IPTPB3/423-471/12-6/PM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w X działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 24 grudnia 2012 r. (data wpływu 27 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 lutego 2013 r. (data wpływu 11 lutego 2013 r.) oraz pismem z dnia 2 kwietnia 2013 r. (data wpływu 3 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części nakładów na inwestycję w obcym środku trwałym w momencie sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części nakładów na inwestycję w obcym środku trwałym w momencie sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w X działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), pismem z dnia 30 stycznia 2013 r., nr IPTPB3/423-471/12-2/PM, oraz z dnia 22 marca 2013 r., nr IPTPB3/423-471/12-4/PM (doręczonym w dniu 4 lutego 2013 r. i 25 marca 2013 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwania, dniu 11 lutego 2013 r. i 3 kwietnia 2013 r. wpłynęły uzupełnienia wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że nieruchomość, której dotyczy wniosek, została sprzedana na mocy umowy z dnia 28 grudnia 2012 r. (repertorium X). Sprzedającym był Wnioskodawca a kupującym Spółka X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. W związku zatem z zaistniałą sprzedażą należy zmienić klasyfikację wniosku z dnia 24 grudnia 2012 r. w części E.1 z pozycji 50 (zdarzenie przyszłe) na pozycję 49 (zaistniały stan faktyczny). Opisany we wniosku stan faktyczny na chwilę składania niniejszego uzupełnienia bowiem już zaistniał.

Umowa najmu z dnia 16 października 2006 r. (dalej: Umowa Najmu) zawarta pomiędzy X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (wynajmującym) a Spółką (najemcą) została zawarta na czas nieokreślony z możliwością wypowiedzenia przez każdą ze stron z zachowaniem 6 - miesięcznego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na koniec miesiąca (§ 9 Umowy Najmu). Zgodnie natomiast z Aneksem nr 5 do Umowy Najmu jej strony postanowiły w § 6, że zmieniają brzmienie § 9 Umowy Najmu poprzez dodanie do jego treści punktu 2 w brzmieniu: "9.2. Wynajmujący zobowiązuje się do nie rozwiązania Umowy Najmu do dnia zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży, o której mowa w akcie notarialnym Rep. A X".

Podsumowując, Umowa Najmu między stronami została zawarta na czas nieokreślony, a minimalny okres, do którego miała obowiązywać był wyznaczony na dzień zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży, o której mowa w akcie notarialnym Rep. A X, a więc umowy sprzedaży Nieruchomości przez X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz Wnioskodawcy.

W przedmiotowej sytuacji Spółka będąc dotychczasowym najemcą Nieruchomości opisanej we Wniosku, na mocy umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego dnia 17 grudnia 2012 r., repertorium A X (dalej: Umowa Zakupu), stała się jednocześnie właścicielem tej Nieruchomości. A zatem w wyniku zawarcia Umowy Zakupu doszło do integracji stron Umowy w ten sposób, że dotychczasowy najemca stał się jednocześnie wynajmującym. Jako, że zaszła tożsamość stron Umowy Najmu, Umowa Najmu uległa automatycznemu rozwiązaniu.

Wnioskodawca wskazuje, że nie doszło do rozwiązania Umowy Najmu poprzez osobny dokument (w formie pisemnej) bowiem Spółka uznała, że w dniu 17 grudnia 2012 r. z uwagi na fakt, że stała się ona właścicielem wynajmowanej dotychczas Nieruchomości, wypowiedzenie Umowy Najmu nie jest w ogóle konieczne, z tym bowiem dniem Umowa Najmu faktycznie wygasa.

Podsumowując, do automatycznego rozwiązania Umowy Najmu doszło w tym samym dniu, w którym Wnioskodawca podpisał Umowę Zakupu, tj. stał się właścicielem Nieruchomości, tj. 17 grudnia 2012 r. Natomiast zbycie Nieruchomości do XX Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nastąpiło po tym, jak fakt nabycia Nieruchomości przez Spółkę i tym samym zmiany właściciela, został odzwierciedlony w księdze wieczystej tej Nieruchomości.

Ponadto wskazano, że Wnioskodawca w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się produkcją i sprzedażą napojów alkoholowych (piwa). Wnioskodawca nie prowadzi zatem działalności w zakresie zarządzania nieruchomościami.

