IPTPB2/4511-621/15-4/AKr - PIT w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2015 r. (data wpływu 8 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 8 października 2015 r. złożony został wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 21 grudnia 2015 r., Nr IPTPB2/4511-621/15-2/AKr, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 22 grudnia 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 28 grudnia 2015 r.). W dniu 4 stycznia 2016 r. (nadano w dniu 30 grudnia 2015 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca z dniem 28 listopada 2014 r. rozwiązał z pracownicą umowę o pracę bez wypowiedzenia, w trybie art. 52 § 1 Kodeksu pracy.

Pracownica w dniu 8 grudnia 2014 r. odwołała się do Sądu Rejonowego w...IV Wydział Pracy wnosząc o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach, zasądzenie od pozwanego kwoty 6 600 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, płatnego pod warunkiem podjęcia pracy.

Na rozprawie w dniu 2 czerwca 2015 r. między stronami została zawarta ugoda sądowa następującej treści: "pełnomocnik Wnioskodawcy oświadczył w Jego imieniu, że cofa oświadczenie woli złożone powódce o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia z dniem 28 listopada 2014 r., na co powódka wyraża zgodę. Strony zgodnie oświadczają, że stosunek pracy uległ rozwiązaniu z dniem 28 listopada 2014 r. na mocy porozumienia stron. Pełnomocnik Wnioskodawcy oświadcza, że zobowiązuje się zapłacić na rzecz powódki kwotę 6 000 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, płatne w terminie do 30 czerwca 2015 r. z odsetkami ustawowymi w razie uchybienia terminu płatności i zobowiązuje się do wydania nowego świadectwa pracy, odpowiadającego powyższej ugodzie. Obie strony na powyższe wyrażają zgodę oraz cofają pozew i zrzekają się roszczenia w pozostałej części."

Wnioskodawca uzgodnioną kwotę przelał w terminie, pomniejszając ją o 18% podatku dochodowego od osób fizycznych. Była pracownica nie zgadzając się z tym, wystąpiła do komornika z tytułem wykonawczym i kwotę potrąconego przez płatnika podatku wraz z kosztami dodatkowymi w dniu 22 września 2015 r. wyegzekwowała.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że umowa o pracę została rozwiązana z winy pracownika za naruszenie postanowienia § 38 ust. 2 Regulaminu Pracy - "zakłócenie spokoju i porządku w miejscu pracy oraz niewłaściwy stosunek do przełożonych i współpracowników". Pracownica pracowała na stanowisku pielęgniarki, a wszczynanie konfliktów było szkodliwe dla prawidłowego działania tak specyficznego zakładu pracy.

Pracownica w dniu 8 grudnia 2014 r. odwołała się do Sądu Rejonowego w... IV Wydział Pracy wnosząc w pozwie o przywrócenie do pracy. Odwołanie motywowała tym, że nie wystąpiło tak ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, aby pracodawca mógł zastosować art. 52 § 1 Kodeksu pracy.

Wnioskodawca uzgodnioną kwotę przelał w dniu 30 czerwca 2015 r., pomniejszając ją o 18% podatku dochodowego od osób fizycznych. Była pracownica nie zgodziła się z tym uznając, że odszkodowanie wypłacone na podstawie ugody zawartej przed Sądem na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych i wystąpiła do komornika z tytułem wykonawczym, który w dniu 22 września 2015 r. wyegzekwował kwotę potrąconego podatku wraz z kosztami komornika.

W ugodzie sądowej, o której mowa we wniosku nie podano, że jej wysokość lub zasady ustalenia wskazanego odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych miał prawo od wypłaconego odszkodowania, przynależnego na mocy ugody sądowej dla byłej pracownicy w kwocie 6 000 zł za rozwiązanie umowy o pracę, zastosować zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), Kodeks Pracy nie przewiduje w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z byłą pracownicą za porozumieniem stron wypłaty odszkodowania. Należy zatem uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane było na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku pracy. Ponadto była pracownica w pozwie wnosiła o zasądzenie od zakładu pracy zapłaty, tytułem wynagrodzenia za czas pozostania bez pracy. Kwota odszkodowania została ustalona na podstawie zawartej miedzy stronami ugody, uwzgledniającej interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy. Ma rekompensować pracownicy utracone przez nią w wyniku rozwiązaniu umowy o pracę korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego sposobu rozwiązanie umowy o pracę jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron za zgodą pracownika. Odszkodowanie rekompensuje wynagrodzenie, jakie pracownica mogłaby otrzymać gdyby do rozwiązania umowy nie doszło. Wynikająca z ugody sądowej kwota odszkodowania powinna być uznana jako przychód ze stosunku pracy. Wypłata tego świadczenia miała związek z uprzednio łączącym pracownicę stosunkiem pracy. Wypłacone odszkodowanie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłą pracownicą stanowi dla niej przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym wypłacona przez Wnioskodawcę kwota nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca w związku z powyższym dokonując wypłaty tego rodzaju przychodu jako płatnik był obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i przekazania jej na rachunek właściwego Urzędu Skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.- Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Z powyższego wynika, że ustawodawca zwolnił z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.).

W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 powyższej ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe, w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 Kodeksu pracy).

Przepis art. 52 § 1 ustawy - Kodeks pracy stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

Zgodnie z art. 56 § 1 powołanej ustawy - Kodeks pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca z dniem 28 listopada 2014 r. rozwiązał z pracownicą umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 Kodeksu Pracy. Umowa o pracę została rozwiązana z winy pracownika za naruszenie postanowienia § 38 ust. 2 Regulaminu Pracy - "zakłócenie spokoju i porządku w miejscu pracy oraz niewłaściwy stosunek do przełożonych i współpracowników". Pracownica w dniu 8 grudnia 2014 r. odwołała się do Sądu Rejonowego wnosząc w pozwie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądzenie od Wnioskodawcy kwoty 6 603 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za czas pozostania bez pracy, płatnego pod warunkiem podjęcia pracy. Odwołanie motywowała tym, że nie wystąpiło tak ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych aby pracodawca mógł zastosować art. 52 § 1 Kodeksu pracy. Na rozprawie w dniu 2 czerwca 2015 r. strony zawarły ugodę, z której wynika m.in., że Wnioskodawca cofa oświadczenie woli złożone pracownicy o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia z dniem 28 listopada 2014 r., na co pracownica wyraziła zgodę, stosunek pracy pomiędzy pracownicą i Wnioskodawcą uległ rozwiązaniu z dniem 28 listopada 2014 r. na mocy porozumienia stron. Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić na rzecz pracownicy kwotę 6 tys. zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, płatnego w terminie do 30 czerwca 2015 r. z odsetkami ustawowymi w razie uchybienia terminu płatności. W ugodzie sądowej nie podano, że jej wysokość lub zasady ustalenia wskazanego odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Wnioskodawca uzgodnioną kwotę przelał w dniu 30 czerwca 2015 r., pomniejszając ją o 18% podatku dochodowego od osób fizycznych. Była pracownica nie zgodziła się z tym uznając, że odszkodowanie wypłacone na podstawie ugody zawartej przed Sądem na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych i wystąpiła do komornika z tytułem wykonawczym, który w dniu 22 września 2015 r. wyegzekwował kwotę potrąconego podatku wraz z kosztami komornika.

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, umowę o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron. Jednakże należy zauważyć, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego, zawarta między byłym pracownikiem, a Wnioskodawcą ugoda sądowa stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 917 powołanej powyżej ustawy, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W związku z tym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane przez Wnioskodawcę byłej pracownicy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody (ugody w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego), której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą byłego pracownika). Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki były pracownik mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z powyższym, należy uznać, że kwota wypłaconego przez Wnioskodawcę odszkodowania ma rekompensować byłej pracownicy utracone w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, a zatem winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, ponieważ wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownicę z Wnioskodawcą stosunku pracy. Gdyby tego stosunku nie było - pracownica nie miałaby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym pracodawcą stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu.

Wobec powyższego, Wnioskodawca, jako płatnik, wypłacając zasądzone odszkodowanie stanowiące rekompensatę za rozwiązanie stosunku pracy, zobowiązany był do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.