IPTPB3/4511-190/15-4/PM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2015 r. (data wpływu 1 października 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 19 listopada 2015 r. (data wpływu 23 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania wartości początkowej środka trwałego oraz zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 października 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania wartości początkowej środka trwałego oraz zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podatnik (mąż) prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych wg stawki 19% i jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Działalność prowadzona jest w zakresie świadczenia usług pokryć dachowych. Dla podatku dochodowego prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. W grudniu 2009 r. Wnioskodawca zakupił wraz z żoną do celów prywatnych zabudowaną nieruchomość, na której znajdowały się wzniesione w latach czterdziestych ubiegłego wieku: parterowy, murowany, kryty blachą budynek mieszkalny oraz murowany budynek gospodarczy kryty papą, obydwa przeznaczone do generalnego remontu.

Po zakupie małżonkowie przystąpili do remontu budynku mieszkalnego ponosząc szereg kosztów, na które nie brali rachunków oraz faktur. Prace remontowe dotyczyły gipsowania i malowania ścian, położenie glazury i terakoty, kompleksowej wymiany wszystkich instalacji, wymiany podłóg i armatury łazienkowej, wymiany ościeżnic, drzwi wewnętrznych i zewnętrznych. Remont prowadzony był w okresie od stycznia do maja 2010 r. Po dokonaniu remontu podjęli decyzję, o rozbudowie i nadbudowie budynku mieszkalnego oraz zmianie sposobu jego użytkowania na budynek mieszkalno-usługowy, gdyż w przyszłości zamierzali przekazać budynek synowi, który miał w nim prowadzić działalność gospodarczą. Pozwolenie na rozbudowę i nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania uzyskali dnia 18 czerwca 2010 r. od Prezydenta Miasta X. Zgodnie z tą decyzją przeznaczenie budynku to budynek mieszkalno-usługowy.

Po uzyskaniu ww. pozwolenia małżonkowie ponosili szereg kosztów na zakup materiałów i robociznę, na które z racji tego że rozbudowa i nadbudowa była nadal w celach prywatnych nie brali rachunków i faktur. Rozbudowa budynku prowadzona była sposobem gospodarczym i polegała na rozbudowaniu istniejącej już części o dodatkowe pomieszczenia i nadbudowaniu piętra nad całością budynku. Rozbudowa i nadbudowa prowadzona była w okresie od czerwca 2010 do listopada 2013 r.

W październiku 2010 r. podjęli decyzję, że zanim przekażą synowi nieruchomość sami będą z niej pobierać pożytki wynajmując ją na cele użytkowe i od tego miesiąca zaczęli gromadzić faktury dotyczące poniesionych kosztów na nadbudowę i rozbudowę budynku. W listopadzie 2013 r. zakończono prace i małżonkowie otrzymali pozwolenie na użytkowanie budynku. Powierzchnia użytkowa całego budynku wynosi 271,77 m², z czego 132,76 m² to powierzchnia mieszkalna, a 139,01 m² użytkowa usługowa. W tym też miesiącu Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą wprowadził przedmiotowy budynek do ewidencji środków trwałych i jako wartość początkową do amortyzacji przyjął wartość oszacowaną przez biegłego w operacie szacunkowym sporządzonym w dniu 29 listopada 2013 r., stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną 10%. Cały budynek (również część mieszkalna) jest przeznaczony na wynajem.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. Budynek po rozbudowie i nadbudowie przez Wnioskodawcę został oddany do użytkowania w miesiącu listopadzie 2013 r., natomiast po raz pierwszy oddano go do użytku w latach czterdziestych ubiegłego wieku.

2. Do amortyzacji przyjęto okres 10 lat na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

3. Budynek został przez Wnioskodawcę sklasyfikowany wg KŚT jako budynek handlowo-usługowy Grupa I, podgrupa 10 - Budynki niemieszkalne, symbol 103.

4. Budynek nie jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę do prowadzenia w nim działalności gospodarczej. Jest przeznaczony pod wynajem.

5. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega także na wynajmowaniu budynku.

6. Umowa najmu budynku została zawarta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

7. Lokale znajdujące się w budynku wynajmowane są wyłącznie na cele użytkowe.

8. Budynek pozostaje we wspólności majątkowej małżeńskiej.

9. Małżonka wyraziła zgodę na wykorzystywanie przez Wnioskodawcę budynku dla celów działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Podatnik miał prawo przyjąć za wartość początkową budynku wartość oszacowaną przez biegłego.

