IPTPB3/423-198/11-4/MF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 r. (data wpływu 18 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 listopada 2011 r. (data wpływu 28 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania usług wykonywanych na terytorium Norwegii #61485; jest prawidłowe.

W dniu 18 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania usług wykonywanych na terytorium Norwegii.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), pismem z dnia 16 listopada 2011 r., wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, dnia 28 listopada 2011 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością rozpoczęła działalność 1 października 2007 r.

W dniu 10 sierpnia 2009 r. podpisała kontrakt - umowę o dzieło z firmą norweską na wykonanie określonej ilości prefabrykatów stalowych w okresie od 15 sierpnia 2009 r. do 15 sierpnia 2010 r. Druga umowa o dzieło obejmowała okres od 15 sierpnia 2010 r. do 15 sierpnia 2011 r.

Prace te miały być wykonywane na materiale zakupionym przez norweskiego kontrahenta, na terenie zakładu pracy firmy w Norwegii oraz za pomocą maszyn i urządzeń, które są własnością firmy norweskiej. Za wykonane prace są wystawiane na podstawie zestawień faktury częściowe dwa razy w miesiącu. Pracownicy otrzymują wynagrodzenie naliczane przez Wnioskodawcę na podstawie polskich przepisów, składki ZUS odprowadzane są w Polsce (każdy pracownik posiada ważny druk E101 lub E102), natomiast podatek od ich wynagrodzeń jest odprowadzany w Norwegii.

Wnioskodawca prowadzi także działalność w Polsce; jest to malarnia proszkowa do malowania powierzchni metalowych. Działalność w Norwegii nie jest więc jedyną działalnością jaką prowadzi Spółka.

Zarówno za rok 2009 jak i rok 2010, podatek dochodowy od osób prawnych był odprowadzany w Polsce na podstawie polskich przepisów podatkowych.

W miesiącu sierpniu 2011 r. norweski urząd skarbowy zwrócił się do biura rachunkowego Wnioskodawcy w Norwegii (biuro zajmuje się obliczaniem podatku od wynagrodzeń pracowników Wnioskodawcy) z zapytaniem, z jakiego powodu nie jest prowadzony podatek dochodowy od osób prawnych i dlaczego nie złożono sprawozdania finansowego.

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka nie jest obowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych za lata 2009 i 2010 w Norwegii, jest natomiast do tego zobowiązana w Polsce. Wynika to z interpretacji umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii, podpisanej w Oslo dnia 24 maja 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.).

Spółka posiada siedzibę w Polsce, tutaj także działa zarząd oraz wspomniana wyżej malarnia. W myśl umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby.

Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiągniętych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. umowy, określenie zakład oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż w przypadku świadczenia usług przez Spółkę (zarejestrowana i prowadzona działalność w Polsce) na rzecz norweskiego kontrahenta, świadczenie to odbywa się w miejscu położenia zakładu kontrahenta w Norwegii. Pracownicy Wnioskodawcy wykonujący umowę, pracują na materiale, który jest własnością norweskiego kontrahenta, korzystają pod kierownictwem norweskiego kontrahenta z jego pomieszczeń (warsztatów, hal produkcyjnych), proces produkcji odbywa się za pomocą maszyn i urządzeń, które także są własnością norweskiego kontrahenta.

Spółka nie posiada na terenie Norwegii biura, telefonu, maszyn, urządzeń i narzędzi. Wykonuje tylko usługi. Dlatego Wnioskodawca twierdzi, iż obecność Spółki na terenie Norwegii jest istotnie ograniczona i nie można jej uznać za pozostającą do Jego dyspozycji placówkę stanowiącą zakład. W ocenie Wnioskodawcy, nie można więc uznać, że na terenie Norwegii Spółka posiada zakład. Zdaniem Wnioskodawcy, jest to jedynie miejsce świadczenia usług.

Wnioskodawca wskazał także, iż prowadzi w Norwegii, w zakładzie pracy będącym firmą norweską, z którą ma podpisaną umowę, usługi związane z prefabrykowaniem półproduktów do wykonawstwa docelowych wyrobów finalnych, takich jak urządzenia techniczne czy konstrukcje różnego typu obiektów.

