IPTPB2/436-186/12-8/14-S/KK - Powstanie obowiązku podatkowego na podstawie ustawy o podatku od spadków i darowizn w związku z nabyciem spadku po zmarłym wuju.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 2013 r. (data wpływu 23 października 2013 r.), stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2012 r. (data wpływu 12 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lutego 2013 r. (data wpływu 11 lutego 2013 r.) oraz pismem z dnia 31 stycznia 2014 r. (data wpływu 5 lutego 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od podatku od spadków i darowizn w zakresie przedawnienia zobowiązania podatkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.). Pismem z dnia 29 stycznia 2013 r., Nr IPTPB2/436-186/13-2/k.k., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 4 lutego 2013 r., natomiast w dniu 11 lutego 2013 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 8 lutego 2013 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wuj Wnioskodawcy zmarł 22 listopada 1997 r. O jego śmierci Wnioskodawca został poinformowany pismem z dnia 30 czerwca 1998 r. przez ustanowionych przez niego wykonawców testamentu. W sporządzanym przed śmiercią testamencie, wuj zapisał Wnioskodawcy 50% zysku netto ze sprzedaży swojego domu, w którym zamieszkiwał do swej śmierci razem z małżonką. Nieruchomość ta miała zostać sprzedana dopiero po śmierci żony wuja lub też, gdy jego żona podejmie nieprzymuszoną decyzję o wyprowadzeniu się ze wspomnianego domu i zgodzi się na jego sprzedaż. Żona wuja nie zgodziła się na takie warunki testamentu i zwróciła się o ugodowe porozumienie, na podstawie, którego warunki testamentu zostałyby zmienione. Żona wuja proponowała, aby Wnioskodawca wyraził zgodę na otrzymanie 25% środków uzyskanych ze sprzedaży domu, po tym, kiedy zostanie on faktycznie sprzedany. Po przeprowadzonych negocjacjach, w kwietniu 2003 r., ustalono, że na konto Wnioskodawcy zostanie przelana kwota ze sprzedaży nieruchomości w wysokości GBP 26.500. Realizacja ugody nie doszła jednak do skutku. Żona wuja zmarła w styczniu 2005 r. Jej śmierć spowodowała natychmiastowe rozwiązanie jej prawa do dożywotniego użytkowania nieruchomości.

Przed śmiercią (w 2000 r.) Żona wuja zapytała swoją kuzynkę, z którą utrzymywała bardzo dobre relacje, czy ona i jej mąż zgodziliby się na sprzedaż ich własnego domu, w którym mieszkali i na zamieszkanie w domu po wuju, wspólnie z nią, aby się nią opiekować, a potem kupić nieruchomość od spadkobierców, czyli od Wnioskodawcy i jego brata. Kuzynka zgodziła się na propozycję. Sprzedała swój dom i przeprowadziła się do ciotki, która nie była w stanie zająć się sobą. Po śmierci ciotki, zgromadziła potrzebne środki do zakupu nieruchomości, ale zakupu nie dokonała, ponieważ kancelaria prowadząca sprawę zwlekała z przeprowadzeniem sprawy z powodów nieznanych.

W dniu 18 czerwca 2008 r. polscy prawnicy, działający na rzecz Wnioskodawcy i brata, wystosowali Wezwanie do Dobrowolnej Płatności do kancelarii, jako działającej na rzecz kobiety, której ciotką była żona wuja, wzywając do rozpoczęcia postępowania w celu nabycia praw spadkowych Wnioskodawcy i brata za ustalona kwotę 53.000 GBP (tekst jedn.: po 26.500 GBP dla każdego z Nich). Pomimo wystosowania Wezwania, kancelaria nie rozpoczęła postępowania. Nie przedstawili oni żadnych wyjaśnień co do niepodjęcia postępowania na wezwanie Wnioskodawcy.

Obecnie kuzynka żony wuja jest w stanie przystąpić do uzgodnionego zakupu praw do nieruchomości, które są w posiadaniu Wnioskodawcy i brata.

