IPTPB3/4510-134/15-2/PM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2015 r. (data wpływu 13 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat licencyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 13 kwietnia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat licencyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawcy X Spółka Akcyjna z siedzibą w X (dalej: X lub Spółka) przysługują prawa ochronne na znaki towarowe wytworzone w ramach działalności Jego przedsiębiorstwa, o których mowa w przepisach art. 153-162 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej. W celu skrócenia tekstu opisu stanu faktycznego oraz tekstu własnego stanowiska i pytań prawa ochronne na znaki towarowe Wnioskodawcy będą dalej nazywane prawami ochronnymi na znak towarowy. Obecnie znaki towarowe nie są przedmiotem amortyzacji. Przedmiotowe znaki towarowe są wpisane do odpowiednich rejestrów. Znaki towarowe zostały wytworzone przez Spółkę we własnym zakresie. Te znaki towarowe są obecnie wykorzystywane przez X do prowadzenia działalności gospodarczej przy sprzedaży towarów z Jej oferty handlowej. Zarząd X zamierza wnieść przedmiotowe znaki towarowe jako wkład rzeczowy na kapitał zakładowy do spółki celowej, mającej formę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, której będzie jedynym udziałowcem. Spółka ta będzie dalej nazywana SPV.

Po przeniesieniu wyżej opisanych praw ochronnych na znaki towarowe z X na SPV Xi i SPV zawrą umowę licencyjną, na mocy której SPV udzieli X wyłącznej licencji, pozwalającej na korzystanie ze znaków towarowych przy prowadzonej przez X działalności gospodarczej. W zamian za zezwolenie na korzystanie ze znaków towarowych, X będzie uiszczać SPV miesięczne opłaty licencyjne po zakończeniu każdego miesiąca. Miesięczne opłaty licencyjne będą wyłącznie zależne od wysokości przychodów otrzymanych w danym miesiącu przy sprzedaży przy użyciu znaków towarowych. Xi przed uzyskaniem zezwolenia do korzystania ze znaków towarowych nie będzie uiszczać opłaty wstępnej. Umowa licencyjna nie będzie również przewidywać, że X dokona zapłaty na rzecz SPV jakieś płatnej każdego roku stałej gwarantowanej opłaty.

Znaki towarowe, na które udzielono licencji, będą wykorzystywane do sprzedaży detalicznej towarów handlowych z oferty Wnioskodawcy, towary handlowe - odzież dla kobiet będzie sprzedawana pod znakami towarowymi, reklamy, sklepy będą opatrzone znakami towarowymi.

Umowa zostanie zawarta na czas nieokreślony z możliwością jej rozwiązania za wypowiedzeniem przez każdą ze stron. Wydatki na poniesienie miesięcznych opłat licencyjnych są bezpośrednio związane ze sprzedażą towarów handlowych Spółki przy zastosowaniu tych znaków towarowych.

Wnioskodawca zamierza pozostawać jedynym wspólnikiem SPV, przez cały czas istnienia tej Spółki. Wnioskodawca nie zaliczy opłat licencyjnych do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, stosownie do postanowień art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z tego względu że przewidywany okres używania tych licencji będzie krótszy niż rok, a wysokość opłat licencyjnych nie będzie znana. Natomiast opłaty licencyjne będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o faktury wystawiane przez SPV.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy i kiedy mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na zapłatę miesięcznych opłat licencyjnych naliczanych przez SPV.

Zdaniem Wnioskodawcy, niewątpliwie korzystanie ze znaków towarowych przyczyni się do wzrostu sprzedaży u Wnioskodawcy, zatem wydatek będzie poniesiony w celu uzyskania przychodów. Zaistnieją zatem w opisanym stanie faktycznym warunki pozwalające na zaliczenie tych opłat do kosztów uzyskania przychodu w postaci poniesienia wydatku w celu uzyskania przychodu i związku przyczynowego między poniesieniem wydatku i uzyskaniem przychodu. Należy zatem zadać pytanie, czy te miesięczne opłaty licencyjne będą podlegać amortyzacji. Innymi słowy, czy Spółka będzie jedynie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od miesięcznych opłat licencyjnych zgodnie z przepisem art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm., dalej upodp), czy też opłaty licencyjne mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu na podstawie przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b upodp nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. W takim przypadku kosztem uzyskania przychodu są odpisy amortyzacyjne zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p.

Zdaniem Wnioskodawcy nie będzie miał zastosowania przepis art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., udzielona licencja nie będzie podlegać amortyzacji. Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie przepisami art. 16a-16m, w szczególności przepisem art. 16b ust. 1 upodp zawierającym definicję wartości niematerialnej i prawnej oraz 16g u.p.d.o.p. dotyczącym zasad określania wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z przepisem art. 16b ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p., licencje należą do katalogu wartości niematerialnych i prawnych, które podlegają amortyzacji. Wnioskodawca dodał, że zgodnie z przepisem art. 16b ust. 1 upodp, aby wartość niematerialna i prawna podlegała amortyzacji, jeśli przewidywany okres jej używania powinien być dłuższy niż rok. Tymczasem umowa licencyjna zostanie zawarta na czas nieokreślony, co oznacza, że umowa może być w każdej chwili rozwiązana. Podatnik nie może być zmuszany do szacowania wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej. W przypadku umowy zawartej na czas nieoznaczony, nie można ustalić ceny nabycia. Zatem zgodnie z zasadą racjonalnego ustawodawcy, przy dokonywaniu wykładni przepisów, należy uwzględniać zasadę, że ustawodawca nie tworzy przepisów niemożliwych do wykonania.

Należy zatem zdaniem Wnioskodawcy uznać, że nabyta przez Spółkę licencja nie będzie stanowić wartości niematerialnej i prawnej. Wnioskodawca dodaje, że nawet gdyby zakupioną przez Spółkę licencję uznać za wartość niematerialną i prawną, nie będzie ona podlegać amortyzacji. Jak wskazano powyżej, odpisy amortyzacyjne winny być naliczane od wartości początkowej, obliczanej zgodnie z przepisem art. 16g u.p.d.o.p.

Przepis art. 16 ust. 14 u.p.d.o.p. stanowi, że wartość początkową licencji stanowi wyłącznie cena ich nabycia. Nie może to być wartość szacunkowa. Skoro wartość opłat licencyjnych będzie całkowicie uzależniona od osiąganych przychodów w danym miesiącu, to zgodnie z cytowanym przepisem, opłaty licencyjne nie będą stanowiły wartości początkowej i nie będzie się od nich odprowadzać odpisów amortyzacyjnych. Jest to racjonalne. Miesięczne opłaty licencyjne nie są bezpośrednio związane ze sprzedażą towarów handlowych Spółki przy zastosowaniu tych znaków towarowych, gdyż nie ma możliwości powiązania ich z powstaniem konkretnych przychodów, pomimo że wysokość tych kosztów uzależniona jest od ściśle określonych przychodów. Opłaty licencyjne są kosztem poniesionym w celu osiągnięcia długofalowych korzyści, a nie konkretnego przychodu, dlatego też opłaty licencyjne należy zakwalifikować do kosztów pośrednich. Zatem moment rozpoznania tych kosztów zostanie ustalony zgodnie z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., który stanowi że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się natomiast dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego wynika zatem, że pod pojęciem "dzień poniesienia kosztu" należy rozumieć dzień, na który Spółka uwzględni koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych, za wyjątkiem kosztów ujętych jako rezerwy bądź bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Mając powyższe na uwadze oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego Wnioskodawca stwierdził, że przedmiotowe opłaty licencyjne ponoszone na rzecz SPV na podstawie umów licencyjnych za korzystanie ze znaków towarowych, z racji tego, że nie zwiększają wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej Spółki, stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W konsekwencji, jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, powinny one zostać zaliczone do kosztów podatkowych Wnioskodawcy w dacie ich poniesienia, stosownie do regulacji zawartych w art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., tj. w dniu, na który zostaną ujęte w księgach rachunkowych jako koszt bilansowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ww. przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Za koszty uzyskania przychodów można uznać takie wydatki, które spełniają łącznie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawcy przysługują prawa ochronne na znaki towarowe wytworzone w ramach działalności Jego przedsiębiorstwa, o których mowa w przepisach art. 153-162 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej. Znaki towarowe nie są przedmiotem amortyzacji. Przedmiotowe znaki towarowe są wpisane do odpowiednich rejestrów. Znaki towarowe zostały wytworzone przez Spółkę we własnym zakresie. Są obecnie wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej przy sprzedaży towarów z Jego oferty handlowej. Zarząd Spółki zamierza wnieść przedmiotowe znaki towarowe jako wkład rzeczowy na kapitał zakładowy do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, której będzie jedynym udziałowcem. Po przeniesieniu praw ochronnych na znaki towarowe ze Spółki na SPV Wnioskodawca i SPV zawrą umowę licencyjną, na mocy której SPV udzieli Spółce wyłącznej licencji, pozwalającej na korzystanie ze znaków towarowych, przy prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. W zamian za zezwolenie na korzystanie ze znaków towarowych, Spółka będzie uiszczać SPV miesięczne opłaty licencyjne po zakończeniu każdego miesiąca. Miesięczne opłaty licencyjne będą wyłącznie zależne od wysokości przychodów otrzymanych w danym miesiącu przy sprzedaży przy użyciu znaków towarowych.

