IPTPB2/415-72/12-4/JR - Możliwość odliczenia wydatków na wstęp do muzeów w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2012 r. (data wpływu 1 lutego 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2012 r. (data wpływu 6 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych przez osobę niepełnosprawną, z tytułu ulgi rehabilitacyjnej jest nieprawidłowe.

W dniu 1 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm,), w związku z czym pismem z dnia 29 marca 2012 r., Nr IPTPB2/415-72/12-2/JR, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów wystąpił do Wnioskodawczyni o usunięcie braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 3 kwietnia 2012 r., natomiast w dniu 6 kwietnia 2012 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 4 kwietnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni choruje psychicznie od 17 roku życia z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej. Zarówno przed osiągnięciem pełnoletności, jak i jako osoba dorosła, była leczona w szpitalu neuropsychiatrycznym.

Wnioskodawczyni, gdy jeszcze żyli rodzice, szczególnie gdy żył Jej ojciec, w którym miała ogromne oparcie, ukończyła studia pedagogiczne i filozoficzne. Czas studiów był okresem remisji. Rodzice osierocili Wnioskodawczynię: w 1992 r. zmarł nagle Jej ojciec, a w 1997 r. Jej mama. Rodzeństwa ani innej rodziny Wnioskodawczyni nie posiada. Śmierć rodziców spowodowała nawrót psychozy, która z czasem uniemożliwiła Jej wszelką pracę. Choroba wyrzuciła Wnioskodawczynię na obrzeża społeczeństwa utrudniając, a nawet niekiedy uniemożliwiając nawiązywanie kontaktów społecznych.

Objawy wytwórcze (w przypadku Zainteresowanej, omamy słuchowe, czyli tzw. "głosy"), w skutek Jej kłopotliwego i niekonwencjonalnego zachowania się w relacjach międzyludzkich, zwłaszcza w czasie rzutu choroby po 1992 r. (w świecie realnym próbowała rozmawiać z "głosami"), spowodowały odsunięcie się znajomych.

Wnioskodawczyni została uznana za osobę całkowicie niezdolną do pracy i niezdolną do samodzielnej egzystencji. Przyznano Jej na stałe, rentę inwalidzką pierwszej grupy, z której utrzymuje się. Zainteresowana leczy się systematycznie od 1994 r. Leczyła się w u wielu psychiatrów, w różnych poradniach, z różnym skutkiem. Obecnie jest pacjentką Poradni Zdrowia Psychicznego. Od 30 stycznia 2007 r., lekarzem prowadzącym jest doktor X. Dzięki optymalnemu dobraniu leków, Wnioskodawczyni kontroluje częściowo swoje zachowania i odróżnia "głosy", będące wytworem Jej mózgu od odgłosów świata realnego. Choroba ma wpływ na interpretację rzeczywistości. Często podczas nawrotu psychozy - Wnioskodawczyni całkowicie odizolowuje się od realiów. W chorobliwej obawie, że jest śledzona przez sąsiadów, zamyka żaluzje i nie zapala światła. Pojawiają się bardzo silne lęki przed wychodzeniem z domu. Dodatkowe dawki leków psychotropowych powodują, że po kilku, kilkunastu godzinach te objawy ustępują. Pan doktor X zalecił, poza koniecznym stałym leczeniem farmakologicznym, aktywizację poprzez udział w życiu społecznym i kulturalnym i poprał kilkudniowe wyjazdy poza L. (w 2011 r., były to dwa wyjazdy do K.), zgadzając się z potraktowaniem tych - w miarę możliwości samodzielnych wyjazdów, jako równoważnika pobytu na turnusie rehabilitacyjnym. Równoważnika umożliwiającego Wnioskodawczyni wyjście z izolacji społecznej, spowodowanej chorobą psychiczną. Zainteresowana posiada stosowne zaświadczenie lekarskie wydane przez Pana doktora X, którego kserokopię załączyła.

Krótkie, samodzielne wyjazdy, są pomocne w rehabilitacji psychologicznej i społecznej. Schizofrenia paranoidalna, jest najcięższą chorobą psychiczną, jej etiologia jest nieznana. Choroba ta - rozbijająca osobowość - z punktu widzenia współczesnej medycyny jest nieuleczalna. Wyjazdy poza miejsce zamieszkania, dzięki regulowanemu przez Wnioskodawczynię kontaktowi z osobami zdrowymi psychicznie, to swego rodzaju wyzwanie i emocjonalna mobilizacja.

Potrzebne na wyjazdy kwoty, Wnioskodawczyni oszczędza z renty. Wyjazdy otwierają Jej drzwi do świata realnego, pomagają w likwidacji hiperrzeczywistości, tworzonej przez chorą psychikę.

