IPTPB2/436-70/14-4/KK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2014 r. (data wpływu 22 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki-jest prawidłowe.

W dniu 22 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.). Pismem z dnia 6 sierpnia 2014 r., Nr IPTPB2/436-70/14-2/k.k., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 6 sierpnia 2014 r. (data doręczenia 11 sierpnia 2014 r.), natomiast w dniu 20 sierpnia 2014 r. do tutejszego Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie (data nadania 14 sierpnia 2014 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 30 września 2013 r. pomiędzy Wnioskodawcą A. Sp. z o.o., jako Pożyczkobiorcą, a wspólnikiem B., spółką prawa włoskiego, założoną i działającą zgodnie z przepisami prawa włoskiego, jako Pożyczkodawcą, zawarta została umowa pożyczki. Przedmiotem tej umowy była kwota 500 000 EURO, na którą składały się wierzytelności przysługujące Pożyczkodawcy z tytułu wymagalnych i niezapłaconych przez Pożyczkobiorcę faktur, których wykaz stanowił załącznik nr 1 do umowy pożyczki. Kwota 500 000 EURO, zgodnie z paragrafem 2 umowy pożyczki, została przeliczona na złote polskie po średnim kursie EURO w NBP z dnia zawarcia umowy. Pożyczka jest oprocentowana w wysokości 6% w skali roku. Oprocentowanie jest stałe w całym okresie obowiązywania umowy. Odsetki płatne mają być jednorazowo w ostatnim dniu obowiązywania umowy tj. w dniu 31 grudnia 2018 r. W tym terminie Pożyczkobiorca zobowiązał się zwrócić pożyczkę wraz z należnymi odsetkami.

Zawarta w dniu 30 września 2013 r. umowa spełnia wymogi dla tego typu czynności cywilnoprawnych wynikających z Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości. Umowa pożyczki zobowiązuje Pożyczkodawcę do przeniesienia własności pożyczki na Pożyczkobiorcę. Nie ma żadnych przeszkód, aby przedmiot pożyczki znajdował się we władaniu Pożyczkobiorcy przed zawarciem umowy. Jest to umowa o charakterze konsensualnym i dochodzi do skutku poprzez samo porozumienie stron. Zasada swobody umów nie stoi na przeszkodzie, aby strony tak ukształtowały wzajemne stosunki prawne, że zobowiązanie wobec jednej z nich zostanie uznane przez obie strony za przedmiot pożyczki udzielanej wobec drugiej strony. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w tym stanie faktycznym. W wyniku konwersji zobowiązań Pożyczkobiorcy wobec Pożyczkodawcy doszło do zawarcia umowy pożyczki w rozumieniu art. 720 k.c. Bez znaczenia pozostaje przy tym brak przepływu środków pieniężnych pomiędzy stronami umowy pożyczki.

W zaistniałej sytuacji, nie doszło do faktycznego przepływu środków pieniężnych pomiędzy stronami, jednak wobec podpisania umowy pożyczki w dniu 30 września 2013 r., w miejsce dotychczasowego zobowiązania A. Sp. z o.o. z tytułu dostaw, powstało zobowiązanie z tytułu pożyczki.

W związku z zawarciem umowy pożyczki, nie zawierano innych porozumień odnośnie wzajemnych zobowiązań.

Umowa pożyczki w paragrafie 1 ust. 1 zawiera zapis, że na kwotę pożyczki, określoną w paragrafie 1, składają się wierzytelności przysługujące Pożyczkodawcy z tytułu niezapłaconych, wymagalnych faktur, których wykaz stanowił załącznik nr 1 do umowy pożyczki. Umowa pożyczki określa ponadto, że pożyczka jest oprocentowana w wysokości 6% w skali roku, a termin jej zwrotu określono na dzień 31 grudnia 2018 r.

Wierzytelności przysługujące Pożyczkodawcy z tytułu niezapłaconych, wymagalnych faktur dotyczyły wyłącznie długów A. Sp. z o.o. wobec B.

W wyniku zawarcia umowy pożyczki, nastąpiła faktyczna spłata wierzytelności przysługujących Pożyczkodawcy z tytułu niezapłaconych, wymagalnych faktur, a powstało w miejsce dotychczasowego zobowiązania A. Sp. z o.o. zobowiązanie z tytułu zawartej umowy pożyczki.

Pożyczkodawca w momencie zawarcia umowy pożyczki był udziałowcem Wnioskodawcy i posiadał 36 805 udziałów spółki A. Sp. z o.o.

Żadna ze stron umowy pożyczki nie podlega podatkowi od towarów i usług, ani też nie jest z tego podatku zwolniona.

Umowa pożyczki została podpisana we Włoszech w siedzibie B., W momencie podpisania umowy, przedmiot pożyczki znajdował się we władaniu Pożyczkobiorcy.

Pożyczkodawca nie prowadzi działalności w zakresie kredytowania, ani udzielania pożyczek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 13 sierpnia 2014 r.

