IPTPB3/4510-52/15-8/IR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku dnia 28 stycznia 2015 r. (data wpływu 6 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.) oraz pismem z dnia 8 maja 2015 r. (data wpływu 18 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru przez płatnika podatku u źródła od wypłaty wynagrodzenia dla kontrahenta niemieckiego z tytułu zakupu "Biznesu" (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 6 lutego 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 15 kwietnia 2015 r., (doręczonym w dniu 20 kwietnia 2015 r.), oraz kolejnym pismem z dnia 30 kwietnia 2015 r., (doręczonym w dniu 5 maja 2015 r.) wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwania, dnia 27 kwietnia 2015 r. i dnia 18 maja 2015 r. wpłynęły uzupełnienia wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

P. Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") zawarła umowę na podstawie której nabyła relacje z klientem od kontrahenta niemieckiego, tj. wstąpiła w prawa i obowiązki wynikające z kontraktów na dostawę wyrobów dla klienta (dalej: przedmiot transakcji dla potrzeb wniosku określany jest jako "Biznes"). Innymi słowy zbywca (dotychczas sam dostarczający wyroby do klienta) w zamian za wynagrodzenie wycofał się z kontraktów z klientem pozwalając Spółce na ich kontynuowanie i czerpanie zysków z tego tytułu. Kontrakty na dostawę wyrobów wygasnąć mają do końca 2018 r. Z transakcją nie było związane wydanie Spółce dokumentów o charakterze poufnym, zawierających wiedzę techniczną czy informacje handlowe. Transakcja ograniczała się do wycofania się kontrahenta z kontynuowania kontraktów z klientem na rzecz Spółki. Wynagrodzenie należne zbywcy określone zostało przy uwzględnieniu potencjału do generowania przychodów i zysków z realizacji przejętych przez Spółkę kontraktów. Jednocześnie zbywca sprzedał Spółce zapasy materiałów, półproduktów i wyrobów gotowych nie sprzedane klientowi na dzień przejścia na Spółkę praw i obowiązków wynikających z kontraktów. Za sprzedaż materiałów, półproduktów i wyrobów gotowych określono osobną cenę.

Za sprzedaż Biznesu Spółka otrzymała od kontrahenta osobną fakturę. Sprzedaż materiałów, półproduktów i wyrobów gotowych udokumentowana została szeregiem oddzielnych faktur.

Spółka wskazuje, że zakupione przez Nią składniki majątkowe nie stanowiły przedsiębiorstwa ani jego zorganizowanej części. Do realizacji kontraktów, tj. dostarczenia wyrobów klientowi Spółka wykorzystywać będzie własne środki produkcyjne. Spółka nie nabyła również żadnych istniejących należności ani zobowiązań zbywcy. Nabyte składniki majątkowe nie mogą stanowić niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze, wymagają bowiem zaangażowania aktywów stanowiących własność Spółki takich jak środki produkcji (maszyny, urządzenia, powierzchnie magazynowe itp.) oraz środki pieniężne (konieczne do nabycia materiałów, pokrycia kosztów robocizny, energii itp.), które nie stanowiły przedmiotu transakcji.

Wątpliwość Spółki dotyczy sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zapłaconego zbywcy za przeniesienie na Nią ogółu praw i obowiązków wynikających z przejętych kontraktów. Dla celów rachunkowych Spółka rozpoznała wydatki na zakup Biznesu jako pozostałe wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji przez okres 5 lat (inne niż wartość firmy, czy know-how). Jednocześnie Spółka zaliczyła dla celów podatkowych wydatek na nabycie Biznesu jednorazowo do kosztów w dacie ujęcia faktury od kontrahenta dokumentującej sprzedaż Biznesu w księgach (co nastąpiło w grudniu 2014 r.). Spółka ma również wątpliwości, czy dokonując płatności na rzecz kontrahenta powinna potrącić od niej podatek "u źródła". Spółka zaznacza, że na dzień złożenia wniosku nie dokonała jeszcze wypłaty wynagrodzenia, stąd pytanie nr 3 dotyczy zdarzenia przyszłego, zaś pytania nr 1 i 2 dotyczą zdarzenia przeszłego.

W uzupełnieniu wniosku Spółka dodała następujące wyjaśnienia:

* podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja tzw. wiązek kablowych (produkcja wyrobów własnych oraz produkcja na zlecenie);

* umowa przeniesienia biznesu zawarta została w dniu 31 grudnia 2014 r. Wskazana w niej data zamknięcia transakcji (przejścia na Spółkę praw i obowiązków wynikających z kontraktów z klientem) to 31 grudnia 2014 r.;

* przedmiotem umowy było przeniesienie na Spółkę ogółu praw i obowiązków wynikających z kontraktów na dostawę wyrobów dla klienta, jak również przeniesienie na Nią własności zapasów (materiały, półprodukty, próbki, wyroby gotowe), które na dzień zamknięcia transakcji nie zostały jeszcze dostarczone klientowi (były to stosunkowo małe, resztkowe zapasy w żadnym razie niepozwalające na realizację zleceń produkcyjnych dla klienta do końca okresu obowiązywania kontraktów). Transakcja nie stanowiła sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (co wyraźnie zaznaczono w umowie), z racji braku wydzielenia organizacyjnego i finansowego zbywanych składników majątkowych. Ponadto nabywane prawa i składniki majątkowe nie mogą stanowić samodzielnej bazy do prowadzenia działalności gospodarczej (ta wymaga bowiem dodatkowo posiadania środków produkcji, materiałów itd.). Z dniem zamknięcia transakcji Spółka wstąpiła w prawa i obowiązki wynikające z umów z klientem. Użyte we wniosku określenie "Biznes" odnosi się do nabycia tych praw i obowiązków (Spółka została zobowiązana do zapłaty określonej kwoty w zamian za możliwość kontynuowania kontraktów we własnym imieniu). Generalnie zgodnie z umową Spółka odpowiada za realizację kontraktu dla klienta począwszy od daty zamknięcia transakcji (np. za wady wyrobów wyprodukowanych dopiero po dacie zamknięcia). Odpowiedzialność Spółki za wady wyrobów wyprodukowanych przed lub w dacie zamknięcia transakcji została ograniczona do kwoty 50 tys. EUR;

* umowa dotyczyła dostawy szeregu rodzaju wyrobów dla jednego klienta;

* Spółka wstąpiła w prawa i obowiązki wynikające z kontraktów z klientem, które obowiązywać będą przez dłużej niż rok (na mocy umów zawartych z klientem Spółka będzie dostarczać swoje wyroby klientowi do końca 2018 r.). Pomiędzy zawarciem umowy zakupu Biznesu i poniesieniem wydatków z tym związanych a prowadzoną przez Spółkę działalnością istnieje ścisły związek - Spółka bez kontraktu z klientem nie wyprodukowałaby dla niego wyrobów i ich nie sprzedała;

* wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie praw i obowiązków wynikających z kontraktów z klientem oczywiście nie warunkują jej dalszego istnienia (Spółka ma również innych klientów), ale bez ich poniesienia Spółka nie wstąpiłaby w prawa i obowiązki wynikające z umów z tym konkretnym klientem, a więc nie miałaby możliwości osiągania przychodu i zysku ze sprzedaży wyrobów dla niego. Oczywistą strategią każdego podmiotu gospodarczego jest poszerzanie bazy swoich klientów;

* dane dotyczące warunków kontraktów z klientem oczywiście nie są powszechnie znane i podlegają tajemnicy handlowej. Dane klienta (takie jak jego nazwa, struktura kapitałowa, skład zarządu itp.) są rzecz jasna jawne. Nabywając prawa i obowiązki wynikające z umów Spółka nie otrzymała od sprzedającego żadnych utrwalonych w formie fizycznej materiałów zawierających np. opisy procedur, technologii itp. Innymi słowy nie uzyskała żadnych materiałów (mających fizyczną postać np. rysunków technicznych, instrukcji, podręczników itp.), które stanowić mogłyby know-how. Otrzymała jedynie komplet dokumentów (umów, zamówień itp.), z którego wynikają Jej prawa i obowiązki związane z realizacją kontraktów (jest oczywiste, że w przypadku cesji umowy, cesjonariusz musi otrzymać jej kopię aby wiedzieć jakie prawa i obowiązki przejmuje);

