IPTPB3/423-42/14-2/MF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2014 r. (data wpływu 5 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do zobowiązań uregulowanych na podstawie umowy faktoringu #61485; jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lutego 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do zobowiązań uregulowanych na podstawie umowy faktoringu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Grupa P. Spółka Akcyjna (dalej: "Spółka", "Wnioskodawca") w ramach prowadzonej działalności dokonuje zakupu towarów od dostawców materiałów budowlanych ("Dostawcy").

Spółka zawarła z bankiem ("Bank", "Faktor") umowę faktoringu odwrotnego ("Umowa faktoringu"), której przedmiotem jest świadczenie przez Faktora na rzecz Spółki usług faktoringowych. Zgodnie z postanowieniami Umowy faktoringu, Faktor nabywa wierzytelności przysługujące od Spółki jej Dostawcom. Terminy płatności wierzytelności wynikają z umów lub faktur wystawionych przez Dostawców i wynoszą od 3 do 120 dni od dnia wystawienia faktury. Na podstawie Umowy faktoringu, Bank będzie nabywał a następnie dokonywał spłaty wierzytelności przysługujących Dostawcom od Spółki w wysokości potwierdzonej przez Spółkę jako kwota do zapłaty na rachunek Dostawcy, w terminie płatności wskazanym przez Spółkę w "Zestawieniu wierzytelności".

Zgodnie z postanowieniami Umowy faktoringu, "Zestawienie wierzytelności" musi zostać przedstawione Faktorowi najpóźniej na trzy dni robocze przed terminem płatności faktury określonym w "Zestawieniu wierzytelności". Jednocześnie, stosownie do postanowień Umowy faktoringu, Spółka zobowiązuje się do spłaty wierzytelności nabytych przez Faktora na podstawie Umowy faktoringu, w terminie 120 dni od terminu płatności określonego przez Spółkę w "Zestawieniu wierzytelności".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku, gdy Bank w terminie płatności wynikającym z wystawionej faktury, nie dłuższym niż 60 dni, dokona zapłaty kwoty wynikającej z faktury na rzecz kontrahenta Spółki, należy przyjąć, że na potrzeby art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwota należna kontrahentowi została uregulowana, a zatem ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mają w stosunku do Wnioskodawcy zastosowania.

2. Czy w przypadku, gdy termin płatności wynikający z faktury wystawionej przez kontrahenta jest dłuższy niż 60 dni, a Bank dokona na rzecz kontrahenta Spółki zapłaty należności przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z tej faktury przez Spółkę, należy przyjąć, że na potrzeby art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwota należna kontrahentowi została uregulowana, a zatem ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mają w stosunku do Spółki zastosowania.

Niniejsza interpretacja stanowi udzielenie odpowiedzi na pytania nr 1 i nr 2 wniosku w zakresie przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy Bank, wypełniając postanowienia Umowy faktoringu, dokona zapłaty kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez kontrahenta Spółki w terminie płatności, a w przypadku pytania nr 2 - przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z tej faktury przez Spółkę, należy przyjąć, że na potrzeby art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kwota należna kontrahentowi została uregulowana, a więc ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdą zastosowania. W konsekwencji, Spółka nie będzie zobowiązana do dokonywania korekty (zmniejszenia) kosztów uzyskania przychodów, nawet w sytuacji, gdy dokona spłaty wierzytelności na rzecz Banku: w przypadku pytania nr 1 - po terminie płatności, w przypadku pytania nr 2 - po upływie 90 dni od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez kontrahenta.

W ocenie Wnioskodawcy, wniosek taki wynika wprost z treści art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi o obowiązku dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), umowy lub innego dokumentu w przypadku jej nieuregulowania we wskazanych w powyższym przepisie terminach.

Wnioskodawca zauważa, że przepisy te nie wskazują podmiotu zobowiązanego do dokonania uregulowania należności wynikającej z faktury, dlatego też, zdaniem Spółki, zastosowanie ograniczeń wynikających z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależnione jest jedynie od upływu określonego w tym przepisie terminu, zaś bez znaczenia pozostaje podmiot dokonujący uregulowania danej należności.

Dokonanie zatem zapłaty przedmiotowej należności przez Bank w ramach Umowy faktoringu należy, w ocenie Spółki, traktować jako brak przesłanek do dokonywania przez Spółkę korekt kosztów uzyskania przychodów stosownie do art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Spółki, ani art. 15b ust. 1, ani art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera normy odnoszącej się do wymogu uregulowania zobowiązania przez Spółkę.

