się na poziomie wynagrodzenia innego członka kolegium, stanowiło również kwotę brutto. Zatem gdyby pracownik otrzymywał tę różnicę wynagrodzeń w każdym miesiącu zatrudnienia, miałby przy każdej wypłacie wynagrodzenia odprowadzane należności publicznoprawne, w tym zaliczkę na podatek.

Ad. 2

Odnosząc się do odsetek naliczonych od odszkodowania, odsetek skapitalizowanych i odsetek ustawowych od odsetek skapitalizowanych Wnioskodawca uznał, że są ściśle powiązane z odszkodowaniem z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu. Stanowią one przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 oraz art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.

NSA w wyroku z dnia 20 grudnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1009/11, LEX nr 1367016, stwierdził, że odsetki otrzymane na podstawie wyroku z tytułu opóźnienia dłużnika w spełnieniu świadczenia pieniężnego stanowią odszkodowanie dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono i jako takie nie są wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, również z wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2014 r., sygn. akt II FSK 289/12, wynika, że odsetki należy przypisać do tego samego źródła przychodów co należność główną, a co za tym idzie, podlegają one opodatkowaniu w ten sam sposób. Jeżeli zatem od zasądzonego odszkodowania powinna być odprowadzona zaliczka na podatek, to także odnosi się to do odsetek. Wnioskodawca obliczając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od powyższych należności (odsetek od odszkodowania, odsetek skapitalizowanych i odsetek ustawowych od odsetek skapitalizowanych), zgadzając się z ww. stanowiskiem NSA, uznał, że wypłacone odsetki stanowią przychód dla pracownika, od którego należy odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w zakresie obowiązku obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconego pracownikowi:

* prawidłowe odnośnie odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu (pytanie nr 1),

* nieprawidłowe odnośnie odsetek ustawowych i odsetek skapitalizowanych naliczonych od odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu oraz od odsetek liczonych od odsetek skapitalizowanych (pytanie nr 2).

