IPTPB3/423-16/14-2/KJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2014 r. (data wpływu 17 stycznia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wydatków związanych z wypłacanymi pracownikom Barbórkami - jest prawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wydatków związanych z wypłacanymi pracownikom Barbórkami.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Dnia 25 października 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał decyzję o dokonaniu rejestracji umowy podatkowej grupy kapitałowej zawartej w dniu 27 września 2013 r. przez Spółkę P. (jako spółkę dominującą) oraz osiem spółek zależnych. Pierwszy rok podatkowy podatkowej grupy kapitałowej (dalej: "PGK", "Wnioskodawca") rozpoczął się 1 stycznia 2014 r.

Spółką reprezentującą PGK jest Spółka P., która powstała w dniu 1 września 2010 r. poprzez przejęcie, zgodnie z art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, z późn. zm.) kilkunastu spółek działających w obszarze wydobycia węgla brunatnego i wytwarzania energii elektrycznej konwencjonalnej. Z dniem połączenia Spółka P. wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółek przejmowanych (sukcesja generalna), które z tym dniem stały się oddziałami Spółki P., utraciły osobowość prawną, ale utrzymały status pracodawcy w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm., dalej: "Kodeks Pracy").

Spółka P. należy do Grupy Kapitałowej P. i jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059).

Spółka P. prowadzi działalność za pośrednictwem centrali zlokalizowanej w (...) oraz 12 oddziałów, zlokalizowanych na terenie dziewięciu województw. Oddziały te obejmują m.in. kopalnie węgla brunatnego, tj.:

* Kopalnię Węgla Brunatnego B.;

* Kopalnię Węgla Brunatnego T. (dalej łącznie: Oddziały).

Każdy z Oddziałów stanowi zakład pracy w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Prawa i obowiązki pracowników Oddziałów regulowane są m.in. przez Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Zakładów Górniczych Węgla Brunatnego zawarty w dniu 13 lutego 1992 r. (dalej: PUZP) oraz Zakładowe Układy Zbiorowe Pracy (dalej łącznie: ZUZP) zawarte odrębnie dla poszczególnych Oddziałów na podstawie przepisów Kodeksu pracy oraz postanowień PUZP a także rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1981 r. w sprawie szczegółowych przywilejów dla pracowników górnictwa Karta-Górnika (Dz. U. z 1982 r. Nr 2, poz. 13, dalej: "Karta Górnika").

W ZUZP oraz załącznikach do ZUZP określone zostały m.in. warunki wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą.

Zgodnie z postanowieniami ZUZP poza wynagrodzeniem za prace oraz innymi dodatkowymi świadczeniami pracownikom Spółki przysługuje nagroda z okazji Dnia Górnika (dalej: Barbórka). Zasady wypłacania Barbórki określone w ZUZP dla Kopalni Węgla Brunatnego B. oraz Kopalni Węgla Brunatnego T. są co do zasady podobne. Można wyróżnić zestaw podstawowych cech, które określają przedmiotowe świadczenie i oddają jego charakter:

* Barbórka jest obligatoryjnym świadczeniem - przywilejem honorowym wynikającym z Karty Górnika;

* Barbórki wypłacane są w okresach rocznych (za okres od dnia 5 grudnia roku poprzedzającego wypłatę do dnia 4 grudnia roku, w którym wypłata następuje);

* co do zasady wysokość Barbórki kalkulowana jest w oparciu o średnie miesięczne wynagrodzenie z trzech poprzedzających miesięcy (Kopalnia Węgla Brunatnego B.) bądź średnie miesięczne wynagrodzenie pracownika z sierpnia, września i października danego roku (Kopalnia Węgla Brunatnego T.);

* Barbórka wypłacana jest raz w roku do dnia 15 grudnia (w Kopalni Węgla Brunatnego B.) bądź do dnia 4 grudnia (w Kopalni Węgla Brunatnego T.);

* pracodawca (Oddział) może podjąć decyzję o obniżeniu Barbórki dla pracownika bądź o niewypłacaniu jej w ogóle - zmniejszenie bądź niewypłacenie Barbórki może być uzasadnione m.in. naruszeniem obowiązków pracowniczych, niestawianiem się do pracy, czy też zagarnięciem mienia Spółki P.;

* zasady dotyczące przyznawania i wypłacana Barbórek uregulowane zostały w ZUZP oddzielnie od zasad wypłaty wynagradzania zasadniczego - zasady wypłaty Barbórek wskazane zostały w odrębnych regulaminach stanowiących załączniki do ZUZP Oddziałów.

