IPTPB3/423-416/13-6/PM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 7 lutego 2014 r. Izba Skarbowa w Łodzi IPTPB3/423-416/13-6/PM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2013 r. (data wpływu 18 października 2013 r.), uzupełnionym pismem (data wpływu 22 stycznia 2014 r.) oraz pismem z dnia 20 stycznia 2014 r. (data wpływu 6 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zakresie możliwości podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 9 stycznia 2014 r. nr IPTPB3/423-416/13-2/PM, (doręczonym w dniu 13 stycznia 2014 r.) oraz pismem z dnia 24 stycznia 2014 r. nr IPTPB3/423-416/13-4/PM (doręczonym w dniu 27 stycznia 2014 r.) wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwania, dnia 22 stycznia 2014 r. oraz 6 lutego 2014 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 20 stycznia 2014 r. i 3 lutego 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, posiadającym i użytkującym środki trwałe. Stosowana przez podatnika metoda amortyzacji najczęściej polega na amortyzacji liniowej opisanej w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka uzyskała zezwolenie na podjęcie inwestycji na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Zamierza skorzystać ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na podstawie wydatków inwestycyjnych jakie mają zostać poniesione w związku z tą inwestycją, a wymienionych rodzajowo w § 6 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach Specjalnych Stref Ekonomicznych z dnia 10 grudnia 2008 r. (Dz. U. Nr 232, poz. 1548, z późn. zm., dalej: rozporządzenie w sprawie SSE).

W związku z planami dalszej działalności Spółka planuje wydłużyć okres używalności posiadanych i użytkowanych przez siebie środków trwałych i rozważa dokonanie także obniżenia stawek amortyzacji podatkowej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca zawarł następujące informacje:

A. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie wysoko wyspecjalizowanych i zaawansowanych technologicznie usług z branży logistycznej świadczonych dla producentów i dystrybutorów krajowych i zagranicznych. W chwili obecnej Spółka jest w trakcie procesu inwestycyjnego, którego zwieńczeniem będzie stworzenie najwyższej klasy centrum logistyczno-spedycyjnego, z wykorzystaniem najnowszych i najlepszych technologii wsparcia procesów świadczenia usługi dla Klientów. W tym obszarze Spółka ma w planach dokonać nabycia praw autorskich (licencji, patentów), które będą wykorzystywane do obsługi i sterowania linii technologicznych.

B. Przedmiotem zapytania o interpretację są w chwili obecnej inwestycje w rozumieniu ustawy o rachunkowości, których zakończenie w roku 2014 skutkować będzie oddaniem do użytkowania kompletnych i zdatnych do wykorzystania w Spółce środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

C. Spółka zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacji wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

D. Spółka chciałaby obniżyć przewidziane w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad stawki do poziomu maksymalnie niskiego, stąd też wątpliwość czy możliwe jest obniżenie tych stawek do poziomu 0%, czy też powinno to być zawsze więcej niż 0%, przykładowo 0,1%.

E. Wprowadzenie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych do ewidencji podatkowych następować będzie (następuje) w zależności od źródła z jakiego one pochodzą:

a.

w przypadku inwestycji w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości - ujęcia dokonuje się po jej zakończeniu i przyjęciu do użytkowania, nie później niż z końcem miesiąca w którym taka inwestycja kończy się;

b.

w przypadku nabycia samodzielnych, kompletnych i zdatnych do użytkowania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - ujęcia dokonuje się w miesiącu dokonania nabycia.

F. Zgodnie ze stosowanymi zasadami rachunkowości, odpisów amortyzacyjnych, w tym również odpisów dla potrzeb podatkowych, Spółka dokonuje na koniec każdego miesiąca kalendarzowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest uprawniona dowolnie dokonać obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wybranych środków trwałych, nawet do stawki 0%, a następnie podwyższenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych do wartości takich samych lub niższych niż wynikające z tabeli stanowiącej załącznik nr 1 do ustawy, pod warunkiem że obniżenie to lub podwyższenie nastąpi z początkiem każdego roku podatkowego (lub w miesiącu wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji środków trwałych).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z normą art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do użytkowanych środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych ustawodawca pozwala na uznanie za koszty uzyskania przychodu jedynie odpisów amortyzacyjnych dokonywanych wyłącznie zgodnie z art. 16a-m z uwzględnieniem wyłączeń określonych enumeratywnie w art. 16 ww. ustawy.