W ramach grupy kapitałowej, do której należy między innymi Wnioskodawca, została utworzona spółka XX Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się właśnie zarządzaniem oraz wynajmem i dzierżawą nieruchomości.

W 2009 r. Spółka zawarła z syndykiem masy upadłości X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością umowę przedwstępną (dalej: Umowa Przedwstępna) sprzedaży Nieruchomości, która określiła na jakich warunkach dojdzie do zawarcia umowy przyrzeczonej oraz, że Spółka ma zawrzeć ostateczną umowę zakupu Nieruchomości do dnia 31 grudnia 2012 r., co też uczyniła. W związku z podpisaniem przez Spółkę Umowy Przedwstępnej tylko Spółka miała prawo do zawarcia Umowy Zakupu (tekst jedn.: umowy przyrzeczonej). Co więcej, Umowa Przedwstępna nie przewidywała, że właściwa umowa może być zawarta przez inny podmiot aniżeli przez Spółkę. Z tego też powodu Nieruchomość nie mogła być zakupiona przez XX Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a musiała być zakupiona przez Spółkę. Ponieważ jednak, tak jak wskazano powyżej. Spółka nie zajmuje się zarządzaniem nieruchomościami i prowadzeniem prac budowlanych, a znajdujące się na gruncie budynki i budowle z uwagi na ich stan techniczny wymagają poczynienia niezbędnych nakładów, decyzją zarządu Spółki nieruchomość została zbyta do XX Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako tej spółki, w zakresie działania której, takie czynności się znajdują. Do zbycia doszło w możliwie najkrótszym czasie, tj. jak tylko zarejestrowano zmianę właściciela Nieruchomości w sądzie.

Zatem podsumowując, opisana we wniosku sprzedaż była podyktowana faktem podziału obowiązków w ramach grupy kapitałowej i okolicznością, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie zarządzania nieruchomościami, bowiem prowadzi ją utworzona specjalnie w tym celu inna spółka.

Następnie Wnioskodawca poinformował, iż Spółka zawarła umowę najmu Nieruchomości z X 16 października 2006 r. Umowa ta była wielokrotnie aneksowana przede wszystkim w zakresie objęcia umową najmu dodatkowej powierzchni w ramach Nieruchomości oraz zmiany wysokości czynszu najmu. Aneksem nr 4 z dnia 2 stycznia 2009 r. strony umowy najmu ustaliły, że Spółka dokona remontu i napraw wynajmowanej Nieruchomości, ale również, że Spółka będzie mogła dokonać na Nieruchomości inwestycji. Ani jednak koszt wykonanych napraw czy remontów, ani koszty poniesionych nakładów inwestycyjnych, zgodnie z pkt 3 Aneksu nr 4 z dnia 2 stycznia 2009 r., nie miał być Spółce w żaden sposób zwrócony, tj. Spółka nie otrzymała zwrotu poniesionych nakładów inwestycyjnych, ani w momencie faktycznego wygaśnięcia umowy najmu, ani nakłady te nie były również ujmowane w rozliczeniu wg art. 676 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93; dalej: "k.c."). W punkcie 3 powołanego powyżej Aneksu wyraźnie zastrzeżono, że wynajmujący (czyli X) zatrzyma ulepszenia bez obowiązku ich zwrotu oraz bez obowiązku zapłaty sumy odpowiadającej ich wartości.

Po zawarciu wyżej opisanego Aneksu do umowy najmu Spółka przystąpiła do prac remontowych, naprawczych i modernizacyjnych, a opisana we wniosku inwestycja w obcym środku trwałym objęła zarówno modernizację budynku, drogi dojazdowej, a także placu przy magazynie. Pozycja inwestycji w obcym środku trwałym została wprowadzona przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych w miesiącu grudniu 2010 r. - przyjęcie inwestycji do używania. W związku z powyższym amortyzacja opisanej we wniosku inwestycji w środku trwałym rozpoczęta została od miesiąca stycznia 2011 r.

Spółka zawarła umowę najmu Nieruchomości z X 16 października 2006 r. Nakłady inwestycyjne na Nieruchomość zostają przez Spółkę poczynione dopiero w 2010 r. po podpisaniu w dniu 2 stycznia 2009 r. opisanego powyżej Aneksu nr 4 do umowy najmu, w którym strony uzgodniły, że wszelkie nakłady inwestycyjne zostaną poczynione na koszt Spółki i nie zostaną jej w żaden sposób zwrócone.

Około pół roku po podpisaniu Aneksu nr 4 do umowy najmu, strony zawarły dnia 29 lipca 2009 r. w formie aktu notarialnego umowę przedwstępną sprzedaży Nieruchomości (dalej: "Umowa przedwstępna"), w której określono cenę za działki nr 3/6 i 3/5 wraz z własnością znajdujących się na nich budynków, budowli i urządzeń stanowiących odrębny przedmiot własności.

Cena ta została uzgodniona przez strony na kwotę 7.100.000,00 zł, w tym prawo użytkowania wieczystego gruntu na kwotę 801.000,00 zł. Określona w lipcu 2009 r. cena za Nieruchomość nie mogła więc na tamten moment uwzględniać poczynionych nakładów inwestycyjnych, takowych bowiem jeszcze w roku 2009 nie było.

Zgodnie z treścią Umowy przedwstępnej, i oświadczenia syndyka masy upadłościowej w niej zawartym, cena przedmiotów sprzedaży, których dotyczyła Umowa przedwstępna nie była mniejsza od ceny oszacowania, która wynikała z operatu szacunkowego zamówionego przez syndyka X z ustalenia wartości rynkowej nieruchomości zabudowanej budynkiem magazynowym na działce nr 3/5 przy ul. X w X i operatu szacunkowego z ustalenia wartości rynkowej nieruchomości zabudowanej budynkiem magazynowym na działce 3/6 przy ulicy X w X - sporządzonych w czerwcu 2009 r. Operat ten również więc nie mógł brać pod uwagę poczynionych przez Spółkę nakładów inwestycyjnych, bowiem zostały one dokonane dopiero w roku 2010.

W tym miejscu należy podkreślić, że Umowa przedwstępna została zawarta 29 lipca 2009 r., natomiast umowa przyrzeczona sprzedaży Nieruchomości (dalej: "Umowa przyrzeczona") na rzecz Wnioskodawcy dnia 17 grudnia 2012 r., a zatem odstęp czasowy pomiędzy podpisaniem Umowy przedwstępnej a zawarciem Umowy przyrzeczonej wyniósł ponad 3 lata. Mając na uwadze tak znaczny upływ czasu trudno było przewidzieć, już na etapie zawierania przez strony Umowy przedwstępnej, to jakie nakłady inwestycyjne i w jakiej wysokości będą musiały być poniesione przez Spółkę. Co za tym idzie wysokość skalkulowanej wówczas ceny nie uwzględniała jako odrębnego elementu ceny wartości nakładów jakie Spółka poniosła na inwestycję w obcym środku trwałym. Ponadto biorąc pod uwagę, że nakłady te były poczynione na koszt Spółki i zgodnie z Aneksem nr 4 do umowy najmu nie były jej zwracane przez X nie byłoby logicznym, aby cena za Nieruchomość była kalkulowana tak, by jeszcze objąć te właśnie nakłady.

Powyższe uwagi, co do tego, że ustalona przez strony cena nie mogła uwzględniać poniesionych przez Spółkę nakładów inwestycyjnych nie oznacza, że wolą stron nie było ich przeniesienie. X z mocy samego prawa stał się właścicielem poczynionych przez Spółkę nakładów inwestycyjnych, pomimo, że zgodnie z Aneksem nr 4 do umowy najmu nie musiał w żaden sposób zwracać Spółce wartości poniesionych nakładów. Ani Umowa przedwstępna, ani Umowa przyrzeczona nie odnoszą się wprost do przeniesienia nakładów inwestycyjnych, gdyż nie ma takiej potrzeby. k.c. wprowadza bowiem zasadę, że to co jest na powierzchni przypada gruntowi (łac. Superficies solo cedit)". Emanację tej zasady możemy znaleźć w art. 48 k.c., zgodnie z którym: " Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania". A także w art. 191 k.c., który stanowi, że "własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową". Tym samym, biorąc pod uwagę, że z mocy prawa jak i Aneksu nr 4 do umowy najmu X stał się właścicielem nierozerwalnie z Nieruchomością związanych nakładów inwestycyjnych, umowa sprzedaży dotyczyła również tych nakładów, a cena sprzedaży Nieruchomości, pomimo że przy jej wyliczaniu nie można było uwzględnić wartości poczynionych nakładów inwestycyjnych, odnosiła się do Nieruchomości jako całości.