Zgodnie z 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że pracownik Wnioskodawcy skierował do Sądu Rejonowego pozew przeciwko Wnioskodawcy o zasądzenie kwoty 46 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za naruszenie przez Wnioskodawcę w okresie od 1 lipca 2010 r. do 30 kwietnia 2013 r. obowiązku równego traktowania w zakresie wynagradzania pracowników wykonujących tą samą (jednakową) pracę. Pracownik wskazywał, że jako członek kolegium winien mieć ustalone wynagrodzenie zasadnicze na poziomie wynagrodzenia członka kolegium, który miał to wynagrodzenie określone na najwyższym poziomie. Pracownik wniósł także pozew o wypłatę odsetek skapitalizowanych od odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty. Na mocy wyroku Sądu Rejonowego z dnia 16 czerwca 2015 r. Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty 45 803 zł 84 gr tytułem odszkodowania z tytułu dyskryminacji wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty. Sąd wskazał, że naruszenie wynikającej z przepisów prawa powinności równego traktowania w zakresie wynagradzania za pracę podlega kwalifikacji dyskryminacji w zatrudnieniu w rozumieniu art. 183b k.p. w związku z art. 183a k.p." Odszkodowanie to odpowiada wysokości utraconego wynagrodzenia pracownika, które zostało wyliczone jako różnica między płacą zasadniczą powoda a płacą zasadniczą pracownika, którego wynagrodzenie zasadnicze kształtowało się na najwyższym poziomie. Na mocy wyroku Sądu Rejonowego z dnia 7 maja 2015 r. Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty 7 517 zł 71 gr, tj. odsetek skapitalizowanych od odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu w okresie od 28 sierpnia 2010 r. do dnia 14 lutego 2012 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 marca 2012 r. do dnia zapłaty. Zgodnie z wyliczeniem pracodawcy, na mocy wyroku Sądu Rejonowego z dnia 16 czerwca 2015 r., Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty na rzecz pracownika kwoty 45 803 zł 84 gr odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w wynagrodzeniu wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty. Ponadto w innym pozwie pracownik Wnioskodawcy wniósł o zasądzenie od pozwanego, tj. Wnioskodawcy m.in. 8 471 zł 40 gr tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 39 379 zł 50 gr, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 marca 2012 r. Uzasadniając pozew pracownik wskazał, że wyrokiem z dnia 21 października 2011 r., zasądzono na jego rzecz od pozwanej 39 379 zł 50 gr tytułem odszkodowania z powodu nierównego traktowania w zatrudnieniu w okresie od 1 lipca 2007 r. do 30 czerwca 2010 r. odpowiadającej różnicy pomiędzy wynagrodzeniem, jakie pracownik powinien otrzymać, a wynagrodzeniem otrzymanym. Sąd Rejonowy dnia 7 maja 2015 r., dokonując przeliczenia odsetek skapitalizowanych zasądził od pozwanej na rzecz pracownika - powoda kwotę 7 517 zł 71 gr, tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych liczonych od kwoty 39 379 zł 50 gr za okres od dnia 28 sierpnia 2010 r., tj. od dnia doręczenia pozwu pozwanej do dnia 14 lutego 2012 r., tj. do dnia zapłaty kwoty 39 379 zł 50 gr - wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 marca 2012 r" tj. od dnia wytoczenia o nie powództwa, do dnia zapłaty. Odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania wypłacono pracownikowi w dniu 6 października 2015 r. (tekst jedn.: po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, składek na ubezpieczenia społeczne i składki na NFZ). Odsetki skapitalizowane wraz z odsetkami ustawowymi wypłacono pracownikowi w dniu 6 października 2015 r. (tekst jedn.: po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy). Zasądzenie odsetek skapitalizowanych nastąpiło w oparciu o art. 482 § 1 k.p.c. (winno być k.c.). Odsetki skapitalizowane 7 517 zł 71 gr zostały naliczone przez Sąd Pracy od kwoty odszkodowania 39 379 zł 50 gr od dnia 28 sierpnia 2010 r., tj. od dnia doręczenia pozwu o zapłatę odszkodowania pozwanej do dnia 14 lutego 2012 r., tj. do dnia zapłaty kwoty odszkodowania 39 379 zł 50 gr. Odsetki ustawowe od odszkodowania zasądzonego w sprawie (45 803 zł 84 gr) zostały naliczone od dnia 28 czerwca 2013 r., tj. od dnia złożenia pozwu, do dnia 6 października 2015 r., tj. do dnia zapłaty. Odsetki ustawowe od odszkodowania zasądzonego w sprawie zostały naliczone od dnia 14 kwietnia 2012 r., tj. od dnia następującego po dniu doręczeniu pozwanemu pozwu, do dnia 6 października 2015 r., tj. do dnia zapłaty. Odsetki ustawowe od odsetek skapitalizowanych zostały naliczone od dnia 9 marca 2012 r., tj. od dnia złożenia pozwu, do dnia 6 października 2015 r., tj. do dnia zapłaty.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są: otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

a.

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b.

odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c.

odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d.

odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g.

odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe;

Kwota odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przepisu art. 183d ustawy z dnia 26 czerwca 1976 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.; dalej: k.p.), będącego podstawą zasądzonego na rzecz pozwanego odszkodowania, wprost nie wynikają ani wysokość ani zasady ustalania odszkodowania.

Przepis ten stanowi bowiem, że: "Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów".

Powołany przepis jedynie określa minimalną wysokość odszkodowania, która przysługuje każdemu, komu przyznawane jest odszkodowanie w oparciu o art. 183d k.p.

