IPTPB3/423-55/12-2/PM - Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie amortyzacji fundamentów i wieży farmy wiatrowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika Panią, przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2012 r. (data wpływu 16 lutego 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji turbiny elektrycznej - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji środków trwałych wchodzących w skład farmy wiatrowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza zrealizować inwestycję - budowa farmy wiatrowej na terytorium Polski.

Głównymi elementami takiej farmy będą elektrownie wiatrowe, w skład których wchodzić będą następujące środki trwałe:

* zespół prądotwórczy wiatrowy, którego tworzy turbina wraz z takimi elementami, jak łopaty, przekładnie, gondole, generator prądu zmiennego, układ sterowania, układ obrotu gondoli, transformator mocy, rozdzielnia prądu zmiennego, układy i systemy wspomagające, szafy sterowniczo-kontrolne, instalacje elektryczno-oświetleniowe,

* fundament trwale związany z gruntem,

* wieża jako stalowy element trwale przymocowany do fundamentu, na której umiejscowiona jest turbina.

Spółka nabędzie lub wytworzy wymienione składniki majątku wskutek realizacji inwestycji. Ponadto, zarówno zespół prądotwórczy wiatrowy, jak i wieża z fundamentem, do momentu oddania ich do użytkowania zostaną wyposażone w wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do ich prawidłowego funkcjonowania.

Spółka zamierza sfinansować przedmiotową inwestycję w głównej mierze ze środków pieniężnych pozyskanych wskutek zaciągniętej pożyczki. Jednak część projektu zostanie sfinansowana ze środków Unii Europejskiej przyznanych Spółce jako dofinansowanie na realizację projektu w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2007-2013.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź dotycząca pytania nr 1. W zakresie pytania nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie mieć prawo dokonywać amortyzacji przedmiotowych środków trwałych według następującej metody i stawki amortyzacyjnej, z uwzględnieniem Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: "KŚT") w odniesieniu do turbiny zakwalifikowanej jako zespół prądotwórczy wiatrowy do grupy 3 KŚT- z zastosowaniem degresywnej metody amortyzacji według stawki 7% i z uwzględnieniem współczynnika 2,0.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Następnie na mocy art. 15 ust. 6 tej ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia, czyli tzw. odpisy amortyzacyjne.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania, zwane środkami trwałymi.

Należy stwierdzić, że Spółka nabędzie oraz wytworzy przedmiotowe składniki majątku wskutek realizacji inwestycji. W myśl cytowanego powyżej przepisu, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Wnioskodawca podkreśla, że turbina, w momencie oddania jej do użytkowania będzie zawierać wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z jej przeznaczeniem.

Ponadto należy zauważyć, że przedmiotowy środek trwały będzie wykorzystywany przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W myśl art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przed rozpoczęciem amortyzacji podatnicy mają prawo dokonać wyboru metody amortyzacji poszczególnych środków trwałych (metoda liniowa lub degresywna), którą następnie należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się zgodnie z art. 16i ust. 1 ww. ustawy, przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT, odpisów amortyzacyjnych w pierwszym roku podatkowym można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń przy zastosowaniu stawek podanych w wykazie, podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0.

W następnych latach, amortyzacji tych aktywów dokonuje się od wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym roczna kwota amortyzacji określona według metody degresywnej miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody liniowej, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Wykaz stawek amortyzacyjnych przyporządkowuje daną stawkę amortyzacji do danego środka trwałego posługując się KŚT. Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały uregulowane w Rozporządzeniu w sprawie KŚT, zgodnie z którym za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny, itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przedmiotowa turbina, jako urządzenie techniczne o szczególnych właściwościach, aby mogła być wykorzystywana zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia na odpowiedniej konstrukcji nośnej (wieży), która wraz z fundamentem jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).

Zdaniem Wnioskodawcy, zespół urządzeń, tworzących turbinę elektryczną mieści się w zakresie KŚT 346 jako rodzaj Zespołów prądotwórczych wiatrowych.

Potwierdzeniem prezentowanego stanowiska jest między innymi wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 lipca 2009 r. (sygn. akt II FSK 202/08), w którym Sąd stwierdził, że dla celów podatkowych budowla nie musi stanowić całości użytkowej, gdyż zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane, budowlą (obiektem budowlanym) mogą być także same części budowlane urządzeń technicznych. Otóż w świetle przepisów Prawa budowlanego art. 3 pkt 9 przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak i przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Zatem, gdyby ustawodawca chciał, aby urządzenia techniczne, a więc i elektrownie wiatrowe, były uważane za budowlę (obiekt budowlany), wówczas nie definiowałby jako budowli (obiektów budowlanych) ich części budowlanych.

W konsekwencji powyższej analizy Wnioskodawca stoi na stanowisku, że za odrębny obiekt w KŚT należy uznać opisaną w zdarzeniu przyszłym turbinę, która mieści się w zakresie rodzaju KŚT 346 "Zespoły prądotwórcze wiatrowe", natomiast konstrukcja nośna (wieża) wraz z fundamentem - jako obiekty inżynierii lądowej powinny zostać zakwalifikowane do rodzaju 201 KŚT "Budowle na terenach elektrowni".