Należy nadmienić, że w chwili obecnej Spółka, po sprzedaniu Nieruchomości do XX, od razu rozpoczęła wynajmowanie tej nieruchomości od XX na prowadzenie swojej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na moment sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanej części nakładów na inwestycję w obcym środku trwałym, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, legalną definicję kosztów podatkowych zawiera art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Z kolei ten ostatni przepis zawiera zamknięty katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie. Konstrukcja art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych polega na tym, że co do zasady wszystkie wymienione w nim wydatki nie stanowią kosztów podatkowych, lecz po spełnieniu określonych warunków lub w ramach konkretnie ustalonych limitów, niektóre z nich tym kosztem są. Taki wyjątek od zasady zawarty jest m.in. w art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy odnoszącym się do niemożności uznania za koszty uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Podstawowym warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy jest jego poniesienie, istnienie związku między kosztem a uzyskaniem przychodów (zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów) oraz brak wyraźnego wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały poniesione i prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Z treści art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- oprzewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym przepisem aby dany środek mógł być uznany za środek trwały, który następnie podlega odpisom amortyzacyjnym, musi być używany, zgodnie z przewidywaniem podatnika, do prowadzonej działalności gospodarczej przez okres minimum 1 roku.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca planuje nabyć Nieruchomość, a następnie, jeszcze w tym samym miesiącu (a więc w bardzo krótkim odstępie czasu), odsprzedać ją do X. Z uwagi na tak ukształtowane zdarzenie przyszłe przedmiotowa Nieruchomość nie będzie mogła zostać zakwalifikowana jako środek trwały wchodzący w skład majątku Wnioskodawcy właśnie z uwagi na aspekt czasowy tzn. brak przewidywania używania danej rzeczy nieruchomej przez okres dłuższy niż 1 rok.

Reasumując, w tym zakresie Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego w postaci zakupionych Nieruchomości jako forma wprowadzenia w koszty podatkowe ceny zakupu tegoż środka trwałego. Zatem wydatki na nabycie przedmiotowych Nieruchomości będą zdaniem Wnioskodawcy kosztem, który powinien zostać całościowo i jednorazowo zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, w dacie odsprzedaży Nieruchomości do X.

W ocenie Wnioskodawcy taki sam mechanizm (jak w odniesieniu do kosztu w postaci ceny nabycia Nieruchomości) będzie odnosił się do niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym poczynionej przez Wnioskodawcę w trakcie trwania umowy najmu. Zaznaczyć należy, że wycena nieruchomości dokonana przez biegłego i stanowiąca podstawę dla ustalenia prawidłowej i rynkowej ceny na dzień sprzedaży uwzględnia zarówno wartość Nieruchomości jak i poczynione przez Wnioskodawcę nakłady w obcym (ówcześnie) środku trwałym. Nakłady te są bowiem częścią składową Nieruchomości i nie sposób sprzedać Nieruchomości nie sprzedając tych nakładów. Nie da się ich również odrębnie wycenić lub też usunąć je z Nieruchomości przed jej sprzedażą (X nie formułował zresztą takiego żądania i jest zainteresowany nabyciem Nieruchomości w jej obecnym stanie). Nakłady te nie zostały Wnioskodawcy w żaden sposób zwrócone - ani w postaci rzeczowej ani w postaci pieniężnej. Z uwagi więc na to Wnioskodawca uważa, że wartość netto poniesionych nakładów, figurująca w ewidencji podatkowej Wnioskodawcy na dzień sprzedaży Nieruchomości, powinna zostać wykazana przez Wnioskodawcę w kosztach uzyskania przychodów i jako taka powinna zostać rozpoznana przez Niego w sposób całościowy i jednorazowy także w dacie sprzedaży Nieruchomości.

