IPTPB2/415-734/13-6/KSM - Możliwość odliczenia od dochodu w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie tzw. ulgi rehabilitacyjnej, wydatków poniesionych na zakup allograftów po operacji kolana.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2013 r. (data wpływu 5 grudnia 2013 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 7 lutego 2014 r. oraz pismem złożonym w dniu 18 lutego 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 31 stycznia 2014 r., Nr IPTPB2/415-734/13-2/KSM, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ww. ustawy, wystąpił do Wnioskodawcy o usunięcie braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 4 lutego 2014 r., natomiast w dniu 7 lutego 2014 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 5 lutego 2014 r.).

Następnie pismem z dnia 11 lutego 2014 r., Nr IPTPB2/415-734/13-4/KSM, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy - Ordynacja podatkowa - ponownie wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 14 lutego 2014 r., natomiast w dniu 18 lutego 2014 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 17 lutego 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W kwietniu 2010 r. Wnioskodawca miał wypadek na boisku podczas gry w piłkę nożną. Rodzice zawieźli Go do szpitala. Okazało się, że Wnioskodawca ma zerwane więzadło boczne, więzadło krzyżowe i popękaną łękotkę. W związku z powyższym zaczął leczenie na ortopedii. W październiku 2010 r. miał operację rekonstrukcji więzadła krzyżowego i implant łękotki lewej nogi. Następnie w 2012 r. noga (kolano) zaczęło puchnąć i Wnioskodawca musiał przejść ponowną operację. Okazało się, że więzadło krzyżowe, które miał pobrane z nogi (ścięgno) pękło, a po implancie nastąpiły zrogowacenia łękotki, które należało usunąć. Zrogowacenia łękotki zostały usunięte, ale nie można było wykonać operacji rekonstrukcji więzadła krzyżowego, gdyż Wnioskodawca musiałby mieć pobrane ścięgno z drugiej nogi (prawej). Wskazania lekarzy były jednoznaczne, wynikało z nich, że nie należy pobierać ścięgien z drugiej nogi, gdyż nastąpi osłabienie i trwałe kalectwo nogi jednej i drugiej. Wskazania lekarzy były takie, aby zakupić allografty (ścięgna) z banku narządów. Wnioskodawca wskazał, że wiązało się to z ogromnym kosztem w wysokości 3 500 zł, tym bardziej, że przez pewien czas był On osobą bezrobotną. Decyzja zakupu była trudna, ale niezbędna do dalszego funkcjonowania. Wnioskodawca dodał, że bez ponownej operacji ciężko było Mu się poruszać, niezbędna była pomoc rodziców do normalnego życia. Zatem, zdecydował się na zakup allograftów (ścięgien) z banku narządów, na co posiada fakturę. Operacja odbyła się w dniu 29 października 2013 r., po czym Wnioskodawca złożył wniosek o uznanie niepełnosprawności. Otrzymał pozytywną decyzję z dnia 27 listopada 2013 r., Nr XXX w stopniu umiarkowanym przyznaną od dnia 13 listopada 2013 r. do dnia 30 listopada 2013 r. W ww. decyzji jest orzeczenie o istnieniu niepełnosprawności od 2010 r.

Wnioskodawca wskazał, że w dalszym ciągu porusza się o kulach i w ortezie. Otrzymał skierowanie na rehabilitację w T. i sumiennie chodzi (jest dowożony przez tatę) do zabiegowego w W. Cały czas jest na świadczeniu chorobowym. Rokowania po operacji są dobre.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

* operacja kolana stanowiła zabieg leczniczo - rehabilitacyjny;

* w ramach ulgi rehabilitacyjnej, planuje odliczyć koszty zakupu allograftów (ścięgien);

* wydatki poniósł wyłącznie na zakup allograftów, za operację nie płacił;

* poniesione wydatki na zakup allograftów (ścięgien) nie były dofinansowane z żadnych instytucji i nie zostały odliczone od kosztów uzyskania przychodów od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

