IPTPB3/423-250/14-2/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 21 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) jest podmiotem działającym w branży chemicznej i spożywczej. Spółka zajmuje się dystrybucją surowców chemicznych dla różnych gałęzi przemysłu, produktów dla przemysłu spożywczego, dystrybucją opakowań przemysłowych, a także działalnością usługową, m.in. konfekcjonowaniem wyrobów, gospodarką odpadami opakowaniowymi i chemicznymi odpadami poprodukcyjnymi.

Spółka nabyła instalację do przeładunku i magazynowania cieczy przemysłowych, której opis zamieszczony jest poniżej. Instalacja ta będzie wykorzystywana przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok.

1. Rodzaj instalacji. Przedmiotowa instalacja służy do przeładowywania oraz magazynowania kwasu siarkowego stężonego do 50% 50% (50% H ₂ S0 ₄ o max. gęstości I,4g/cm³), ługu sodowego stężonego do 50% (50% NaOH o max. gęstości I,55g/cm³) oraz kwaśnego siarczynu sodu. Instalacja składa się z dwóch pionowych, bezciśnieniowych zbiorników magazynowych wykonanych z polietylenu (PE100), po jednym dla kwasu siarkowego oraz ługu sodowego, sygnalizacji rozszczelnienia/przepełnienia, skrzynki załadowczo-rozładowczej, dwóch pomp wirowych oraz dwóch pomp dozowania mediów z paletopojemników, panelu sterowniczego oraz niezbędnego orurowania. Załadunek mediów jest możliwy z wykorzystaniem cysterny samochodowej (kwas siarkowy i ług sodowy) oraz paletopojemników (kwaśny siarczyn sodu). Rozładunek mediów odbywa się rurami do zbiornika (dissolvera), niebędącego częścią przedmiotowej instalacji, zintegrowanego z linią produkcyjną do produkcji heparyny i innych substancji uzyskiwanych z jelit i innych narządów zwierzęcych, o zastosowaniu w przemyśle farmaceutycznym.

2. Budowa instalacji

Oba zbiorniki wyposażone są następująco:

* napełnianie: DN50 SDR11,

* opróżnianie: DN50 SDR11,

* odpowietrzenie: DN100,

* czujnik przepełnienia: DN50 SDR11,

* rezerwa: DN50 SDR11,

* właz rewizyjny: DN500,

* poziomowskaz mechaniczny,

* sygnalizacja przepełnienia,

* uchwyty transportowe,

* tabliczka znamionowa.

Dodatkowo, zbiornik służący do magazynowania ługu sodowego wyposażony jest także w:

* króciec grzałki,

* grzałkę kątową ze sterowaniem,

* izolację zbiornika.

* sygnalizacja rozszczelnienia/przepełnienia. Układ kontroli przepełnienia i rozszczelnienia składa się z szafki sterowniczej wyposażonej w sygnalizator optyczno-akustyczny i kontrolki znajdującej się na elewacji szafki oraz dwóch czujników pływakowych QFS-10. Pływaki zasilane są napięciem bezpiecznym 24 V.

* skrzynka załadowczo-rozładowcza. Skrzynka załadowczo-rozładowcza składa się z obudowy, wewnątrz której znajduje się zawór odcinający, klapa zwrotna oraz złącze Euro umożliwiające podłączenie węża rozładunkowego. Całość w wykonaniu DN50. Ze skrzynki wychodzi rura DN50 zakończona połączeniem kołnierzowym).

* Pompy. W celu rozładunku/załadunku mediów instalacja została wyposażona w następujące pompy:

* pompa wirowa kwasu siarkowego o wydajności 10 m³ /h,

* pompa wirowa ługu sodowego o wydajności 10 m³ /h,

* dwie pompy dozowania mediów z paletopojemników o wydajności ok. 200 I/h.

1. Przeznaczenie instalacji. Przeznaczeniem instalacji jest przeładunek i magazynowanie kwasu siarkowego, ługu sodowego oraz kwaśnego siarczynu sodu. Substancje te magazynowane są w celu wykorzystania w procesie produkcji heparyny i innych substancji uzyskiwanych z jelit i innych organów zwierzęcych, produkowanych na potrzeby przemysłu farmaceutycznego.

f. Orurowanie. Orurowanie służy do rozładunku i dozowania mediów z cystern oraz paletopojemników.