Pracownik otrzymał odszkodowanie w wysokości różnicy między wynagrodzeniem, jakie powinien był otrzymać, gdyby jego wynagrodzenie kształtowało się na najwyższym poziomie, jak wynagrodzenie innego członka kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej...., a wynagrodzeniem rzeczywiście otrzymanym. Przy tym zasądzone odszkodowanie zostało ustalone przez Sąd Pracy w oparciu o wyliczenia pracodawcy - Wnioskodawcy dokonane w oparciu o dokumentację płacową pracowników - pracownika dochodzącego odszkodowania oraz pracownika, który otrzymywał najwyższe wynagrodzenie.

Jak wynika z wyroku NSA z dnia 1 października 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 294/14, Lex nr 1542984: "W ocenie sądu powoływany art. 183d k.p., będący podstawą do zasądzenia przez sąd powszechny odszkodowania, określa ogólne ramy uprawnienia do dochodzenia odszkodowania, nie precyzując wprost ani wysokości od szkodowania, ani też zasad, które w sposób jednoznaczny określą wysokość odszkodowania".

Zatem, ani wysokość odszkodowania ani tym bardziej zasady ustalania odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu nie wynikały wprost z przepisów, a tylko wówczas odszkodowanie mogłoby skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas należy rozważyć czy do odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu może być zastosowane zwolnienie na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a.

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b.

dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Punktem wyjścia wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy jest podział odszkodowania na odszkodowanie za rzeczywiste straty (damnum emergens) i odszkodowanie za utracone korzyści (lucrum cessans). Za stratę uważa się każde pogorszenie się sytuacji majątkowej (zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów) poszkodowanego, w wyniku czego poszkodowany staje się uboższy, niż był przed doznaniem szkody. Chodzi w tym przypadku o rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do poszkodowanego spowodowany zniszczeniem, utratą lub uszkodzeniem określonych składników majątkowych albo obniżeniem ich wartości, a także powstanie nowych zobowiązań albo ich zwiększenie. Z kolei szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest czyjaś odpowiedzialność. Szkodą jest więc to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego szkodę.

Jednocześnie, zakres zwolnienia określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wobec okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku nie sposób uznać, że odszkodowanie wypłacone przez Wnioskodawcę wiązało się z rzeczywistym uszczerbkiem w majątku należącym do pracownika, natomiast majątek ten niewątpliwie nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło nierówne traktowanie w zatrudnieniu. W tym przypadku mamy zatem do czynienia z odszkodowaniem dotyczącym utraconych korzyści, które nie może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania również na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy.

Pracownik, jak wynika z wyroków Sądu, został pozbawiony wyższego wynagrodzenia poprzez ustalenie wielokrotności kwoty bazowej na niższym poziomie niż wielokrotność kwoty innego etatowego członka kolegium, a zatem utracił korzyści, których się spodziewał. Nie ulega wątpliwości, że nieprzyznanie pracownikowi wynagrodzenia na poziomie najwyższego wynagrodzenia etatowego członka kolegium stanowi utratę spodziewanych korzyści (lucrum cessans), a nie rzeczywistą stratę (damnum emergens).

W orzecznictwie przyjęto, że szkodą w przypadku utraconych korzyści (art. 361 § 2 k.c.) jest szkoda, którą określa to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego tę szkodę, a inaczej mówiąc to. co weszłoby do majątku poszkodowanego, gdyby zdarzenie wyrządzające szkodę nie nastąpiło (m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2002 r., sygn. akt I CKN 132/01, LEX nr 53144). Ponieważ wynagrodzenie wynikające z wyższej wielokrotności kwoty bazowej weszłoby do majątku pozwanego, gdyby wskaźnik został określony na wyższym poziomie, to uznać należy, że zasądzone odszkodowanie stanowi utracone korzyści.

Mając na uwadze powyższe, utracone wynagrodzenie, którym to pojęciem posłużył się Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 16 czerwca 2015 r., zasądzając na rzecz pracownika odszkodowanie, może być rozumiane wyłącznie jako utracona korzyść, skoro wynagrodzenie to nie weszło do majątku pracownika zanim Sąd nie orzekł o nim w wyroku w formie odszkodowania z tytułu dyskryminacji. Tym samym nie można stwierdzić, że doszło do zmniejszenia majątku pracownika.

