IPTPB3/423-303/13-2/GG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2013 r. (data wpływu 2 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnej dla środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej do wartości nie wyższych od wskazanych w Wykazie - jest prawidłowe.

W dniu 2 sierpnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnej dla Środków Trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej do wartości nie wyższych od wskazanych w Wykazie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: "Spółka") jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski w zakresie produktów żywnościowych. W celu prowadzenia powyższej działalności Spółka nabywa składniki majątkowe mieszczące się w zakresie definicji środków trwałych określonej w art. 16a ustawy CIT (dalej: "Środki Trwałe"), które następnie zostają ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki (dalej: "Ewidencja"). Od Środków Trwałych ujętych w Ewidencji Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową, z zastosowaniem stawek nie wyższych niż określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego Załącznik nr 1 do ustawy o CIT (dalej: "Wykaz").

W stosunku do niektórych amortyzowanych Środków Trwałych, Spółka dokonała obniżenia stosowanych stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu metody liniowej z zastosowaniem stawek określonych w Wykazie, które zostały przyjęte z uwzględnieniem terminów wynikających z art. 16i ust. 5 ustawy CIT. Podstawą dokonanego obniżenia jest art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, który przyznaje podatnikom prawo do obniżenia stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Spółka zamierza również potencjalnie stosować stawki amortyzacyjne o wysokości niższej od stawek maksymalnych określonych w Wykazie w odniesieniu do nowych środków trwałych.

W przyszłości, Spółka rozważa możliwość podwyższenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do poszczególnych Środków Trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Podwyższenie stawek będzie dotyczyć zarówno Środków Trwałych, w przypadku których stawka amortyzacyjna została uprzednio obniżona przez Spółkę, jak również Środków Trwałych, w przypadku których Spółka pierwotnie zastosowała stawkę amortyzacji niższą, niż stawka maksymalna wynikająca z Wykazu. Wysokość stawek amortyzacyjnych po ich podwyższeniu nie przekroczy maksymalnych stawek przewidzianych w Wykazie.

Jednocześnie, w związku ze zmianą stawek (tekst jedn.: zarówno ich obniżeniem, jak i podwyższeniem), nie dojdzie do zmiany metody amortyzacji przyjętej dla Środków Trwałych w momencie ujęcia ich w Ewidencji.

Rok podatkowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym, tj. rozpoczyna się 1 stycznia i kończy 31 grudnia każdego roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku gdy Spółka stosuje obniżone stawki amortyzacyjne w stosunku do stawek wskazanych w Wykazie (ze skutkiem od początku wykorzystywania danego środka trwałego lub w wyniku obniżenia stawki z Wykazu z początkiem określonego roku podatkowego), dopuszczalne jest podwyższenie stawek amortyzacyjnych dla Środków Trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej do wartości nie wyższych od wskazanych w Wykazie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy Spółka stosuje obniżone stawki amortyzacyjne w stosunku do stawek wskazanych w Wykazie (ze skutkiem od początku wykorzystywania danego środka trwałego lub w wyniku obniżenia stawki z Wykazu z początkiem określonego roku podatkowego), dopuszczalne jest podwyższenie stawek amortyzacyjnej dla Środków Trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej do wartości nie wyższych od wskazanych w Wykazie. Podwyższenie takie będzie możliwe ze skutkiem od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy CIT podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ustawodawca nie odnosi się zatem wprost do możliwości podwyższania stawek amortyzacji podatkowej, jednak zastosowanie w treści ww. przepisu terminu "zmiana stawki" ustawodawca wskazał, że dopuszcza możliwość zmiany stawek amortyzacyjnych, nie wskazując kierunku ww. zmiany. Ponieważ ustawa CIT nie zawiera definicji terminu "zmiana", należy odwołać się do wykładni językowej powyższego terminu. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, termin "zmiana" należy rozumieć m.in. jako wymiana, zastąpienie - tj. zarówno obniżenie, jak i podwyższenie.

A zatem, zdaniem Spółki, użycie w art. 16i ust. 5 ustawy CIT terminu "zmiana stawki" nie zawęża uprawnienia podatnika wyłącznie do obniżenia stawek amortyzacyjnych. Zmiana, o której mowa art. 16i ust. 5 ww. ustawy, dotyczy bowiem zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna może być obniżona, jak również dotyczy rezygnacji z uprzednio obniżonej stawki na rzecz stawek określonych w Wykazie.

Spółka wskazuje, że jedyne ograniczenia wprowadzone przez ustawodawcę w omawianym zakresie dotyczą wysokości maksymalnej stawki amortyzacyjnej, w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych oraz momentu, od którego podatnik może dokonać zmiany stosowanych stawek amortyzacyjnych, określonego jako pierwszy miesiąc każdego następnego roku podatkowego. W praktyce oznacza to, iż zmiana stawek amortyzacyjnych, według zasad wskazanych powyżej, może zostać dokonana od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego i jednocześnie nie może przekroczyć wartości stawki wykazanej w Wykazie.

Ponadto, Wnioskodawca podkreśla, że gdyby ustawodawca nie zezwalał podatnikom na dokonanie podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych, wprowadziłby do ustawy o CIT stosowne ograniczenia. Zamiarem ustawodawcy było natomiast przyznanie podatnikom uprawnienia do zmiany, a zatem do obniżania lub podwyższenia stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych w przewidzianym przepisami prawa trybie do wysokości maksymalnej określonej w Wykazie.

Jednocześnie, zdaniem Spółki, prawo do podwyższenia stawek amortyzacyjnych dotyczy zarówno środków trwałych, co do których ustalono obniżone w stosunku do Wykazu stawki w momencie ich wprowadzenia do ewidencji, jak również do tych środków trwałych, w odniesieniu do których obniżenie stawki nastąpiło w trakcie okresu ich amortyzacji.

Podwyższając stawkę, podatnik nie musi uzasadniać okoliczności ich podwyższenia, żaden bowiem przepis nie nakłada na podatnika takiego obowiązku. Wysokość obniżenia/podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika, jednakże tylko w granicach wyznaczonych maksymalną stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 7 września 2012 r., sygn. IPTPB3/423-238/12-6/PM wskazał, że: "(...) możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może on, na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy, obniżyć bądź podwyższyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego."

Tym samym, z zachowaniem terminów, o których mowa w art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. - Wnioskodawca uprawniony jest do podwyższenia stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, do dowolnej wysokości, nie wyższej jednak niż stawki amortyzacyjne wskazane w Wykazie.

Zarówno unormowania zawarte w art. 16i ustawy o CIT, ani też inne przepisy nie wyłączają bowiem możliwości zmiany obniżonych stawek amortyzacyjnych. Jedyne granice jakie ustalił ustawodawca dotyczą maksymalnej wysokości stawki oraz tego od jakiej chwili nowa stawka znajduje zastosowanie.

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w ugruntowanej linii interpretacyjnej prezentowanej przez Ministra Finansów w odniesieniu do omawianej kwestii. W szczególności, powyższe stanowisko potwierdził:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 13 marca 2012 r., sygn. IBPBI/1/423-60/11/KB, w której organ podatkowy w pełnym zakresie uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: "(...) Spółka będzie uprawniona do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych (...) do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikający z przepisów ustawy o CIT oraz z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 7 września 2012 r., sygn. IPTPB3/423-238/12-6/PM stwierdził, że: "(...) Wnioskodawca będzie uprawniony od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego do dowolnego podwyższenia lub dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych (także jedynie odniesieniu do niektórych/wybranych środków trwałych), jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu stawek amortyzacyjnych.";