W celu potwierdzenia klasyfikacji przedmiotowej instalacji na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych Spółka wystąpiła z wnioskiem z dnia 15 kwietnia 2014 r. do Urzędu Statystycznego w o udzielenie informacji w zakresie klasyfikacji statystycznej. W odpowiedzi na wniosek, Dyrektor Urzędu Statystycznego w zaklasyfikował przedmiotową instalację do grupy 6 rodzaj 603 "Zbiorniki naziemne z tworzyw naturalnych i sztucznych" Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisana w przedstawionym stanie faktycznym instalacja stanowi jeden środek trwały podlegający amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przy zastosowaniu właściwej stawki amortyzacyjnej dla tego środka.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana w stanie faktycznym instalacja stanowi funkcjonalną całość i żaden z jej elementów nie może być wykorzystywany oddzielnie w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Poszczególne elementy instalacji nie pełnią samodzielnej roli, lecz współdziałają ze sobą w celu realizacji przeznaczenia całej instalacji, jakim jest przeładowywanie i magazynowanie materiałów potrzebnych w procesie produkcji. Tym samym instalacja ta stanowi kompletny i zdatny do użytku środek trwały, podlegający amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przy zastosowaniu właściwej stawki amortyzacyjnej.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji środka trwałego. Ustawa przewiduje jednak kryteria kwalifikujące określone środki trwałe do amortyzacji podatkowej. Kryteria te zawarte są w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z przepisu tego można zatem pośrednio wywnioskować, jakiego rodzaju aktywa uznawane są za środki trwałe podlegające amortyzacji.

Składniki majątku podatnika zostają zaliczone do środków trwałych podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli:

Jednym z warunków uznania danego składnika majątku za środek trwały podlegający amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy jest kompletność i zdatność do użytku. Zdaniem Spółki, przede wszystkim tym kryterium należy się kierować przy ustalaniu, czy instalacja będąca przedmiotem wniosku stanowi jeden, kompletny środek trwały podlegający amortyzacji. Przy interpretacji pojęć "kompletność" oraz "zdatność do użytku" należy odwołać się do prób ich zdefiniowania podejmowanych w doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądów administracyjnych. Zgodnie z komentarzem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: "przez kompletność należy rozumieć, że dany składnik majątkowy jest funkcjonalną całością, która nie wymaga dodawania dalszych elementów. W praktyce ocena, czy dany składnik majątkowy jest funkcjonalną całością może sprawiać pewne trudności szczególnie w przypadku urządzeń pracujących w złożonych zespołach, kiedy pojedynczego urządzenia nie można zastosować samodzielnie do pracy. W takich przypadkach należy w pierwszej kolejności odnieść się do funkcji wypełnianej przez dane urządzenie". (Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, pod red. Aleksandry Obońskiej, Adama Wacławczyka i Agnieszki Walter, C.H. Beck, Warszawa 2014 r., komentarz do art. 16a). Z kolei zdatność do użytku oznacza w opinii autorów powyższego komentarza: "możliwość wykorzystywania danego składnika majątkowego zgodnie z jego przeznaczeniem. Zdatność do użytku należy ocenić kompleksowo biorąc pod uwagę zarówno stan fizyczny środka trwałego oraz inne regulacje związane z danym składnikiem majątkowym, w szczególności przepisy prawa w zakresie dopuszczenia danego składnika majątkowego do użytkowania".

Próby zdefiniowania powyższych pojęć zostały także podjęte w orzecznictwie sądów administracyjnych. Zgodnie z wyrokiem NSA z 17 grudnia 2002 r. (I SA/Łd 506/01): "kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania odnosi się do danej maszyny czy danego urządzenia, a nie oznacza kompletności i zdatności do użytku wszystkich maszyn i urządzeń tworzących określony ciąg technologiczny. (...) okoliczność; że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z innymi, nie oznaczą że #8722; bez tych innych maszyn czy urządzeń #8722; jest niekompletna lub niezdatna do użytku. O niekompletności lub o niezdatności do użytku danej maszyny (urządzenia) można byłoby mówić wtedy, gdyby np. brakowało w niej jakiegoś elementu lub maszyna ta byłaby niesprawna np. z powodu uszkodzenia czy wyeksploatowania".

Z kolei zgodnie z wyrokiem NSA z 5 marca 2014 r. (II FSK 1711/13), zasadnicze znaczenie dla wykładni określenia "kompletne i zdatne do użytku" nie ma kontekst językowy, tj. definicja słownikowa pojęcia kompletny i zdatny (według słownika kompletny to stanowiący komplet, niemający braków, obejmujący całość z danego zakresu; całkowity, zupełny", "zdatny zaś to nadający się do czegoś; odpowiedni, stosowny, przydatny" (Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1981, tom I, str. 978, tom 111, str. 989), lecz kontekst systemowy, polegający na interpretowaniu warunku kompletności i zdatności do użytku środka trwałego w kontekście wszystkich uregulowań dotyczących amortyzacji środków trwałych.

Zdaniem NSA: "Powyższy kontekst nakazuje przyjąć, ze pojęcie "kompletne i zdatne do użytku" nie ma charakteru obiektywnego lecz subiektywny zależny od wielu czynników, w tym rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności, charakteru środka trwałego, jego technicznych parametrów i możliwości uzyskiwania przychodów, jako elementu niezbędnego do uznania określonego wydatku za koszt podatkowy. Inaczej mówiąc, ocena pojęcia kompletności i zdatności do użytkowania może być dokonywana wyłącznie w oparciu o analizę konkretnej sytuacji faktycznej."

W związku z powyższym, zdaniem Spółki opisana w stanie faktycznym instalacja jest kompletna i zdatna do użytku w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i z tego względu stanowi jeden środek trwały podlegający amortyzacji według właściwej stawki amortyzacyjnej.

Spółka wskazała, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów. Przykładowo można wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 lipca 2013 r. (IPPB3/423-297/13-2/MS1), w której organ potwierdził zastosowanie jednej stawki amortyzacyjnej do instalacji biogazowni, która składała się, między innymi, z:

W skład powyższej instalacji wchodziły więc zbiorniki, systemy podawania cieczy oraz system sterujący instalacją, elementy analogiczne do instalacji opisanej w stanie faktycznym przedmiotowego wniosku. Tym samym elementy te nie powinny być amortyzowane oddzielnie jeżeli stanowią element większej funkcjonalnej całości.

Podsumowując, instalacja opisana w stanie faktycznym spełnia wszystkie z określonych w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przesłanek definicji środka trwałego. Została nabyta przez Spółkę, stanowi jej własność, w założeniu ma być używana dłużej niż rok, w celu uzyskiwania przez Spółkę przychodów, czyli na potrzeby związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W dniu przyjęcia do używania była kompletna i zdatna do użytku, ale jedynie jako całość. Żaden z jej elementów nie jest przydatny Spółce do samodzielnego gospodarczego wykorzystania, wobec czego, żaden z nich, nie może być zakwalifikowany, według kryterium funkcjonalności określonego w wyżej powołanym przepisie, jako odrębny i samodzielny środek trwały. W związku z niniejszym, zdaniem Spółki instalację służącą do przeładowywania oraz magazynowania kwasu siarkowego, ługu sodowego oraz kwaśnego siarczynu sodu należy amortyzować jako jeden środek trwały.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Jak Spółka opisała w przedstawionym stanie faktycznym, Dyrektor Urzędu Statystycznego w poinformował Spółkę o zaklasyfikowaniu opisanej w przedstawionym stanie faktycznym instalacji do grupy 6 rodzaj 603 "Zbiorniki naziemne z tworzyw naturalnych i sztucznych" Klasyfikacji Środków Trwałych. Urząd Statystyczny potwierdził więc klasyfikację przedmiotowej instalacji jako jednego środka trwałego na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka zgadza się ze stanowiskiem Urzędu Statystycznego i w pełni podziela zaklasyfikowanie instalacji będącej przedmiotem wniosku do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Spółki jest w Jej ocenie prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa regulacja oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 omawianej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy uwzględnieniu, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być, np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia należy zaznaczyć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka jest podmiotem działającym w branży chemicznej i spożywczej. Spółka zajmuje się dystrybucją opakowań przemysłowych, a także działalnością usługową, m.in. konfekcjonowaniem wyrobów, gospodarką odpadami opakowaniowymi, chemicznymi odpadami poprodukcyjnymi. Spółka nabyła instalację przeładunku i magazynowania cieczy przemysłowych. Instalacja ta będzie wykorzystywana przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok. Zdaniem Spółki, opisana w przedstawionym stanie faktycznym instalacja stanowi środek trwały (grupa 6 Klasyfikacji Środków Trwałych), podlegający amortyzacji przy zastosowaniu właściwej stawki amortyzacyjnej.

Wobec tak przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, że zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych roczna stawka amortyzacyjna dla grupy 6 Urządzenia techniczne, w tym rodzaj 603 Zbiorniki naziemne z tworzyw naturalnych i sztucznych, gdzie indziej niesklasyfikowane wynosi 10%.

W myśl art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 omawianej ustawy: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Reasumując, opisana w stanie faktycznym instalacja zakwalifikowana przez Wnioskodawcę, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, do grupy 6 Urządzenia techniczne rodzaj 603 "Zbiorniki naziemne z tworzyw naturalnych i sztucznych", może być amortyzowana wg stawki 10%, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przypomnieć, że stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. U. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Zatem, w związku z faktem, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania środków trwałych, tutejszy Organ udzielił interpretacji indywidualnej w oparciu o wskazane przez Wnioskodawcę grupowanie KŚT.

Ponadto tutejszy Organ wskazuje, że dokument (kopia opinii klasyfikacji wydanej przez Urząd Statystyczny w) dołączony przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegał analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.