IPTPB3/423-15/11-2/KJ - Wprowadzenie do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości odpisów amortyzacyjnych w związku z wytworzeniem we własnym zakresie znaków towarowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością..., przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2011 r. (data wpływu 19 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości odpisów amortyzacyjnych w związku z wytworzeniem we własnym zakresie znaków towarowych - jest prawidłowe.

W dniu 19 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości odpisów amortyzacyjnych w związku z wytworzeniem we własnym zakresie znaków towarowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest podmiotem prowadzącym działalność w branży farmaceutycznej, zajmującym się produkcją produktów leczniczych, wyrobów medycznych, kosmetyków, produktów biobójczych oraz suplementów diety.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wytwarza, jak również nabywa znaki towarowe, przy czym większość ze znaków jest przez Nią wytwarzana we własnym zakresie.

Wytworzenie chronionych znaków towarowych, które następuje w dniu uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, wiąże się z poniesieniem przez Spółkę określonych kosztów, w tym w szczególności kosztów wynagrodzeń z narzutami, kosztów promocji i marketingu, wydatków na obsługę prawną w procesie rejestracji znaków towarowych, opłat za zgłoszenie znaku towarowego oraz kosztów badania zdolności do ochrony znaku towarowego.

W latach 2003-2010 Spółka kwalifikowała prawa ochronne na znakach towarowych, zarówno wytworzone we własnym zakresie, jak i nabyte od podmiotów trzecich, jako wartości niematerialne i prawne (dalej: WNIP) i ujmowała je w prowadzonej przez Nią ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (dalej: ewidencja WNIP). Wprowadzenie znaków towarowych do ewidencji WNIP następowało w dacie ich nabycia lub otrzymania świadectw ochronnych na wytworzone przez Spółkę we własnym zakresie znaki towarowe.

W zakresie praw ochronnych na znaki towarowe wytworzone przez Spółkę wartość początkową wykazywaną w ewidencji WNIP stanowiły wydatki na obsługę prawną w procesie rejestracji znaków towarowych, opłaty za zgłoszenie znaku towarowego oraz koszty badania zdolności do ochrony znaku towarowego. Spółka dokonywała zaliczenia wydatków związanych z wytworzeniem znaków towarowych do kosztów uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych.

Z uwagi na fakt, że w ocenie Spółki, zaliczenie praw ochronnych na znakach towarowych wytworzonych przez Nią we własnym zakresie do WNIP było działaniem nieprawidłowym, powinna zostać dokonana korekta rozliczeń podatku dochodowego od osób prawnych, polegająca na wyksięgowaniu z ewidencji WNIP (za okres 2003-2010) praw ochronnych na wytworzonych znakach towarowych oraz wyłączeniu (za okres 2005-2010) z kosztów uzyskania przychodów kwot dokonanych od nich odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie pierwsze. Jednocześnie wniosek Spółki w zakresie pytań nr 2, 3 i 4 został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami nr: IPTPB3/423-15/11-3/KJ, IPTPB3/423-15/11-4/KJ i IPTPB3/423-15/11-5/KJ.

Zdaniem Wnioskodawcy, dotychczasowa praktyka Spółki w zakresie ujmowania w ewidencji WNIP praw ochronnych na znakach towarowych wytworzonych we własnym zakresie oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tych praw była nieprawidłowa w świetle przepisów obowiązujących w dacie wprowadzenia ich do ewidencji WNIP.

Uzasadnienie stanowiska Spółki:

Z przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397) (dalej u.p.d.o.p.) wynika obowiązek wprowadzenia składników majątkowych podlegających amortyzacji do ewidencji WNIP. Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. na podatnikach ciąży obowiązek uwzględnienia w ewidencji WNIP informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-6m.

Wykładnia art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. prowadzi do wniosku, że tylko składniki majątkowe, od których w świetle przepisów dotyczących amortyzacji podatnicy są zobowiązani dokonywać odpisów amortyzacyjnych powinny być wykazywane w ewidencji WNIP.

Tym samym pozostałe składniki majątkowe, które nie kwalifikują się w świetle obowiązujących przepisów do uznania ich za środki trwałe lub WNIP, nie powinny podlegać wpisowi do ewidencji środków trwałych lub WNIP, gdyż podatnicy nie powinni dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych, lecz zaliczać wydatki na ich zakup lub wytworzenie do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Przepis art. 16b ust. 1 ww. ustawy zawiera zamknięty katalog WNIP podlegających amortyzacji, który nie może być rozszerzany w drodze wykładni. Na powyższy fakt wielokrotnie zwracały uwagę w swoich wyrokach sądy administracyjne (np. wyrok WSA w Rzeszowie z 9 października 2007 r., sygn. akt I SA/Rz 599/07; wyrok WSA w Rzeszowie z 20 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/Rz 619/07). Jak słusznie podkreślił NSA w wyroku z dnia 7 października 2010 r. (sygn. akt I FSK 1618/09) "prawa które nie zostały wymienione wprost w u.p.d.o.p. jako WNIP, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji."

Mając na uwadze wskazaną powyżej zasadę zamkniętego katalogu WNIP należy wskazać, że art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p. nie obejmuje swoim zakresem praw ochronnych na znak towarowy, które zostały wytworzone przez podatnika we własnym zakresie.

Zgodnie bowiem z treścią art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. amortyzacji podlegają, nabyte, nadające się do wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, w tym także prawa ochronne do znaków towarowych, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarcza albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Również w świetle przepisu art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym przed 2007 r. amortyzacji podlegały wyłącznie nabyte, a nie wytworzone przez podatnika prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych oraz wzorów zdobniczych.

Dlatego też prawa ochronne na znaki towarowe, wytworzone we własnym zakresie nie stanowią WNIP w świetle art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p., zarówno w jego brzmieniu obowiązującym obecnie, jak i w latach 2003-2006. W związku z tym amortyzacji podlegają jedynie te prawa ochronne do znaków towarowych, które zostały przez podatnika nabyte, a nie wytworzone i tylko one podlegają wprowadzeniu do ewidencji WNIP.

Fakt, iż samo prawo ochronne do znaku towarowego znajduje się w tym zamkniętym katalogu WNIP zawartym w art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p., nie przesądza o jego kwalifikacji do WNIP. Aby uznać, iż dane prawo stanowi WNIP, co umożliwia jego amortyzację niezbędne jest, aby prawo to spełniało pozostałe warunki wymienione w art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p., w tym w szczególności, aby zostało nabyte, a nie wytworzone przez podatnika.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych oraz wyrokach sądów administracyjnych. Dla przykładu Wnioskodawca wskazuje na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 września 2009 r. (nr IBPBI/1/415-471/09/BK), w której organ podatkowy wskazał, iż: "biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż ww. znaki towarowe nie mogą stanowić wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zostały one bowiem wytworzone przez wnioskodawcę we własnym zakresie; nie zostały nabyte. Dlatego też wnioskodawca nie będzie uprawniony do dokonywania od tych znaków odpisów amortyzacyjnych."

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, prawa ochronne na znakach towarowych wytworzonych przez nią we własnym zakresie, w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku zostały błędnie zaliczone przez Spółkę do WNIP z uwagi na fakt, że nie zostały przez nią nabyte. Co więcej brak jest przepisu wskazującego w jakiej wysokości powinny one zostać ujęte w ewidencji WNIP.

W rezultacie wprowadzenie w latach 2003-2010 do ewidencji WNIP praw ochronnych na znakach towarowych wytworzonych przez Spółkę oraz dokonywanie od nich podatkowych odpisów amortyzacyjnych, stało w sprzeczności z treścią art. 16b ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. Tym samym Spółka nie była uprawniona do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych praw.

Dodatkowo Spółka podkreśla, że zaprezentowane przez nią w niniejszym wniosku stanowisko znajduje potwierdzenie na gruncie dotychczasowej praktyki organów podatkowych, w szczególności w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 maja 2010 r., nr IPPB5/423-240/10-3/AJ, wydanej na gruncie bardzo podobnego do przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego, w której Dyrektor IS w Warszawie uznał stanowisko podatnika za prawidłowe w pełnym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie na uwagę zasługuje okoliczność, iż pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego Organ podatkowy nie dokonuje żadnych ustaleń faktycznych. Podany we wniosku stan faktyczny stanowi bowiem jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym, wraz z zadanym pytaniem, wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne. W całości opierając rozstrzygnięcie o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny Organ podatkowy przedstawia swój pogląd w zakresie wykładni analizowanych przepisów nie rozstrzygając przy tym o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, iż orzeczenia te nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe, pomimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów upoważnionych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.