W momencie dokonania sprzedaży Nieruchomości przez X stanie się ona własnością Wnioskodawcy. Przestaną, więc istnieć okoliczności do kwalifikowania poniesionych nakładów do inwestycji w obcym środku trwałym, nawet przy założeniu, że Wnioskodawca spełniałby warunki do zakwalifikowania Nieruchomości do swoich środków trwałych. Fakt zakupu przez podatnika nieruchomości, w której poczynił on wcześniej nakłady inwestycyjne pozbawia podatnika prawa do kwalifikowania tych nakładów jako inwestycja w obcym środku trwałym, choć nie pozbawia go prawa do dalszego zaliczenia tych nakładów do kosztów podatkowych poprzez systematycznie dokonywane odpisy amortyzacyjne. Innymi słowy w momencie zakupu Nieruchomości, na którą poniesiono nakłady, ustał byt składnika majątku w postaci inwestycji w obcym środku trwałym, gdyż nakłady te stały się z chwilą zakupu rzeczy własnością (w znaczeniu prawa cywilnego) podmiotu, który je poniósł. Nie będzie zatem już to "obcy środek trwały", ale sytuacja ta nie pozbawi podatnika prawa do rozpoznawania kosztu podatkowego. To czy koszt ten będzie rozpoznawany poprzez dalsze odpisy amortyzacyjne, czy też jednorazowy odpis w koszty będzie zależał od tego czy podatnik zaliczy daną nieruchomość do środków trwałych.

W świetle powyższego, jeżeli fakt nabycia obcego środka trwałego, w którym poniesiono nakłady nie pozbawia podatnika prawa do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych poniesionej inwestycji w sytuacji jego dalszego używania fakt sprzedaży tego środka trwałego nie powinien pozbawiać podatnika prawa do rozpoznania w koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanej dla celów podatkowych części poniesionych nakładów.

Ponadto, niewątpliwie zdaniem Wnioskodawcy, wydatek poniesiony na nakłady w obcym środku trwałym jest związany z osiągnięciem przychodu podatkowego. W okresie umowy najmu Nieruchomość była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, a więc Wnioskodawca miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym i zaliczania ich do kosztów podatkowych. W chwili sprzedaży Wnioskodawca spodziewa się osiągnąć przychód podatkowy z tytułu otrzymanego od X wynagrodzenia określonego zgodnie z otrzymaną wyceną rzeczoznawcy majątkowego. Jak już wcześniej wskazano sprzedaży podlega cała Nieruchomość, a poniesione nakłady nie mogą być od niej odseparowane - nie można sprzedać Nieruchomości bez tych nakładów. Ustalona w umowie z X cena będzie więc dotyczyła Nieruchomości jako całości, a nie Nieruchomości z wyłączeniem poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów. Również i rzeczoznawca określając wartość rynkową Nieruchomości traktował ją jako jedną integralną całość, a niejako konglomerat luźno z sobą związanych nakładów. Konsekwentnie, więc Wnioskodawca dokonując sprzedaży Nieruchomości do X sprzedaje również niejako poczynione w niej nakłady. Zrealizowany na transakcji sprzedaży Nieruchomości przychód z tytułu ceny jaką otrzyma Wnioskodawca należy więc "połączyć zarówno z kosztami z tytułu ceny nabycia uiszczonej przez Wnioskodawcę do X jak i z kosztami poniesionymi na inwestycję w tę sprzedawaną Nieruchomość, w części w jakiej nie zostały one jeszcze zamortyzowane i zaliczone w koszty podatkowe.

Ponieważ zdaniem Wnioskodawcy, obie grupy kosztów są bezpośrednio związane z osiągnięciem przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości, powinny być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów do celów podatkowych w dacie sprzedaży Nieruchomości.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że istnieje ugruntowane już stanowisko władz skarbowych, zgodnie z którym w momencie sprzedaży inwestycji w obcym środku trwałym, jej nieumorzona wartość będzie kosztem uzyskania przychodów. Natomiast kwota uzyskana ze sprzedaży tej inwestycji będzie przychodem podatkowym. Przykładowo tak uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2009 r., nr IPPB5/423-121/09-2/DG oraz z 19 grudnia 2008 r., nr IPPB1/415-1133/08-2/AŻ: (...) Spółka poniosła nakłady na przystosowanie wynajętych pomieszczeń do prowadzonej działalności gospodarczej. Zakwalifikowała je jako "Inwestycje w obcych środkach trwałych" i dokonywała odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem 10% stawki amortyzacyjnej. Ze względu na niskie utargi w niektórych sklepach spółka zamierza sprzedać deficytowe punkty sprzedaży, tzn. nakłady - "Inwestycje w obcych środkach trwałych" innym podmiotom. (...) przychód ze sprzedaży nakładów podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z działalności gospodarczej. Kosztem uzyskania przychodu będą poniesione wydatki pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych. (...)".