Zgodnie z powyższym amortyzacji podlegają środki trwałe oraz traktowane na równi z nimi inwestycje w obcych środkach trwałych, wartości niematerialne i prawne, jeżeli ich wartość początkowa określona zgodnie z brzemieniem art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przekracza 3.500 zł, a przewidywany okres użytkowania został oznaczony na okres dłuższy niż 1 rok. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje explicite powyższych pojęć, lecz ich zakres przedmiotowy można określić w drodze analizy art. 16a-c ww. ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za środek trwały należy uznać:

a.

budynki, budowle, lokale stanowiące odrębną własność,

b.

maszyny, urządzenia, środki transportu,

c.

inne przedmioty stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte przez niego lub wytworzone we własnym zakresie, charakteryzujące się kompletnością, przydatnością do użytkowania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej albo oddane do używania w ramach m.in.: umowy najmu, dzierżawy, leasingu (art. 17a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Podstawą do rozpoczęcia amortyzacji jest ujawnienie środka trwałego, co na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 4, w związku z art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odbywa się w drodze ujęcia konkretnego składnika majątkowego w prowadzonej przez podatnika ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Co do zasady odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środka trwałego do momentu zrównania się z nią sumy dokonanych odpisów, przy czym do wartości tej należy także zaliczyć wartość odpisów, które nie stanowią kosztu podatkowego z uwagi na spełnienie przesłanek negatywnych określonych w art. 16 ww. ustawy. Dodatkowo warto mieć na uwadze to, że ustawodawca przez określenie dla poszczególnych kategorii środków trwałych właściwych im stawek amortyzacyjnych wyznaczył, dla celów podatkowych, minimalny okres ich użytkowania.

Techniczny natomiast sposób dokonywania odpisów został określony treścią art. 16h ust. 4 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z którym podatnik dokonuje odpisów we właściwej wysokości:

* w równych ratach co miesiąc lub co kwartał albo

* jednokrotnie na koniec każdego roku podatkowego.

Kluczowe znaczenie dla wskazanego zagadnienia ma zatem dyspozycja art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który określając sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych, zakazuje jednocześnie zmian określonej na dzień rozpoczęcia amortyzacji wybranej metodologii dokonywania odpisów.

Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2004 r. (sygn. akt: FSK 362/04) oraz z dnia 19 sierpnia 2004 r. (sygn. akt.: FSK 365/04), a także wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2003 r. (sygn. akt.: I SA/Łd 249/2003 i I SA/Łd 235/2003) ustawodawca określił trzy metody amortyzacji:

* metoda liniowa (art. 16i u.p.d.o.p.),

* metoda indywidualna (art. 16j u.p.d.o.p.),

* metoda degresywno - liniowa lub mieszana (art. 16h u.p.d.o.p.).

Zatem wybór jednej z nich zamyka podatnikowi możliwość skorzystania z rozwiązań przewidzianych dla pozostałych.

Metodę liniową amortyzacji określa dyspozycja art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którą podatnik dokonujący wyboru tej metody dokonuje odpisów od wartości początkowej środka trwałego przy zastosowaniu stawek amortyzacji określonych w tabeli stawek amortyzacji stanowiącej załącznik nr 1 do ustawy. Zastosowanie przewidzianej w art. 16i ww. ustawy metody liniowej amortyzacji, implikuje konieczność posługiwania się przez podatnika stawkami amortyzacji określonymi w wykazie oraz zasadami wymienionymi w art. 16h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z dalszą dyspozycją art. 16i ww. ustawy podatnik, na podstawie art. 16i ust. 5 tej ustawy, ma prawo do obniżenia wartości stosowanych stawek, co winno nastąpić bądź od momentu wprowadzenia do ewidencji, bądź od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego. Bezpośrednim skutkiem zastosowania stawki niższej niż właściwa, na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jest wydłużenie, określonego dla potrzeb podatkowych potencjalnego okresu użytkowania środka trwałego.

W sytuacji, w której w odniesieniu do użytkowanego środka zastosowano obniżoną stawkę amortyzacji zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, możliwym jest podwyższenie stawki amortyzacyjnej jednakże nie ponad wielkość określoną w wykazie stawek. Stosowanie stawki obniżonej wskazuje, bowiem na zamiar podatnika dokonywania amortyzacji przez okres dłuższy niż wynikający z zastosowania stawki określonej w wykazie stawek, co zostało dozwolone w art. 16i ust. 5 ww. ustawy.

Wprawdzie ustawodawca nie przewidział jednoznacznej regulacji w postaci możliwości powrotu do stawki podstawowej po okresowym obniżeniu stosowanej stawki. Niemniej jednak mając na uwadze zasadę równości podatników wobec prawa oraz kierując się przeświadczeniem o racjonalności ustawodawcy, należy uznać, że podatnik posiada prawo do podwyższenia stosowanej stawki amortyzacji po okresowym jej obniżeniu, o ile okres przewidywanego użytkowania środka trwałego ulegnie skróceniu w odniesieniu do wstępnie przewidywanego. Skoro, bowiem, zgodnie z art. 16i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym, ustawa dopuszcza możliwość obniżenia podwyższonej stawki amortyzacji, w sytuacji ustania przesłanek przemawiających za jej podwyższeniem, to również analogiczne zasady należy stosować w przypadku podwyższenia stawek okresowo obniżonych. W takiej sytuacji nie będzie przysługiwało podatnikowi prawo do skorygowania odpisów już dokonanych, a określony dla celów podatkowych okres użytkowania amortyzowanego środka będzie odpowiednio dłuższy w porównaniu do standardowego okresu wynikającego z zastosowania stawek określnych w Wykazie.