Wnioskodawca wyjaśnia, że w nomenklaturze technicznej przez pojęcie montaż rozumie się scalanie poszczególnych różnych podzespołów w jedno urządzenie lub obiekt o określonej funkcji np. sprężarka składa się z różnych podzespołów osobno wytwarzanych takich jak silnik, zawory, zbiornik ciśnieniowy, instalacje elektryczne, pneumatyczne i inne czy też hala czy budynek montowany z wielu elementów prefabrykowanych wytwarzanych w różnych zakładach i scalanych - montowanych na obiekcie-budowie.

W takim rozumieniu pojęcia montażu Wnioskodawca uważa, iż współpracując w ramach umowy z norweskim podmiotem gospodarczym, nie wykonuje żadnych montaży, tylko świadczy usługi w zakresie prefabrykacji elementów urządzeń technicznych czy elementów do konstrukcji obiektów budowlanych. Oznacza to, że z surowców takich jak blachy czy kształtowniki hutnicze Wnioskodawca prefabrykuje elementy do maszyn i urządzeń, np. zbiorniki, rozdzielacze ciśnieniowe, ramy podzespoły urządzeń, elementy hal czy konstrukcji budynków (słupy, dźwigary-belki dachowe, stropowe i inne), które są następnie sprzedawane do innych firm, scalających poszczególne podzespoły w jedno urządzenie czy budynek o określonej funkcji użytkowej będącym wyrobem finalnym.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca stwierdził także, iż przez cały okres działalności w Norwegii nie wykonywał żadnych prac montażowych ani tym bardziej nie pracował nigdy na budowach czy montażach obiektów budowlanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W którym państwie, w Polsce czy w Norwegii należało odprowadzić podatek dochodowy od osób prawnych za lata 2009 i 2010, za usługi wykonywane na terenie Norwegii.

Zdaniem Wnioskodawcy, z przedstawionych w opisywanym stanie faktycznym dwóch powodów - brak zakładu oraz niespełnianie warunków art. 5 ust. 2g umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo dnia 24 maja 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.), Spółka nie posiada na terenie Norwegii zakładu ani nie prowadzi prac budowlanych czy montażowych. Zatem, Spółka prowadzi działalność gospodarczą w Polsce, wykonując jedynie usługi w Norwegii, jednakże nie poprzez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 cytowanej wyżej umowy.

W ocenie Wnioskodawcy, przychód osiągany z tytułu takiej działalności - zgodnie z tą umową - podlega opodatkowaniu wyłącznie w Państwie rezydencji, tj. w Polsce. W tym przypadku nie następuje podwójne opodatkowanie przychodu, a zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej przychodu podlega, zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. umowy, określenie zakład oznacza stałą placówkę, w której całkowicie lub częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca wskazuje, iż Norweski Urząd Skarbowy stwierdza, iż do Wnioskodawcy ma zastosowanie art. 5 ust. 2 pkt g) ww. umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, tego przepisu nie można zastosować do usług świadczonych przez Spółkę na terenie Norwegii z dwóch powodów:

Spółka podjęła decyzję o opłacaniu podatku dochodowego od osób prawnych kierując się następującymi przesłankami.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. umowy, zyski przedsiębiorstwa umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z Komentarzem do art. 5 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, nie jest wymagane formalne prawo do użytkowania miejsca, aby przedsiębiorstwo mogło stanowić zakład, lecz zwykła obecność przedsiębiorstwa w konkretnym miejscu niekoniecznie oznacza, że to miejsce jest do dyspozycji przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 ww. umowy określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

W przypadku świadczenia usług przez Spółkę (zarejestrowaną i prowadzącą działalność w Polsce) na rzecz norweskiego kontrahenta, świadczenie to odbywa się w miejscu położenia zakładu kontrahenta w Norwegii. Pracownicy Wnioskodawcy wykonujący umowę, pracują więc na materiale, który jest własnością norweskiego kontrahenta, korzystają pod kierownictwem norweskiego kontrahenta z jego pomieszczeń (warsztatów, hal produkcyjnych), proces produkcyjny odbywa się za pomocą maszyn i urządzeń, które także są własnością norweskiego kontrahenta. Spółka nie posiada na terenie Norwegii biura, telefonu, maszyn, urządzeń i narzędzi. Wykonuje tylko usługi. Dlatego Wnioskodawca stwierdza, iż obecność spółki na terenie Norwegii jest istotnie ograniczona i nie można jej uznać za pozostającą do Jego dyspozycji placówkę stanowiącą zakład. W ocenie Wnioskodawcy, nie można więc uznać, że na terenie Norwegii Spółka posiada zakład. Zdaniem Wnioskodawcy, jest to jedynie miejsce świadczenia usług.