Wnioskodawca wskazuje, że stosownie do art. 356 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może żądać osobistego świadczenia dłużnika jedynie wówczas, gdy wynika to z treści czynności prawnej, z ustawy albo z właściwości świadczenia. Zasadniczo zatem, zobowiązanie powinno być wykonywane przez strony stosunku obligacyjnego. Nie znaczy to jednak, że wierzyciel i dłużnik muszą zawsze działać osobiście. Zawarcie zatem Umowy faktoringu oznacza, że świadczenie na rzecz dłużnika może zostać (skutecznie) uregulowane przez osobę trzecią (tu: Bank). W efekcie, mając na względzie treść art. I5b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w ocenie Spółki, w przypadku zapłacenia przez Bank należności wobec jej kontrahenta, kwota należności wynikająca z faktury (rachunku), umowy lub innego dokumentu została uregulowana. W związku z tym, jeżeli Bank dokona płatności na rzecz kontrahenta Spółki w terminie w płatności (odnośnie pytania nr 1) oraz przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę kwoty z faktury do kosztów uzyskania przychodów (odnośnie pytania nr 2), zdaniem Wnioskodawcy, nie ma podstaw do tego, aby Spółka była zobowiązana do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nie bez znaczenia dla oceny stanowiska Wnioskodawcy pozostaje także okoliczność, że zgodnie z uzasadnieniem projektu ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342, "Ustawa deregulacyjna"), tj. wprowadzającej do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych omawiany przepis art. 15b, celem projektowanych zmian była w szczególności "poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami" (uzasadnienie do druku sejmowego nr 833, str. 1). W świetle brzmienia wspomnianego dokumentu, wprowadzenie regulacji zmierzającej do ograniczenia zatorów płatniczych miało na celu także "uniknięcie sytuacji, gdy podatnik będzie wykorzystywał swoją dominującą pozycję wobec dostawcy usług lub towarów przez narzucanie długich terminów płatności" poprzez wprowadzenie rozwiązania polegającego na wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów kwot nieopłaconych należności w terminie płatności lub w terminie 90 dni od dnia zaliczenia ich przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym, w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym dla oceny spełnienia przesłanek wynikających z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zdaniem Wnioskodawcy, decydujące znaczenie będzie miała data dokonania płatności przez Bank, w tym bowiem momencie na rzecz kontrahenta została uiszczona należność wynikająca z wystawionej faktury.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, w przypadku uregulowania kwoty wynikającej z faktury przez Bank w terminie płatności (odnośnie pytania nr 1) oraz przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów (odnośnie pytania nr 2), na potrzeby art. I5b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy przyjąć, że kwota należna kontrahentowi została uregulowana, a więc ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdą zastosowania, a Spółka nie będzie zobowiązana do dokonywania korekty (zmniejszenia) kosztów uzyskania przychodów nawet w sytuacji, gdy dokona spłaty wierzytelności na rzecz Banku po upływie terminu płatności (pytanie nr 1) lub po upływie 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury od kontrahenta do kosztów uzyskania przychodów (pytanie nr 2).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzono art. 15b, obowiązujący od 1 stycznia 2013 r. Celem wprowadzonych regulacji jest ograniczenie skali zjawiska polegającego na nieterminowym regulowaniu przez dłużników należności wynikających z zaciągniętych zobowiązań skutkującym często utratą płynności finansowej wierzyciela, który zobowiązany jest zapłacić zaliczkę z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, za które nie otrzymał należnego wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 ww. ustawy).

Wobec powyższego, w przypadku gdy podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów kwotę wynikającą z faktury (rachunku) a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nie przekazał tej kwoty wierzycielowi (dostawcy towarów lub usług) w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności wynikającego z faktury (rachunku) lub wspomnianej umowy, podatnik ten jest zobowiązany do zmniejszenia kwoty kosztów uzyskania przychodów, wykazanych w rozliczeniu za miesiąc, w którym upływa ten 30-dniowy termin, o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Jeżeli termin płatności wynikający z faktury (rachunku) lub umowy, która została zawarta pomiędzy podatnikiem a dostawcą towarów lub usług, w przypadku, gdy podmiot ten nie był zobowiązany do wystawienia faktury (rachunku), jest dłuższy niż 60 dni, podatnik jest zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę nieuregulowanego długu wynikającego z danej faktury (rachunku) lub umowy z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ww. ustawy).

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 ww. ustawy).

Należy zauważyć, że używane przez ustawodawcę pojęcie "uregulowanie" nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, dlatego też w pierwszej kolejności konieczne jest odwołanie się do wykładni językowej tego pojęcia.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) - "uregulować" znaczy m.in. "uiścić jakąś należność". Z kolei, "uiścić - uiszczać" oznacza "uregulować należność za coś". Natomiast "uiszczać się" zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza "wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego". W konsekwencji, należy uznać, że "uregulować", zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonuje zakupu towarów od dostawców materiałów budowlanych. Spółka zawarła z bankiem umowę faktoringu odwrotnego, której przedmiotem jest świadczenie przez faktora na rzecz Spółki usług faktoringowych. Zgodnie z postanowieniami umowy faktoringu, faktor nabywa wierzytelności przysługujące od Spółki jej dostawcom. Terminy płatności wierzytelności wynikają z umów lub faktur wystawionych przez dostawców i wynoszą od 3 do 120 dni od dnia wystawienia faktury. Na podstawie umowy faktoringu, bank będzie nabywał a następnie dokonywał spłaty wierzytelności przysługujących dostawcom od Spółki w wysokości potwierdzonej przez Spółkę jako kwota do zapłaty na rachunek dostawcy, w terminie płatności wskazanym przez Spółkę w "Zestawieniu wierzytelności".