* niemiecki kontrahent podlega w Niemczech nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (opodatkowanie od całości dochodów, bez względu na ich źródło);

* Spółka będzie dysponować certyfikatem rezydencji podatkowej kontrahenta niemieckiego na dzień wypłaty wynagrodzenia za Biznes.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy koszty wydatkowane na zakup Biznesu stanowią koszt uzyskania przychodów i czy jest to koszt pośredni.

2. Czy prawidłowe będzie zaliczenie wydatku poniesionego na zakup Biznesu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w grudniu 2014 r.

3. Czy Spółka powinna pobrać z tytułu wypłaty wynagrodzenia dla kontrahenta za sprzedaż Biznesu podatek "u źródła".

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 3, natomiast w zakresie pytania nr 1 i nr 2 wniosek zostanie rozstrzygnięty odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy (po uzupełnieniu), katalog przypadków, w których wypłata należności kontrahentowi zagranicznemu wiąże się z obowiązkiem pobrania podatku "u źródła" zawarty został w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.; dalej: Ustawa CIT). Zgodnie z tym przepisem, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Wypłacone kontrahentowi wynagrodzenie za Biznes, według Wnioskodawcy, nie mieści się w żadnej z ww. kategorii.

Reasumując, Spółka uważa, że nie była zobowiązana do pobierania podatku "u źródła" od wypłaconego kontrahentowi wynagrodzenia za Biznes.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1 a-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Wypłacone kontrahentowi wynagrodzenie za Biznes nie mieści się w żadnej z ww. kategorii. Zdaniem Spółki jedyna kategoria, którą ewentualnie można by rozważyć to wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT "wynagrodzenie za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)". Kategoria ta mieści się w pojęciu "należności licencyjne" użytym w art. 12 ust. 3 UPO, które oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Należy jednak zaznaczyć, że w sytuacji, jeśli na gruncie przepisów prawa wewnętrznego dana kategoria wynagrodzenia nie podlega podatkowi "u źródła", nie ma potrzeby dalszego odwoływania się do postanowień UPO, gdyż w założeniu mają one na celu zapobieżenie podwójnemu opodatkowaniu a takowe nie wystąpi, jeśli dane wynagrodzenie nie podlega opodatkowaniu w Polsce na mocy przepisów Ustawy CIT.

Ponieważ, jak argumentuje Spółka w uzasadnieniu stanowiska do pytania nr 2 poniesionego przez Nią wydatku na nabycie Biznesu nie da się Jej zdaniem zakwalifikować do wydatków na nabycie know-how (a jest to jedyna z kategorii wynagrodzenia określonych w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, pod którą ewentualnie można by taki wydatek podciągnąć), Spółka nie będzie zobowiązana do pobierania podatku "u źródła" od wypłaconego kontrahentowi wynagrodzenia za Biznes.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązku poboru przez płatnika podatku u źródła od wypłaty wynagrodzenia dla kontrahenta niemieckiego z tytułu zakupu "Biznesu" (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 powołanej ustawy.