* posiada fakturę na zakup allograftów (ścięgien).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy Wnioskodawca może odliczyć od podatku dochodowego od osób fizycznych poniesione koszty na zakup allograftów (ścięgien) po przejściu zabiegu na kolano.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze art. 26 ust. 1 i art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Jego stanowisko jest jednoznaczne. Wnioskodawca musiał zakupić allografty (ścięgna) do przeprowadzenia operacji, gdyż pobranie ścięgna z drugiej, zdrowej nogi spowodowałoby kalectwo i osłabienie drugiej nogi. W ocenie Wnioskodawcy odliczenie od podatku dochodowego powinno być pozytywne, gdyż nie miał On innego wyjścia, aby uniknąć dalszego rozwoju kalectwa. Noga, którą operował już trzy razy do końca życia będzie osłabiona i będzie On kaleką. Podał, że gdyby podjął decyzję o osłabieniu drugiej nogi mógłby w późniejszym wieku poruszać się na wózku, gdyż druga noga byłaby również okaleczona. Wnioskodawca uważa, że decyzja powinna być pozytywna, gdyż uratował On drugą nogę, a pierwsza może dojść do funkcjonalności. Wnioskodawca wskazał, że jest osobą, która ma dopiero 23 lata i aby nie doprowadzić do kalectwa na reszcie kończyn, niezbędne było podjęcie decyzji o zakupie ścięgien z banku narządów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d powyższej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f cyt. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w kwietniu 2010 r. miał wypadek na boisku podczas gry w piłkę nożną. Okazało się, że Wnioskodawca ma zerwane więzadło boczne, więzadło krzyżowe i popękaną łękotkę. W związku z powyższym zaczął leczenie na ortopedii. W październiku 2010 r. miał operację rekonstrukcji więzadła krzyżowego i implant łękotki lewej nogi. Następnie w 2012 r. noga (kolano) zaczęło puchnąć i Wnioskodawca musiał przejść ponowną operację. Okazało się, że więzadło krzyżowe, które miał pobrane z nogi (ścięgno) pękło, a po implancie nastąpiły zrogowacenia łękotki, które należało usunąć. Zrogowacenia łękotki zostały usunięte, ale nie można było wykonać operacji rekonstrukcji więzadła krzyżowego, gdyż Wnioskodawca musiałby mieć pobrane ścięgno z drugiej nogi (prawej). Wskazania lekarzy były jednoznaczne, wynikało z nich, że nie należy pobierać ścięgien z drugiej nogi, gdyż nastąpi osłabienie i trwałe kalectwo nogi jednej i drugiej. Wskazania lekarzy były takie, aby zakupić allografty (ścięgna) z banku narządów. Wnioskodawca wskazał, że wiązało się to z ogromnym kosztem w wysokości 3 500 zł, tym bardziej, że przez pewien czas był On osobą bezrobotną. Wnioskodawca dodał, że bez ponownej operacji ciężko było Mu się poruszać, niezbędna była pomoc rodziców do normalnego życia. Zatem, zdecydował się na zakup allograftów (ścięgien) z banku narządów, na co posiada fakturę. Operacja odbyła się w dniu 29 października 2013 r., po czym Wnioskodawca złożył wniosek o uznanie niepełnosprawności. Otrzymał pozytywną decyzję z dnia 27 listopada 2013 r., Nr XXX w stopniu umiarkowanym przyznaną od dnia 13 listopada 2013 r. do dnia 30 listopada 2013 r. W ww. decyzji jest orzeczenie o istnieniu niepełnosprawności od 2010 r. Wnioskodawca w dalszym ciągu porusza się o kulach i w ortezie.

Wnioskodawca wskazał również, że operacja kolana stanowiła zabieg leczniczo - rehabilitacyjny. W ramach ulgi rehabilitacyjnej, planuje odliczyć koszty zakupu allograftów (ścięgien). Wnioskodawca wskazał, że poniósł wydatki wyłącznie na zakup allograftów, za operację nie płacił. Poniesione wydatki na zakup allograftów (ścięgien) nie były dofinansowane z żadnych instytucji i nie zostały odliczone od kosztów uzyskania przychodów od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zauważyć należy, że podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z ww. przepisami jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, bądź posiadanie decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik, który posiada orzeczenie o niepełnosprawności może odliczyć wydatki poniesione od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności.

Z wniosku wynika, że w dniu 29 października 2013 r. Wnioskodawca przeszedł operację kolana, na potrzeby której zakupił allografty (ścięgna) z banku narządów. Następnie po operacji złożył wniosek o uznanie niepełnosprawności, w konsekwencji czego decyzją z dnia 27 listopada 2013 r., przyznano Wnioskodawcy umiarkowany stopień niepełnosprawności od dnia 13 listopada 2013 r. do dnia 30 listopada 2013 r. W ww. decyzji orzeczono o istnieniu niepełnosprawności od 2010 r.

