IPTPB3/423-192/11-2/PM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (tekst jedn. Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2011 r. (data wpływu 16 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wykonanie budowy zjazdu publicznego z drogi gminnej - jest prawidłowe.

W dniu 18 lipca 2011 r., ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wykonanie budowy zjazdu publicznego z drogi gminnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawione zostało następujące zdarzenie przyszłe:

Na podstawie pozwolenia na budowę wydanego przez Starostwo Powiatowe na podstawie decyzji Prezydenta Miasta Wnioskodawca wybudował zjazd publiczny z drogi gminnej na terenie działek nr 7 i 8 będących własnością Wnioskodawcy, dla potrzeb obsługi komunikacyjnej tych działek oraz działek graniczących, na których osoby fizyczne niezwiązane w żaden sposób z Wnioskodawcą mają wybudowane garaże. Ponadto na terenie działek nr 7 i 8 planuje się inwestycję - budowę parkingu w pierwszej kolejności oraz budowę biurowca na siedzibę Spółki. Dodatkowo Spółka posiada własny tabor samochodów ciężarowych, którymi świadczy usługi opodatkowane, tj. transport towarów.

Zjazd usytuowany jest prostopadle do drogi gminnej i do działek będących własnością Wnioskodawcy z rozgałęzieniem do działek graniczących, na gruncie stanowiącym własność miasta. Koszty budowy zjazdu lub przebudowy nawierzchni i urządzeń drogowych znajdujących się w pasie drogowym spowodowanym budową zjazdu ponosi Wnioskodawca.

Wnioskodawca uważa, iż wybudowanie zjazdu, pełniącego funkcję drogi dojazdowej do posesji, na której zostanie wybudowany parking jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania Spółki. Koszty na budowę zjazdu mają zdaniem Wnioskodawcy ścisły związek z Jego działalnością gospodarczą, generującą przychody.

Wnioskodawca nie posiada żadnego tytułu prawnego upoważniającego Go do wyłącznego korzystania ze zjazdu. Jednocześnie teren ten, nie jest przedmiotem wieczystego użytkowania ani innej umowy zawartej z Wnioskodawcą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie mogła rozliczyć koszty budowy zjazdu publicznego dla potrzeb obsługi działek będących własnością Spółki, bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, czy też powinna zakwalifikować je jako inwestycja na cudzym gruncie albo inwestycja w obcym środku trwałym lub zwiększyć koszty własnej budowy.

Zdaniem Wnioskodawcy wybudowanie zjazdu z drogi gminnej na gruncie będącym własnością miasta stanowi część infrastruktury drogowej. Inwestycja ta będzie miała bezpośredni związek z prowadzoną działalnością. Jest ona istotna dla prawidłowego funkcjonowania Wnioskodawcy i osiągania przez Niego przychodów. Wybudowany zjazd zapewni dostęp komunikacyjny do posesji będącej własnością Wnioskodawcy bez którego nie ma możliwości wybudowania parkingu.

Wnioskodawca jest zdania, iż koszty poniesione na budowę zjazdu należy zakwalifikować w koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia. Zjazd publiczny nie stanowi środka trwałego Wnioskodawcy, dlatego też nie można go uznać jako inwestycja na cudzym gruncie lub inwestycja w obcym środku trwałym, a tym samym nie może być rozliczany w formie odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powołanego przepisu wynika, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych ponadto uzależnione jest od tego, czy wydatek nie został wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie skutkującej dokonaniem jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszty uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Przepisy ww. ustawy dokonują podziału kosztów na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Moment potrącania kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W myśl art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za środki trwałe podlegające amortyzacji, z zastrzeżeniem art. 16c, uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy.

Ponadto, zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia "inwestycji w obcych środkach trwałych". Wobec tego należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji) środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wybudował zjazd publiczny z drogi gminnej na terenie działek, będących własnością Wnioskodawcy, dla potrzeb obsługi komunikacyjnej. W związku z tym poniósł On koszty na wykonanie zjazdu publicznego z drogi gminnej.

W świetle powyższego, przedmiotowe wydatki nie stanowią wydatków poniesionych na wytworzenie własnego środka trwałego, jak i nie stanowią "inwestycji w obcym środku trwałym"; czy też "inwestycji na cudzym gruncie", a tym samym nie mogą być rozliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym, należy rozstrzygnąć, czy poniesione wydatki mogą stanowić koszt podatkowy, w świetle przesłanek zawartych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego uznać należy, iż wydatki związane z inwestycją budowlaną spełniają przesłanki zawarte w ww. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przy czym uznać je należy za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, bowiem nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, lecz ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.

Podsumowując, w oparciu o opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że poniesione koszty budowy zjazdu publicznego stanowią dla Wnioskodawcy w świetle przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów. Jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami ("koszty pośrednie"), podlegają one potrąceniu w dacie poniesienia, a więc w dniu, na który ujęto takie koszty w księgach rachunkowych na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego, zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.