Wnioskodawca nie zaliczy opłat licencyjnych do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji. Znaki towarowe będą wykorzystywane do sprzedaży detalicznej towarów handlowych z oferty Wnioskodawcy. Opłaty licencyjne będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o faktury wystawiane przez SPV.

Umowa licencyjna charakteryzuje się tym, że podmiot, któremu przysługuje wyłączne prawo do określonego dobra o charakterze niematerialnym (licencjodawca), upoważnia inny podmiot (licencjobiorcę) do korzystania z tego dobra na warunkach ustalonych w tej umowie. Umowa ma charakter zobowiązaniowy. Licencjodawca nie przenosi na licencjobiorcę swoich praw, a jedynie udziela mu - nieodpłatnie albo za wynagrodzeniem (tzw. opłata licencyjna) - prawa do korzystania z nich w ograniczonym zakresie. Zasady udzielania licencji do poszczególnych dóbr niematerialnych wynikają z przepisów odnoszących się do tych dóbr, a w zakresie w nich nieuregulowanym - z przepisów ogólnych prawa cywilnego.

Do dóbr niematerialnych, których dotyczyć mogą umowy licencyjne, należą prawa regulowane ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) oraz prawa, o których mowa w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410). W szczególności, przedmiotem umowy licencyjnej może być udzielenie przez podmiot uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy innej osobie upoważnienia do używania tego znaku (art. 163 ust. 1 Prawa własności przemysłowej). Celem wyjaśnienia czym jest znak towarowy należy posłużyć się jego definicją zawartą w art. 120 wyżej powołanej ustawy, według której znakiem towarowym jest każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa, w szczególności może być to wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Skoro zatem na gruncie rozpatrywanej sprawy, przedmiotem umowy licencyjnej dotyczącej korzystania ze Znaków jest udzielenie licencji w powyższym rozumieniu, licencja ta stanowi, co do zasady, podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której stanowi art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na jego mocy, z zastrzeżeniem art. 16c, do podlegających amortyzacji zalicza się nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby wymienione enumeratywnie w tym przepisie elementy mogły stanowić wartość niematerialną i prawną, przewidywany okres ich użytkowania powinien przekraczać rok. W tym kontekście istotne jest prawidłowe zdefiniowanie zwrotu "przewidywany". Zgodnie ze słownikiem języka polskiego przez "przewidywanie" należy rozumieć "to, co ktoś przewiduje, przypuszcza, czego się spodziewa, domyśla", natomiast "przewidywać" oznacza "przeczuć, domyślić się co będzie, co może nastąpić" lub "określić, oznaczyć coś z góry". Powyższe przesądza o tym, że o uznaniu danego składnika za wartość niematerialną i prawną decyduje zamiar (intencja) używania/wynajmowania go przez okres przekraczający rok. Posługując się zwrotem "przewidywanym" ustawodawca uwzględnił zatem uwarunkowania rzeczywistości gospodarczej, w której podatnik częstokroć nie jest w stanie z całą pewnością określić, jaki będzie przyszły, faktyczny okres używania danej wartości niematerialnej i prawnej. Zarazem odwołanie się przez ustawodawcę do przewidywanego okresu używania składnika świadczy o tym, że indyferentny, dla uznania ww. składnika za wartość niematerialną i prawną, jest okres jego faktycznego używania.