* Dyrektor izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 czerwca 2012 r., sygn. IPPB3/423-213/12-2/MS, w której organ podatkowy w pełnym zakresie uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: "(...) Dopuszczając stosowanie obniżonych stawek amortyzacyjnych ustawodawca pozostawił podatnikom pełną swobodę w kształtowaniu ich wysokości, określając jedynie górną granicę tych stawek w Wykazie. Określając wysokość obniżonych stawek amortyzacyjnych podatnik może je kształtować zarówno poprzez ich obniżenie, jak i podwyższenie, przy założeniu że podwyższone w ten sposób stawki nie będą wyższe od stawek wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik do ustawy o CIT";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 15 maja 2012 r., sygn. IPTP33/423-87/12-4/PM stwierdził, że: "(...) Wnioskodawca, po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych w stosunku do ujętych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, będzie uprawniony do podwyższenia tych stawek do poziomu nie wyższego, niż wynikający z Wykazu";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 29 marca 2012 r., sygn. IPPB3/423-1098/11-4/k.k., w której organ podatkowy w pełnym zakresie potwierdził prawidłowość poglądu spółki, zgodnie z którym: "(...) ma ona prawo do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikający z przepisów art. 16a-16 m ustawy o p.d.o.p. Spółka stoi na stanowisku, ze zwiększenie stawki może być dokonane wraz z rozpoczęciem nowego roku podatkowego dowolnie wybranego przez Spółkę".;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 21 marca 2012 r., sygn. IBPBI/2/423-1508/11/MS w której organ podatkowy stwierdził, że: "Prawem Spółki jest także podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych".

Mając powyższe na uwadze, Spółka stoi na stanowisku, że stawki amortyzacyjne mogą być zmieniane i ustalane na dowolnym poziomie ale z zachowaniem terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT pod warunkiem, że ich wysokość nie przekroczy wartości określonych w Wykazie. Tym samym, Spółce przysługuje uprawnienie do podwyższenia stawek amortyzacyjnych w stosunku do poszczególnych środków trwałych do poziomu nie wyższego jednak niż wynikający z Wykazu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16 m ww. ustawy.

Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, iż zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zatem, powołany w zdaniu pierwszym przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może on, na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy, obniżyć bądź podwyższyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak zmiana wysokości stawki winna zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowanej w art. 7 ww. ustawy.

Należy przy tym pamiętać, iż wysokość zmienionej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji żywności, w tym celu nabywa składniki majątkowe mieszczące się w zakresie definicji środków trwałych określonej w art. 16a ustawy CIT, które następnie zostają ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki. Od środków trwałych ujętych w Ewidencji Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową, z zastosowaniem stawek nie wyższych niż określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o CIT.

W stosunku do niektórych amortyzowanych środków trwałych, Spółka dokonała obniżenia stosowanych stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu metody liniowej z zastosowaniem stawek określonych w Wykazie, które zostały przyjęte z uwzględnieniem terminów wynikających z art. 16i ust. 5 ustawy CIT. Podstawą dokonanego obniżenia jest art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, który przyznaje podatnikom prawo do obniżenia stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Spółka zamierza również potencjalnie stosować stawki amortyzacyjne o wysokości niższej od stawek maksymalnych określonych w Wykazie w odniesieniu do nowych środków trwałych.

W przyszłości, Spółka rozważa możliwość podwyższenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Podwyższenie stawek będzie dotyczyć zarówno środków trwałych, w przypadku których stawka amortyzacyjna została uprzednio obniżona przez Spółkę, jak również środków trwałych, w przypadku których Spółka pierwotnie zastosowała stawkę amortyzacji niższą, niż stawka maksymalna wynikająca z Wykazu. Wysokość stawek amortyzacyjnych po ich podwyższeniu nie przekroczy maksymalnych stawek przewidzianych w Wykazie.

Jednocześnie, w związku ze zmianą stawek (tekst jedn.: zarówno ich obniżeniem, jak i podwyższeniem), nie dojdzie do zmiany metody amortyzacji przyjętej dla środków trwałych w momencie ujęcia ich w Ewidencji. Rok podatkowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym, tj. rozpoczyna się 1 stycznia i kończy 31 grudnia każdego roku.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe i powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawca stosując obniżone stawki amortyzacyjne w stosunku do stawek wskazanych w Wykazie (ze skutkiem od początku wykorzystywania danego środka trwałego lub w wyniku obniżenia stawki z Wykazu z początkiem określonego roku podatkowego), będzie uprawniony do podwyższenia stawek amortyzacyjnych dla Środków Trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej do wartości nie wyższych od wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.