Były to dwa wyjazdy do K.: od 4 sierpnia 2011 r. do 10 sierpnia 2011 r. i od 25 września 2011 r. do 3 października 2011 r., obejmujące:

Ww. wydatki łącznie opiewają na kwotę 1.850,40 zł. Na wszystkie te wydatki Wnioskodawczyni posiada faktury.

W związku z powyższym zostały zadane następujące pytania:

Czy poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z wyjazdami wydatki można zakwalifikować w zeznaniu rocznym jako wydatki na cele rehabilitacyjne.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała pytanie podając: czy wyszczególnione we wniosku wydatki, można zakwalifikować w rocznym zeznaniu podatkowym jako wydatki na cele rehabilitacyjne, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 oraz ust. 7a pkt 5, 6 i 15a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, rehabilitacja realizowana na standardowych turnusach rehabilitacyjnych (dofinansowywanych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych) nie obejmuje schizofrenii paranoidalnej, a skupia się na schorzeniach somatycznych. Kiedy Wnioskodawczyni udawała się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w sprawie wypełnienia wniosku lekarza o skierowanie na turnus, była informowana przez pracowników: "czy lekarz wpisze schizofrenię, czy nie, to nie ma znaczenia, gdyż i tak nie będzie to rehabilitowane." Co prawda, na wspomnianym już druku wniosku lekarza, jako możliwy rodzaj schorzenia ujmowana jest także ogólnie określona "choroba psychiczna", ale chodzi tu raczej o informację uwrażliwiającą personel. Na turnusie rehabilitacyjnym mogą być realizowane elementy psychoterapii (jako rehabilitacji psychologicznej), ale dotyczą one takich dolegliwości jak: zaburzenia nerwicowe (w tym stany lękowe) czy stany depresyjne. W przypadku tych zaburzeń (przy odpowiednim wsparciu farmakologicznym) można uzyskać nawet całkowite wyleczenie.

Schizofrenia paranoidalna, jako najcięższa psychoza (rozszczepiająca osobowość w wyniku zaburzeń mózgu), jest leczona środkami farmakologicznymi łagodzącymi objawy (stąd tzw. remisje), ale nigdy nie wykluczy się rzutów choroby. W związku z tym, trudno mówić o rehabilitacji sensu stricto w przypadku tej choroby. Co więcej, z wieloletniego doświadczenia Wnioskodawczyni wynika, że kontakt z innymi chorymi psychicznie (np. w różnych stowarzyszeniach grupujących osoby chore psychicznie), jeszcze bardziej pogrąża Ją w chorobie, utrwalając zachowania chorobowe. W rezultacie funkcjonuje dużo gorzej. Specyfika schizofrenii wymaga integracji psychospołecznej, mobilizującej chorego i likwidującej mniemania o niemożności przekroczenia granicy miedzy światem zdrowych psychicznie a światem schizofreników.

Krótki, samodzielny wyjazd (jako równoważnik turnusu rehabilitacyjnego) oswaja Wnioskodawczynię, z wykonywaniem zwykłych czynności życiowych takich jak: konieczność radzenia sobie w podróży, umiejętność poproszenia współpodróżujących o pomoc (np. przy wnoszeniu bagażu do pociągu), zakwaterowaniu w pokoju gościnnym (usługa hotelarska), samodzielne poruszanie się po obcym mieście (umiejętność korzystania z mapy), odnajdowanie właściwego sposobu zachowania się w jadłodajniach (usługi gastronomiczne). Jako swego rodzaju zabiegi rehabilitacyjne, wzbogacające intelektualnie i aktywizujące psychospołecznie, Wnioskodawczyni traktuje: zwiedzanie miejsc znaczących kulturowo (muzea), udział w wydarzeniach kulturalnych (spektakl teatralny, koncert), co ćwiczy koncentrację (np. przez słuchanie przewodnika muzeum, śledzenie akcji sztuki teatralnej) i pamięć, stymulując chorą psychikę. Z tą interpretacją zgadza się lekarz prowadzący, który uważa takie wyjazdy za wskazane. Dodatkowym atutem samodzielnych (nie zorganizowanych) wyjazdów Wnioskodawczyni był elastyczny plan dnia dostosowany do Jej indywidualnych możliwości (na sen mogła przeznaczyć - zgodnie z potrzebami kilkanaście godzin, nie była zobligowana narzuconą porą śniadania i innych posiłków). Dzięki takiemu pobytowi - w naturalnym społeczeństwie, a nie w sztucznie stworzonych warunkach ochronnych - wykorzystującemu atrakcyjność miasta jakim jest K., pozwalającemu na integrację społeczną (ułatwioną w czasie wypoczynku), a przez to przedłużającemu remisję, Wnioskodawczyni może w miarę prawidłowo funkcjonować po powrocie do powszedniości. Takiej poprawy nie zapewniłby Jej, żaden turnus rehabilitacyjny. Z tego powodu od lat Wnioskodawczyni nie korzysta z turnusów dofinansowywanych przez PFRON.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że odnośnie kwalifikacji poniesionych wydatków, związanych z wyjazdami poza L., wyszczególnionych w punktach stanu faktycznego 1) - 5), to uważa, że poniesione koszty może zakwalifikować - zgodnie ze stanowiskiem swojego lekarza prowadzącego - jako odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym (art. 26 ust. 1 pkt 6 katalog wydatków ust. 7a pkt 5), gdyż niepełnosprawność Wnioskodawczyni (schizofrenia), nie jest rehabilitowana na standardowych turnusach rehabilitacyjnych dofinansowywanych przez PFRON, a jednak jako osobie z pierwszą grupą inwalidzką na stałe, przysługuje Jej wyjazd na turnus i związane z nim dofinansowanie. Wnioskodawczyni wskazuje, że samodzielne wyjazdy zapewniły Jej rehabilitację psychospołeczną, umożliwiając remisję.