Zamiar używania przez Wnioskodawcę znaku towarowego przez okres krótszy niż rok, co zostało przez Wnioskodawcę przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego przesądza zatem o tym, że opisany we wniosku składnik majątku nie może być zakwalifikowany jako wartość niematerialna i prawna.

Powyższe skutkuje tym, że opłaty licencyjne nie będą odniesione w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Wobec powyższego, moment ujęcia w kosztach podatkowych wydatków ponoszonych przez Spółkę rozpatrzyć należy w kontekście uregulowań wynikających z art. 15 ust. 4, 4b-4d powołanej ustawy.

W celu ustalenia momentu potrącalności poniesionych wydatków związanych z opłatami licencyjnymi należy w pierwszej kolejności prawidłowo określić ich charakter. W oparciu o kryterium stopnia powiązania danego wydatku z osiąganym przychodem, ustawodawca wyróżnia dwie kategorie kosztów podatkowych:

* koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami - ich poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów, możliwe jest zatem ustalenie, kiedy i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód,

* koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody.

Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały poniesione w sposób racjonalny w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W nawiązaniu do powyższego należy uznać, że opłaty licencyjne z tytułu zawartej umowy licencji stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, gdyż nie ma możliwości powiązania ich z powstaniem konkretnych przychodów pomimo, że wysokość tych kosztów uzależniona jest od ściśle określonych przychodów. Opłaty licencyjne są przykładem kosztu poniesionego w celu osiągnięcia długofalowych korzyści, a nie konkretnego przychodu, dlatego też opłaty licencyjne należy zakwalifikować do kosztów pośrednich.

Moment potrącenia kosztów pośrednich wynika z art. 15 ust. 4d ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się natomiast dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Z powyższego wynika zatem, że pod pojęciem "dzień poniesienia kosztu" należy rozumieć dzień, na który Spółka uwzględni koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych, za wyjątkiem kosztów ujętych jako rezerwy bądź bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Mając powyższe na uwadze oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że przedmiotowe opłaty licencyjne ponoszone na rzecz SPV na podstawie umów licencyjnych za korzystanie ze znaków towarowych, z racji tego, że nie zwiększają wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej Spółki, stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W konsekwencji, jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, powinny one zostać zaliczone do kosztów podatkowych Wnioskodawcy w dacie ich poniesienia, stosownie do regulacji zawartych w art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy, tj. w dniu, na który zostaną ujęte w księgach rachunkowych jako koszt bilansowy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że Wnioskodawca w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazał na przepis " art. 16 ust. 14". Biorąc pod uwagę, że przepis ten nie istnieje, a Wnioskodawca podniósł kwestię wartości początkowej uznano, że jest to oczywista omyłka i przyjęto, że intencją Wnioskodawcy było powołanie art. 16g ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co jednak nie miało wpływu na rozstrzygnięcie wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.