Niektórzy pracownicy Spółki P., w ramach działalności prowadzonej przez poszczególne Oddziały mogą być zaangażowani m.in. w wytwarzanie lub modernizację środków trwałych, które są oddawane do używania sukcesywnie w trakcie roku. W konsekwencji, zgodnie z brzmieniem art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki z tytułu wynagrodzenia wypłacanego pracownikom wykonującym tego typu zadania, podlegają kapitalizacji do wartości początkowej środków trwałych w części odpowiadającej czasowi spędzonemu na pracach inwestycyjnych.

Biorąc pod uwagę fakt, że wysokość Barbórki jest uzależniona od wysokości wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym roku, po stronie Wnioskodawcy pojawiła się wątpliwość co do podatkowego traktowania przedmiotowego świadczenia, tj. zasadności kapitalizacji Barbórki do wartości początkowej środków trwałych wytwarzanych lub modernizowanych przez Spółkę P. w trakcie danego roku.

Dodatkowo, Wnioskodawca zaznacza, że zgodnie z zasadami rachunkowości stosowanymi w Spółce P., Barbórka nie jest pozycją, która dałaby się precyzyjnie przypisać do wartości początkowej środków trwałych dla celów rachunkowych. W związku z jej wypłatą, Spółka P. tworzy w okresie roku obrotowego comiesięczną rezerwę przeznaczoną na ten cel (ostateczna wartość kwoty przeznaczonej na wypłatę Barbórek znana jest dopiero po zakończeniu roku rozliczeniowego Barbórki, tj. na dzień wypłaty Barbórki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien kapitalizować do wartości początkowej środków trwałych wytwarzanych lub modernizowanych przez Spółkę P., wydatki związane z Barbórkami wypłacanymi pracownikom.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z wypłatą Barbórek nie powinny być ujmowane w wartości początkowej środków trwałych wytwarzanych lub modernizowanych przez Spółkę P. we własnym zakresie.

a. Kapitalizacja świadczeń pracowniczych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych

Zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w przypadku wytworzenia środków trwałych we własnym zakresie uważa się ich koszt wytworzenia.

W świetle art. 16g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z art. 16g ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie.

Zarówno w doktrynie prawa podatkowego, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że za koszt wytworzenia uznaje się taki wydatek, który pozostaje w bezpośrednim związku z wytworzeniem środka trwałego. Tak np. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 r. (sygn. I SA/Wr 264/13) oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 lutego 2009 r. (sygn. III SA/Wa 1665/08), w których stwierdzono, że za koszty dające się zaliczyć do wartości początkowej wytworzonych środków trwałych można uznać wydatki, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środków trwałych. Powiązanie kapitalizowanych wydatków z nabyciem środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej powinno być ewidentne (Małecki P., Mazurkiewicz M., CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz., LEX 2013).

Z powyższych zasad wynika, że świadczenie wypłacane na rzecz pracownika zaangażowanego w proces inwestycyjny, powinno podlegać kapitalizacji do wartości początkowej środka trwałego (tekst jedn.: wartości określanej na dzień oddania środka trwałego do używania), o ile świadczenie to stanowi wynagrodzenie za pracę lub inne świadczenie, dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Ponadto, pomiędzy świadczeniem a wykonywanym zadaniem inwestycyjnym powinien istnieć bezpośredni związek, a wydatki poniesione w związku z wypłatą świadczenia muszą stanowić koszt uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

b. Pojęcie wynagrodzenia za pracę

Jak wynika z brzmienia art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do wartości początkowej środka trwałego (wytworzonego we własnym zakresie) powinno się kapitalizować również wynagrodzenia za pracę (oraz pochodne) pracowników realizujących zadania związane z wytworzeniem tego środka. Stanowisko to potwierdzają również interpretacje indywidualne Ministra Finansów (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 stycznia 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-1315/09/BG).