Konsekwentnie w ocenie Wnioskodawcy skoro ustawodawca przewidział w art. 16 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że wydatki poniesione na nabycie środków trwałych należy uznać za koszty uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, w części w jakiej nie podlegały one amortyzacji podatkowej, fakt, że po nabyciu Nieruchomości nie stanie się ona chociażby na chwilę środkiem trwałym u Wnioskodawcy nie oznacza, że w zakresie w jakim dojdzie do "sprzedaży nakładów" nie będzie on miał prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ich niezamortyzowanej części.

Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy przyjęcie odmiennej tezy - aniżeli tej prezentowanej w niniejszym wniosku - prowadziłoby do sprzeczności z dyspozycją przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym warunkiem wystarczającym uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów uznaje się:

* faktyczne poniesienie wydatku;

* istnienie bezpośredniego lub innego niż bezpośredni związku poniesionego wydatku z przychodami;

* oraz niewymienienie wydatku w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dodatkowo poniesiony koszt należy ujawnić w kosztach uzyskania przychodu w momencie sprzedaży Nieruchomości co pośrednio wynika z treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z uzupełnieniem Wniosku zdaniem Wnioskodawcy nie zachodzi potrzeba zmiany bądź dodatkowego uzupełnienia przedstawionego własnego stanowiska w sprawie. Opisane w poz. 70 w części H wniosku ORD-IN argumenty i konkluzje pozostają aktualne także w świetle uzupełnienia Wniosku. W szczególności w przedmiotowej sprawie z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nabył Nieruchomość, a następnie, jeszcze w tym samym miesiącu, odsprzedał ją do. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Nieruchomość nie mogła zostać zakwalifikowana jako środek trwały wchodzący w skład majątku Wnioskodawcy, z uwagi na aspekt czasowy tzn. brak przewidywanego używania danej rzeczy nieruchomej przez okres dłuższy niż 1 rok.

Wnioskodawcy nie przysługiwało zatem prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego w postaci zakupionej Nieruchomości jako forma wprowadzenia w koszty podatkowe ceny zakupu tego środka trwałego. Wydatki na nabycie Nieruchomości będą zdaniem Wnioskodawcy kosztem, który powinien zostać całościowo i jednorazowo zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, w dacie odsprzedaży Nieruchomości do. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

W ocenie Wnioskodawcy taki sam mechanizm (jak w odniesieniu do kosztu w postaci ceny nabycia nieruchomości) będzie odnosił się do niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym poczynionej przez Wnioskodawcę w trakcie trwania Umowy Najmu. Wartość netto poniesionych nakładów, figurująca w ewidencji podatkowej Wnioskodawcy na dzień sprzedaży Nieruchomości, powinna zostać wykazana przez Wnioskodawcę w kosztach uzyskania przychodów i jako taka powinna zostać rozpoznana przez Niego w sposób całościowy i jednorazowy także w dacie sprzedaży Nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, z perspektywy dokonanej sprzedaży Nieruchomości do Spółki XX niezamortyzowaną część wartości inwestycji należy klasyfikować jako koszt uzyskania przychodu na tej samej zasadzie, jak zapłaconą do X cenę. Sprzedając do. Nieruchomość Spółka przenosiła na własność tego podmiotu wszelkie części składowe tej Nieruchomości, a więc również poczynioną w tę Nieruchomość inwestycję w obcy środek trwały. Otrzymany w postaci ceny sprzedaży przychód do opodatkowania należy więc powiązać z wszelkimi kosztami związanymi ze sprzedaną Nieruchomością, a więc również z poniesionymi nakładami inwestycyjnymi. Ponieważ Spółka zakończyła umowę najmu z X, ani nie jest już właścicielem Nieruchomości, nie może ona dalej dokonywać odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym. Spółka stoi więc na stanowisku, że na moment sprzedaży Nieruchomości powinna mieć możliwość zaliczenia niezamortyzowanej części inwestycji jako swój koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d, 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Moment potrącania kosztów podatkowych, uznanych za koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym, od osób prawnych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Podkreślić należy, że przyjęta na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oznacza, że do kosztów podatkowych podatnik zaliczać może jedynie wydatki faktycznie poniesione, w tym na nabycie składników obrotowych. Z powyższego wynika, iż ustalając koszty uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości potraktowanej jako towar należy kierować się ogólną definicją kosztów uzyskania przychodów wyrażoną w cyt. art. 15 ust. 1 i zasadami ich potrącalności, wskazanymi w art. 15 ust. 4 ww. ustawy, gdyż dla celów podatkowych kosztem uzyskania przychodów jest wydatek poniesiony, a więc w przypadku towarów nabytych celem dalszej odsprzedaży - cena jaką podatnik płaci za ich nabycie.

W świetle powyższych przepisów kosztem uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży przez Spółkę Nieruchomości będzie cena zakupu ustalona w umowie sprzedaży powiększona o koszty notarialne.

Natomiast, co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 15 ust. 6 wskazanej ustawy).

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- oprzewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 16a ust. 2 pkt 1, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie definiuje wprost pojęcia "inwestycji w obcym środku trwałym". Jednak w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego dzierżawionego, wynajmowanego, leasingowanego lub wykorzystywanego w działalności. Są to więc poniesione wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania go przez podatnika.

Niekiedy obcy środek trwały, w którym podatnik dokonał inwestycji staje się jego własnością, zakupi go. Wówczas jeśli chodzi o niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym istnieją na gruncie podatkowym, tj. dopuszczalne są (mimo, że przepisy podatkowe nie regulują wprost tej kwestii) dwa rozwiązania w zależności od konkretnej sytuacji:

* zwiększyć cenę nabycia o wartość niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym (o ile cena nabycia nie uwzględnia wydatków poniesionych na inwestycję) albo

* kontynuować amortyzację inwestycji i amortyzować odrębnie nabyty środek trwały i poniesione nakłady inwestycyjne.

Z podatkowego punktu widzenia istnieją argumenty przemawiające za każdą z tych możliwości.

Ponieważ kontynuacja amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym na ogół umożliwia szybsze rozliczenie jej wartości w kosztach (przykładowo inwestycja w obcym budynku może być amortyzowana według stawki 10%, a budowle amortyzuje się, stosując stawkę 2,5%) - to w odniesieniu do lokali użytkowych winno być stosowane pierwsze z wyżej wskazanych rozwiązań.

Ponadto za zastosowaniem tej metody przemawia fakt, że zakończenie umowy najmu (czy innej o podobnym charakterze) obcego środka trwałego i jego zakup oznacza, że nie mamy do czynienia z obcym środkiem trwałym, lecz z własnym składnikiem majątku. Z tego względu suma nakładów poniesionych na ulepszenie środka trwałego pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne powinna być składnikiem wartości początkowej zakupionego środka trwałego.

Za wartość początkową środka trwałego w razie nabycia go w drodze kupna uważa się cenę jego nabycia (art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych).

Cenę tę stanowi kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności m.in. o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji.

