IPTPB2/415-766/11-4/MP - Koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku, który wpłynął w dniu 2 grudnia 2011 r., uzupełnionego pismem z dnia 25 lutego 2012 r. (data wpływu 29 lutego 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu, kosztów związanych z obsługą kredytu, czyli prowizji związanej z obsługą kredytu oraz odsetek od kredytu - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, kosztów związanych z obsługą kredytu, czyli prowizji związanej z obsługą kredytu oraz odsetek od kredytu.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), pismem z dnia 17 lutego 2012 r., Nr IPTPB2/415-766/11-2/MP, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawczynię do usunięcia braków oraz do wniesienia opłaty.

Wezwanie wysłano w dniu 17 lutego 2012 r., natomiast w dniu 29 lutego 2012 r., do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie złożona na piśmie z dnia 25 lutego 2012 r. (data nadania 27 lutego 2012 r.), wraz z kserokopią uiszczenia opłaty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości - kamienicy. Lokale ww. kamienicy Wnioskodawczyni wynajmuje na cele mieszkaniowe oraz gospodarcze.

Wnioskodawczyni planuje przeprowadzić remont budynku, polegający na instalacji centralnego ogrzewania - co podniesie standard budynku, a tym samym ułatwi życie najemcom. Wnioskodawczyni na powyższy remont skorzystała z kredytu bankowego, cyt. "bank nie wyraził zgody na udzielenie kredytu tylko mojej osobie - z powodu wieku, więc dodatkowymi kredytobiorcami zostali syn i synowa. Hipoteką kredytu jest moje mieszkanie (nie kamienica). Kredyt wpłynął na moje konto bankowe obsługujące remontowaną nieruchomość. W umowie kredytowej jest zapis, że kredyt przeznaczony jest na budowę centralnego ogrzewania w kamienicy".

W uzupełnieniu wniosku pismem z dnia 25 lutego 2012 r., Wnioskodawczyni podaje, iż jest właścicielką nieruchomości - kamienicy. Jest to najem rozliczany prywatnie, bez rozpoczynania działalności gospodarczej - jest rozliczany na zasadach ogólnych, opodatkowany wg skali podatkowej. Kamienica jest amortyzowana. Lokale ww. kamienicy, Wnioskodawczyni wynajmuje na cele mieszkaniowe oraz gospodarcze.

Wnioskodawczyni stwierdza cyt. "obecnie od 2011 r. przeprowadzam remont budynku, polegający na instalacji centralnego ogrzewania - co podniesie standard budynku, a tym samym ułatwi życie najemcom, budynek ulegnie modernizacji poprzez dokonanie w nim remontu".

Wnioskodawczyni na powyższy remont skorzystała z kredytu bankowego. Bank nie wyraził zgody na udzielenie kredytu tylko osobie Wnioskodawczyni, z powodu Jej wieku, więc dodatkowymi kredytobiorcami zostali syn i synowa Wnioskodawczyni. Hipoteką kredytu jest oddzielne mieszkanie (nie kamienica) Wnioskodawczyni. Kredyt wpłynął na konto bankowe Wnioskodawczyni, obsługujące remontowaną nieruchomość. W umowie kredytowej jest zapis, że kredyt przeznaczony jest na budowę centralnego ogrzewania w kamienicy. Związek między zaciągniętym kredytem a źródłem uzyskiwanego przez Wnioskodawczynię przychodu z tytułu najmu polega na tym, że spłata kredytu pochodzi ze środków uzyskanych z najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty związane z obsługą kredytu oraz odsetki od kredytu, Wnioskodawczyni może ująć jako koszty - odejmując je od przychodu.

W uzupełnieniu wniosku sformułowano pytanie, czy koszty związane z obsługą kredytu - czyli prowizja związana z przyznaniem kredytu oraz odsetki od kredytu Wnioskodawczyni może ująć jako koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ponieważ umowa kredytowa jasno precyzuje cel, na który przeznaczone są środki, to wszelkie koszty związane z powyższym kredytem, stanowią koszty uzyskania przychodu - art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), źródłem przychodu jest m.in. najem, jako odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu. Zgodnie bowiem z tym przepisem źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady dotyczącej kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby więc wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

Z powyższego wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Z oceny związku z uzyskiwanym przychodem z tytułu wynajmu mieszkania, winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z tego źródła.

Podkreślić należy, iż stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą.

Natomiast, w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości (uproszczona forma ustalenia wartości początkowej).

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powiększają wartość środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie w myśl art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy, jeżeli środki trwałe zostały ulepszone w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł.

Generalną zasadą jest zatem, że wydatki na remont zaliczane są bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, a wydatki mające charakter ulepszeń wliczane są do wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Wyjątkiem od powyższej zasady jest przypadek, gdy wartość początkowa budynku jest ustalona metodą uproszczoną. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma bowiem zastosowania w sytuacji, gdy wartość początkowa została ustalona zgodnie z art. 22g ust. 10 czyli w sposób uproszczony, dlatego wydatki poniesione zarówno na remont, jak i na ulepszenie zaliczane są bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Wskazać przy tym należy, iż remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu są zatem wszystkie działania mające na celu utrzymanie budynku we właściwym stanie, przywróceniu jego pierwotnej zdolności użytkowej, którą utracił w wyniku upływu czasu i eksploatacji wraz z wymianą dotychczas użytkowanych zużytych składników jego wyposażenia technicznego takich jak: dotychczasowa instalacja wodna, kanalizacyjna, centralne ogrzewanie, ciepła woda, gaz przewodowy lub tylko określonych elementów tych instalacji.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia lokalu (budynku) zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełnienia innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Ulepszenie polega więc na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego.

Ponadto, należy wskazać, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Ponadto, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że odsetki od kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

* kredyt musi być zaciągnięty w związku z uzyskiwanymi przychodami,

* zaliczeniu do kosztów podlegają wyłącznie odsetki zapłacone,

* nie są to odsetki, które zwiększają koszty inwestycji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości - kamienicy, która jest amortyzowana. Lokale w ww. kamienicy Wnioskodawczyni wynajmuje na cele mieszkaniowe oraz gospodarcze. Jest to najem rozliczany prywatnie, bez rozpoczynania działalności gospodarczej, opodatkowany na zasadach ogólnych wg skali podatkowej.

Wnioskodawczyni od 2011 r., przeprowadza cyt. "remont budynku, polegający na instalacji centralnego ogrzewania - co podniesie standard budynku a tym samym ułatwi życie najemcom, budynek ulegnie modernizacji poprzez dokonanie w nim remontu; na powyższy remont skorzystała z kredytu bankowego". Z powodu wieku Wnioskodawczyni, dodatkowymi kredytobiorcami zostali Jej syn i synowa. W umowie kredytowej jest zapis, że kredyt przeznaczony jest na budowę centralnego ogrzewania w kamienicy.

Ponadto należy zauważyć, że przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na zapłatę prowizji związanej z przyznaniem kredytu i spłatę odsetek od kredytu, np. od rodzaju zaciągniętego kredytu lub od tego, czy umowa kredytowa z Bankiem została podpisana razem z innymi osobami (czy kredyt został zaciągnięty przez Wnioskodawczynię razem z innymi osobami). Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów, prowizji i odsetek od kredytu jest fakt ich zapłacenia przez Wnioskodawczynię oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy stwierdzić, że każdy ponoszony wydatek należy oceniać w sposób indywidualny w świetle powołanych wyżej przepisów art. 22 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli Wnioskodawczyni dokonuje remontu budynku/kamienicy, dokonana przez Nią w roku podatkowym spłata prowizji związanej z przyznaniem kredytu i odsetki od kredytu, mogą stanowić bezpośrednio koszty uzyskania przychodów z tytułu najmu.

Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni dokonuje modernizacji (ulepszenia) budynku/kamienicy, do kosztów uzyskania przychodów może bezpośrednio zaliczyć poniesione w roku podatkowym zapłacone przez Nią, koszty prowizji związanej z przyznaniem kredytu i odsetki od kredytu, jeżeli ten budynek/kamienica jest amortyzowany metodą uproszczoną.

W przypadku amortyzacji nieuproszczonej, prowizja i odsetki od kredytu (faktycznie zapłacone), zwiększają koszty inwestycji - modernizacji i tym samym, zwiększają wartość początkową środka trwałego (kamienicy) i są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonane odpisy amortyzacyjne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ zauważa że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.