Zdaniem Wnioskodawczyni, skoro przysługujące Jej państwowe środki, nie są przez Nią wykorzystywane na typowym turnusie rehabilitacyjnym, to mogą być przeznaczone na Jej indywidualne wyjazdy rehabilitacyjne.

Odnośnie punktu 1) Wnioskodawczyni uważa, że przejazdy do i z K. można potraktować, jako odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego, związane z pobytem na turnusie rehabilitacyjnym - ust. 7a pkt 15a.

Odnośnie punktów 2) - 5), Zainteresowana uważa, że wyszczególnione wydatki można zakwalifikować jako odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (ust. 7a pkt 6), mobilizujące emocjonalnie i intelektualnie przez samodzielne poruszanie się po obcym mieście. Czyli punkt 2): zwiedzanie Muzeów jako zabieg rehabilitacyjny aktywizujący psychospołecznie, wzbogacający intelektualnie (w tym ćwiczący koncentrację i pamięć np. przez słuchanie przewodnika).

Punkt 3): usługa hotelarska jako zabieg rehabilitacyjny, integrujący społecznie wskutek ćwiczenia właściwego sposobu zachowania się wśród innych gości.

Punkt 4): usługi gastronomiczne, jako zabieg rehabilitacji społecznej, uczący - poprzez składanie zamówienia gastronomicznego - prawidłowego zachowania się w miejscu publicznym, ćwiczący samokontrolę.

Punkt 5): udział w imprezach kulturalnych (koncert, przedstawienie teatralne) jako zabieg umożliwiający rehabilitację psychospołeczną (integracja ze środowiskiem zdrowych psychicznie, ćwiczenie pamięci i koncentracji poprzez np. śledzenie akcji sztuki teatralnej), stymulujący chorą psychikę.

Reasumując, Wnioskodawczyni uważa, że odnośnie punktów 1) - 5), krótki samodzielny wyjazd jako równoważnik turnusu rehabilitacyjnego, oswaja z wykonywaniem zwykłych czynności życiowych w środowisku naturalnym, a nie w sztucznie stworzonych warunkach, likwidując mniemanie o niemożności przekroczenia granicy między światem chorych psychicznie a światem pełnosprawnych, podnosząc samoocenę, budząc wiarę we własne siły (art. 26 ust. 1 pkt 6 oraz ust. 7a pkt 5, pkt 6, pkt 15a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b - 3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, o czym stanowi art. 26 ust. 7c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

na turnusie rehabilitacyjnym,

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni, posiada I grupę inwalidztwa, gdyż jest całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji. Zgodnie z zaleceniem lekarza prowadzącego, w 2011 r. odbyła dwa wyjazdy do K.

W czasie tych wyjazdów, zwiedzała muzea, brała udział w różnych imprezach kulturalnych. Oswajała się również z wykonywaniem zwykłych czynności życiowych takich jak: konieczność radzenia sobie w podróży, umiejętność poproszenia współpodróżujących o pomoc, zakwaterowanie się w pokoju gościnnym, samodzielne poruszanie się po obcym mieście, odnajdowanie właściwego sposobu zachowania się w jadłodajniach, ćwiczenie pamięci i koncentracji.