Pojęcia "budowę albo montaż, które trwają przez okres dłuższy niż 12 miesięcy", zdaniem Wnioskodawcy, nie można odnieść do rodzaju usług jakie świadczy Spółka.

Wnioskodawca wskazuje, iż prowadzi w Norwegii, w zakładzie pracy będącym firmą norweską, z którą ma podpisaną umowę, usługi związane z prefabrykowaniem półproduktów do wykonawstwa docelowych wyrobów finalnych, takich jak urządzenia techniczne czy konstrukcje różnego typu obiektów.

Wnioskodawca wyjaśnia, że w nomenklaturze technicznej przez pojęcie montaż rozumie się scalanie poszczególnych różnych podzespołów w jedno urządzenie lub obiekt o określonej funkcji np. sprężarka składa się z różnych podzespołów osobno wytwarzanych takich jak silnik, zawory, zbiornik ciśnieniowy, instalacje elektryczne, pneumatyczne i inne czy też hala czy budynek montowany z wielu elementów prefabrykowanych wytwarzanych w różnych zakładach i scalanych - montowanych na obiekcie-budowie.

W takim rozumieniu pojęcia montażu, Wnioskodawca współpracując w ramach umowy z norweskim podmiotem gospodarczym, nie wykonuje żadnych montaży, tylko świadczy usługi w zakresie prefabrykacji elementów urządzeń technicznych czy elementów do konstrukcji obiektów budowlanych. Oznacza to, że z surowców takich jak blachy czy kształtowniki hutnicze Wnioskodawca prefabrykuje elementy do maszyn i urządzeń, np. zbiorniki, rozdzielacze ciśnieniowe, ramy podzespoły urządzeń, elementy hal czy konstrukcji budynków (słupy, dźwigary-belki dachowe, stropowe i inne), które są następnie sprzedawane do innych firm, scalających poszczególne podzespoły w jedno urządzenie czy budynek o określonej funkcji użytkowej będącym wyrobem finalnym.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie może się zgodzić ze stwierdzeniem, że montuje urządzenia czy obiekty budowlane na budowach, czy w innych zakładach montujących gotowe finalne wyroby, gdyż przez cały okres działalności w Norwegii nie wykonywał żadnych prac montażowych ani tym bardziej nie pracował nigdy na budowach przy montażach obiektów budowlanych.

Z przedstawionych dwóch ww. powodów, zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada On na terenie Norwegii zakładu ani nie prowadzi prac budowlanych czy montażowych. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka prowadzi działalność tylko w Polsce i dochody za 2009 r. i 2010 r. powinny być opodatkowane w Polsce na podstawie polskich przepisów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 7 ust. 1 i 2 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku - art. 7 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy.

Wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1 (podatnicy mający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi - art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 5 ust. 1 i 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo dnia 24 maja 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 24 maja 2010 r., w rozumieniu tej Umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa, w szczególności miejsce zarządu, filię, biuro, zakład fabryczny, warsztat, kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych, budowę albo montaż, które trwają przez okres dłuższy niż 18 miesięcy.

Stosownie natomiast do art. 7 ust. 1 ww. Umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Z powyższego wynika, iż przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Powstanie zakładu przedsiębiorstwa na terytorium innego państwa warunkują następujące przesłanki:

* istnienie "placówki działalności gospodarczej", tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń,

* stały charakter placówki, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości,

* prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki - oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.

Jednocześnie, zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt g) ww. umowy, w przypadku świadczenia usług budowlanych lub montażowych, należy uznać, że Podatnik będzie wykonywał działalność za pośrednictwem zakładu, o ile działalność prowadzona będzie przez okres dłuższy niż 18 miesięcy.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja OECD, jak i Komentarz do niej, które zostały wypracowane w drodze konsensusu przez państwa członkowskie OECD.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z Komentarza do Konwencji Modelowej OECD, plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli obiekty te istnieją dłużej niż dwanaście miesięcy (w przypadku omawianej umowy polsko-norweskiej Państwa-Strony wydłużyły ten okres do 18 miesięcy). Obiekt, który nie spełnia tego warunku, nie stanowi sam przez się zakładu, nawet jeżeli w jego ramach istnieje na przykład biuro lub warsztat w rozumieniu ust. 2, związany z działalnością budowlaną.

