IPTPB3/423-22/14-2/IR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2013 r. (data wpływu 21 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R., (dalej: jako "Wnioskodawca"), jako najemca w dniu 4 października 2012 r. zawarła z C. w Austrii jako wynajmującym umowę najmu kontenera biurowego.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja gipsu oraz wyrobów z gipsu i ich sprzedaż. Wynajęty kontener był wykorzystywany na placu budowy, gdzie Wnioskodawca prowadził rozbudowę swojego zakładu produkcyjnego. Kontener był wykorzystywany przez Wnioskodawcę jako pomieszczenia, w których zostało zorganizowane biuro budowy. W związku z wynajmem Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty na rzecz wynajmującego czynszu w wysokości określonej w umowie najmu. Wnioskodawca dokonywał w latach 2012-2013 płatności czynszu na podstawie otrzymywanych faktur. Otrzymane przez Wnioskodawcę certyfikaty rezydencji dotyczące wynajmującego potwierdzają jego siedzibę dla celów podatkowych w Austrii w 2012 oraz 2013 r.

Wynajmujący jest spółką z siedzibą w Austrii, nieposiadającą w Polsce zakładu w rozumieniu umowy z dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921 z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zapłatą czynszu stanowiącego wynagrodzenie podmiotu posiadającego w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczony obowiązek podatkowy, na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pobrania podatku u źródła zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wypłatą czynszu najmu na rzecz wynajmującego jako podmiotu posiadającego w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczony obowiązek podatkowy nie ciąży na Nim obowiązek poboru podatku u źródła zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż wynagrodzenie wypłacane na rzecz wynajmującego nie stanowi wynagrodzenia za użytkowanie urządzenia przemysłowego w rozumieniu Umowy.

Zgodnie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów. W myśl przepisu art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy powyższego ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Artykuł 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nakłada na osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, jako płatników, obowiązek pobrania w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W związku z tym, że odbiorcą wynagrodzenia, będącego przedmiotem niniejszego wniosku jest spółka z siedzibą w Austrii, i przedłożyła certyfikat rezydencji wydany przez Urząd Skarbowy w Wiedniu 1/23, zastosowanie znajduje Umowa.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Umowy, określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawowe znaczenie w przedmiotowej sprawie ma dokonanie wykładni przywołanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 Umowy, w szczególności w zakresie pojęcia "użytkowania urządzenia przemysłowego".

Zakres przychodów objętych opodatkowaniem na podstawie art. 12 ust. 3 Umowy jest węższy w stosunku do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednakże zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jak również postanowienia Umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

Należy więc rozstrzygnąć, czy kontener biurowy na placu budowy stanowi urządzenie przemysłowe w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż zgodnie z art. 3 ust. 2 Umowy przy jej stosowaniu w dowolnym momencie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w danym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa. Powyższe prowadzi do wniosku, że aby wyjaśnić, sens tego pojęcia należy w pierwszej kolejności sięgnąć do definicji słownikowych. I tak, według internetowego słownika języka polskiego (www.sjp.pwn.pl)"urządzenie" jest mechanizmem lub zespołem mechanizmów, służącym do wykonywania określonych czynności. Wyraz "przemysł" zdefiniowany jest jako produkcja materialna polegająca na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych. Natomiast "budownictwo" to budowanie domów i innych obiektów; też: dział gospodarki z tym związany.

Reasumując, według Wnioskodawcy, urządzenie przemysłowe ma służyć do wykonywania określonych czynności związanych z przemysłem. Natomiast mając na uwadze powyższe definicje, budownictwo nie może zostać uznane za przemysł.

Zdaniem sądów administracyjnych, przepisy ustaw podatkowych określające obowiązki i uprawnienia podatników nie mogą być interpretowane ani z zastosowaniem wykładni rozszerzającej, ani z zastosowaniem wykładni zawężającej oraz że założenie wskazujące na swoisty prymat wykładni językowej przepisów regulujących zakres opodatkowania, nie może prowadzić do całkowitej negacji możliwości zastosowania w sprawie wykładni systemowej, czy celowościowej określonej grupy przepisów prawa podatkowego. Z tego powodu wykładnia pojęcia "urządzenie przemysłowe" powinna być dokonywana przy zastosowaniu takich metod wykładni, które zapewniają poprawność jej efektów, a nie teoretyczne założenie że jeden rodzaj wykładni ma prymat nad innymi (por. wyrok WSA w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 2973/11 z dnia 8 października 2012 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze powyższe rozważania uznać należy, że kompleksowa wykładnia językowa zarówno pojęcia "urządzenia" jak i "przemysł" prowadzi jednoznacznie do wniosku, że kontenery biurowe wynajęte przez Wnioskodawcę na potrzeby prowadzonej budowy nie stanowią "urządzeń przemysłowych".