2. Czy Podatnik miał prawo do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Zdaniem Wnioskodawcy, miał On prawo przyjąć za wartość początkową budynku wartość oszacowaną przez biegłego.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 22g ust. 9 przewiduje możliwość wyceny środka trwałego na podstawie opinii biegłego.

Z tego prawa podatnik może skorzystać, jeżeli nie potrafi ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego na podstawie art. 22g ust. 4 ww. ustawy.

Z uwagi na fakt, że w okresie od dnia nabycia do października 2010 r. najpierw remontowana część budynku, a następnie jego nadbudowa i rozbudowa zostały wykonane sposobem gospodarczym i nie było obowiązku zbierania dokumentów potwierdzających zakupy materiałów oraz usług związanych z nią, to nie można ustalić kosztu wytworzenia zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy, w związku z czym znajduje zastosowanie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatnik miał prawo do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%. W odniesieniu do budynków niemieszkalnych, dla których w Wykazie stawek amortyzacyjnych przewiduje się stawkę 2,5%, podatnicy mogą przyjąć indywidualną stawkę amortyzacyjną. Okres amortyzacji dla tych budynków nie może być krótszy niż liczba lat wynikająca z różnicy 40 lat i liczby lat od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Z tym że okres ten nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Budynek co prawda został zakupiony jako mieszkalny ale dokonano zmiany jego przeznaczenia i wykorzystywany jest wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto został wybudowany w latach czterdziestych ubiegłego wieku, czyli liczba lat od dnia oddania go do użytku do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika jest wyższa od 40.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcę w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

* faktycznego poniesienia wydatku,

* istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

* braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

* odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek #61485; poza wyraźnie wskazanym w ustawie #61485; wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu.

Należy przy tym mieć na uwadze, że obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast, według art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnym i prawnymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Przepis art. 22f ust. 1 tej ustawy stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie #61485; koszt wytworzenia.

W myśl natomiast art. 22g ust. 4 powyższej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższego przepisu, w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie, wartością początkową jest koszt wytworzenia obejmujący:

* wartość w cenie nabycia zużytych rzeczowych składników majątku (chodzi tutaj przede wszystkim o materiały, z których został wykonany środek trwały),

* wartość w cenie nabycia, wykorzystanych usług obcych (chodzi tutaj zarówno o usługi związane bezpośrednio z samym procesem wytworzenia, jak i usługi niezwiązane bezpośrednio z wytworzeniem, lecz niezbędne do uczynienia składnika majątku zdatnym do używania, np. niezbędne ekspertyzy obiektów budowlanych),

* koszty wynagrodzeń wraz z narzutami,

* inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (np. odsetki od pożyczek i kredytów).

Wydatkami zwiększającymi koszt wytworzenia będą, np. prace geologiczne niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę, zakup usług projektowych, inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanych z prowadzoną inwestycją, koszty ogłoszeń w prasie, dokumentacji przetargowej, koszty rozbiórki i wyburzenia obiektów znajdujących się na gruncie przeznaczonym pod nową inwestycję, koszty wywozu gruzu i przygotowania terenu.

Zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Powyższe przepisy stosuje się tylko wówczas, gdy podatnik pomimo dołożenia należytej staranności, w wyniku zaistnienia obiektywnych okoliczności nie jest w stanie ustalić ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środka trwałego.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawca w grudniu 2009 r. zakupił wraz z żoną do celów prywatnych zabudowaną nieruchomość, na której znajdowały się wzniesione w latach czterdziestych ubiegłego wieku: parterowy, murowany, kryty blachą budynek mieszkalny oraz murowany budynek gospodarczy kryty papą, obydwa przeznaczone do generalnego remontu. Po zakupie małżonkowie przystąpili do remontu budynku mieszkalnego ponosząc szereg kosztów, na które nie brali rachunków oraz faktur. Prace remontowe dotyczyły gipsowania i malowania ścian, położenie glazury i terakoty, kompleksowej wymiany wszystkich instalacji, wymiany podłóg i armatury łazienkowej, wymiany ościeżnic, drzwi wewnętrznych i zewnętrznych. Remont prowadzony był w okresie od stycznia do maja 2010 r. Po dokonaniu remontu podjęli decyzję, o rozbudowie i nadbudowie budynku mieszkalnego oraz zmianie sposobu jego użytkowania na budynek mieszkalno-usługowy, gdyż w przyszłości zamierzali przekazać budynek synowi, który miał w nim prowadzić działalność gospodarczą. Pozwolenie na rozbudowę i nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania uzyskali dnia 18 czerwca 2010 r. od Prezydenta Miasta X. Zgodnie z tą decyzją przeznaczenie budynku to budynek mieszkalno-usługowy. Po uzyskaniu ww. pozwolenia małżonkowie ponosili szereg kosztów na zakup materiałów i robociznę, na które z racji tego że rozbudowa i nadbudowa była nadal w celach prywatnych nie brali rachunków i faktur. Rozbudowa budynku prowadzona była sposobem gospodarczym i polegała na rozbudowaniu istniejącej już części o dodatkowe pomieszczenia i nadbudowaniu piętra nad całością budynku. Rozbudowa i nadbudowa prowadzona była w okresie od czerwca 2010 do listopada 2013 r. W listopadzie 2013 r. zakończono prace i małżonkowie otrzymali pozwolenie na użytkowanie budynku. Powierzchnia użytkowa całego budynku wynosi 271,77 m², z czego 132,76 m² to powierzchnia mieszkalna, a 139,01 m² użytkowa usługowa. W tym też miesiącu Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą wprowadził przedmiotowy budynek do ewidencji środków trwałych i jako wartość początkową do amortyzacji przyjął wartość oszacowaną przez biegłego w operacie szacunkowym sporządzonym w dniu 29 listopada 2013 r., stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną 10%.

