IPTPB3/423-325/12-9/13-S/PM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w X działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Ke 215/13 (data wpływu 22 sierpnia 2013 r.) stwierdza, że stanowisko X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowo-akcyjna, przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2012 r. (data wpływu 17 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania stanowiącego rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu - jest prawidłowe.

W dniu 17 września 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawcę (Najemcę) ze Spółką X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ("Wynajmujący") łączyła umowa najmu z dnia 20 lipca 2005 r. ("Umowa"), zawarta na okres 10 lat począwszy od 24 listopada 2005 r. Strony ustaliły czynsz za wynajem. Zgodnie z umową Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty czynszu na rzecz Wynajmującego za dany m-c z góry powiększonego o koszty mediów.

Umowa wskazywała, że w przypadku rozwiązania umowy przed terminem z winy Wnioskodawcy, Wnioskodawca zobowiązywał się do zapłaty Wynajmującemu kary jak i odszkodowania. Z umowy nie wynikała konkretna wartość kary ani odszkodowania ale z treści można było wnioskować, że zarówno kara jak i odszkodowanie mogą stanowić równowartość czynszów pozostałych do końca umowy.

W związku z generowaniem strat na działalności gospodarczej na lokalizacji będącej przedmiotem najmu, Najemca wystąpił do Wynajmującego z zapytaniem o możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy za wynagrodzeniem. Wynajmujący wyraził zgodę. W dniu 5 marca 2012 r. zostało podpisane porozumienie pomiędzy Wynajmującym a Najemcą, w którym Najemca zobowiązał się zapłacić Wynajmującemu odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy w wysokości 264.569,61 zł. Odszkodowanie miało być płatne na podstawie wystawionej przez Wynajmującego noty księgowej. Wartość określonego odszkodowania była wielokrotnie mniejsza od potencjalnej kary jaką Wnioskodawca musiałby zapłacić w przypadku nie wyrażenia przez Wynajmującego zgody na rozwiązanie umowy.

W dniu 30 marca 2012 r. został podpisany aneks do porozumienia w związku z rozbieżnościami stron co do opodatkowania ww. czynności podatkiem od towarów i usług. Wynajmujący pomimo zapisu w porozumieniu o wystawieniu noty wystawił fakturę VAT na kwotę netto plus VAT argumentując, że stan faktyczny w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oznacza świadczenie usług za wynagrodzeniem, w związku z tym podlega opodatkowaniu podatkiem o towarów i usług, a powyższą czynność należy udokumentować fakturą VAT.

Zgodnie bowiem z wydanymi przez Ministra Finansów interpretacjami: IBPP3/443-679/09/IK z dnia 5 listopada 2009 r. oraz ILPP1/443-839/11-2/MP z dnia 5 września 2011 r. wypłata odszkodowania z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu stanowi świadczenie polegające na zaniechaniu pewnych czynności przez Wynajmującego za odszkodowaniem, które przynosi korzyść konkretnemu podmiotowi co stanowi wystarczającą przesłankę do uznania tego świadczenia za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Najemca wyraził zgodę na przyjęcie faktury VAT i uregulowanie należności. Kwota 264.569,61 zł została przekazana dnia 21 marca 2012 r. na rachunek bankowy Wynajmującego, natomiast kwota podatku od towarów i usług potrącona została z kaucji zgodnie z aneksem do porozumienia. Jednocześnie Wynajmujący zobowiązał się do wystawienia faktury korygującej VAT w przypadku, gdy Najemca otrzyma interpretację organu podatkowego, że powyższa czynność nie powinna być udokumentowana fakturą VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

* pod pojęciem wynagrodzenia za wcześniejsze rozwiązanie umowy Wnioskodawca rozumie zapłatę środków pieniężnych za wyrażenie przez Wynajmującego zgody na zaniechanie określonych w umowie czynności (dochodzenia odszkodowania) oraz rozwiązanie umowy czego konsekwencją jest przyniesienie Wnioskodawcy korzyści w postaci mniejszych wydatków na rzecz Wynajmującego;

* w związku z generowaniem start na działalności gospodarczej na lokalizacji będącej przedmiotem najmu, Wnioskodawca zrezygnował z prowadzenia w tej lokalizacji punktu sprzedaży, jednocześnie podnajmując go innemu podmiotowi. Inny podmiot także na danej lokalizacji uzyskiwał starty na działalności i również zrezygnował z prowadzenia na tej lokalizacji działalności. W związku z powyższym Wnioskodawca uznając lokalizację za nierentowną wystąpił do Wynajmującego z zapytaniem o możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy za wynagrodzeniem. Wynajmujący wyraził zgodę;