Należy jednak zwrócić uwagę, że ustawodawca zobowiązując podatnika do ujmowania w wartości początkowej środków trwałych wytwarzanych we własnym zakresie kosztów wynagrodzenia za pracę wraz z pochodnymi nie zdefiniował, o jakie dokładnie wydatki chodzi. Pojęcie wynagrodzenia za pracę oraz pochodnych może zatem budzić uzasadnione wątpliwości w zakresie rodzajów kosztów, które powinny być zaliczone do tej grupy.

Pojęcie wynagrodzenia za pracę nie zostało również zdefiniowane w przepisach ustawy - Kodeks pracy. Zgodnie jednak z utrwaloną linią orzeczniczą wynagrodzenie za pracę to świadczenie konieczne, o charakterze przysparzająco-majątkowym, które pracodawca zobowiązany jest wypłacać okresowo pracownikowi w zamian za wykonaną pracę, świadczoną w ramach stosunku pracy, odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości pracy (uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów - zasada prawna z dnia 30 grudnia 1986 r., III PZP 42/86).

Zgodnie z art. 80 Kodeksu pracy wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Natomiast w świetle art. 78 Kodeksu pracy wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.

Dodatkowo, w doktrynie, podkreśla się, że wynagrodzenie za pracę jest majątkowym odpowiednikiem pracy wykonanej w ramach stosunku pracy, świadczeniem odwzajemniającym jej wartość (Baran k.w. (red.), Ćwiertniak B.M., Driczinski S., Góral Z., Kosut A., Perdeus W., Piątkowski J., Skąpski M., Tomaszewska M., Włodarczyk M., Wyka T., Kodeks pracy. Komentarz, WKP, 2012).

Ponadto, zwrócić należy uwagę na art. 77 ustawy - Kodeksu pracy, zgodnie z którym warunki wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą ustalają układy zbiorowe pracy. Z powyższego przepisu wynika, że sam Kodeks pracy rozróżnia świadczenie w postaci wynagrodzenia za pracę od innych świadczeń związanych z pracą. W konsekwencji, nie można więc każdego świadczenia wypłacanego przez pracodawcę utożsamiać z wynagrodzeniem za pracę.

Podsumowując, zgodnie z utrwaloną w judykaturze i doktrynie definicją, za wynagrodzenie za pracę wraz z pochodnymi, należy uznać świadczenie, które:

* jest świadczeniem koniecznym (jego wypłata jest bezwarunkowa, występuje brak elementu uznaniowości ze strony pracodawcy);

* przysługuje w zamian za wykonaną pracę (podstawą wypłaty jest wykonanie zadań określonych w ramach umowy o pracę, koszt wynagrodzenia za pracę ponoszony jest w celu "nabycia" określonych czynności wykonywanych przez pracownika);

* jego wysokość odpowiada rodzajowi wykonywanej pracy oraz kwalifikacjom pracownika (zasady kalkulacji wynagrodzenia za pracę mogą się różnić w zależności od stopnia kompetencji pracownika, z zachowaniem zasady niedyskryminacji).

Odnosząc powyższe do przedstawionej w zdarzeniu przyszłym charakterystyki Barbórki, Wnioskodawca zauważa, że:

* należność pracownika z tytułu Barbórki nie jest bezwarunkowa (w przypadku określonych w stanie faktycznym naruszeń zasad obowiązujących w Oddziałach pracownik może zostać pozbawiony Barbórki, co zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, nie jest możliwe w przypadku wynagrodzenia);

* Barbórka nie przysługuje bezpośrednio za wykonaną pracę (koszt Barbórki nie jest ponoszony przez pracodawcę w celu "nabycia" określonych czynności przez pracownika) ale z mocy prawa (Karta Górnika) za fakt bycia pracownikiem kopalni węgla brunatnego;