Biorąc powyższe pod uwagę, zauważyć należy, że już w momencie podjęcia remontu budynku mieszkalnego znane było jego przeznaczenie #61485; remont budynku mieszkalno-usługowego z wykorzystaniem całego budynku na potrzeby działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawca winien był gromadzić faktury oraz inne dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, co umożliwiłoby prawidłowe ustalenie kosztu wytworzenia środka trwałego. Wskazane we wniosku okoliczności, w tym zwłaszcza remont budynku systemem gospodarczym, jak wskazano powyżej, nie stanowią podstawy do ustalenia wartości początkowej ww. środka trwałego z zastosowaniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że przyczyna braku dokumentów potwierdzających wysokość wydatków poniesionych na wytworzenie środka trwałego powinna być obiektywna, niezależna od podatnika, a nie wynikać np. z przyjętego z góry sposobu remontu budynku.

Biorąc powyższe pod uwagę, brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej nieruchomości w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy.

Reasumując stwierdzić należy, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie ma prawnej możliwości ustalenia kosztu wytworzenia składnika majątku w oparciu o art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość początkową środka trwałego należy ustalić zaś zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako sumę udokumentowanych wydatków poniesionych na wytworzenie budynku usługowo-mieszkalnego wykorzystywanego w działalności gospodarczej. Jednocześnie dodać należy, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe dopiero od momentu ujawnienia środka trwałego w ewidencji.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zauważa się, że zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie zaś do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Treść art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, stanowi, że podatnicy z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 2 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Należy tu mieć na uwadze, że przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy mówi o możliwości ustalenia indywidulanej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego, który został ulepszony, co powoduje że kryterium ulepszenia należy rozpatrywać w odniesieniu środka trwałego, który uległ ulepszeniu.

W niniejszej sprawie środek trwały stanowi budynek niemieszkalny. Kryteria pozwalające na uznanie go za środek trwały, w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełniał on dopiero po przeprowadzeniu prac związanych z rozbudową i nadbudową. Kryteriów pozwalających na zaliczenie do środków trwałych nie spełniał budynek mieszkalny, co powoduje, że nie można mówić o jego ulepszeniu w rozumieniu art. 22j ust. 1 w związku z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Również termin "używany" może być odniesiony wyłącznie do budynku mieszkalnego. Budynek niemieszkalny przyjęty został bowiem do użytkowania dopiero w marcu 2013 r., i od tej daty zaczął być używany.

W związku z powyższym w omawianej sprawie nakłady, które zostały poniesione w celu przekształcenia budynku mieszkalnego na niemieszkalny nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wytworzenie nowego środka trwałego - budynku niemieszkalnego. Wobec powyższego nie jest również możliwe uznanie budynku niemieszkalnego za używany środek trwały.

Nie jest zatem możliwe ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynku niemieszkalnego/użytkowego, jeżeli przed jego ulepszeniem był to budynek mieszkalny, a powstały na jego bazie budynek niemieszkalny, jako środek trwały, przyjęty został do używania dopiero w 2013 r.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie jest możliwe uznanie, że budynek niemieszkalny, w którym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą podlegającą na wynajmowaniu lokali użytkowych, stanowi ulepszony środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji brak jest możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do tego budynku po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, w wysokości 10% rocznie. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wskazany we wniosku środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy. Dokonywane w powyższy sposób odpisy amortyzacyjne będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.