IPTPB3/4510-44/15-4/GG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 28 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru u źródła zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia zapłaconego podmiotowi włoskiemu z tytułu korzystania z samochodu osobowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 lutego 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru u źródła zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia zapłaconego podmiotowi włoskiemu z tytułu korzystania z samochodu osobowego. Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 15 kwietnia 2015 r., nr IPTPB3/4510-44/15-2/GG (doręczonym w dniu 20 kwietnia 2015 r.) wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 28 kwietnia 2015 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 27 kwietnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w zakresie świadczenia usług marketingowych, sprzedaży i badania rynku. Ewidencja księgowa firmy Wnioskodawcy prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Wnioskodawca świadczy usługi tylko na rzecz jednego podmiotu zagranicznego (osoba prawna zarejestrowana we Włoszech), które polegają w szczególności na pozyskiwaniu klientów i zamówień na produkty oraz negocjowaniu warunków umów na terenie Europy Wschodniej i Unii Europejskiej. Wnioskodawca posiada Certyfikat rezydencji tego podmiotu. W ramach podpisanej umowy z podmiotem zagranicznym ma możliwość wynajęcia samochodu osobowego od tego podmiotu do celów wykonywania usług. Samochód osobowy Wnioskodawca wykorzystuje więc do celów służbowych w ramach podróży służbowych do klientów w regionach objętych umową. Za użytkowanie tego samochodu Wnioskodawca został obciążony. Zapłata za ten wynajem nastąpiła poprzez potrącenie przez podmiot włoski zobowiązania przy zapłacie należności za bieżące wykonywanie usług.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że:

1. Opisany stan faktyczny i postawione pytanie dotyczy roku podatkowego 2014.

2. Wynajmujący samochód (podmiot zagraniczny) nie prowadzi działalności gospodarczej na terenie Polski przez Zakład w rozumieniu przepisów podatkowych.

3. Z podmiotem zagranicznym będącym osobą prawną Wnioskodawca podpisał umowę o świadczenie usług marketingowych, sprzedaży i badania rynku. W ramach tej umowy podmiot zagraniczny udostępnia Wnioskodawcy samochód osobowy w celu używania go do wykonywania swoich obowiązków wynikających z zakresu umowy. Podmiot zagraniczny za ten wynajem samochodu obciążył Wnioskodawcę notą księgową.

4. Samochód osobowy jest własnością podmiotu zagranicznego (osoby prawnej).

5. Podstawa prawna wykorzystywania samochodu osobowego do celów służbowych - umowa o świadczenie usług zawarta z podmiotem zagranicznym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca był zobowiązany do pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia zapłaconego podmiotowi zagranicznemu z tytułu korzystania z urządzenia takiego jak samochód osobowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota wypłacona za użytkowanie samochodu osobowego nie stanowi podstawy do pobrania podatku u źródła zgodnie z art. 12 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania. Art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stosować z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. W umowie w sprawie unikania podwójnego opodatkowania jaką Polska zawarła z Włochami, należności licencyjne są rozumiane jako "wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej". Na tej podstawie Wnioskodawca uznaje, że należności wynikające z użytkowania urządzenia takiego jak samochód osobowy nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych. Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania mówi o urządzeniach przemysłowych.

Pojęcie "urządzenie przemysłowe" należy rozumieć jako składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów - tak stwierdził Sąd w prawomocnym wyroku z dnia 10 lipca 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 1336/12). Takim zaś urządzeniem nie jest samochód osobowy wykorzystywany przez firmę Wnioskodawcy.

W kwestii interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1476/10 wywodząc, że: "(...) przy interpretacji powołanych przepisów nie można pomijać przymiotnika "przemysłowy", a więc dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle. Przemysł oznacza natomiast produkcję materialną polegającą na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych".

Potwierdził tę interpretację również NSA w jednym z ostatnich wyroków (wyrok z dnia 5 marca 2014 r., II FSK 820/12). Wnioskodawca dodał ponadto, że samochód osobowy jest wykorzystywany w ramach wykonywanej przez Niego działalności głównie poza terytorium Polski.

W uzupełnieniu Wnioskodawca stwierdził, że nie był zobowiązany do pobrania podatku u źródła od zapłaconego wynagrodzenia podmiotowi zagranicznemu z tytułu korzystania z samochodu osobowego.

1. Art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odwołuje do umowy zawartej z Rządem Republiki Włoskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu,

2. Art. 12 ust. 3 umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, nie wymienia odrębnie pojęcia samochodu osobowego a w pojęciu "użytkowanie urządzenia przemysłowego", zdaniem Wnioskodawcy, użytkowanie samochodu osobowego się nie mieści. Urządzenie przemysłowe Wnioskodawca rozumie jako urządzenie biorące udział w procesie produkcyjnym (przemysłowym).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegają te dochody, które w państwie tym powstały.

Kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie ma interpretacja pojęcia "dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej". O źródle przychodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy:

* takie źródło przychodów trwale związane jest z terytorium Polski lub

* źródłem przychodów są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów.

Ścisła językowa interpretacja art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że przepis ten wymaga, dla objęcia nierezydenta ograniczonym obowiązkiem podatkowym, aby jego dochód został osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawodawca nie warunkuje opodatkowania od miejsca osiągnięcia dochodu jako miejsca wypłaty, gdyż to miejsce strony mogą wybierać dowolnie, ani też od miejsca wykonania usługi, ponieważ miejsce to może być przez strony umów ustalone na terenie jednego lub drugiego kraju.

Decydujące znaczenie ma miejsce źródła pochodzenia dochodu i ono określa miejsce osiągnięcia dochodu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w zakresie świadczenia usług marketingowych, sprzedaży i badania rynku. Usługi świadczy tylko na rzecz jednego podmiotu zagranicznego - osoby prawnej zarejestrowanej we Włoszech, które polegają w szczególności na pozyskiwaniu klientów i zamówień na produkty oraz negocjowaniu warunków umów na terenie Europy Wschodniej i Unii Europejskiej. Wnioskodawca posiada Certyfikat rezydencji tego podmiotu. W ramach podpisanej umowy z podmiotem zagranicznym ma możliwość wynajęcia samochodu osobowego od tego podmiotu do celów wykonywania usług. Samochód osobowy Wnioskodawca wykorzystuje do celów służbowych w ramach podróży służbowych do klientów w regionach objętych umową. Za użytkowanie tego samochodu Wnioskodawca został obciążony. Zapłata za ten wynajem nastąpiła poprzez potrącenie przez podmiot włoski zobowiązania Wnioskodawcy przy zapłacie należności za bieżące wykonywanie usług. Wynajmujący samochód (podmiot zagraniczny) nie prowadzi działalności gospodarczej na terenie Polski przez Zakład w rozumieniu przepisów podatkowych.

Na gruncie polskiego prawa podatkowego w stosunku do niektórych dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek pobrania podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu.

W art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wymienione zostały określone rodzaje należności, wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Polskie przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia urządzenia przemysłowego. Wobec braku definicji ustawowych, polskie prawo podatkowe korzysta w tym zakresie z definicji słownikowej pojęcia, z której wynika, że "urządzenie" jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, urządzenie transportowe (Słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1996 r., tom III). Urządzenie ma więc służyć do wykonywania danej czynności. Istotne jest również, aby urządzenie pomagało w wykonywaniu czynności i ułatwiało pracę.

W efekcie, można postawić tezę, że pojęcie urządzenia przemysłowego należy rozumieć maksymalnie szeroko, ma ono bowiem charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia stanowiące zespół elementów technicznych. Nie można go zatem zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622 z późn. zm.), samochody osobowe mieszczą się w grupie 7 (środki transportu), podgrupie 74 pojazdy mechaniczne, rodzaju 741.