* sposób kalkulacji Barbórki nie jest uzależniony od rodzaju i kwalifikacji poszczególnych pracowników.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy Barbórka nie mieści się w kategorii wynagrodzenia za pracę na potrzeby stosowania przepisu art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Barbórka nie stanowi również pochodnej wynagrodzenia za pracę w rozumieniu art. 16g ust. 4 ww. ustawy, gdyż nie jest świadczeniem za wykonanie określonego zadania inwestycyjnego. Barbórka stanowi jedynie dodatkowe świadczenie honorowe, o czym świadczy również jej odrębne od wynagrodzenia zasadniczego, uregulowanie w Karcie Górnika oraz w ZUZP. Wypłata Barbórki za rok, w którym Spółka realizowała prace o charakterze inwestycyjnym, nie mieści się zatem w hipotezie przepisu art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

c. Związek Barbórki z procesem inwestycyjnym

Zgodnie z przywołanym już stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu (wyrok z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. I SA/Wr 264/13) oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (wyrok z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. III SA/Wa 1665/08), za koszty dające się zaliczyć do wartości początkowej wytworzonych przez podatnika środków trwałych, można uznać wydatki, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środków trwałych. Zatem, kapitalizacji podlegać powinny tylko takie świadczenia na rzecz pracowników, co do których nie ma wątpliwości, że wystąpią, jeżeli podatnik będzie we własnym zakresie wytwarzał środek trwały.

W ocenie Wnioskodawcy, z powyższego wynika, że dla potrzeb prawidłowego stosowania art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kluczowe znaczenie ma identyfikacja bezpośredniego związku danego świadczenia na rzecz pracownika z określonym zadaniem inwestycyjnym. Jeżeli bowiem wynagrodzenie za pracę stanowi pieniężny ekwiwalent czasu poświęconego na określony rodzaj zadań, to czas ten (i odpowiadający mu koszt pracodawcy), w przypadku zadań inwestycyjnych powinien być alokowany do wartości początkowej środka trwałego.

Odnosząc powyższe do Barbórki, brak jest bezpośredniej relacji pomiędzy wykonywanymi zadaniami a uzyskiwanym świadczeniem. Związek Barbórki z pracą wykonywaną przez pracownika, ma wyłącznie charakter pośredni - Barbórka nie jest wypłacana za realizację określonych zadań, lecz z mocy prawa, jako świadczenie honorowe wynikające z posiadanego statusu pracownika kopalni węgla brunatnego. W przypadku złamania zasad obowiązujących w Oddziałach, pracownik może zostać całkowicie pozbawiony Barbórki. Innymi słowy, może dochodzić do sytuacji, w których koszt Barbórki po stronie pracodawcy finalnie nie wystąpi, pomimo że podatnik wytworzył środek trwały z wykorzystaniem czasu pracownika pozbawionego Barbórki i początkowo wystąpienia kosztu oczekiwał (tworząc na ten cel odpowiednią rezerwę rachunkową).

W ocenie Wnioskodawcy, powyższy wniosek stoi w sprzeczności z przywołanym na wstępie stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie i uniemożliwia kapitalizację kosztów Barbórki do wartości początkowej środków trwałych zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

d. Ujęcie księgowe Barbórki i jego konsekwencje podatkowe

Zgodnie z zasadami rachunkowości koszty świadczeń pracowniczych, w tym Barbórek powinny być odpowiednio ewidencjonowane w księgach rachunkowych Spółki P. w każdym okresie sprawozdawczym. W związku z powyższym, Spółka P. tworzy na ten cel rezerwę, która podlega wykorzystaniu na dzień wypłaty Barbórki. Jak wskazano w stanie faktycznym, Barbórki nie są pozycjami, które dałyby się precyzyjnie zaliczyć do wartości początkowej środków trwałych dla celów rachunkowych.

Powyższe oznacza, że jeżeli uznałoby się, że Barbórki są pozycjami, które mają podlegać kapitalizacji do wartości początkowej środków trwałych dla celów podatkowych, to dla wszystkich środków trwałych przekazanych do używania w trakcie roku, za który należna jest Barbórka (co może dotyczyć nawet kilku tysięcy środków trwałych wytwarzanych w ramach inwestycji), wartość Barbórki mogłaby powiększać wartość początkową takich aktywów dla celów podatkowych wyłącznie jako rezerwa (i to niepodlegająca kapitalizacji do wartości początkowej środków trwałych dla celów rachunkowych). Sama bowiem wypłata Barbórki, z perspektywy regulacji podatkowych, może zostać uznana jako koszt wyłącznie jednorazowo, zgodnie z regulacjami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które dotyczą momentu zaliczenia w koszty ponoszonych świadczeń pracowniczych.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 27 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów rezerw, jeżeli obowiązek ich tworzenia w ciężar kosztów nie wynika z innych ustaw (nie są jednak kosztem uzyskania przychodów rezerwy utworzone zgodnie z ustawą o rachunkowości, inne niż określone w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jako taki koszt, w tym rezerwy dotyczące świadczeń pracowniczych).