Zatem z powyższego wynika, że Wnioskodawca poniósł wydatek przed uzyskaniem orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Wyjaśnić należy, że samo wskazanie w orzeczeniu, że niepełnosprawność istnieje od 2010 r. nie ma w tym przypadku znaczenia, ponieważ warunkiem niezbędnym do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej jest m.in. posiadanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że wniosek o uznanie niepełnosprawności złożył dopiero po przeprowadzonej operacji, po czym przyznano Mu umiarkowany stopień niepełnosprawności od dnia 13 listopada 2013 r. Z wniosku nie wynika by stopień niepełnosprawności datowany był wcześniej niż data uzyskania tego orzeczenia. W orzeczeniu określono jedynie, że niepełnosprawność istnieje od 2010 r., co nie jest równoznaczne z posiadaniem stopnia niepełnosprawności od tego właśnie okresu.

Zatem, wydatki na zakup allograftów (ścięgien), poniesione przed dniem uzyskania orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności nie mogą zostać odliczone przez Wnioskodawcę w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Dodatkowo podkreślić należy, że w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenia wskazane ww. przepisie, tj. "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznaczają, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie te, które mają cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

* pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,

* zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,

* cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy, wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Wskazać również należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "sprzętu", "urządzenia" czy "narzędzi technicznych", o których mowa w ww. przepisie, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do rozumienia tych terminów przyjętych w języku potocznym. Według definicji przedstawionych w internetowej wersji Słownika Języka Polskiego Wyd. PWN dostępnego na stronie www.sjp.pwn.pl, pojęcie "sprzęt" oznacza przedmiot użytkowy, przedmioty używane do jakichś prac lub w jakichś okolicznościach, termin "urządzenie" stanowi mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonywania określonych czynności, zaś pojęcie "narzędzie", stanowi urządzenie umożliwiające ręczne wykonanie jakiejś czynności lub pracy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca poniósł wydatek na zakup z banku narządów allograftów (ścięgien).

Z uwagi na fakt, że pojęcie "narząd" również nie zostało zdefiniowane w powołanej wyżej ustawie, należy posłużyć się definicją słownikową zawartą w ww. internetowej wersji Słownika Języka Polskiego, z której wynika, że jest to cześć organizmu pełniąca określone funkcje.

Podkreślić należy, że w cytowanym powyżej art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca wskazał, że w ramach ulgi rehabilitacyjnej istnieje możliwość odliczenia jedynie wydatków na zakup sprzętu i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji. Przy czym powyższe pojęcia należy rozumieć w brzmieniu dosłownym. Zauważyć należy, że pojęcie narządu nie jest tożsame z pojęciami, którymi posłużył się ustawodawca w ww. przepisie.

Katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc, przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca.

Tutejszy Organ zauważa, że nie ulega wątpliwości, że zakup alograftów (ścięgien) był niezbędnym wydatkiem, umożliwiającym Wnioskodawcy powrót do zdrowia, który w konsekwencji wpłynął na ułatwienie wykonywania czynności życiowych, jednak należy mieć na uwadze fakt, że wydatek ten, nie nosi znamion sprzętu, urządzenia czy narzędzia technicznego, o których mowa w powołanym wyżej przepisie.

Reasumując stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie może dokonać odliczenia od dochodów wydatków poniesionych na zakup allograftów (ścięgien), w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie spełniono warunków wynikających z powyższych przepisów. Przedmiotowy wydatek został poniesiony przed datą uzyskania przez Wnioskodawcę orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, poza tym nie mieści się on w dyspozycji cyt. wyżej przepisu, ponieważ allografty (ścięgna) nie stanowią sprzętu, urządzenia, czy narządzia technicznego, o których mowa w tym przepisie. Ścięgna są częścią organizmu człowieka, przez co nie można zaliczyć ich do grupy przedmiotów wskazanych w powołanym wyżej przepisie.

Dodatkowo Organ podatkowy wskazuje, że Wnioskodawca zadając pytanie odniósł się do możliwości odliczenia wydatku na zakup allograftów (ściegien) od podatku. Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku oraz wskazane przepisy prawa tutejszy Organ przyjął, że Wnioskodawca miał na uwadze możliwość odliczenia poniesionych przez Niego wydatków od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.