W świetle zaprezentowanego rozumienia terminu urządzenie przemysłowe, uzasadniony jest pogląd, że samochody osobowe są zespołami elementów i służą do wykonywania określonych czynności, w szczególności są środkami transportu tym samym, należy traktować je jako urządzenia przemysłowe.

Zatem, uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody osiągane z tytułu wynajmu samochodów mieszczą się w kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Tym samym będą one podlegały opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, o ile przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowią inaczej.

Stosownie do treści art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jeżeli polski podatnik (płatnik) dokonuje wypłat należności z tytułu świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ww. ustawy na rzecz nierezydenta, mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu pierwszeństwo mają przepisy tej umowy międzynarodowej.

W myśl art. 12 ust. 1 umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374 dalej: Umowa), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności (art. 12 ust. 2 ww. Umowy).

Należy stwierdzić, że użyte w art. 12 ust. 1 i ust. 2 ww. Umów sformułowanie "mogą być opodatkowane" oznacza prawo danego państwa, będącego stroną takiej umowy międzynarodowej do opodatkowania określonych dochodów, nie zaś prawo podatnika do "wyboru" miejsca opodatkowania jego dochodów. Powołany przepis art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowy od osób prawnych posługuje się pojęciem "miejsca osiągnięcia dochodu", a nie miejscem "wykonywania usługi" czy "świadczenia usług".

Z treści powyższego przepisu wynika, że podatnicy niemający siedziby, ani zarządu w Polsce podlegają zasadzie ograniczonego obowiązku podatkowego, wynikającej z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu. Zatem, to miejsce źródła pochodzenia dochodu określa miejsce jego opodatkowania.

Z kolei art. 12 ust. 3 Umowy wskazuje, że określenie "należności licencyjne," użyte w tym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Należy podkreślić też, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ww. Umowy, przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie, zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których stosuje się tę umowę.

Biorąc pod uwagę, że należności, które będą wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz podatnika mającego siedzibę na terenie Włoch z tytułu najmu samochodu, mieszczą się w dyspozycji art. 12 ust. 3 ww. Umowy, to zgodnie z art. 12 ust. 2 tej Umowy będą one opodatkowane w Polsce, lecz podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty brutto tych należności.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę polski rezydent będzie eksploatował rzecz należącą do innego podmiotu - niemającego siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Źródło dochodu uzyskanego przez kontrahenta będzie znajdowało się na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ należność z tytułu wynajęcia samochodów wypłacona na rzecz tego kontrahenta będzie pochodziła ze środków (majątku) Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Polski. Nie ma znaczenia w rozpoznawanej sprawie, że nierezydent - kontrahent nie posiada na terenie Rzeczypospolitej Polskiej działalności.

Obowiązek poboru podatku "u źródła" wynika z faktu dokonania wypłaty należności ze źródła dochodu znajdującego się na terenie Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd za granicą.

Zatem, Wnioskodawca wypłacając należność z tytułu wynajmu samochodu rzecz podatnika mającego siedzibę na terenie Włoch będzie miał obowiązek obliczenia, poboru u źródła i wpłaty do urzędu skarbowego podatku dochodowego przy zastosowaniu 10% stawki podatku wynikającej z umowy dwustronnej, stosownie do postanowień art. 3 ust. 2, art. 21 ust. 1 pkt 1, art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem posiadania aktualnego certyfikatu rezydencji kontrahenta włoskiego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto, Spółka we wniosku wskazała orzecznictwo sądowe odnoszące się do zagadnienia prawnego, dotyczącego wykorzystywania samochodu osobowego w prowadzonej działalności gospodarczej, jednak wskazać należy, że zostało ono wydane w indywidualnych sprawach i nie jest wiążące przy wydaniu przedmiotowej interpretacji. Zauważyć należy, że odmienne rozstrzygnięcia sądów dokonane nawet w analogicznych sprawach nie mogą stanowić podstawy do żądania wydania takiej samej interpretacji w sprawie, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. Orzeczenia sądów administracyjnych dotyczą konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym, zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.