W ocenie Organu, z przedstawionego stanu faktycznego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że w sprawie zastosowanie będzie miał właśnie wyjątek z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przepis ten odnosi się tak jak ma to miejsce w rozpatrywanej sprawie do odszkodowań przyznanych na podstawie wyroku sądu, które dotyczą korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W konsekwencji, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w przypadku wypłaty pracownikowi odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu Wnioskodawca powinien obliczyć, pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zatem, Wnioskodawca jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych był zobowiązany do obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego pracownikowi odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do obowiązku obliczenia i pobrania przez Wnioskodawcę jako płatnika zaliczek na podatek dochodowy od odsetek ustawowych, skapitalizowanych i odsetek od odsetek skapitalizowanych wypłaconych zgodnie z wyrokiem Sądu, należy wyjaśnić, co następuje.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.; dalej: k.c.), zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. W razie zwłoki dłużnika wierzyciel może nadto żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych. Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty odszkodowania nie są wliczane do wartości odszkodowania. Od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy (art. 482 § 1 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Odsetki wypłacone za okres od dnia doręczenia pozwu do daty zapłaty wypłaty należności nie są wliczane do wartości roszczenia głównego. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.) do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego.

Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialno-prawnej.

Na zasadzie wyjątku w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zwolnione z podatku jedynie odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, tj. stosunku służbowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracy nakładczej, emerytury lub renty.

Z analizy treści cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy, uwzględniając jego bezpośrednie brzmienie, wynika, że zwolnienie z niego wynikające ma zastosowanie wyłącznie do odsetek od nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń ze stosunku pracy.

Odsetki zasądzone przez Sąd za nieterminową wypłatę odszkodowania pomimo że są wynikiem wypłaty odszkodowania na rzecz pracownika połączonego z Wnioskodawcą stosunkiem pracy, nie mogą być uznane za przychód z tego stosunku. Celem tych odsetek była rekompensata za zwłokę w wypłacie odszkodowania. Stanowi zatem odrębną od stosunku pracy, instytucję.

Zatem, odsetki ustawowe, odsetki skapitalizowane i odsetki od odsetek skapitalizowanych zasądzone wyrokiem Sądu również nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ nie spełniają warunku określonego w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym przychód z tytułu odsetek ustawowych, odsetek skapitalizowanych i odsetek od odsetek skapitalizowanych wypłaconych Wnioskodawcy, należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 20 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności", wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł mówi się w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W przypadku dokonywania wypłat należności stanowiących dochody z innych źródeł obowiązki płatnika zostały określone w art. 42a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści tego przepisu wynika, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatków, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informacje według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że na podmiocie dokonującym wypłaty odsetek ustawowych i odsetek skapitalizowanych naliczonych od odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu oraz od odsetek liczonych od odsetek skapitalizowanych zgodnie z art. 42a ww. ustawy, nie ciąży obowiązek naliczenia i poboru zaliczki na podatek. Jest on natomiast obowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C o wysokości przychodu z tego tytułu i przekazania jej w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego podatnikowi oraz organowi podatkowemu właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika.

Natomiast pracownik ma obowiązek w zeznaniu rocznym, składanym do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, uwzględnić otrzymane przychody z tytułu odsetek od zasądzonego odszkodowania i zapłacić należy podatek wynikający z tego zeznania (art. 45 ust. 1 ustawy).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać w całości za nieprawidłowe z uwagi na błędne określenie źródła przychodów i zakwalifikowanie wypłaty odsetek ustawowych, odsetek skapitalizowanych i odsetek od odsetek skapitalizowanych zasądzonych wyrokiem Sądu do przychodów ze stosunku pracy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl