IPTPB3/4510-177/15-4/GG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku 21 maja 2015 r. (data wpływu 25 maja 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 sierpnia 2015 r. (data wpływu 6 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

W dniu 25 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), pismem z dnia 24 lipca 2015 r., nr IPTPB3/4510-177/15-2/GG (doręczonym w dniu 28 lipca 2015 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 6 sierpnia 2015 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 4 sierpnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest m.in. właścicielem nieruchomości zabudowanej:

1. Budynkiem, w którym znajdują się samodzielne lokale niemieszkalne stanowiące pomieszczenia biurowe (dalej: Budynkiem),

Budynek ten jest kompletny i zdatny do użytku, jego przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok i wykorzystywany jest przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą od dnia przyjęcia do używania. Jego wartość przekracza 3 500 zł.

W związku z powyższym Budynek został przez Wnioskodawcę wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zgodnie z metodą liniową w oparciu o stawkę 10%.

W Budynku znajdują się m.in. samodzielne lokale niemieszkalne stanowiące pomieszczenia biurowe. Powierzchnia użytkowa Budynku równa jest sumie powierzchni lokali.

Na mocy aktu notarialnego Wnioskodawca ustanowił dla siebie odrębną własność niektórych opisanych wcześniej lokali usytuowanych w Budynku (dalej: Lokale). Z własnością Lokali związane są udziały w nieruchomości wspólnej (którą stanowi grunt oraz części budynków i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli Lokali).

Zarząd nieruchomością wspólną jest sprawowany zgodnie z przepisami ustawy o własności lokali. W związku z wyodrębnieniem Lokali Wnioskodawca poniósł następujące koszty:

1. Opłaty sądowe związane z wyodrębnieniem wskazanych Lokali,

2. Wynagrodzenie notariusza,

3. Taksę notarialną.

Wyodrębnione Lokale są kompletne i zdatne do użytku, ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok i wykorzystywane będą przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że: Przedmiotowy wniosek dotyczy następujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

Ponadto Wnioskodawca stwierdził, że:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wyodrębnienie Lokali stanowiących odrębną własność, będzie skutkowało koniecznością zmniejszenia wartości początkowej środka trwałego w postaci Budynku zgodnie z art. 16g ust. 16 ustawy o CIT.

2. Czy w stosunku do Budynku, po wyodrębnieniu Lokali możliwe będzie dalsze stosowanie odpisów amortyzacyjnych, jednak od zmniejszonej wartości środka trwałego.

3. Czy w stosunku do wyodrębnionych Lokali, stanowiących odrębną własność, będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej stanowiącej równowartość kosztów takich jak:

- obliczonych dla każdego z wyodrębnionych Lokali w oparciu o proporcję pomiędzy wielkością udziału związaną z danym lokalem w nieruchomości wspólnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16g ust. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm., dalej: ustawy o CIT) w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów i amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.

Zdaniem Wnioskodawcy na skutek wyodrębnienia Lokali i ustanowienia odrębnej własności na rzecz Wnioskodawcy dojdzie do odłączenia od środka trwałego (w postaci Budynku) jego części składowej w postaci Lokali (stanowiących samodzielne środki trwałe). W związku z powyższym wartość środka trwałego zmniejsza się. Należy zauważyć, że brak jest definicji legalnej terminu "część składowa" w prawie podatkowym, w związku z czym można odwołać się do art. 47 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), zgodnie z którym częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Ponadto, stosownie do art. 47 § 3 kodeksu cywilnego, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Definicje te, aczkolwiek pomocne w kwalifikacji danych składników majątkowych, nie mogą jednak być decydujące przy ocenie podatkowoprawnego stanu faktycznego. Należy bowiem uwzględnić również językowy sens, jaki przypisuje się terminowi "część składowa", w szczególności w kontekście samej definicję środka trwałego, a w szczególności przesłankę kompletności. W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że wyodrębniany w drodze aktu notarialnego lokal stanowiący przedmiot samodzielnej własności może być potraktowany jako część składowa, co więcej może być środkiem trwałym przy spełnieniu ogólnych warunków do uznania go za środek trwały (tekst jedn.: spełnienia przesłanki kompletności, zdatności do użytku, przewidywanego okresu używania dłuższego niż rok i wykorzystywania przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą).

Nie ulega wątpliwości, że Budynek, zarówno przed, jak i po wyodrębnieniu Lokali wypełnia definicję środka trwałego. Również wyodrębnione Lokale, stanowiące odrębny przedmiot własności, spełniają wymogi definicyjne środka trwałego.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT środkami trwałymi są składniki majątkowe Wnioskodawcy posiadające łącznie następujące cechy:

Zdaniem Wnioskodawcy, na pytanie nr 1 należy odpowiedzieć twierdząco - Wnioskodawca powinien - zgodnie z art. 16g ust. 16 ustawy o CIT - obniżyć wartość początkową środka trwałego w miesiącu następującym po miesiącu sporządzenia aktu notarialnego wyodrębnienia własności Lokali o różnicę między:

Jednocześnie na pytanie nr 2 należy odpowiedzieć twierdząco - w stosunku do Budynku, po wyodrębnieniu Lokali, z uwagi na niezmienianie się charakteru i przeznaczenia budynku, możliwe będzie dalsze dokonywanie odpisów amortyzacyjnych wg przyjętych wcześniej zasad, jednak od zmniejszonej wartości środka trwałego (zgodnie z opisanym wyżej schematem uwzględniającym m.in. proporcjonalne do wartości wytworzenia Lokali wartości środka trwałego obniżenie wartości).

Według Wnioskodawcy, na pytanie nr 3 również należy odpowiedzieć twierdząco - w stosunku do każdego wyodrębnionego Lokalu, stanowiącego odrębną własność, gdyż przy spełnieniu warunków do uznania za środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej stanowiącej wartość wytworzenia.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że jest m.in. właścicielem nieruchomości zabudowanej m.in. budynkiem, w którym znajdują się samodzielne lokale niemieszkalne stanowiące pomieszczenia biurowe (dalej: Budynek). Budynek ten jest kompletny i zdatny do użytku, jego przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok i wykorzystywany jest przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą od dnia przyjęcia do używania. Jego wartość przekracza 3 500 zł. Stanowi więc środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym Budynek został przez Wnioskodawcę wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zgodnie z metodą liniową w oparciu o stawkę 10% - zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 i 4, ust. 2, ust. 4.

W Budynku znajdują się m.in. samodzielne lokale niemieszkalne stanowiące pomieszczenia biurowe. Powierzchnia użytkowa Budynku równa jest sumie powierzchni lokali.

Na mocy aktu notarialnego Wnioskodawca ustanowił dla siebie odrębną własność niektórych opisanych wcześniej lokali usytuowanych w Budynku (dalej: Lokale). Z własnością Lokali związane są udziały w nieruchomości wspólnej (którą stanowi grunt oraz części budynków i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli Lokali). Zarząd nieruchomością wspólną jest sprawowany zgodnie z przepisami ustawy o własności lokali.

W związku z wyodrębnieniem Lokali Wnioskodawca poniósł następujące koszty:

1. Opłaty sądowe związane z wyodrębnieniem wskazanych Lokali,

2. Wynagrodzenie notariusza,

3. Taksę notarialną.

Wyodrębnione Lokale są kompletne i zdatne do użytku, ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok i wykorzystywane będą przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą - stanowią środki trwałe w rozumieniu art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, na skutek wyodrębnienia lokalu stanowiącego odrębną własność musi dojść do zmniejszenia wartości początkowej środka trwałego w postaci Budynku ustalonej pierwotnie zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16g ust. 16 ustawy o CIT w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT parametrem określającym wartość początkową środka trwałego jest koszt wytworzenia. Za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia m.in.:

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, na koszt wytworzenia Lokali składa się koszt w postaci m.in.:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm. - dalej: "ustawa"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a i b) tej ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

* nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

* nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z regulacji tych wynika, że w odniesieniu do składników majątku uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne ustawodawca przewidział rozłożenie wydatków na ich nabycie lub wytworzenie w czasie, przez dokonywanie - zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - odpisów amortyzacyjnych uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Stosownie do art. 16g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z powyższej regulacji wynika, że do wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zalicza się tylko wydatki ściśle związane z ich wytworzeniem, które zostały naliczone za okres do dnia przyjęcia do używania środka trwałego.

Zgodnie z art. 16g ust. 16 ww. ustawy, w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.

Wobec powyższego zmniejszenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych dokonuje się wówczas, gdy część składowa lub peryferyjna danego środka trwałego zostanie na trwale od niego odłączona. Zmniejszenie wartości początkowej dotyczy każdego przypadku, w którym:

* dokonywane odłączenie ma charakter trwały, oraz

* trwale odłączana jest część składowa lub peryferyjna.

Powyższy przepis, podobnie jak i pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym, nie definiuje pojęcia "części składowej" jak również pojęcia "części peryferyjnej", reguluje jedynie sposób ustalania wartości początkowej środka trwałego pozostałego po trwałym odłączeniu od niego części składowej lub peryferyjnej. Wobec powyższego, należy odwołać się do definicji zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm., dalej: kodeks cywilny).

Zgodnie z treścią art. 47 § 2 kodeksu cywilnego częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. "Część peryferyjna" natomiast - o ile traktować ją jako przynależność w rozumieniu art. 51 kodeksu cywilnego - jest rzeczą odrębną od rzeczy głównej, pozostającą z nią w stosunku gospodarczego przyporządkowania, o charakterze pomocniczym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest m.in. właścicielem nieruchomości zabudowanej Budynkiem, w którym znajdują się samodzielne lokale niemieszkalne stanowiące pomieszczenia biurowe.

Wnioskodawca w 2014 r. wyodrębnił lokale użytkowe w celu wykorzystywania ich w działalności gospodarczej. Na mocy aktu notarialnego ustanowił dla siebie odrębną własność niektórych lokali usytuowanych w Budynku. Z własnością Lokali związane są udziały w nieruchomości wspólnej (którą stanowi grunt oraz części budynków i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli Lokali).

Zarząd nieruchomością wspólną jest sprawowany zgodnie z przepisami ustawy o własności lokali. W związku z wyodrębnieniem Lokali Wnioskodawca poniósł następujące koszty:

1. Opłaty sądowe związane z wyodrębnieniem wskazanych Lokali,

2. Wynagrodzenie notariusza,

3. Taksę notarialną.

Wyodrębnione Lokale są kompletne i zdatne do użytku, ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok i wykorzystywane będą przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą. Lokale stanowiące wyodrębnioną własność nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych, a z uwagi na nieujęcie w ewidencji, Wnioskodawca nie ustalił ich wartości początkowej, a także nie ustalił stawki, według jakiej powinna być dokonywana amortyzacja.

Należy zauważyć, że określając w art. 16g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sposób ustalania wartości początkowej środka trwałego pozostałego po odłączeniu części składowej lub peryferyjnej ustawodawca nie uczynił tego samego dla odłączonych części składowych i peryferyjnych. Wnioskując więc na podstawie powyższego przepisu, jak również przywołanych regulacji kodeksu cywilnego można stwierdzić, że zarówno część składowa jak i peryferyjna nie mogą stanowić nowych odrębnych środków trwałych, są to bowiem części, które samodzielnie nie mogą działać (funkcjonować), co nie oznacza, że nie mogą być przyłączone do innych środków trwałych i razem z nimi tworzyć jednego środka trwałego.

W związku z powyższym nie można za prawidłowe uznać stanowiska Wnioskodawcy, jakoby ustanowienie odrębnej własności lokali uznanych przez Niego za środek trwały stanowiło wyodrębnienie części składowych w postaci jednej z części budynku. Wyodrębniona część budynku nadal pełnić będzie swoją funkcję - będzie służyła prowadzeniu działalności gospodarczej, a jak wyżej wskazano, żeby uznać ją za część składową nie mogłaby ona samodzielnie (bez środka trwałego, z którego została wyodrębniona lub do którego została przyłączona) funkcjonować.

W związku z tym, nie można zaakceptować stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania do przedstawionego stanu faktycznego art. 16g ust. 16 ww. ustawy i tym samym uznania wyodrębnionych lokali za nowe środki trwałe.

Ponadto, stosownie do art. 16d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Jak wynika z treści ww. przepisów jest w nich mowa o środkach trwałych zdatnych do użytku w dniu przyjęcia do używania. Przedmiotowy budynek został przyjęty do używania wcześniej, nie zaś w dniu wydzielenia lokali, a tym samym musi być amortyzowany zgodnie z przyjętą wcześniej metodą amortyzacyjną, tj. zgodnie z art. 16j ww. ustawy. Konkluzja taka wynika z przepisu art. 16h ust. 1 pkt 1, ponieważ jak stanowi ten przepis odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że następuje tylko formalne wydzielenie lokali z budynku, niemające wpływu na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Z literalnego brzmienia wyżej wskazanych unormowań wynika więc, że środkiem trwałym podlegającym amortyzacji jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Budynek a nie wyodrębnione lokale, nawet jeśli są użytkowane przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem, z tytułu wyodrębnienia Lokali stanowiących odrębną własność, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo zmniejszenia wartości początkowej środka trwałego w postaci Budynku, jak również prawo do dalszego stosowania odpisów amortyzacyjnych od zmniejszonej wartości środka trwałego na podstawie art. 16g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tej sytuacji nie zachodzi konieczność udzielenia odpowiedzi na pytanie nr 3 dotyczące odpisów amortyzacyjnych w stosunku do wyodrębnionych Lokali, od wartości początkowej stanowiącej równowartość kosztów takich jak: opłaty sądowe, wynagrodzenie notariusza, taksa notarialna.

A zatem, uznaje się, że odpowiedź na pytanie nr 3 jest bezprzedmiotowa.

Tutejszy Organ informuje jednocześnie, że w związku z uznaniem trzeciego pytania wniosku, za bezprzedmiotowe, część nienależnej opłaty w wysokości 40 zł, uiszczonej przez Wnioskodawcę w dniu 20 maja 2015 r. na konto bankowe Izby Skarbowej w Łodzi, zwrócona zostanie przekazem pocztowym na adres wskazany w części B.3 wniosku ORD-IN, stosownie do art. 14f § 2a ustawy - Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.