W konsekwencji, przyjęcie podejścia odmiennego niż prezentowane przez Wnioskodawcę nie miałoby uzasadnienia w przepisach podatkowych, gdyż art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie obejmuje swoją hipotezą rezerw, lecz pozycje, które w świetle przepisów ww. ustawy stanowią na dzień oddania środka trwałego do używania koszty uzyskania przychodów.

e. Barbórki a koszty dające się zaliczyć do wartości początkowej środków trwałych

W ocenie Wnioskodawcy, Barbórki nie stanowią również wymienionych w art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych innych (niż wynagrodzenia za pracę) kosztów dających się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. W szczególności bowiem, jak wskazano w pkt d powyżej, wydatki z tytułu Barbórki dotyczącej określonego roku podatkowego, w którym środki trwałe są oddawane do używania, nie mogą zostać uznane za koszty dla celów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na moment ustalania wartości początkowej przedmiotowych środków trwałych (tekst jedn.: moment oddania środków trwałych do używania).

Jeżeli uznać, że Barbórki powinny być alokowane do wartości początkowej środków trwałych dla celów podatkowych, to ich kapitalizacja musiałaby być dokonywana na podstawie rezerw. Niezależnie od tego, że takie podejście byłoby niezgodne z art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w świetle art. 16 ust. 1 pkt 27, to byłoby również nieuzasadnione na gruncie zasad rozliczeń podatkowych dotyczących właściwego ustalania wartości początkowej środków trwałych na dzień ich oddania do używania. Wartość rezerwy odpowiada najlepszym szacunkom Spółki, niemniej jednak z reguły różni się od kwoty, która jest finalnie wypłacana pracownikom, i która stanowi finalną wielkość kosztu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

W rezultacie, podejście polegające na kapitalizacji Barbórki do wartości początkowej środków trwałych dla celów podatkowych, wymagałoby:

* albo ujmowania różnic pomiędzy kwotą faktycznie wydatkowanej Barbórki a sumą zawiązanych rezerw w bieżącym wyniku podatkowym Spółki (jako odpowiednio dodatkowy koszt lub przychód);

* albo dokonywania wstecznych korekt dla celów podatku dochodowego od osób prawnych wartości początkowej wszystkich środków trwałych oddawanych do używania w trakcie roku, tj. otwierania w rejestrze środków trwałych wszystkich oddanych w trakcie roku pozycji (co może dotyczyć nawet kilku tysięcy środków trwałych wytwarzanych w ramach inwestycji) i proporcjonalnego alokowania do każdej pozycji skutków różnicy pomiędzy zawiązywanymi w trakcie roku rezerwami a kwotą faktycznie wydatkowanej Barbórki, jak również korygowania dla każdej pozycji dokumentacji dotyczącej oddania środka trwałego do używania.

Brak uzasadnienia dla racjonalności takich działań w świetle zasad rozliczeń podatkowych dodatkowo uzasadnia twierdzenie, że wydatki związane z Barbórkami nie są pozycjami, które dają się precyzyjnie zaliczyć do wartości początkowej środków trwałych dla celów podatkowych.

Dodatkowo, uznanie Barbórki za składnik wartości początkowej środków trwałych, wbrew przytoczonym przez Wnioskodawcę argumentom, prowadziłoby również do konkluzji o konieczności jeszcze bardziej nieracjonalnej i zasadniczo niemożliwej do wykonania kapitalizacji świadczeń wypłacanych za okresy dłuższe niż rok (np. premie jubileuszowe wypłacane za 20-letnie bądź 25-letnie okresy zatrudnienia, na które również jest tworzona rezerwa).

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w ocenie Wnioskodawcy wydatki związane z wypłatą Barbórek nie powinny być uwzględniane w wartości początkowej środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.