Następnie, skoro turbina z elementem przekazującym prąd - jako zespół prądotwórczy wiatrowy, została odrębnie wyszczególniona w KŚT, to również dla celów amortyzacji podatkowej powinna być traktowana jako odrębny środek trwały.

Podsumowując, należy stwierdzić, iż w wyniku przeprowadzonej inwestycji Spółka będzie mogła wyodrębnić część składową elektrowni wiatrowych, którą jest turbina elektryczna wraz z pozostałymi elementami tworzącymi zespół prądotwórczy wiatrowy - sklasyfikowane w grupie 3 Kotły i Maszyny energetyczne, w podgrupie 34 Turbozespoły i zespoły prądotwórcze oraz reaktory jądrowe, w ramach której wyszczególnia się rodzaj 346, dla których zastosowanie znajdzie roczna stawka odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7%, umieszczona w pozycji 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do maszyn energetycznych, którą to stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 na mocy art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie między innymi w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 27 stycznia 2011 r. (sygn. IPPB5/423-735/10-5/PS), a także w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 sierpnia 2010 r. (sygn. ILPB3/423-397/10-3/KS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Istotnym jest zatem, aby podatnik wybraną metodę stosował do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Na metodę amortyzacji podatnik musi się zdecydować przed rozpoczęciem odpisów amortyzacyjnych i nie może jej potem zmienić.

Przepis art. 16i ust. 1 ww. ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Przy stosowaniu metody degresywnej, w pierwszych latach odpisy amortyzacyjne są wyższe (przy amortyzacji liniowej odpisy są równo rozłożone w czasie). W metodzie degresywnej odpisy amortyzacyjne maleją wraz ze "starzeniem się" eksploatowanego obiektu. W konsekwencji następuje skrócenie okresu amortyzowania obiektów majątku trwałego i jednocześnie wyraźne zróżnicowanie obciążeń z tego tytułu w kolejnych latach użytkowania tych obiektów. Wynika z tego, że metoda amortyzacji przyspieszonej jest szczególnie korzystna w odniesieniu do obiektów majątku trwałego podatnych na "starzenie się" technologiczne, a więc obiektów, których wytwarzanie charakteryzuje się szybkim postępem technicznym. Polega ona na tym, że maszyny i urządzenia zaliczone m.in. do grupy 3 Klasyfikacji mogą być amortyzowane w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Przy czym począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji będzie niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych, tzw. "metodą liniową".

Z przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka zamierza zrealizować inwestycję - budowa farmy wiatrowej na terytorium Polski.

Głównymi elementami takiej farmy będą elektrownie wiatrowe, w skład których wchodzić będą następujące środki trwałe:

* zespół prądotwórczy wiatrowy, którego tworzy turbina wraz z takimi elementami, jak łopaty, przekładnie, gondole generator prądu zmiennego, układ sterowania, układ obrotu gondoli, transformator mocy, rozdzielnia prądu zmiennego, układy i systemy wspomagające, szafy sterowniczo-kontrolne, instalacje elektryczno-oświetleniowe,

* fundament trwale związany z gruntem,

* wieża jako stalowy element trwale przymocowany do fundamentu, na której umiejscowiona jest turbina.

Spółka zakwalifikowała we wniosku turbinę elektryczną na podstawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), jako "Zespół prądotwórczy wiatrowy" (rodzaj 346 KŚT) i zastosowała dla niego - wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych - stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym, m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny, itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być, np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem.

Turbina, zawiera wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z jej przeznaczeniem będzie związana z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku.

Tego rodzaju środek trwały będący urządzeniem technicznym o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej, która wraz z fundamentem, trwale związana z gruntem, jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).

Części składowe elektrowni wiatrowych, o których mowa w zapytaniu Wnioskodawcy, można sklasyfikować w następujący sposób, a mianowicie turbina wiatrowa - mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 rodzaj 346 - zespoły prądotwórcze wiatrowe. Została umieszczona pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7% (stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 w pierwszym podatkowym roku używania),

Skoro, zatem turbina elektryczna, jako "Zespół prądotwórczy wiatrowy" została odrębnie wyszczególniona w KŚT, to - jako odrębny obiekt inwentarzowy - także dla celów amortyzacji podatkowej powinna być traktowana jako odrębny środek trwały.

Końcowo stwierdzić należy iż, w wyniku przeprowadzonej inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej Spółka będzie mogła wyodrębnić środek trwały, t.j. turbinę elektryczną wraz z elementami przekazującymi prąd oraz pozostałymi zespołami składającymi się na zespół prądotwórczy wiatrowy, dla którego zastosowanie znajdzie 7% stawka amortyzacji z uwzględnieniem metody degresywnej przy zastosowaniu współczynnika 2,0.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.