W piśmie z dnia 7 lutego 2013 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał że:

1. Pismo z dnia 30 czerwca 1998 r. przesłała kancelaria prawna. Treść pisma przedstawiono w załączeniu. Co do istoty zawiadamiało ono o śmierci wuja, który zmarł w dniu 22 listopada 1997 r. i pozostawił testament, w którym ustanowił Wnioskodawcę, jednym ze spadkobierców. W dalszej części pisma znajduje się opis pozostawionego spadku oraz dalszy sposób postępowania przez kancelarię prawną. Pismo miało charakter zawiadomienia oraz wniosku o podanie danych odnośnie wieku i dalszego postępowania ze sprawą.

2. Wuj zmarł w Anglii i wynika to z pisma, jakie otrzymał Wnioskodawca od ww. kancelarii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy, jeżeli teraz Wnioskodawca otrzyma pieniądze ze sprzedaży domu, to będzie musiał zapłacić podatek od otrzymanego spadku.

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przyjęcia spadku (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn). Wnioskodawca przyjął spadek w 1998 r.

Wnioskodawca uważa, że nie powinienem płacić podatku od spadku. Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Przedawnienie zobowiązań podatkowych oznacza, że po upływie określonego czasu, zobowiązanie podatkowe chociaż niezapłacone, wygasa łącznie z odsetkami za zwłokę. Po upływie okresu przedawnienia z mocy prawa, bez konieczności wydawania żadnych decyzji, przestaje istnieć stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podatnikiem a wierzycielem podatkowym. Od chwili śmierci spadkodawcy (listopad 1997 r.), Wnioskodawca nie złożył deklaracji podatkowej w podatku od spadków. Należy zatem uznać, że nie powstało dotąd zobowiązanie podatkowe i nastąpiło przedawnienie możliwości powstania tego zobowiązania.

W dniu 19 lutego 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną nr IPTPB2/436-186/12-4/k.k., w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku dotyczącym podatku od spadków i darowizn w zakresie przedawnienia zobowiązania podatkowego, jest nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji wskazano, że nie minął pięcioletni termin przedawnienia zobowiązania podatkowego, określony w art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa i otrzymane w drodze spadku pieniądze podlegają opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn w Polsce. W związku z tym, na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek podatkowy i konieczność złożenia deklaracji podatkowej właściwemu miejscowo organowi podatkowemu.

Interpretację indywidualną z dnia 19 lutego 2013 r. doręczono w dniu 25 lutego 2013 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca, reprezentowany przez Pełnomocnika, pismem z dniu 11 marca 2013 r. (data wpływu 14 marca 2013 r.), wezwał tutejszy Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 10 kwietnia 2013 r. nr IPTPB2/436W-2/13-2/k.k., (doręczonej w dniu 15 kwietnia 2013 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, Wnioskodawca, reprezentowany przez Pełnomocnika, w dniu 15 maja 2013 r. (data wpływu 17 maja 2013 r.), złożył za pośrednictwem tutejszego Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w której wniósł o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Zaskarżonej interpretacji Wnioskodawca zarzucił naruszenie przepisów:

* art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.), zwanej dalej u.p.s.d, poprzez nieuwzględnienie prawidłowo dokonanej wykładni przepisu,

* art. 6 ust. 4 u.p.s.d., poprzez nie określenie jakim warunkom pismo odpowiada i jaka jest podstawa prawna dla określenia tych warunków,

* art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową, poprzez nieuwzględnienie prawidłowo dokonanej wykładni przepisu,

* art. 120 Ordynacji podatkowej, poprzez potraktowanie przepisów prawa podatkowego na równi z informacjami dostępnymi na stronie internetowej,

* art. 121 Ordynacji podatkowej, poprzez brak wskazania przepisu.

Pismem z dnia 12 czerwca 2013 r. Nr IPTPB2/4310-5/13-2/k.k., tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 19 lutego 2013 r. Nr IPTPB2/436-186/12-4/k.k.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że istotą sporu między skarżącym i organem podatkowym jest prawidłowe dokonanie oceny prawnej stanu faktycznego niniejszej sprawy w zakresie wyznaczenia, w kontekście przepisów art. 5 i art. 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 4 ustawy podatkowej, momentu powstania obowiązku podatkowego oraz jego wpływu na powstanie zobowiązania podatkowego, decydującego o rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej.

Zdaniem Sądu, w kontekście tej kwestii spornej, pierwszorzędne znaczenie ma prawidłowe rozpoznanie według prawa właściwego państwa daty nabycia spadku po spadkodawcy zmarłym poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W tej materii uregulowania zawiera ustawa z dnia 12 listopada 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe (Dz. U. z dnia 17 listopada 1965 r.), dalej jako "u.p.p.m." Przepis art. 34 u.p.p.m. stanowi, że w sprawach spadkowych właściwe jest prawo ojczyste spadkodawcy z chwili jego śmierci. Z kolei zgodnie z art. 2 § 1 i § 2 u.p.p.m., jeżeli ustawa przewiduje właściwość prawa ojczystego, obywatel polski podlega prawu polskiemu, chociażby prawo innego państwa uznawało go za obywatela tego państwa. Cudzoziemiec mający obywatelstwo dwóch lub więcej państw podlega, jako prawu ojczystemu, prawu tego z nich, z którym jest najściślej związany.

Z treści przytoczonych unormowań prawnych, zdaniem Sądu, jednoznacznie wynika, że w pierwszej kolejności to obywatelstwo spadkodawcy wyznacza prawo ojczyste, właściwe dla rozpoznania daty nabycia po nim spadku przez spadkobiercę. Uzasadnienie zaskarżonej interpretacji zawiera ogólne zasady obowiązującego w Anglii i Walii prawa spadkowego w sytuacji, gdy wartość spadku przekracza 5.000 GBP, w tym konieczność ustalenia domicylu spadkodawcy. Nie zawiera natomiast rozważań prawnych na okoliczność kryteriów (obywatelstwa spadkodawcy, związku z określonym państwem), które wyznaczają prawo ojczyste spadkodawcy z chwili jego śmierci. Organ podatkowy ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że spadkodawca zmarł w Anglii, pomijając natomiast wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej przyjętego stanowiska, zgodnie z którym to prawo angielskie jest prawem ojczystym zmarłego z chwili jego śmierci. Kwestie obywatelstwa spadkodawcy z chwili jego śmierci, czy związek z określonym państwem w świetle art. 2 § 1 i § 2 u.p.p.m. zostały przez organ podatkowy zupełnie pominięte. To powoduje, że przyjęcie przez organ podatkowy prawa angielskiego, jako prawa ojczystego spadkodawcy z chwili jego śmierci, jest dowolne.

W ocenie Sądu, ta dowolność w kontekście przedstawionych we wniosku o interpretację okoliczności faktycznych w przyjęciu prawa ojczystego spadkodawcy z chwili jego śmierci narusza art. 120, art. 121 § 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej w sposób, który istotnie wpływa na wynik sprawy w kontekście przesłanki uchylenia zaskarżonej interpretacji na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a.

Po pierwsze dlatego, że nie została ustalona prawidłowo data nabycia spadku i powstania obowiązku podatkowego, które co do zasady wyznacza właściwe prawo materialne podatkowe - ustawa o podatku od spadków i darowizn. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 i art. 2 ustawy podatkowej od strony przedmiotowej obejmuje opodatkowaniem nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych pod tytułem dziedziczenia. Obowiązek podatkowy jest konsekwencją nabycia spadku i powstaje później, bo z chwilą przyjęcia spadku, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej. W przypadku polskiego prawa ojczystego, nabycie spadku regulują przepisy art. 924 i art. 925 k.c. Zgodnie z art. 924 k.c., spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, a stosownie do art. 925 k.c., spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Instytucja przyjęcia spadku unormowana została w przepisach art. 1012 do art. 1024 k.c.

Zdaniem Sądu, ocena prawna organu podatkowego wyprowadzona z obowiązującego w Anglii i Walii prawa spadkowego, że w niniejszej sprawie obowiązek w podatku od spadków i darowizn powstanie z chwilą otrzymania przez Wnioskodawcę części masy spadkowej wraz z tytułem prawnym do spadku, jest istotnie odmienna od tej, wynikającej z polskiego prawa spadkowego (gdyby było dla spadkodawcy prawem ojczystym).

W zaskarżonej interpretacji, organ podatkowy nie wyjaśnił powodów, dla których wykluczył polskie prawo ojczyste w okolicznościach rozpatrywanej sprawy. Dlatego przedwczesna jest także ocena prawna, czy organ podatkowy prawidłowo rozpoznał datę nabycia spadku w świetle obowiązującego w Anglii i Walii prawa spadkowego. W dalszym postępowaniu o wydanie interpretacji może okazać się, że odwoływanie się do prawa innego państwa będzie co do zasady zbędne.

Sąd stwierdził, że Minister Finansów powołując i opisując szczegółowo jedynie informacje dostępne na oficjalnej stronie internetowej Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie, dotyczące obowiązującego w Anglii i Walii prawa spadkowego w przypadku spadku, którego wartość przekracza 5.000 GBP, bez wskazania aktu prawnego regulującego powyższą materię, naruszył zasadę legalności uregulowaną w art. 120 Ordynacji podatkowej.

Powyższe rozważania prawne Sądu zmierzają do wykazania jak istotne znaczenie dla wyniku sprawy ma prawidłowe przyjęcie przez organ podatkowy daty nabycia spadku, następnie daty powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadku. Prawidłowe wyznaczenie daty nabycia spadku przez spadkobiercę wymaga od organu podatkowego przyjęcia właściwego prawa ojczystego spadkodawcy z chwili jego śmierci, a przy tym respektowania ustawowych kryteriów, które wyznacza prawo ojczyste spadkodawcy z chwili jego śmierci. Zatem organ podatkowy powinien przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w tym zakresie z poszanowaniem w szczególności art. 120, art. 121 § 1, art. 169 § 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej.

Zdaniem Sądu, w tym celu organ podatkowy, jak to uczynił już w toku postępowania o wydanie interpretacji, zwróci się w trybie art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej z zapytaniem do Wnioskodawcy o informacje dotyczące posiadanego przez spadkodawcę obywatelstwa oraz związków z określonym państwem w dacie jego śmierci. Stosownie do rezultatów uzupełnionego w tym zakresie stanu faktycznego, co jest konieczne z uwagi na treść powoływanych wyżej przepisów art. 2 § 1 i § 2 oraz art. 34 u.p.p.m,. organ podatkowy ponownie rozstrzygnie czy ma rację podatnik, twierdząc, że nie ma obowiązku płacić podatku od spadku dlatego, iż obowiązek podatkowy powstał z chwilą przyjęcia spadku, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej, co nastąpiło w 1998 r. oraz przedawnienie zobowiązania podatkowego, stosownie do art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. W razie potrzeby, dla właściwego interpretowania przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, zadanego pytania i stanowiska Wnioskodawcy, organ powinien rozważyć także znaczenie instytucji nowacji obowiązku podatkowego w podatku od spadków, w warunkach określonych w art. 6 ust. 4 zdanie pierwsze ustawy podatkowej oraz w jej kontekście powoływanego przez podatnika dokumentu z dnia 30 czerwca 1998 r.

W dniu 23 października 2013 r. do tutejszego Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 2013 r.

Stosownie do zaleceń zawartych w ww. wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 10 stycznia 2014 r., nr IPTPB2/436-186/12-6/14-S/k.k. (data doręczenia 28 stycznia 2014 r.) wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

W piśmie z dnia 30 stycznia 2014 r. (data wpływu 5 lutego 2014 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że według Jego wiedzy, prawem ojczystym zmarłego, właściwym w chwili jego śmierci, było polskie prawo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 2013 r. - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie przedawnienia zobowiązania podatkowego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem spadku.

Z kolei na podstawie art. 2 ww. ustawy, podatkowi od spadków i darowizn podlega również nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia "spadek", należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 2 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).

W myśl przepisu art. 922 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą jego otwarcia (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem podlegającym przepisom prawa spadkowego. Natomiast spadek nabywa się na podstawie ustawy lub z testamentu (art. 926 § 1 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z treścią art. 5 i art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze dziedziczenia ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych i powstaje z chwilą przyjęcia spadku. Stosownie do art. 6 ust. 4 zdanie 1 ww. ustawy, jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Z treści wniosku wynika, że wuj Wnioskodawcy zmarł w Anglii w dniu 22 listopada 1997 r. O jego śmierci Wnioskodawca został poinformowany pismem z dnia 30 czerwca 1998 r. przez ustanowionych przez niego wykonawców testamentu. Pismo to przesłała kancelaria prawna i informowało, że wuj pozostawił testament, w którym ustanowił Wnioskodawcę jednym ze spadkobierców. W dalszej części pisma znajduje się opis pozostawionego spadku oraz dalszy sposób postępowania przez kancelarię prawną. Pismo miało charakter zawiadomienia oraz wniosku o podanie danych odnośnie wieku i dalszego postępowania ze sprawą.

W piśmie z dnia 31 stycznia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że prawem ojczystym zmarłego, właściwym w chwili jego śmierci, było prawo polskie.

W związku z tym, o momencie powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn oraz przedawnieniu zobowiązania podatkowego decyduje polskie prawo podatkowe.

Jak stanowi art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Wnioskodawca wskazał, że wuj zmarł w dniu 22 listopada 1997 r. i stosownie do przepisów kodeksu cywilnego, Wnioskodawca nabył spadek w tym dniu. Na gruncie przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn powstał u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w tym podatku. Od tego momentu upłynęło 5 lat.

Wskazać jednak należy, że moment nabycia spadku nie jest jedyną okolicznością skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Ustawa o podatku od spadków i darowizn przewidziała sytuacje, w których obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstaje na nowo. Okoliczności ten powodują także, że termin przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn biegnie od początku.

Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 4 zdanie 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, jeżeli jednak nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Artykuł 6 ust. 4 ww. ustawy nie zakreśla granic czasowych swojego stosowania oraz nie czyni tego żaden inny przepis. Zarówno w literaturze jak i orzecznictwie ugruntował się już pogląd, że mamy tu do czynienia z "ponowieniem powstania obowiązku podatkowego" czy też "swoistym odnowieniem tego obowiązku".

Celem art. 6 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn jest zapobieganie uchylaniu się od opodatkowania spadku lub darowizny, pomimo upływu terminu przedawnienia przewidzianego w ustawie - Ordynacja podatkowa.

W związku z powyższym, upływ pięcioletniego termin określonego w art. 70 § 1 ww. ustawy nie oznacza, że obowiązek podatkowy w podatku od spadku i darowizn z tytułu nabycia spadku wygasł całkowicie. Jeżeli w sprawie dotyczącej nabycia spadku zostanie sporządzone pismo, które potwierdza to nabycie, obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstaje na nowo z chwilą sporządzenia tego pisma. Możliwe jest zatem wszczęcie postępowania podatkowego, którego skutkiem może być wydanie decyzji ustalającej podatek od spadków i darowizn. Analogiczna sytuacja ma miejsce w sytuacji, gdy pismem takim jest orzeczenie sądu. Z tym, że obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstaje wówczas z chwilą uprawomocnienia się takiego orzeczenia.

Z treści wniosku wynika, że pismo wykonawców testamentu z dnia 30 czerwca 1998 r. informowało, że zmarły pozostawił testament, w którym ustanowił Wnioskodawcę jednym ze spadkobierców. W dalszej części pisma znajdował się opis pozostawionego spadku oraz dalszy sposób postępowania przez kancelarię prawną. Pismo miało charakter zawiadomienia oraz wniosku o podanie danych odnośnie wieku i dalszego postępowania ze sprawą. Przedmiotowe pismo nie zawierało informacji, że Wnioskodawca nabył spadek. W ocenie organu, pismo to nie odpowiada warunkom pisma, o którym mowa w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn i tym samym w 1998 r. nie powstał ponownie obowiązek podatkowy.

Wnioskodawca w swoim wniosku podał, że od chwili śmierci spadkodawcy tj. 22 listopada 1997 r., nie złożył deklaracji podatkowej w podatku od spadków i darowizn.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że w sprawie nabycia spadku po zamarłym obowiązek podatkowy powstanie ponownie, w sposób wskazany w z art. 6 ust. 4 zdanie 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn i na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn.

W związku z tym, jeżeli nabycie spadku przez Wnioskodawcę zostanie potwierdzone pismem, które będzie spełniać wskazane warunki, obowiązek podatkowy powstanie ponownie z chwilą sporządzenia tego pisma. Natomiast w sytuacji, gdy pismem takim będzie orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy w podatku od spadku i darowizn powstanie z chwilą uprawomocnienia się tego orzeczenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.