Oznacza to, że wartość początkową środka trwałego powiększają wydatki związane z zakupem naliczone do dnia jego przekazania do używania. Podany katalog takich kosztów jest przykładowy, o czym świadczy zwrot "w szczególności". Można więc do nich zaliczyć również inne wydatki. W przypadku nabycia na własność użytkowanego budynku koszt taki będzie stanowiła niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym obiekcie, tj. suma nakładów poniesionych na modernizację nieruchomości przed jej nabyciem pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodu nie są wydatki na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w związku z umową najmu Wnioskodawca ponosił nakłady na utrzymanie nieruchomości - bieżące naprawy oraz nakłady na dostosowanie wynajmowanych budynków i budowli do własnych potrzeb. szczególności w 2010 r. i 2011 r. Wnioskodawca dokonał nakładów - w 2010 r. w kwocie 1.970.461,22 zł, w 2011 r. 3.870,00 zł. Wnioskodawca dokonał również nakładów w budowle-w 2010 r., w plac 273.109,05 zł, w drogę dojazdową 211.823,12 zł. Inwestycja w obcym środku trwałym w budynki jest przez Spółkę amortyzowana stawką 10% rocznie, natomiast w budowle 4,5% rocznie. W umowie najmu strony wyłączyły możliwość rozliczenia wartości poczynionych przez najemcę inwestycji w chwili zakończenia umowy najmu. Nakłady poniesione przez Wnioskodawcę nie zostały również zaliczone na poczet czynszu za wynajmowane budynki i budowle. W dniu 29 lipca 2009 r. Wnioskodawca zawarł przedwstępną umowę kupna prawa użytkowania wieczystego wyżej wymienionych działek, wraz z własnością znajdujących się na nich budynków (magazynów), budowli (m.in. plac, droga dojazdowa i rampa przeładunkowa) i urządzeń stanowiących odrębny przedmiot własności. W umowie strony zobowiązały się do zawarcia umowy kupna wyżej wymienionego prawa użytkowania wieczystego i praw własności do dnia 31 grudnia 2012 r. Po nabyciu Nieruchomości na podstawie umowy kupna Wnioskodawca dokonał dalszej sprzedaży praw własności wraz z prawami użytkowania wieczystego na rzecz Spółki, która jest spółką powołaną do zarządzania nieruchomościami w ramach spółek należących do grupy kapitałowej. Odsprzedaż nastąpi w tym samym miesiącu, w którym nastąpił zakup praw od X. Cena, która zostanie zastosowana w umowie odsprzedaży ustalona zostanie przez biegłego według cen rynkowych na dzień sprzedaży Nieruchomości. Nabycie Nieruchomości od X i jej późniejsze zbycie nastąpiło więc przed całkowitym zamortyzowaniem poniesionych nakładów inwestycyjnych. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że biorąc pod uwagę, że z mocy prawa ja i Aneksu nr 4 do umowy najmu X stał się właścicielem nierozerwalnie z Nieruchomością związanych nakładów inwestycyjnych, umowa sprzedaży dotyczyła również tych nakładów, a cena sprzedaży Nieruchomości, pomimo że przy jej wyliczaniu nie można było uwzględnić wartości poczynionych nakładów inwestycyjnych, odnosiła się do Nieruchomości jako całości.

Mając na uwadze powyższe w przedmiotowej sprawie zasadniczą kwestią jest ocena spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do nie w pełni umorzonej inwestycji w obcym środku trwałym.

W analizowanym przypadku punktem odniesienia przy badaniu związku przyczynowo - skutkowego z przychodami, czy też ogólnie rzecz ujmując z realizacją celu wskazanego w ww. art. 15 ust. 1, jako niezbędnego warunku uznania określonych wydatków za koszty uzyskania przychodów, są wydatki (nakłady inwestycyjne) poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym, odpowiadające jej niezamortyzowanej wartości.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca dokonał sprzedaży Nieruchomości, w którą uprzednio inwestował jako w obcy środek trwały i którą nabył przed zakończeniem amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym (Nieruchomości) za cenę, która odnosiła się do Nieruchomości jako całości. W związku z powyższym zamierzoną i dokonaną transakcję Wnioskodawca potraktował jako towar, który podlega dalszemu obrotowi gospodarczemu. Poczynione nakłady inwestycyjne na Nieruchomości nie będą mieć w przedmiotowej sprawie związku z osiągniętym przychodem. Decydujące znaczenie dla tej transakcji odpłatnego zbycia przez Wnioskodawcę Nieruchomości będzie mieć cena zakupu stanowiąca koszty uzyskania przychodów.

Tak, więc nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż niezamortyzowaną część nakładów na inwestycję w obcym środku trwałym należy ujmować w kosztach uzyskania przychodu w momencie sprzedaży Nieruchomości, co m.in. wynika z treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów będzie mógł, w myśl art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku odchodowym od osób prawnych, zaliczyć udokumentowane wydatki związane z nabyciem przedmiotowej Nieruchomości. Na dzień dokonania transakcji sprzedaży Nieruchomości Spółka nie może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży Nieruchomości wydatków niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym, albowiem przedmiotem transakcji nie była sprzedaż inwestycji w obcym środku trwałym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć ojej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X