Określenie "plac budowy, budowa lub prace instalacyjne i montażowe" obejmuje nie tylko budowę budynków, lecz również budowę dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmującą ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem lub dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie "prace montażowe" nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy: obejmuje ono również instalowanie nowych urządzeń, na przykład maszyn wewnątrz budynku lub na zewnątrz.

Upływ czasu prowadzenia prac budowlanych, montażowych lub instalacyjnych, określonego w danej umowie bilateralnej, decyduje o powstaniu przedsiębiorstwa na terytorium innego państwa, przy czym dopiero jego przekroczenie rodzi w rezultacie ograniczony obowiązek podatkowy dla przedsiębiorstwa w państwie źródła.

Z kolei art. 5 ust. 1-3 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem do tej Konwencji, podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899) - dalej: Konwencja, obowiązującej od dnia 25 maja 2010 r., stanowi, iż w rozumieniu Konwencji określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa, w szczególności siedzibę zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych, a także plac budowy, prace konstrukcyjne, prace montażowe lub instalacyjne tylko wówczas, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Podkreślenia wymaga ponadto, iż - na mocy art. 5 ust. 4 ww. Konwencji - bez względu na postanowienia ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje usługi w drugim Umawiającym się Państwie:

i więcej niż 50 procent dochodów brutto, które można przypisać do wykonywanej działalności gospodarczej prowadzonej przez to przedsiębiorstwo w ciągu tego okresu lub okresów, jest uzyskiwane z tytułu wykonywania usług w tym drugim Państwie przez te osoby fizyczne, wówczas działalność prowadzona w tym drugim Państwie polegająca na wykonywaniu tych usług będzie uważana za działalność prowadzoną poprzez zakład posiadany przez to przedsiębiorstwo w tym drugim Państwie, chyba że usługi te są ograniczone do usług, o których mowa w ustępie 5 niniejszego artykułu, które jeżeli są wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodują powstania zakładu w związku z tą stałą placówką zgodnie z postanowieniami tego ustępu.

Uregulowanie art. 5 ust. 4 ww. Konwencji, odpowiada wytycznym dotyczącym traktowania usług w kontekście definicji zakładu zawartym w Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD, stwierdzającym, że świadczenie usług należy rozpatrywać w świetle przesłanek definicji zakładu oraz że państwo jest uprawnione do opodatkowania dochodów z usług w sytuacji, gdy przedsiębiorca nie posiada stałej placówki jedynie wówczas, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania wprost przewiduje tego typu sytuacje.

Zgodnie z art. 28 ust. 3 ww. Konwencji, postanowienia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. przestaną obowiązywać od dnia, w którym niniejsza Konwencja zacznie obowiązywać w odniesieniu do podatków, do których ma ona zastosowanie zgodnie z postanowieniami ustępu 2 niniejszego artykułu. W myśl art. 28 ust. 2 ww. Konwencji, Konwencja wejdzie w życie w dniu późniejszej notyfikacji i będzie miała zastosowanie w Norwegii, w odniesieniu do podatków od dochodu należnych za dany rok kalendarzowy (włączając w to okresy rozliczeniowe rozpoczynające się w jakimkolwiek takim roku) następujący po roku, w którym niniejsza Konwencja wejdzie w życie oraz w latach następnych.

W konsekwencji, postanowienia art. 5 ust. 4 ww. Konwencji określające przesłanki powstania stałej placówki w sytuacji świadczenia usług, należy stosować od 1 stycznia 2011 r.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi w ramach umowy o dzieło zawartej z norweskim kontrahentem w okresie od 15 sierpnia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. nie przekładają się na powstanie zakładu Wnioskodawcy na terytorium Norwegii, w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo w dniu 24 maja 1977 r.

Tym samym usługi wykonywane przez Wnioskodawcę na terytorium Norwegii w latach 2009 i 2010, podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.