* poniesienie kosztu w postaci wypłaconego Wynajmującemu wynagrodzenia wiąże się pośrednio z przychodami jakie zostały wygenerowane na nowo otwartych punktach. Zlikwidowanie bowiem tego obciążenia pozwoliło na przekierowanie środków przeznaczonych na zapłatę odszkodowania dla Wynajmującego na nowe lokalizacje na których ten przychód a co za tym idzie także dochód osiągnięto. Bez przekierowania ww. środków otwarcie nowych lokalizacji byłoby utrudnione o ile niemożliwe. Ponadto samo poniesienie kosztu w związku z prośbą ograniczenia generowania straty na działalności gospodarczej stanowi koszt uzyskania przychodu, co potwierdził przywołany we wniosku NSA w wyroku z dnia 17 stycznia 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej odszkodowanie należne Wynajmującemu.

2. Czy odszkodowanie będzie stanowiło u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Natomiast w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie nr 1), zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata odszkodowania z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy nie ma charakteru kary umownej, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest bowiem odpłatnością za określone zachowanie się Wynajmującego. Odszkodowanie zatem będzie stanowiło u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu. Tak m.in. orzekł WSA w Warszawie 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2349/11. Według WSA zapłacona zgodnie z porozumieniem z Wynajmującym kwota, będąca formą odszkodowania za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, jest dla podatnika kosztem uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, ww. stanowisko Sądu należy uznać za słuszne oraz kierując się w szczególności racjonalnością ustawodawcy, znajdujące potwierdzenie w obowiązujących przepisach prawa podatkowego. Jak bowiem trafnie wskazano w wyroku NSA z 17 stycznia 2012 r., przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT zbędną. Na gruncie omawianego wyroku kosztem uzyskania przychodów może być więc kara zapłacona z tytułu odstąpienia od umowy, której dalsze trwanie wiązałoby się z generowaniem strat na działalności gospodarczej.

Wnioskodawca jednocześnie wskazuje, że zapytanie w zakresie podatku dochodowego dotyczy okresu z przed przekształcenia Wnioskodawcy ze spółki akcyjnej w spółkę komandytowo-akcyjną, które miało miejsce w dniu 2 lipca 2012 r.

W dniu 17 grudnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w X działając w imieniu Ministra Finansów wydał postanowienie nr IPTPB3/423-325/12-4/PM o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania stanowiącego rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu.

Na ww. postanowienie Wnioskodawca wniósł zażalenie z dnia 21 grudnia 2012 r. (data wpływu 31 grudnia 2012 r.).

Dyrektor Izby Skarbowej w Xi działającego w imieniu Ministra Finansów, jako Organ drugiej instancji postanowieniem z dnia 30 stycznia 2013 r., nr IPTPB3/423Z-2/13-2/PM, utrzymał w mocy ww. postanowienie.

Pismem z dnia 5 marca 2013 r. (data stempla pocztowego 6 marca 2013 r., data wpływu 8 marca 2013 r.), Wnioskodawca wniósł skargę na ww. postanowienie z dnia 30 stycznia 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X.

Wyrokiem z dnia 31 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Ke 215/13, prawomocnym od dnia 23 lipca 2013 r. (otrzymanym w dniu 22 sierpnia 2013 r.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w X uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w X, działającego w imieniu Ministra Finansów jako Organ drugiej instancji z dnia 30 stycznia 2013 r., nr IPTPB3/423Z-2/12-2/PM, oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 17 grudnia 2012 r. nr IPTPB3/4223-325/12-4/PM w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

W ww. wyroku stwierdzono, że skarga jest zasadna, gdyż zaskarżone postanowienie jest niezgodne z prawem.

W ocenie Sądu, w rozpatrywanej sprawie stanowisko organu jest nieprawidłowe. Wniosek w zakresie podatku dochodowego dotyczy okresu z przed przekształcenia Wnioskodawcy ze spółki akcyjnej w spółkę komandytowo-akcyjną, które miało miejsce w dniu 2 lipca 2012 r. Zgodnie z art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330), na dzień poprzedzający zmianę formy prawnej zamyka się księgi rachunkowe. Zamknięcie ksiąg pociąga za sobą pewne konsekwencje w sferze podatkowoprawnej. Stosownie do treści art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym odo osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), jeżeli z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych. W konsekwencji powstaje obowiązek złożenia zeznania podatkowego, a wraz z nim sprawozdania finansowego (art. 27 ust. 1 i 2 u.p.d.o.p.). Powstała spółka komandytowa natomiast zobligowana jest założyć "na nowo" księgi rachunkowe, co wynika z treści art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o rachunkowości, to jest na dzień zmiany formy prawnej.

