IPTPB3/423-214/14-4/KJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2014 r. (data wpływu 25 czerwca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 września 2014 r. (data wpływu 26 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad zaliczania nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 25 czerwca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad zaliczania nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 11 września 2014 r., nr IPTPB3/423-214/14-2/KJ (doręczonym w dniu 16 września 2014 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 26 września 2014 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 23 września 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach łączącej strony stałej współpracy gospodarczej Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca, X) sprzedawał kątowniki tekturowe Spółce Akcyjnej Y z siedzibą w (...). Mimo prawidłowego wykonania przez X zobowiązania kontrahent nie uiścił należnej X ceny za dostarczone kątowniki w łącznej kwocie należności głównej 489 041 zł 52 gr, pozostając w opóźnieniu z jej zapłatą.

W dniu (...) 2013 r. Sąd Gospodarczy nr 1 w (...) w Hiszpanii wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości układowej (...) z siedzibą w (...) (sygn. akt...).

Co istotne, mimo że upadły dłużnik Wnioskodawcy jest spółką kapitałową prawa polskiego, sąd hiszpański uznał, że jest właściwy do rozpatrzenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki Y w oparciu o dyspozycję przepisu art. 3.1 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.Urz.UE.L 160), albowiem w Hiszpanii znajdował się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika. W sądzie tym ogłoszono również upadłość Z - spółki macierzystej grupy, w skład której wchodzi dłużnik Wnioskodawcy, tj. Y z siedzibą w (...). W konsekwencji, zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. aktu wspólnotowego, postępowanie upadłościowe Y w (...) prowadzone jest w oparciu o przepisy hiszpańskiego prawa upadłościowego (Ley Concursal Espanola).

Co istotne, w tzw. części dyspozytywnej orzeczenia Sądu Gospodarczego nr 1 w (...) z dnia (...) 2013 r. stwierdzono jednoznacznie, że ogłasza się upadłość układową dłużnika Y.

Ponadto wspomniane postępowanie jest w świetle stosownych regulacji hiszpańskich tzw. postępowaniem zwykłym, a przy tym dobrowolnym, bo rozpoczętym z wniosku dłużnika, a nie osób trzecich. Nadmienić dodatkowo wypada, że upadłość dobrowolna została zakwalifikowana przez tłumacza przysięgłego przedmiotowego orzeczenia jako odpowiednik polskiej upadłości układowej.

Znamiennym jest przy tym, że zgodnie ze wspomnianym orzeczeniem dłużnik zachował swoje uprawnienia zarządcze i może dysponować swoim majątkiem, aczkolwiek wykonywanie tych uprawnień poddane jest kontroli wyznaczonemu przez sąd zarządcy upadłości.

Stosownie do art. 16 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego, wszczęcie postępowania upadłościowego przez sąd Państwa Członkowskiego właściwy, zgodnie z art. 3 tegoż aktu normatywnego, podlega uznaniu we wszystkich pozostałych Państwach Członkowskich z chwilą, gdy orzeczenie stanie się skuteczne w Państwie wszczęcia postępowania. Wydane więc w tym zakresie przedmiotowe orzeczenie Sądu w (...) wywołuje również bezpośredni skutek na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dnia (...) 2014 r. Wnioskodawca stosownie do właściwych regulacji hiszpańskich oraz wydanego przez Sąd w (...) orzeczenia zgłosił zarządcy upadłości Y przysługującą Mu względem upadłego wierzytelność w kwocie należności głównej 489 041 zł 52 gr wraz z odsetkami za opóźnienie w zapłacie, liczonymi od dnia zapadalności do dnia poprzedzającego ogłoszenie upadłości.

Wobec powyższego, zgodnie z dyspozycją art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.) Wnioskodawca dokonał odpisu aktualizującego na przysługujące względem spółki Y należności główne. Należności te zostały uprzednio - stosownie do przepisu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - zaliczone do przychodów należnych. Wnioskodawca zaliczył więc przedmiotowy odpis aktualizujący do kosztów uzyskania przychodów w roku 2013.

Następnie po ogłoszeniu przez sąd hiszpański upadłości ww. dłużnika Wnioskodawcy, postanowieniem z dnia (...) 2014 r. (sygn. akt:..) Sąd Rejonowy dla (...), Wydział VIII Gospodarczy dla Spraw Upadłościowych i Naprawczych, ogłosił upadłość Y z siedzibą w (...), obejmującą likwidację majątku dłużnika.