W art. 3 ust. 2 ww. ustawy wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepis art. 21 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z kolei z treścią art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. (...). Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę, na podstawie której nabył relacje z klientem od kontrahenta niemieckiego, tj. wstąpił w prawa i obowiązki wynikające z kontraktów na dostawę wyrobów dla klienta (dalej: "Biznes"). Zbywca (dotychczas sam dostarczający wyroby do klienta) w zamian za wynagrodzenie wycofał się z kontraktów z klientem, pozwalając Spółce na ich kontynuowanie i czerpanie zysków z tego tytułu. Z transakcją nie było związane wydanie Spółce dokumentów o charakterze poufnym, zawierających wiedzę techniczną czy informacje handlowe. Transakcja ograniczała się do wycofania się kontrahenta z kontynuowania kontraktów z klientem na rzecz Spółki. Wynagrodzenie należne zbywcy określone zostało przy uwzględnieniu potencjału do generowania przychodów i zysków z realizacji przejętych przez Spółkę kontraktów. Jednocześnie zbywca sprzedał Spółce zapasy materiałów, półproduktów i wyrobów gotowych nie sprzedane klientowi na dzień przejścia na Spółkę praw i obowiązków wynikających z kontraktów. Za sprzedaż Biznesu Spółka otrzymała od kontrahenta osobną fakturę. Dane dotyczące warunków kontraktów z klientem oczywiście nie są powszechnie znane i podlegają tajemnicy handlowej. Dane klienta (takie jak jego nazwa, struktura kapitałowa, skład zarządu itp.) są jawne. Nabywając prawa i obowiązki wynikające z umów Spółka nie otrzymała od sprzedającego żadnych utrwalonych w formie fizycznej materiałów zawierających np. opisy procedur, technologii itp. Innymi słowy nie uzyskała żadnych materiałów (mających fizyczną postać np. rysunków technicznych, instrukcji, podręczników itp.), które stanowić mogłyby know-how. Otrzymała jedynie komplet dokumentów (umów, zamówień itp.), z którego wynikają Jej prawa i obowiązki związane z realizacją kontraktów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 tej umowy).

Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

W powyższych przepisach mowa jest o należnościach licencyjnych powstających w Umawiającym się Państwie i wypłacanych osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie. Za należności licencyjne uznaje się w myśl art. 12 ust. 3 ww. Umowy m.in. informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, tzw. know-how.

Termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego.

Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa.

Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty, informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że "know-how" nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych, cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

* cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy, wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony,

* istotność know-how oznacza, że są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję czyli być użyteczne,

* identyfikowalność know-how oznacza, że zostało ono opisane lub utrwalone czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, że możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, że nabywca nie jest "nadmiernie ograniczony" w wykorzystaniu nabytych informacji.

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych - umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą.

Podstawowym obowiązkiem przekazującego know-how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know-how w tajemnicy.

Wnioskodawca zawarł umowę, na podstawie której nabył Biznes, tj. wstąpił w prawa i obowiązki wynikające z kontraktów na dostawę wyrobów dla klienta. Z transakcją, jak wskazał Wnioskodawca, nie było związane wydanie dokumentów o charakterze poufnym, zawierających wiedzę techniczną czy informacje handlowe. Transakcja ograniczała się do wycofania się kontrahenta z kontynuowania kontraktów z klientem na rzecz Wnioskodawcy.

Powyższe wskazuje, że nabycie przez Wnioskodawcę opisanych praw nie stanowi zakupu know-how.

W związku z powyższym w sprawie będzie miał zastosowanie art. 7 ust. 1 ww. Umowy, który stanowi, że zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego tutejszy Organ stoi na stanowisku, że wypłata przez Spółkę na rzecz kontrahenta mającego siedzibę na terytorium Niemiec wynagrodzenia z tytułu nabycia Biznesu, tj. wstąpienia w prawa i obowiązki wynikające z kontraktów na dostawę wyrobów dla klienta nie będzie stanowić wynagrodzenia z tytułu nabycia know-how. Tak więc, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu niemieckiego nie będą stanowić należności licencyjnych. Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 12 ust. 3 ww. Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Reasumując, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w związku z dokonaniem wypłaty wynagrodzenia z wymienionego tytułu Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dochód podmiotu niemieckiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzyma z tytułu sprzedaży Biznesu, należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstwa" w rozumieniu art. 7 ust. 1 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, (w rozpatrywanej sprawie w Niemczech), o ile podmiot zagraniczny nie posiada zakładu na terytorium Polski.

Wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.