Zgodnie z art. 93a § 2 pkt 1 lit. b Ordynacji podatkowej osobowa spółka handlowa zawiązana w wyniku przekształcenia spółki kapitałowej wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształconej osoby lub spółki. Tym samym wszelkie nieprawidłowości wskazane w księgach spółki akcyjnej, będą prowadziły do błędów i konsekwencji wobec Wnioskodawcy.

Zdaniem Sądu Wnioskodawca jest osobą legitymowaną do wystąpienia o wydanie interpretacji indywidualnej albowiem jest osobą, u której wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny, który może powodować określone konsekwencje w zakresie prawa podatkowego. Zatem, w ponownym postępowaniu organ winien wydać merytoryczną interpretację, dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze tut. Organ stwierdza, że ponownemu rozpatrzeniu podlega złożony w dniu 13 września 2012 r. wniosek, uzupełniony w dniu 3 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania stanowiącego rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X zawarte w wyroku z dnia 31 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Ke 215/13 - tut. Organ dokonał ponownej analizy sprawy, w wyniku której stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Koszty są drugim po przychodach elementem konstrukcyjnym podatku mającym wpływ na dochód jako przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym. Właściwe zakwalifikowanie kosztów wpływa na ustalenie wielkości dochodów, które podlegają opodatkowaniu lub zwolnieniu od podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów między innymi:

* wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W konsekwencji przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułów w nim wymienionych.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Jednocześnie podnieść należy, że jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Tym samym zapłacone odszkodowanie, często uzasadnione z racjonalnego i ekonomicznego punktu widzenia, nie przesadza jeszcze o tym, że wydatek taki stanowi koszt podatkowy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 1999 r., sygn. akt I SA/Po 1362/98; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1388/05; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 18 maja 1995 r., sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Kwestię sukcesji praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształconych reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 93 § 1 ww. ustawy, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

W myśl art. 93 § 2 ww. ustawy, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

Zgodnie z art. 93a § 1 tej ustawy, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

Należy zaznaczyć, że Ordynacja podatkowa wskazuje konkretne przypadki, zakres sukcesji oraz podmioty, które stają się z mocy prawa następcami prawnymi podmiotów przekształcanych, dzielonych lub łączonych.

W związku z powyższym Wnioskodawca jest osobą legitymującą do wystąpienia o wydanie interpretacji indywidualnej albowiem jest osobą, u której wystąpił określony stan faktyczny, który może powodować określone konsekwencje w zakresie prawa podatkowego.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawcę (Najemcę) ze Spółką X (4) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ("Wynajmujący") łączyła umowa najmu ("Umowa"), zawarta na okres 10 lat począwszy od 24 listopada 2005 r. Strony ustaliły czynsz za wynajem. Zgodnie z umową Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty czynszu na rzecz Wynajmującego za dany m-c z góry powiększonego o koszty mediów. Umowa wskazywała, że w przypadku rozwiązania umowy przed terminem z winy Wnioskodawcy, Wnioskodawca zobowiązywał się do zapłaty Wynajmującemu kary jak i odszkodowania. Z umowy nie wynikała konkretna wartość kary ani odszkodowania ale z treści można było wnioskować że zarówno kara jak i odszkodowanie mogą stanowić równowartość czynszów pozostałych do końca umowy. W związku z generowaniem strat na działalności gospodarczej na lokalizacji będącej przedmiotem najmu, Najemca wystąpił do Wynajmującego z zapytaniem o możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy za wynagrodzeniem. Wynajmujący wyraził zgodę. W dniu 5 marca 2012 r. zostało podpisane porozumienie pomiędzy Wynajmującym a Najemcą, w którym Najemca zobowiązał się zapłacić Wynajmującemu odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy. Odszkodowanie miało być płatne na podstawie wystawionej przez Wynajmującego noty księgowej. Wartość określonego odszkodowania była wielokrotnie mniejsza od potencjalnej kary jaką Wnioskodawca musiałby zapłacić w przypadku nie wyrażenia przez Wynajmującego zgody na rozwiązanie umowy.

W ocenie tut. Organu, zapłacone przez Spółkę odszkodowanie za skrócenie okresu trwania umowy najmu, które wynika z umowy zawartej między stronami - może być, co do zasady, rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 z uwzględnieniem przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Do przedstawionego w zapytaniu stanu faktycznego postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 22, ze względu na charakter przewidzianego w umowie "odszkodowania", nie mają zastosowania. Spółka wykazała bowiem, że zapłacone przez Nią odszkodowanie poniesione na skutek przedterminowego rozwiązania umowy najmu ma pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i osiąganymi przychodami, a rozwiązanie umowy najmu nastąpiło z przyczyn ekonomicznych (generowanie strat na lokalizacji będącej przedmiotem najmu).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa X.