Postępowanie upadłościowe prowadzone przez Sąd Rejonowy dla (...) jest wtórnym postępowaniem w rozumieniu art. 3 ust. 2 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz. U.UE.L 160.1. z późn. zm.) w stosunku do postępowania upadłościowego dobrowolnego (zwykłego) wobec dłużnika - Y z siedzibą w (...), wszczętego w Hiszpanii na mocy postanowienia Sądu Gospodarczego numer 1 w (...) z dnia (...) 2013 r., pod sygn. akt (...), w którym to postanowieniu wskazano jurysdykcję główną wyżej wskazanego sądu hiszpańskiego w rozumieniu art. 3.1 przywołanego Rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000.

Zgodnie z art. 28 ww. aktu normatywnego, wtórne postępowanie upadłościowe podlega prawu Państwa Członkowskiego, na terytorium którego zostało ono wszczęte, a zatem w niniejszej sytuacji przepisom polskiej ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze.

Jednocześnie, w myśl art. 27 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 skutki wtórnego postępowania upadłościowego ograniczają się wyłącznie do majątku dłużnika znajdującego się na terytorium Państwa Członkowskiego, gdzie to wtórne postępowanie zostało wszczęte. Co istotne, postępowanie upadłościowe wtórne może być wyłącznie postępowaniem obejmującym likwidację majątku dłużnika (art. 27 ww. Rozporządzenia).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. Rok podatkowy Wnioskodawcy pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

2. Komplet dokumentów stwierdzających upadłość dłużnika wydanych przez sąd zagraniczny wraz z ich tłumaczeniem na język polski, na podstawie których Wnioskodawca uznał nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną, Wnioskodawca uzyskał w dniu (...) 2013 r.

3. Odpis aktualizujący wartość należności Wnioskodawca utworzył w roku 2013.

4. Wierzytelności, o których mowa we wniosku, nie są przedawnione.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczył do kosztów uzyskania przychodów w roku 2013 odpis aktualizujący na przysługujące względem spółki Y należności, uprzednio zaliczone do przychodów należnych zgodnie z przepisem art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, skoro nieściągalność tychże należności została uprawdopodobniona postanowieniem o ogłoszeniu upadłości układowej dłużnika podatnika (spółki kapitałowej prawa polskiego) wydanym przez sąd hiszpański na podstawie art. 3.1 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.Urz.UE.L 160).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została zgodnie z art. 16 ust. 2 ww. ustawy udokumentowana w sposób następujący:

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 16 ust. 2a pkt 1 tejże ustawy - w myśl tej regulacji nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną m.in. gdy zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego (art. 16 ust. 2a pkt 1 ppkt b tejże ustawy).

Związane z ogłoszeniem upadłości dłużnika Y skutki podatkowe dla spółki X zależą więc w pierwszej kolejności od ustalenia, czy mamy tutaj do czynienia z upadłością obejmującą likwidację majątku, czy też upadłość z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego.

Wszczęte przez Sąd w (...) postępowanie upadłościowe spółki Y jest tzw. postępowaniem zwykłym, a przy tym dobrowolnym, bo rozpoczętym z wniosku dłużnika a nie osób trzecich. Co znamienne upadłość dobrowolna została zakwalifikowana przez tłumacza przysięgłego przedmiotowego orzeczenia jako odpowiednik upadłości układowej. Co jednak najistotniejsze, w części dyspozytywnej orzeczenia Sądu w (...) wprost stwierdzono, że ogłasza się upadłość układową dłużnika Y.

Natomiast zgodnie z art. 16 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego wszczęcie postępowania upadłościowego przez sąd Państwa Członkowskiego właściwy zgodnie z art. 3 tegoż aktu normatywnego podlega uznaniu we wszystkich pozostałych Państwach Członkowskich z chwilą, gdy orzeczenie stanie się skuteczne w Państwie wszczęcia postępowania. Wydane więc w tym zakresie przedmiotowe orzeczenie Sądu w (...) wywołuje również bezpośredni skutek na terytorium RP.