Zainteresowana wskazała, że Jej niepełnosprawność, nie jest rehabilitowana na standardowych turnusach rehabilitacyjnych dofinansowywanych przez PFRON, a jednak jako osobie z I grupą inwalidzką na stałe, przysługują wyjazdy na turnus i związane z nim dofinansowanie. Wnioskodawczyni, poniesione wydatki na usługę hotelarską, usługi gastronomiczne oraz zwiedzanie muzeów i udział w imprezach kulturalnych traktuje jako swego rodzaju wydatki rehabilitacyjne związane z odpłatnością za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym. Zainteresowana uważa jednocześnie, że wyszczególnione wydatki można zakwalifikować jako odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (ust. 7a pkt 6), mobilizujące emocjonalnie i intelektualnie przez samodzielne poruszanie się po obcym mieście. Zwiedzanie Muzeów traktuje jako zabieg rehabilitacyjny aktywizujący psychospołecznie, wzbogacający intelektualnie (w tym ćwiczący koncentrację i pamięć np. przez słuchanie przewodnika). Usługa hotelarska, jako zabieg rehabilitacyjny, integrujący społecznie wskutek ćwiczenia właściwego sposobu zachowania się wśród innych gości. Usługi gastronomiczne, jako zabieg rehabilitacji społecznej, uczący - poprzez składanie zamówienia gastronomicznego - prawidłowego zachowania się w miejscu publicznym, ćwiczący samokontrolę. Udział w imprezach kulturalnych (koncert, przedstawienie teatralne) jako zabieg umożliwiający rehabilitację psychospołeczną (integracja ze środowiskiem zdrowych psychicznie, ćwiczenie pamięci i koncentracji poprzez np. śledzenie akcji sztuki teatralnej), stymulujący chorą psychikę.

Natomiast wydatek związany z przejazdem jako odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem na turnusie rehabilitacyjnym.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, szczegółowo określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu. W ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, odliczeniu podlegają wydatki poniesione na odpłatność za: pobyt na turnusie rehabilitacyjny (art. 26 ust. 7a pkt 5 ww. ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji "turnus rehabilitacyjny", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o ustawę dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 10c tej ustawy turnus rehabilitacyjny oznacza zorganizowaną formę aktywnej rehabilitacji połączonej z elementami wypoczynku, której celem jest ogólna poprawa psychofizycznej sprawności oraz rozwijanie umiejętności społecznych uczestników, między innymi przez nawiązywanie i rozwijanie kontaktów społecznych, realizację i rozwijanie zainteresowań, a także przez udział w innych zajęciach przewidzianych programem turnusu.

Turnusy mogą być organizowane:

Ośrodki, w których organizowane są turnusy, zapewniają osobom niepełnosprawnym odpowiednie warunki pobytu, dostosowane do rodzaju i stopnia niepełnosprawności uczestników turnusu, oraz bazę do prowadzenia rehabilitacji i realizacji określonego programu turnusu. Czas trwania turnusów, wynosi co najmniej 14 dni. Turnusy organizuje się wyłącznie na terenie kraju, w grupach zorganizowanych liczących nie mniej niż 20 uczestników, w formie stacjonarnej i niestacjonarnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni nie poniosła wydatku ani za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, ani za pobyt w żadnym z zakładów, enumeratywnie przez ustawodawcę wymienionych. W związku z tym, nie mogła ponieść wydatku na odpłatny przejazd środkami transportu związanego z pobytem na turnusie rehabilitacyjnym (art. 26 ust. 7a pkt 15a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Brak jest zatem podstaw do uznania, iż poniesione przez Zainteresowaną wydatki na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym oraz na odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem na turnusie rehabilitacyjnym, mogą być odliczone od dochodu w ramach omawianej ulgi.

Odnosząc się do odpłatności za zabiegi rehabilitacyjne (art. 26 ust. 7a pkt 6), należy stwierdzić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza". Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Zatem, w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się wydatki na zabiegi rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną.

Tutejszy Organ nie kwestionuje faktu, że Wnioskodawczyni poniosła wydatki związane poprawą stanu zdrowia, jednakże rozstrzygnięcie kwestii, czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty.

Zatem, w przedmiotowej sprawie odliczenie od dochodu wydatków poniesionych na "zabiegi rehabilitacyjne" byłoby możliwe tylko wówczas, gdy przejazd pociągiem, zwiedzanie równych oddziałów muzeów, usługę hotelarską, usługi gastronomiczne, udział w imprezach kulturalnych w przypadku schorzenia Wnioskodawczyni, został zakwalifikowany przez lekarza specjalistę jako zabiegi rehabilitacyjne, w przeciwnym wypadku poniesione wydatki na ww. czynności nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z przepisem art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji, tut. Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych, nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku, ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.