Czy opisana w poprzednim punkcie umowa pożyczki jest zwolniona od opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 10 lit. i ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu z dnia 13 sierpnia 2014 r., w opisanym stanie faktycznym doszło zawarcia umowy pożyczki. Pożyczki udzielił udziałowiec Pożyczkobiorcy.

Zgodnie z art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, póżn. zm.), pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości.

W literaturze przedmiotu podkreśla się, że umowa pożyczki zobowiązuje pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy (Komentarz do art. 720 kodeksu cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93), Z. Gawlik, A. Janiak, A. Kidyba, K. Kopaczyńska-Pieczniak, G. Kozieł, E. Niezbecka, T. Sokołowski, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, LEX, 2010.)

Nie ma również żadnych przeszkód, aby przedmiot pożyczki znajdował się we władaniu pożyczkobiorcy przed zawarciem umowy pożyczki. Jest to umowa o charakterze konsensualnym i dochodzi do skutku poprzez samo porozumienie stron, a nie wskutek wydania przedmiotu pożyczki. Nie można również wykluczyć, że strony tak ukształtują wzajemne stosunki prawne, że zobowiązanie wobec jednej z nich zostanie uznane przez obie strony za przedmiot pożyczki udzielanej wobec drugiej strony. Zasada swobody umów nie stoi na przeszkodzie takiej konwersji stosunku prawnego. W szczególności, należy zwrócić uwagę na instytucję odnowienia, o której mowa w art. 506 Kodeksu cywilnego. Przez umowę odnowienia strony postanawiają, że w miejsce dotychczasowego zobowiązania dłużnika, które zostaje umorzone, dłużnik spełni inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. O kwalifikacji porozumień, przez które strony modyfikują łączący je stosunek prawny, decyduje zamiar odnowienia (animus novandi) (por. Gawlik Zdzisław, Janiak Andrzej, Kozieł Grzegorz, Olejniczak Adam, Pyrzyńska Agnieszka, Sokołowski Tomasz, Komentarz do art. 506 Kodeksu cywilnego, (w) A. Kidyba (red.), A. Olejniczak, A. Pyrzyńska, T. Sokołowski, Z. Gawlik, A.Janiak, Z. Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX, 2010.).

W zaistniałej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym udzielona pożyczka jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, stosownie do treści art. 9 pkt 10 lit. i ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.), podatkowi podlega umowa pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Stosownie do treści art. 1 ust. 4 ww. ustawy, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 5, jeżeli ich przedmiotem są:

Ponieważ przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie definiują czynności cywilnoprawnych objętych opodatkowaniem, należy odwołać się do znaczenia nadanego im w przepisach prawa cywilnego.

Jak stanowi art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki ma charakter konsensualny, co oznacza, że zostaje zawarta poprzez złożenie oświadczeń woli przez jej strony.

Z punktu widzenia prawa podatkowego nie jest istotne w jaki sposób i czy nastąpi przekazanie przedmiotu pożyczki przez dającego jak również jej zwrot przez pożyczkobiorcę.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 30 września 2013 r. pomiędzy Wnioskodawcą A. Sp. z o.o., jako Pożyczkobiorcą, a wspólnikiem B., spółką prawa włoskiego, jako Pożyczkodawcą, zawarta została umowa pożyczki. Przedmiotem tej umowy była kwota 500 000 EURO, na którą składały się wierzytelności przysługujące Pożyczkodawcy z tytułu wymagalnych i niezapłaconych przez Pożyczkobiorcę faktur, których wykaz stanowił załącznik nr 1 do umowy pożyczki. Kwota 500 000 EURO, zgodnie z paragrafem 2 umowy pożyczki, została przeliczona na złote polskie po średnim kursie EURO w NBP z dnia zawarcia umowy. Pożyczka jest oprocentowana w wysokości 6% w skali roku. Oprocentowanie jest stałe w całym okresie obowiązywania umowy. Odsetki płatne mają być jednorazowo w ostatnim dniu obowiązywania umowy tj. w dniu 31 grudnia 2018 r. W tym terminie Pożyczkobiorca zobowiązał się zwrócić pożyczkę wraz z należnymi odsetkami.

Pożyczkodawca w momencie zawarcia umowy pożyczki był udziałowcem Wnioskodawcy i posiadał 36 805 udziałów spółki A. sp. z o.o.

Zgodnie z art. 9 pkt 10 lit. i ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zwalnia się od podatku pożyczki udzielane przez wspólnika (akcjonariusza) spółce kapitałowej.

W myśl art. 1a pkt 2 ww. ustawy, użyte w ustawie określenie spółka kapitałowa oznacza spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjną lub europejską.

Biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca, będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, otrzymał pożyczkę od pożyczkodawcy, który w momencie zawarcia umowy pożyczki był Jego udziałowcem, przedmiotowa umowa korzysta ze zwolnienia określonego w art. 9 pkt 10 lit. i ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Zauważyć należy również, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). A zatem wniosek o wydanie interpretacji może być złożony tylko w indywidualnej sprawie zainteresowanego. Z tych też względów - z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego - zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy jedynie Wnioskodawcy, nie zaś Pożyczkodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.