Biorąc powyższe pod uwagę, skoro z orzeczenia o ogłoszeniu upadłości Y w (...) wprost wynika, że upadłość ma charakter układowy (co potwierdza również fakt pozostawienia dłużnikowi prawa zarządu i dysponowania swoim majątkiem) w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego, do których w ocenie Wnioskodawcy należy zaliczyć również wydane w tym zakresie regulacje wspólnotowe i hiszpańskie, mające przecież zastosowanie wprost na terytorium RP na mocy art. 16 ww. Rozporządzenia wspólnotowego. Ustawodawca, odwołując się w art. 16 ust. 2a pkt 1 ppkt b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przepisów prawa upadłościowego i naprawczego nie ograniczył ich bowiem jedynie do przepisów polskich, czy też przepisów zawartych w określonym akcie normatywnym. Wówczas bowiem wspomniany przepis byłby bardziej doprecyzowany, zawierając np. sformułowanie "w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze".

Poza tym przeciwne rozumienie wspomnianego przepisu prowadziłoby w ocenie Wnioskodawcy do nierównego traktowania podatników uprzywilejowując tych, którzy są wierzycielami dłużnika, wobec którego toczy się polskie postępowanie upadłościowe o charakterze układowym.

W konsekwencji za uzasadniony należy uznać pogląd, że w zaistniałym stanie faktycznym nieściągalność przedmiotowych wierzytelności została uprawdopodobniona w rozumieniu art. 16 ust. 2a pkt 1 ppkt b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zważywszy zaś na okoliczność, że uprawdopodobnienie nieściągalności przedmiotowych wierzytelności - które nie uległy przedawnieniu - nastąpiło (...) 2013 r. (kiedy to podatnikowi przedłożono komplet dokumentów potwierdzających ogłoszenie upadłości dłużnika), dokonanie zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości odpisu aktualizującego wartości rzeczonych należności względem upadłego, uprzednio zaliczonych do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy również nastąpiło w roku 2013, zaliczenie go w poczet kosztów uzyskania przychodów w tymże roku podatkowym jest postępowaniem w pełni prawidłowym (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Zdaniem podatnika odpis aktualizujący może zostać zaliczony do kosztów podatkowych w roku podatkowym, w którym spełnione zostały wszystkie przesłanki konieczne dla zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów podatkowych, tj.:

* utworzono odpis aktualizujący wartość tej należności zgodnie z ustawą o rachunkowości i należność ta nie uległa przedawnieniu (por. art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy);

* nieściągalność tej należności została uprawdopodobniona zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zważywszy, że spełnione są pozostałe przesłanki wymienione w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 26a ww. ustawy, w tym w szczególności dokonano odpisu aktualizującego na przysługujące względem spółki Y wierzytelności (a taki obowiązek wynika z art. 35b ustawy o rachunkowości) w roku 2013, zaliczenie ich na tej podstawie w koszty uzyskania przychodu w roku podatkowym 2013 należy uznać w świetle art. 15 ust. 4e ww. ustawy za zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednym ze sposobów zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest uprawdopodobnienie ich nieściągalności.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Co do zasady, ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy, spełniające łącznie następujące warunki:

* są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.),

* zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 tej ustawy.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Artykuł 16 ust. 2a pkt 1 stanowi z kolei, że nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

Należy dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Wskazać należy również, że katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 16 ust. 2a pkt 1 powyższej ustawy ma charakter otwarty, czyli są możliwe sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Wobec powyższego nieściągalność wierzytelności będzie uznana za uprawdopodobnioną w przypadkach określonych w ww. przepisie oraz gdy przesłanki uprawdopodobnienia będą miały charakter przesłanek o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Dodać należy, że uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności ciąży na podatniku.

Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

* wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz

* nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że w ramach łączącej strony stałej współpracy gospodarczej Wnioskodawca sprzedawał kątowniki tekturowe Spółce Akcyjnej Y z siedzibą w (...). Mimo prawidłowego wykonania przez Wnioskodawcę zobowiązania kontrahent nie uiścił należnej ceny za dostarczone kątowniki w łącznej kwocie należności głównej 489 041 zł 52 gr, pozostając w opóźnieniu z jej zapłatą.

W dniu (...) 2013 r. Sąd Gospodarczy w Hiszpanii wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości układowej Y z siedzibą w (...). Mimo że upadły dłużnik Wnioskodawcy jest spółką kapitałową prawa polskiego, sąd hiszpański uznał, że jest właściwy do rozpatrzenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki w oparciu o dyspozycję przepisu art. 3.1 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.Urz.UE.L 160), albowiem w Hiszpanii znajdował się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika. W sądzie tym ogłoszono również upadłość Z - spółki macierzystej grupy, w skład której wchodzi dłużnik Wnioskodawcy. W konsekwencji, zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. aktu wspólnotowego, postępowanie upadłościowe Y w (...) prowadzone jest w oparciu o przepisy hiszpańskiego prawa upadłościowego (Ley Concursal Espanola). W tzw. części dyspozytywnej orzeczenia Sądu Gospodarczego nr 1 w (...) z dnia (...) 2013 r. stwierdzono jednoznacznie, że ogłasza się upadłość układową dłużnika Y.

Wobec powyższego, zgodnie z dyspozycją art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.) Wnioskodawca dokonał odpisu aktualizującego na przysługujące względem spółki Y należności główne. Należności te zostały uprzednio - stosownie do przepisu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - zaliczone do przychodów należnych. Wnioskodawca zaliczył więc przedmiotowy odpis aktualizacyjny do kosztów uzyskania przychodów w roku 2013.

Następnie po ogłoszeniu przez sąd hiszpański upadłości ww. dłużnika Wnioskodawcy, postanowieniem z dnia (...) 2014 r. (sygn. akt:..) Sąd Rejonowy dla (...), Wydział VIII Gospodarczy dla Spraw Upadłościowych i Naprawczych, ogłosił upadłość Y z siedzibą w (...) obejmującą likwidację majątku dłużnika.

Rok podatkowy Wnioskodawcy pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Komplet dokumentów stwierdzających upadłość dłużnika wydanych przez sąd zagraniczny wraz z ich tłumaczeniem na język polski, na podstawie których Wnioskodawca uznał nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną, Wnioskodawca uzyskał w dniu (...) 2013 r. Odpis aktualizujący wartość należności Wnioskodawca utworzył w roku 2013. Wierzytelności, o których mowa we wniosku, nie są przedawnione.

Wskazać więc należy, że na gruncie przepisów art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, postanowienia zagranicznego sądu o wszczęciu postępowania upadłościowego wobec kontrahentów Spółki stanowią bez wątpienia wystarczającą przesłankę do uznania nieściągalności tych wierzytelności za uprawdopodobnione. Nie ma bowiem znaczenia, czy postanowienie to zostało wydane przez sąd polski czy zagraniczny. Spółka dla celów dowodowych powinna jednak dysponować oryginalnym dokumentem wydanym przez właściwy sąd, przetłumaczonym na język polski, bądź dokumentami, których autentyczność została potwierdzona notarialnie.

W konsekwencji odpisy aktualizujące wartość tych należności, dokonywane zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, które dotyczą wierzytelności zarachowanych uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak mieć na uwadze, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4d i pkt 4e ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz równowartość odpisów aktualizujących wartość należności, uprzednio zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku ustania przyczyn, dla których dokonano tych odpisów.

Ponadto z uwagi na charakter tego kosztu (odpisu aktualizującego) stanowi on pośredni koszt podatkowy. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tego rodzaju koszty są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się natomiast dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e powołanej ustawy).

Oznacza to w konsekwencji, że przedmiotowy odpis aktualizujący jest potrącalny w dacie, na którą został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych Wnioskodawcy. Innymi słowy, stanowi on koszt uzyskania przychodów w dacie dokonania tego odpisu aktualizującego należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, t.j. w roku podatkowym 2013, w którym Spółka otrzymała komplet dokumentów stwierdzających upadłość dłużnika wydanych przez właściwy sąd zagraniczny wraz z ich tłumaczeniem na język polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, w świetle którego w opisanym stanie faktycznym zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego na należności uprzednio zaliczone do przychodów, których nieściągalność została uprawdopodobniona postanowieniem o ogłoszeniu upadłości układowej dłużnika wydanym przez sąd hiszpański, może mieć miejsce - jest prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), przedmiotem interpretacji indywidualnej są przepisy prawa podatkowego. Wobec tego, tutejszy Organ nie dokonał oceny prawnej kwestii prawidłowości ustalenia wysokości dokonywanych odpisów aktualizujących. Zagadnienie to jest bowiem regulowane przepisami o rachunkowości.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.