IPTPB2/4511-13/15-4/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku chorobowego wypłaconego w Norwegii - jest prawidłowe.

W dniu 12 stycznia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku chorobowego wypłaconego w Norwegii.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 23 lutego 2015 r., Nr IPTPB2/4511-13/15-2/MP, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 24 lutego 2015 r. (data doręczenia 27 lutego 2015 r.), natomiast w dniu 9 marca 2015 r. do tutejszego Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 6 marca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca podaje, że został podwójnie opodatkowany. W 2011 r. pobierał zasiłek chorobowy z norweskiego urzędu NAV. Wypłatę pieniędzy za cały zasiłek chorobowy otrzymał w 2012 r., w kwocie 41 925 NOK, od której zapłacił podatek w norweskim urzędzie podatkowym w kwocie 7 895 NOK. Po upływie ponad 2 lat, tj. w 2014 r., polski urząd skarbowy przysłał Wnioskodawcy powiadomienie o nierozliczeniu się za zasiłek chorobowy z 2012 r. Urząd skarbowy w Polsce wyliczył kwotę do zapłaty, z odsetkami za zwłokę w kwocie 7 400 zł.

Wnioskodawca wskazuje, że w zaistniałej sytuacji podwójnego opodatkowania zasiłku chorobowego, wartość uiszczonej opłaty w obu urzędach skarbowych wynosi 50% wartości wypłaconego zasiłku chorobowego, który został wypłacony, jak sama nazwa wskazuje na leczenie. Nie jest to wygrana pieniężna, czy też darowizna, którą otrzymał od urzędu norweskiego NAV.

W piśmie z dnia 6 marca 2015 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy okresu 2011/2012. Wnioskodawca nie posiadał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej interesów osobistych i gospodarczych. Wnioskodawca przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. Zasiłek chorobowy został przyznany na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych w Norwegii.

Wnioskodawca nie uzyskał dodatkowych dochodów w Polsce w roku podatkowym 2011 i 2012.

W roku podatkowym, którego dotyczy interpretacja Wnioskodawca nie skorzystał z preferencyjnego rozliczenia podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Dlaczego Wnioskodawca został podwójnie opodatkowany za zasiłek chorobowy otrzymany od norweskiej instytucji NAV za rok 2011 i 2012.

2. Czy istnieje możliwość odzyskania jednego z podatków, które Wnioskodawca zapłacił, tj. w Polsce w 2014 r. wraz z odsetkami karnymi za zwłokę lub podatek, który zapłacił w Norwegii w 2012 r.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast wniosek w zakresie pytania nr 2, zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy, został On niesłusznie opodatkowany w Polsce, ponieważ zapłacił podatek od zasiłku chorobowego w urzędzie norweskim, więc pobranie podatku przez urząd skarbowy w Polsce jest niezgodne z art. 17 ust. 1 Konwencji z dnia 9 września 2009 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Według stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego w uzupełnieniu wniosku, z tytułu wynagrodzenia chorobowego wypłaconego Wnioskodawcy w 2012 r. przez NAV w Norwegii oraz w sytuacji, gdy otrzymany następnie przez Wnioskodawcę zasiłek stanowił wypłatę świadczeń z ubezpieczeń społecznych dokonywanych zgodnie z ustawodawstwem norweskim, nie występuje obowiązek zapłaty podatku w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Cytowany wyżej przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje dwie przesłanki od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od określonego w art. 3 ust. 1a pkt 1 warunku posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2011 r. i w 2012 r., miał miejsce zamieszkania w myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na przebywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni.

Wnioskodawca w 2011 r. pobierał zasiłek chorobowy z norweskiego urzędu NAV. Zasiłek chorobowy został przyznany na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych w Norwegii. Wypłatę pieniędzy z tytułu zasiłku chorobowego Wnioskodawca otrzymał w 2012 r. oraz zapłacił podatek w norweskim urzędzie podatkowym.

Wnioskodawca nie uzyskał innych dochodów w Polsce w roku podatkowym 2011 i 2012, nie dokonał również preferencyjnego rozliczenia podatku dochodowego za ten okres.

Podkreślić należy, że do dochodów z Norwegii uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2011 r. przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce zastosowanie ma Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisana w Warszawie w dniu 9 września 2009 r. (Dz. U. Nr 134, poz. 899).

W myśl art. 17 ust. 1 ww. Konwencji, emerytury, renty i inne podobne świadczenia lub renty kapitałowe uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, są opodatkowane tylko w pierwszym wymienionym Państwie.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, świadczenia otrzymywane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych drugiego Umawiającego się Państwa, na podstawie jakiegokolwiek obowiązkowego systemu emerytalnego lub na podstawie systemu emerytalnego, który jest uznawany dla celów podatkowych, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zawarte postanowienie w Konwencji, że danego rodzaju świadczenie "może być opodatkowane" w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

W świetle powyższego stwierdzić zatem należy, że świadczenie - zasiłek chorobowy otrzymany przez Wnioskodawcę w Norwegii-podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i w Norwegii.

Jednocześnie jednak, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce - należy zastosować określoną w art. 22 ust. 1 ww. Konwencji, metodę zapobiegania w Polsce podwójnemu opodatkowaniu (tzw. metoda wyłączenia z progresją).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. Konwencji, w przypadku Polski, podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób:

a. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień punktu b) niniejszego ustępu;

b. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub zyski majątkowe, które zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11, 12, 13 lub ustępu 7 artykułu 20 niniejszej Konwencji mogą być opodatkowane w Norwegii, Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu lub zysków majątkowych tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Norwegii. Jednakże, takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód lub zyski majątkowe uzyskane w Norwegii;

c. Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem niniejszej Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, Polska może, przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby, uwzględnić zwolniony dochód.

Wobec powyższego, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania może być opodatkowany w Norwegii, to Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałej części dochodu lub majątku takiej osoby stosować stopę podatkową, która byłaby zastosowana w razie, gdyby zwolniona część dochodu lub majątku nie podlegała takiemu zwolnieniu.

Stosownie do art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (również w brzmieniu obowiązującym w 2011 r. i w 2012 r.) jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

Powyższą zasadę opodatkowania stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego.

W przeciwnym razie podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca w latach podatkowych 2011 i 2012 nie uzyskał w Polsce dochodów. Zatem, biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony stan prawny należy stwierdzić, że z tytułu zasiłku chorobowego uzyskanego w okresie 2011-2012 wypłaconego z NAV na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych Norwegii, Wnioskodawca jako osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce, nie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.