Zgodnie z postanowieniami umowy faktoringu, "Zestawienie wierzytelności" musi zostać przedstawione faktorowi najpóźniej na trzy dni robocze przed terminem płatności faktury określonym w "Zestawieniu wierzytelności". Jednocześnie, stosownie do postanowień umowy faktoringu, Spółka zobowiązuje się do spłaty wierzytelności nabytych przez faktora na podstawie umowy faktoringu, w terminie 120 dni od terminu płatności określonego przez Spółkę w "Zestawieniu wierzytelności".

Należy wskazać, że faktoring nie został zdefiniowany w polskich przepisach prawa i należy do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Faktoring odwrotny to usługa finansowa polegająca na zarządzaniu zobowiązaniami i płatnościami klienta (odbiorcy towarów) z możliwością finansowania jego dostawców, w oparciu o nabyte wierzytelności.

Podkreślenia wymaga fakt, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Zmiana wierzyciela lub dłużnika.

W tym miejscu należy również wskazać, że przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności. Zgodnie z obowiązującą w prawodawstwie polskim zasadą swobody umów, strony transakcji mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęte w nich ustalenia, w tym zasady ustalania terminów płatności, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów mają zastosowanie w przypadkach braku zapłaty w odpowiednim (wskazanym w przepisach) terminie przez podatnika. Literalna wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w tym art. 15b tej ustawy prowadzi do wniosku, że przepisy te nie zawierają wyłączeń, jeżeli chodzi o ich stosowanie, w odniesieniu do uregulowania zobowiązań podatnika przez osobę trzecią.

Fakt, że faktor dokonuje płatności na rzecz zbywcy z tytułu transakcji zakupowych Spółki nie świadczy, że zobowiązanie Spółki z tytułu nabycia towarów zostaje skutecznie uregulowane. Zobowiązanie z tytułu nabycia towarów Spółka ureguluje dopiero w momencie przekazania środków pieniężnych faktorowi. W odniesieniu do sytuacji przedstawionej we wniosku, należy zatem stwierdzić, że płatność na rzecz dostawcy Spółki dokonywana przez bank, nie powoduje, że Spółka jako nabywca towarów poniosła ciężar płatności.

Aby można było bowiem mówić o poniesieniu wydatku, w majątku ponoszącego wydatek powinno nastąpić uszczuplenie. Uwzględnienie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów uzależnione jest od jego faktycznego i definitywnego poniesienia. Wydatek musi być poniesiony i prawidłowo udokumentowany. Przez poniesienie wydatku należy rozumieć obciążenie majątku podatnika. Obciążenie to powinno mieć jednocześnie charakter definitywny, tzn. musi być poniesiony z majątku podatnika i mieć ostateczny charakter.

W odniesieniu do powyższego, w sytuacji, gdy Spółka nie ureguluje zobowiązania wynikającego z faktury dokumentującej nabycie towarów od kontrahentów na rzecz faktora (nie przekaże środków pieniężnych faktorowi), to nie można uznać, że Jej zobowiązanie z powyższego tytułu zostało uregulowane.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że w przypadku dokonania zapłaty na rzecz dostawców towarów z wykorzystaniem usługi bankowej świadczonej na podstawie umowy faktoringu odwrotnego, mają zastosowanie uregulowania zawarte w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, w sytuacji zapłaty przez faktora na rzecz kontrahenta kwoty wynikającej z faktury dokumentującej nabycie towarów przez Spółkę, w terminie płatności określonym w fakturze nie dłuższym niż 60 dni oraz nieprzekazania faktorowi środków pieniężnych przez Spółkę pokrywających uregulowane przez niego zobowiązanie w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności wynikającego z ww. faktury, zastosowanie znajdzie przepis art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przewidujący obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o zaliczone do tych kosztów nieuregulowane kwoty zobowiązań w terminie 30 dni od daty upływu terminu ich płatności.

Podobnie, w sytuacji zapłaty przez faktora na rzecz kontrahenta kwoty wynikającej z faktury dokumentującej nabycie towarów przez Spółkę, określającej termin płatności dłuższy niż 60 dni, przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów oraz nieprzekazania faktorowi przez Spółkę środków pieniężnych pokrywających uregulowane przez niego zobowiązanie przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury do kosztów uzyskania przychodów, Wnioskodawca będzie zobowiązany do skorygowania kosztów uzyskania przychodów stosownie do art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.