Z uwagi na fakt, że wynajęte przez Wnioskodawcę kontenery nie stanowią urządzeń przemysłowych, przychody uzyskiwane przez wynajmującego z tytułu czynszu zapłaconego przez Wnioskodawcę nie stanowią należności za użytkowanie urządzeń przemysłowych, których dotyczy przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz stanowią przychody, których dotyczą ogólne zasady opodatkowania przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji przedmiotowe przychody nie wchodzą w zakres hipotezy art. 12 ust. 3 Umowy (należności licencyjne), lecz w zakres hipotezy przepisu art. 7 Umowy (zyski przedsiębiorstwa). Oznacza to z kolei, mając na uwadze, że wynajmujący nie posiada w Polsce zakładu w rozumieniu Umowy, że zgodnie z art. 7 Umowy uzyskane przez Niego przychody z wynajmu kontenerów biurowych na cele budowlane są wyłączone z opodatkowania w Polsce, gdyż Umowa zezwala na opodatkowanie zysków przedsiębiorstwa jedynie w państwie siedziby wynajmującego. W konsekwencji Wnioskodawca uważa, że nie jest obowiązany od dokonywanych z tego tytułu wypłat pobierać podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl natomiast art. 3 ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy podatnicy podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, uzyskujący na terytorium Polski przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20% od tych przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ww. ustawy, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W takim przypadku osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji - art. 26 ust. 1 cytowanej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, jako najemca w dniu 4 października 2012 r. zawarł z wynajmującym umowę najmu kontenera biurowego. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja gipsu oraz wyrobów z gipsu i ich sprzedaż. Wynajęty kontener był wykorzystywany na placu budowy, gdzie Wnioskodawca prowadził rozbudowę swojego zakładu produkcyjnego. Kontener był wykorzystywany przez Wnioskodawcę jako pomieszczenia, w których zostało zorganizowane biuro budowy. W związku z wynajmem Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty na rzecz wynajmującego czynszu w wysokości określonej w umowie najmu. Wnioskodawca dokonywał w latach 2012-2013 płatności czynszu na podstawie otrzymywanych faktur. Otrzymane przez Wnioskodawcę certyfikaty rezydencji dotyczące wynajmującego potwierdzają jego siedzibę dla celów podatkowych w Austrii w 2012 oraz 2013 r. Wynajmujący jest spółką z siedzibą w Austrii, nieposiadającą w Polsce zakładu w rozumieniu umowy z dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921 z późn. zm.).

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z poborem zryczałtowanego podatku dochodowego od ww. należności.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy podpisanej dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921 z późn. zm.), należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże, w myśl art. 12 ust. 2 tej Umowy, należności, o których mowa w ust. 1, mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Z kolei art. 12 ust. 3 ww. Umowy zawiera definicję określenia "należności licencyjne", za które uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zatem, należności z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych, określonych w ww. Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad. Ponadto przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzega sobie prawo dodania do art. 12 ust. 2 słów "za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych" (pkt 40 Komentarza OECD do art. 12).

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem należności również dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych.

W art. 3 ust. 2 ww. Umowy wskazano, że jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w danym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie Umowa, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Jednym ze sposobów precyzowania znaczeń zwrotów w tekstach prawnych jest definiowanie pojęć nadające definiowanemu terminowi określone znaczenie na gruncie języka prawnego.

Podkreślić należy, że zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (za wyjątkiem stwierdzenia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, który stanowi, że przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środek transportu), jak również postanowienia powołanej Umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

W związku z brakiem odpowiedniej definicji legalnej wyjaśniając znaczenie pojęcia "urządzenie przemysłowe" należy posłużyć się językiem potocznym, wyrażonym w określeniach słownikowych, co jest zgodne z art. 3 ust. 2 ww. Umowy. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Według definicji słownikowych urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe (Słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1996 r., tom III). Urządzenie ma więc służyć do wykonywania danej czynności. Istotne jest również aby urządzenie pomagało w wykonywaniu czynności i ułatwiało pracę.

Według słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) słowo "urządzenie" oznacza "mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności".

Przymiotnik "przemysłowy" oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

Taka definicja urządzenia przemysłowego została przyjęta i zaakceptowana w orzecznictwie sądowowoadministracyjnym, opowiadającym się za tym, aby pojęcie urządzenie przemysłowe było rozumiane maksymalnie szeroko (np. wyrok NSA z siedzibą w Szczecinie z dnia 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95). Zdaniem sądów administracyjnych sformułowanie "użytkowanie urządzenia przemysłowego" jest ogólne, obejmuje wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym panuje pogląd, że wyrażenia "urządzenie przemysłowe", czyli urządzenie związane z przemysłem nie można zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Szerokie rozumienie "urządzenia przemysłowego" winno prowadzić do wniosku, że w zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, a więc także m.in. kontenery biurowe.

Orzecznictwo sądowoadministracyjne przyznało status "urządzenia przemysłowego" m.in. kontenerom.

Z przytoczonej powyżej definicji wynika, że urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynności, ułatwiać pracę. Przedstawione we wniosku urządzenie - kontener biurowy jako zespół elementów niewątpliwie może służyć do wykonywania czynności w przemyśle, czy też budownictwie przemysłowym (dla przemysłu), związanym z przemysłem - stanowi zatem urządzenie przemysłowe w rozumieniu art. 12 ust. 3 ww. Umowy.

Za taką interpretacją przemawia również wykładnia celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Bez wątpienia bowiem zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu, leasingu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce.

Również konstrukcja i brzmienie tego artykułu włączającego jednoznacznie do urządzeń przemysłowych środki transportu wskazuje, że wykładnia zawężająca rozumienie urządzenia przemysłowego tylko do związanego z przemysłem jako gałęzią gospodarki (w odróżnieniu od transportu, czy budownictwa) nie znajduje logicznego uzasadnienia.

Odnosząc się z kolei do terminu "użytkowanie" użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy oraz w art. 12 ust. 3 ww. Umowy wskazać trzeba, że w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) zwrot "użytkować" został zdefiniowany następująco:

Z kolei na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), przez użytkowanie rozumie się obciążenie rzeczy prawem do jej używania, do pobierania z niej pożytków (art. 252 tej ustawy).

Oczywistym jest zatem, że zwrot "użytkowanie" jest semantycznie pojęciem szerszym od "używania" i jednocześnie w używaniu się przejawiającym.

W ocenie organu podatkowego przyjęcie wykładni proponowanej przez Spółkę prowadziłoby do tego, że to samo urządzenie mogłoby być różnie traktowane w zależności od celu, do którego zostało użyte. Trudno uznać, że taki był cel racjonalny ustawodawcy. Powyższy pogląd znalazł aprobatę w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 516/10).

Ponadto wskazać należy, że w ocenie tutejszego Organu, przyjęcie przez Spółkę "wąskiego" rozumienia pojęcia "urządzenia przemysłowego", jakie przedstawiła w uzasadnieniu własnego stanowiska, prowadziłoby do wyłączenia z opodatkowania dochodów uzyskiwanych w Polsce przez osoby zagraniczne z tytułu używania przez krajowe podmioty gospodarcze różnego rodzaju urządzeń służących działalności przemysłowej, stanowiących własność kontrahentów zagranicznych, co byłoby sprzeczne z ratio legis art. 3 ust. 2 i art. 21 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że wynajmowany kontener nie stanowi urządzenia przemysłowego. Zgodnie z tym co zostało stwierdzone, kontener to urządzenie mające zastosowanie w szeroko rozumianej działalności gospodarczej.

Zatem termin urządzenie przemysłowe, handlowe oraz naukowe należy rozumieć szeroko jako wszelkie urządzenia wykorzystywane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (komercyjnej), nastawionej na cele zarobkowe.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja gipsu oraz wyrobów z gipsu i ich sprzedaż. Wynajęty kontener był wykorzystywany jako biuro na placu budowy, gdzie Wnioskodawca prowadził rozbudowę swojego zakładu produkcyjnego. Zatem, wynajmowany kontener nie był wykorzystywany do świadczenia usług budowlanych, co potwierdza zakres działalności Spółki.

Wskazując zatem, na brzmienie przytoczonych definicji należy uznać, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z urządzeniem przemysłowym w rozumieniu art. 12 ust. 3 powołanej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym, że kwoty uzyskane przez podmiot zagraniczny (w tym przypadku kontrahenta z Austrii) stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 12 ust. 3 powołanej Umowy, postanowienia dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa (art. 7 tej Umowy) nie znajdzie w przedmiotowej sprawie zastosowania.

W takiej sytuacji, wypłacający należność z tytułu najmu kontenera jest zobowiązany pobierać jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz podmiotu zagranicznego należności.

Jednak na mocy art. 21 ust. 2 i art. 26 ust. 1 ww. ustawy w związku z art. 12 ust. 2 powołanej Umowy, o ile podmiot zagraniczny w dniu wypłaty należności licencyjnych jest ich właścicielem, korzystający ma prawo obniżyć stawkę podatku do wysokości 5% kwoty brutto tych należności, pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podmiotu zagranicznego dla celów podatkowych uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. (...). Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że w związku z zapłatą czynszu stanowiącego wynagrodzenie na rzecz kontrahenta z Republiki Austrii z tytułu najmu kontenera biurowego na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pobrania podatku dochodowego u źródła, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem art. 12 Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii.

Interpretacja dotyczy opisanego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Wskazuje się, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych, gdyż w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych. W związku z powyższym, nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Równocześnie należy dodać, że istnieje rozstrzygnięcie potwierdzające stanowisko zaprezentowane przez tutejszy Organ (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2010 r., sygn. III SA/Wa 516/10).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.