IPTPB2/4511-748/15-3/KK - Podatek od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku odszkodowania uzyskanego w ramach programu dobrowolnych odejść.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2015 r. (data wpływu 20 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 lutego 2016 r. (data wpływu 23 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku odszkodowania uzyskanego w ramach programu dobrowolnych odejść - jest prawidłowe.

W dniu 20 listopada 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku odszkodowania uzyskanego w ramach programu dobrowolnych odejść.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.). Pismem z dnia 11 lutego 2015 r., Nr IPTPB2/4511-748/15-2/k.k., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 11 lutego 2016 r. (data doręczenia 15 lutego 2016 r.), natomiast w dniu 23 lutego 2016 r. do tutejszego Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 19 lutego 2016 r. (data nadania 20 lutego 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W listopadzie 2014 r. pracodawca Centralny Zakład Spółki... S.A., w celu restrukturyzacji zatrudnienia, ogłosił tzw. Program Dobrowolnych Odejść, określający zasady rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika oraz wysokość i zasady wypłaty odpraw i odszkodowań. Program ten nie wprowadzał u pracodawcy zwolnień grupowych, w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Warunkiem skorzystania z programu było złożenie przez pracownika wniosku o przystąpienie do Programu, na zasadach określonych w § 3 Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, tj. złożenie wniosku, co było równoznaczne z nieodwołalną ofertą rozwiązania umowy o pracę, w trybie porozumienia stron. Zgodnie z przywołanym paragrafem, rozwiązanie umowy o pracę następowało z przyczyn niedotyczących pracowników, w rozumieniu przywołanej wyżej ustawy z dnia 13 marca 2003 r.

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu, pracownikowi przysługiwały świadczenia:

* odprawa pieniężna, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r., uzależniona od okresu zatrudnienia pracownika u pracodawcy, liczonego na dzień 31 stycznia 2015 r.,

* dodatkowe jednorazowe świadczenie zwane Rekompensatą, której wysokość była uzależniona od rodzaju posiadanego przez pracownika na dzień 15 stycznia 2015 r. uprawnienia, wynikającego z gwarancji zatrudnienia, przysługującej pracownikowi na podstawie § 3 Paktu Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r.; w przypadku pracownika, któremu przysługiwała 10-letnia gwarancja zatrudnienia, wysokość rekompensaty stanowi 33-krotność wynagrodzenia za pracę, przy czym wysokość ww. świadczeń ustalana była indywidualnie dla każdego pracownika, wg zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, w kwotach brutto.

Zarówno Pakt Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r., jak i Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść, stanowią regulacje prawne stosowane u pracodawcy, które są porozumieniem zbiorowym, regulaminem, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Wnioskodawca pracował w oddziale zamiejscowym ww. zakładu w.... Z uwagi na fakt, że zakład ten miał zostać zlikwidowany, zdecydował się On na przystąpienie do Programu Dobrowolnych Odejść, na określonych w Regulaminie zasadach. Na skutek złożonego przez Wnioskodawcę wniosku, o którym mowa wyżej, pomiędzy Nim a pracodawcą zostało zawarte porozumienie stron, na mocy którego stosunek pracy został rozwiązany z dniem 31 stycznia 2015 r., z przyczyn niedotyczących pracownika.

W związku z rozwiązaniem stosunku pracy z przyczyn, o których mowa w przywołanej wyżej ustawie z dnia 8 marca 2003 r., Wnioskodawcy zostały wypłacone, zgodnie z Regulaminem Programu Dobrowolnych Odejść, następujące świadczenia:

Wyżej określone świadczenia zostały wypłacone Wnioskodawcy w dniu 10 lutego 2015 r. Od wypłaty odprawy i rekompensaty pracodawca-płatnik pobrał zaliczkę z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych. Po otrzymaniu rekompensaty Wnioskodawca nie otrzymał od pracodawcy PIT-8C, ani PIT-11.

W uzupełnieniu z dnia 19 lutego 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, oprócz odprawy pieniężnej (wynikającej z art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników) zostało Jemu wypłacone dodatkowe, jednorazowe świadczenie nazwane w Programie Dobrowolnych Odejść wprost "rekompensatą".

Odszkodowanie jest świadczeniem, które należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od podmiotu prawa cywilnego, który tę szkodę wyrządził lub ponosi za nią odpowiedzialność. Stanowi pieniężną rekompensatę szkody majątkowej (np. zniszczenia mienia, utraty ewidentnego zysku) lub szkody na osobie, spowodowanej określonym zdarzeniem. Ma na celu wyrównanie strat, które poniósł poszkodowany, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny). Wypłaconą Wnioskodawcy rekompensatę uznać należy zatem jako odszkodowanie za wyrządzenie szkody rzeczywistej, w postaci utraty comiesięcznego wynagrodzenia, jak również utraty szeregu innych korzyści takich jak: możliwości korzystania ze świadczeń socjalnych (między innymi dofinansowania do wczasów, wydarzeń kulturalnych, wycieczek integracyjnych), deputatu węglowego, dodatkowego świadczenia pieniężne z tytułu "..." ulgi na bilety kolejowe. Ponadto, wcześniejsze rozwiązanie umowy o pracę spowodowało zatrzymanie wzrostu kapitału emerytalnego. Przywołane fakty dowodzą funkcji kompensacyjnej wypłaconej Wnioskodawcy rekompensaty/odszkodowania.

Z drugiej strony uszczerbek, jakiego Wnioskodawca doznał posiada również charakter niematerialny, stąd otrzymana rekompensata stanowi dla Niego również formę zadośćuczynienia. Wraz z utratą pracy i regularnych dochodów Wnioskodawca utracił między innymi, stabilizację życiową, pewność siebie oraz poczucie bezpieczeństwa. Wypłacone Wnioskodawcy świadczenia pieniężne, określone w Regulaminie Dobrowolnych Odejść, mają stanowić zaspokojenie wszelkich roszczeń z tytułu rozwiązania umowy o pracę, wynikających z przepisów powszechnego oraz wewnątrzzakładowego prawa pracy. Natomiast sama umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron z przyczyn, nieleżących po stronie pracownika, bez okresu wypowiedzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy przedmiotowa rekompensata podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymana przeze Niego w lutym 2015 r. rekompensata, podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca, jako zwolniony pracownik, z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika, otrzymał odprawę wynikającą z Kodeksu pracy oraz dodatkową rekompensatę. Wypłacona rekompensata stała się dla Wnioskodawcy zadośćuczynieniem straty związanej z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy. Ponadto, świadczenie to może umożliwić zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji nagłej utraty źródła dochodu.

W sierpniu 2014 r. ustawodawca dokonał dodatkowego wpisu w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. poz. 1328). W treści tego artykułu dookreślono, że zwolnione z opodatkowania są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych, wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

W wyjątkach jest zapis, że zwolnienie to nie dotyczy odpraw pieniężnych wypłaconych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy niedotyczących pracowników. Nie ma natomiast w wyjątkach zapisu wykluczającego zwolnienie z opodatkowania odszkodowań wypłaconych na podstawie innych, opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów - w przypadku Wnioskodawcy Programu Dobrowolnych Odejść.

W uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw wskazano, że "zgodnie z aktualnie obowiązującym przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od podatku dochodowego wolne są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (z wyjątkami wskazanymi w tym przepisie).

Z uwagi na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 2013 r., sygn. akt S 2/13, po zasięgnięciu opinii Ministra Pracy i Polityki Społecznej, zaproponowano uzupełnienie przepisu o inne normatywne źródła prawa pracy, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy. Przepis ten wskazuje, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy".

Zadośćuczynienie (rekompensatę) Wnioskodawca otrzymał w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, zgodnie z regulaminem Programu Dobrowolnych Odejść, a więc zgodnie z innymi opartymi na ustawie porozumieniami zbiorowymi, regulaminami lub statutami, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy.

Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko Minister Finansów wyraził w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych w jego imieniu przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach:

* z dnia 18 grudnia 2014 r., sygn. IBPBII/1/415-876/14/AŻ,

* z dnia 30 grudnia 2014 r., sygn. IBPBII/1/415-880/14/BD,

* z dnia 30 grudnia 2014 r., sygn. IBPBII/1/415-881/14/BD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Powyższy przepis - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328 i 1478) - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. #8722; Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w listopadzie 2014 r. pracodawca, w celu restrukturyzacji zatrudnienia, ogłosił tzw. Program Dobrowolnych Odejść, określający zasady rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika oraz wysokość i zasady wypłaty odpraw i odszkodowań. Program ten nie wprowadzał u pracodawcy zwolnień grupowych, w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Warunkiem skorzystania z programu było złożenie przez pracownika wniosku o przystąpienie do Programu, na zasadach określonych w § 3 Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, co było równoznaczne z nieodwołalną ofertą rozwiązania umowy o pracę, w trybie porozumienia stron. Rozwiązanie umowy o pracę następowało z przyczyn niedotyczących pracowników, w rozumieniu przywołanej wyżej ustawy z dnia 13 marca 2003 r.

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu, pracownikowi przysługiwały świadczenia:

* odprawa pieniężna, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r., uzależniona od okresu zatrudnienia pracownika u pracodawcy, liczonego na dzień 31 stycznia 2015 r.,

* dodatkowe jednorazowe świadczenie zwane rekompensatą, której wysokość była uzależniona od rodzaju posiadanego przez pracownika na dzień 15 stycznia 2015 r. uprawnienia, wynikającego z gwarancji zatrudnienia, przysługującej pracownikowi na podstawie § 3 Paktu Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r.; w przypadku pracownika, któremu przysługiwała 10-letnia gwarancja zatrudnienia, wysokość rekompensaty stanowi 33-krotność wynagrodzenia za pracę, przy czym wysokość ww. świadczeń ustalana była indywidualnie dla każdego pracownika, wg zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, w kwotach brutto.

Zarówno Pakt Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r., jak i Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść, stanowią regulacje prawne stosowane u pracodawcy, które są porozumieniem zbiorowym, regulaminem, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Na skutek złożonego przez Wnioskodawcę wniosku, o którym mowa wyżej, pomiędzy Nim a pracodawcą zostało zawarte porozumienie stron, na mocy którego stosunek pracy został rozwiązany z dniem 31 stycznia 2015 r., z przyczyn niedotyczących pracownika.

W związku z rozwiązaniem stosunku pracy, Wnioskodawcy została wypłacona, zgodnie z Regulaminem Programu Dobrowolnych Odejść, jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia oraz rekompensata w wysokości 33-krotności wynagrodzenia. Wnioskodawca wskazał, że wyżej określone świadczenia zostały wypłacone Mu w dniu 10 lutego 2015 r.

Wypłaconą rekompensatę uznać należy za odszkodowanie z tytułu wyrządzenia szkody rzeczywistej, w postaci utraty comiesięcznego wynagrodzenia, jak również utraty szeregu innych korzyści takich, jak: możliwości korzystania ze świadczeń socjalnych (między innymi dofinansowania do wczasów, wydarzeń kulturalnych, wycieczek integracyjnych), deputatu węglowego, dodatkowego świadczenia pieniężne z tytułu "...", ulgi na bilety kolejowe. Ponadto, wcześniejsze rozwiązanie umowy o pracę spowodowało zatrzymanie wzrostu kapitału emerytalnego. Z drugiej strony uszczerbek, jakiego Wnioskodawca doznał posiada również charakter niematerialny, stąd otrzymana rekompensata stanowi dla Niego również formę zadośćuczynienia. Wraz z utratą pracy i regularnych dochodów Wnioskodawca utracił między innymi, stabilizację życiową, pewność siebie oraz poczucie bezpieczeństwa. Wypłacone Wnioskodawcy świadczenia pieniężne, określone w Regulaminie Dobrowolnych Odejść, mają stanowić zaspokojenie wszelkich roszczeń z tytułu rozwiązania umowy o pracę, wynikających z przepisów powszechnego oraz wewnątrzzakładowego prawa pracy. Natomiast sama umowa o pracę została rozwiązana w 2015 r. na mocy porozumienia stron z przyczyn, nieleżących po stronie pracownika, bez okresu wypowiedzenia.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są tylko te odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) tego artykułu.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnieniu podlegają odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost ze wskazanych w tym przepisie regulacji prawnych z wyjątkiem m.in. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Z treści wniosku wynika, że wypłacone Wnioskodawcy świadczenie na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, nazwane rekompensatą, stanowi odszkodowanie za wyrządzenie Wnioskodawcy szkody materialnej i niematerialnej, a regulamin ten stanowi porozumienie zbiorowe, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przepisy prawa stwierdzić należy, że wypłacone Wnioskodawcy świadczenie, korzysta ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zapłaty podatku z powyższego tytułu.

Podkreślić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest jedynie kwestia opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych otrzymanej przez Wnioskodawcę wypłaty z tytułu odszkodowania (rekompensaty), gdyż tylko to świadczenie jest przedmiotem pytania zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W związku z tym, tutejszy Organ nie zajmował stanowiska w sprawie opodatkowania wypłaconej Wnioskodawcy odprawy.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.