Argumentacja taka znajduje również potwierdzenie w treści wyżej wymienionego wyroku NSA z dnia 19 sierpnia 2004 r. (sygn. akt: FSK 365/04), który uznał, że podatnik nie ma możliwości zmiany stawki amortyzacyjnej po rozpoczęciu amortyzacji, ale tylko wówczas, gdy bezpośrednim tego skutkiem jest zmiana stosowanej metody amortyzacji. Wyraźne natomiast potwierdzenie stanowiska zaprezentowanego powyżej zostało zamieszczone w interpretacji wydanej w dniu 28 sierpnia 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. akt: ILPB4/423-182/13-2/DS), który wskazał że Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Podobne stanowisko prezentują inne organy podatkowe (Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 3 grudnia 2007 r. o sygn. IBPB/423-108/07/JD/KAN-632/09/07 oraz Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 29 czerwca 2007 r., o sygn. ŁUS-II-2-423/110/07/JB).

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regułą jest to, że każdy wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu jest kosztem jego uzyskania, poza wskazanymi wyjątkami. W wymiarze czasowym amortyzacja środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych stanowi swoiste odstępstwo od powyższej zasady. Nie sposób nie dostrzec, że celem ustawodawcy było zagwarantowanie wykorzystania nabywanych przez podatników aktywów, o skądinąd dużej wartości, na potrzeby stanowiącej źródło przychodów działalności gospodarczej. Działania te mogą bowiem mieć ogromy wpływ na rachunek zysków i strat spółki. Konstruując różne metody amortyzacji ustawodawca zagwarantował podatnikowi możliwość optymalnego wykorzystania nabywanych środków trwałych w zależności od sposobu oraz intensywności użytkowania. Konsekwentnie również temu samemu celowi służy pozostawienie (w określonych granicach) podatnikowi swobodnej oceny okresu użytkowania środka trwałego. Bezpośrednim skutkiem takiego kształtu przepisów ustawy jest możliwość dostosowania w trakcie trwania okresu amortyzacji wysokości stosowanej stawki do warunków użytkowania zaistniałych u konkretnego przedsiębiorcy lub jego planów biznesowych.

Reasumując Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może on, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obniżyć, bądź podwyższyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną do poziomu 0%.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani inne przepisy prawa podatkowego nie zakazują dowolnego ustalania poziomu obniżenia stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą obniżyć stawki amortyzacji wskazane w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad. Zgodnie z zasadą racjonalnego ustawodawcy, gdyby obniżenie to miało być limitowane, to analogicznie do przypadków podwyższenia, ustawodawca wskazałby, że obniżenia dokonuje się przy zastosowaniu współczynników. Jednakże w ustawie podatkowej w treści art. 16i ust. 5 ww. ustawy, takiego zastrzeżenia nie ma, przez co w ocenie Spółki w pełni uzasadnionym jest pogląd, że obniżenie to może zostać dokonane nawet do poziomu 0%.

Zastosowanie jednakże stawki 0%, nie powinno być jednakże rozważane jako zaprzestanie dokonywania amortyzacji od danego środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzacja nadal jest bowiem dokonywana, z tym że kwotowy ekwiwalent odpisu jest równy 0 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16 m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

W konsekwencji, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacyjnej, która stanowi integralną część metody amortyzacji i która co do zasady nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem, podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zatem, powołany w zdaniu poprzednim przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy, a następnie jej podwyższenia. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma on w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może on, na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy, obniżyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, bądź podwyższyć uprzednio obniżoną stawkę począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak zmiana wysokości stawki winna zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowanej w art. 7 ww. ustawy. Ponadto, przy podwyższaniu uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych należy pamiętać, że górną granicę tego podwyższenia stanowi Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych.

Należy przy tym pamiętać, że wysokość zmienionej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, posiadającym i użytkującym środki trwałe. Stosowana przez podatnika metoda amortyzacji najczęściej polega na amortyzacji liniowej opisanej w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z planami dalszej działalności Spółka planuje wydłużyć okres używalności posiadanych i użytkowanych przez siebie środków trwałych i rozważa dokonanie także obniżenia stawek amortyzacji podatkowej.

Spółka zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacji wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc powyższe do przedstawionych przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że możliwość zwiększenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych w stosunku do tych z Wykazu odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Jednocześnie podwyższone przez Spółkę stawki nie mogą być wyższe od tych podanych w Wykazie.

Podsumowując, stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może według własnego uznania podwyższyć wcześniej obniżone stawki amortyzacji podatkowej dla wybranych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych. Ponadto, należy zaznaczyć, że Spółka będzie mogła dokonać przedmiotowej zmiany stawki amortyzacyjnej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ponadto Wnioskodawca będzie mógł obniżyć stawkę amortyzacyjną do poziomu 0% zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl