IPTPB2/415-708/13-4/TS - Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochodów uzyskanych z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Norwegii w 2009 r.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2013 r. (data wpływu 21 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 lutego 2014 r. (data wpływu 10 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2009 r. z Norwegii - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2009 r. z Norwegii.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.). Pismem z dnia 28 stycznia 2014 r., Nr IPTPB2/415-708/13-2/TS, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 3 lutego 2014 r., natomiast w dniu 10 lutego 2014 r. wpłynęło uzupełnienie ww. wniosku (data nadania 7 lutego 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski. Nie był obywatelem Norwegii. Miejscem stałego pobytu była Polska, natomiast w Norwegii był zameldowany tymczasowo. Centrum interesów osobistych i ekonomicznych dla Wnioskodawcy była częściowo Polska a częściowo Norwegia. W Norwegii Wnioskodawca pracował, żywił się oraz dojeżdżał do pracy. W Polsce natomiast była Jego żona i dziecko, dom oraz wszelkie opłaty.

W Norwegii Wnioskodawca pracował na umowę o pracę na czas określony od 9 kwietnia 2008 r. do 10 lipca 2009 r., u norweskiego pracodawcy bez pośrednictwa z Polski. Praca odbywała się w systemie rotacyjnym, która polegała na 6 tygodniach pracy i 2 tygodniach pobytu w domu.

Zasiłek dla bezrobotnych "dagpenger" był wypłacany od 13 lipca 2009 r. do 18 lipca 2010 r. przez NAV. W trakcie pobierania zasiłku Wnioskodawca przebywał w Polsce. Podatek od dochodów z tytułu pracy oraz podatek za otrzymany zasiłek dla bezrobotnych został potrącony i zapłacony w Norwegii.

W Polsce w 2009 r. Wnioskodawca nie pracował i nie osiągał żadnych dochodów. W związku z tym nie rozliczył się z urzędem skarbowym w Polsce.

W uzupełnieniu Wnioskodawca dodał, że w 2009 r. nie przebywał w Norwegii powyżej 183 dni. W 2009 r. posiadał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W 2009 r. nie osiągał dochodów w Polsce. Praca w Norwegii odbywała się w systemie rotacyjnym, który polegał na 6-tygodniowym okresie pracy - za który Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie, oraz 2 tygodniowy pobyt w domu, w Polsce - był to okres bez wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca ostatecznie sformułował pytania:

1. Czy dochody uzyskane w Norwegii za 2009 r. od których Wnioskodawca zapłacił podatek w Norwegii podlegają dodatkowo opodatkowaniu w Polsce.

2. Czy zasiłek dla bezrobotnych za 2009 r. otrzymywany z norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych, od którego również płacił podatek w Norwegii podlega opodatkowaniu w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, NAV w Norwegii jest instytucją wypłacającą świadczenia z tytułu ubezpieczeń społecznych i jest odpowiednikiem Polskiego Urzędu Pracy. NAV wypłaca zgodnie z ustawodawstwem norweskim zasiłki dla bezrobotnych. Podatek od tego świadczenia oraz za okres pracy u norweskiego pracodawcy został pobrany w Norwegii zgodnie z art. 15 i 18 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii.

W związku z powyższym w Polsce nie powinien być pobierany podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W dniu 25 maja 2010 r. weszła w życie konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisana w Warszawie w dniu 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899 z późn. zm.).

W myśl art. 28 ust. 2, niniejsza Konwencja wejdzie w życie w dniu późniejszej notyfikacji i będzie miała zastosowanie:

ii. w odniesieniu do pozostałych podatków od dochodu i zysków majątkowych, do podatków należnych za jakikolwiek rok podatkowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym Konwencja wejdzie w życie.

b. w Norwegii: w odniesieniu do podatków od dochodu należnych za dany rok kalendarzowy (włączając w to okresy rozliczeniowe rozpoczynające się w jakimkolwiek takim roku) następujący po roku, w którym niniejsza Konwencja wejdzie w życie oraz w latach następnych.

Stosownie do ust. 3 tego artykułu, postanowienia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. przestaną obowiązywać od dnia, w którym niniejsza Konwencja zacznie obowiązywać w odniesieniu do podatków, do których ma ona zastosowanie zgodnie z postanowieniami ustępu 2 niniejszego artykułu.

Z powyższego wynika zatem, że do dochodów z Norwegii uzyskiwanych do dnia 31 grudnia 2010 r. zastosowanie ma umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.).

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Umowy z dnia 24 maja 1977 r., określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca w 2009 r. był obywatelem Polski, nie był obywatelem Norwegii; miejscem jego stałego pobytu była Polska, natomiast w Norwegii był zameldowany tymczasowo. W 2009 r. Wnioskodawca nie przebywał w Norwegii powyżej 183 dni. Centrum Jego interesów osobistych i ekonomicznych była częściowo Polska a częściowo Norwegia. Z Polską łączyła Wnioskodawcę rodzina, dom, wszelkie opłaty, natomiast z Norwegią praca, wyżywienie, dojazdy do pracy. Wnioskodawca w 2009 r. uzyskał dochody z pracy na podstawie umowy o pracę z norweskim pracodawcą która była wykonywana w Norwegii bez pośrednictwa z Polski, oraz z zasiłku dla bezrobotnych który również otrzymywał z Norwegii. W przedmiotowej sprawie ma więc zastosowanie obowiązująca w 2009 r. Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.).

Aby dokonać prawidłowej analizy przepisów Umowy polsko-norweskiej w odniesieniu do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawcę w 2009 r. z Norwegii w pierwszej kolejności należy ustalić, gdzie miał On w 2009 r. miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

W przypadku, kiedy podatnik może zostać uznany za posiadającego miejsce zamieszkania jednocześnie w dwóch państwach postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania obligują do zbadania reguł kolizyjnych określonych w art. 4 ust. 2 powołanej wyżej Umowy, w celu ustalenia jednego państwa rezydencji podatnika.

W myśl art. 4 ust. 2 Umowy polsko-norweskiej, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy jej sytuacja jest określana zgodnie z następującymi zasadami:

Przy tym wskazać należy, że według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca wyjaśnił, że w Polsce znajduje się jego rodzina, a więc centrum interesów osobistych, co pozwala stwierdzić, że posiadał miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w 2009 r. którego dotyczy wniosek posiadał tymczasowe miejsce zamieszkania na terenie Norwegii natomiast nie przebywał tam powyżej 183 dni.

Należy więc stwierdzić, że w 2009 r. w okresie uzyskiwania dochodów z pracy i zasiłku dla bezrobotnych z Norwegii, Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Oznacza to, że w Polsce w okresie tym podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W myśl art. 15 ust. 1 Umowy polsko-norweskiej, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Na podstawie art. 15 ust. 2 powyższej Umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Uregulowanie zawarte w art. 15 ust. 2 tejże Umowy stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 Umowy i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Norwegii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Wnioskodawca przebywał w Norwegii w 2009 r. łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego, natomiast pracował w Norwegii na umowę o pracę na czas określony u norweskiego pracodawcy bez pośrednictwa z Polski. Z uwagi na niespełnienie pozostałych przesłanek określonych w art. 15 ust. 2 lit. b i lit. c, Umowy polsko-norweskiej, które mówią o wynagrodzeniach wypłacanych przez pracodawcę, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiadał w drugim Państwie, w związku z tym dochody uzyskane w 2009 r. z pracy w Norwegii podlegają opodatkowaniu zarówno w Norwegii, jak i w Polsce.

Jednocześnie jednak, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w Umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę wyłączenia z progresją).

W myśl art. 24 ust. 1 ww. Umowy z dnia 24 maja 1977 r. jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy może być opodatkowany w Norwegii, to Polska zwolni, stosownie do postanowień ustępu 2, taki dochód lub majątek spod opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby stosować stopę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód lub majątek nie podlegał takiemu zwolnieniu.

Przechodząc do sposobu opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych, otrzymywanego przez Wnioskodawcę od lipca 2009 r., wypłacanego przez Norweski Urząd Pracy i Spraw Socjalnych (NAV), który to zasiłek nie może zostać uznany za wynagrodzenie za pracę, o którym mowa w art. 15 ust. 1 polsko-norweskiej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Pozbawiony jest on bowiem cech takiego świadczenia, tzn. nie jest wypłacany przez pracodawcę za wykonaną na jego rzecz pracę. Sprawia to, że świadczenie takie powinno zostać zakwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tejże Umowy.

Stosownie do jego treści części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej Umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Zawarta w tym przepisie norma dotyczy wszelkich dochodów, które nie zostały zakwalifikowane do innych kategorii dochodów, opodatkowanych w sposób przewidziany w przepisach bezpośrednio ich dotyczących. Dochody te nie stanowią jasno określonej kategorii dochodów, a ich źródło nie jest wyraźnie określone. Wskazany przepis znajduje zastosowanie w stosunku do dochodów osiągniętych przez rezydenta jednego z państw, które nie zostały rodzajowo sklasyfikowane. Na jego mocy natomiast, dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba je otrzymująca posiada miejsce zamieszkania.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedstawionej we wniosku sytuacji, w związku z faktem, że w 2009 r. Wnioskodawca posiadał w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) i podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, otrzymany przez Niego zasiłek dla bezrobotnych, kwalifikowany jako inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 Umowy polsko-norweskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podlega opodatkowaniu w całości tylko w Polsce.

W związku z tym w omawianej sprawie nie występuje podwójne opodatkowanie, w rezultacie czego nie znajduje zastosowania żadna metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Końcowo nadmienić należy, że w sytuacji wystąpienia kolizji w zakresie opodatkowania tego samego przychodu a w konsekwencji ewentualny brak wyeliminowania podwójnego opodatkowania, istnieje możliwość wszczęcia na wniosek Podatnika, Procedury Wzajemnego Porozumiewania się. Tryb postępowania w tej sprawie został uregulowany w art. 26 Umowy. Stosownie do ust. 1 tego artykułu, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie jest zdania, że działania podjęte przez Państwo lub oba Umawiające się Państwa pociągają za sobą lub pociągną za sobą opodatkowanie, które nie odpowiada niniejszej Umowie, wówczas może ona bez ujmy dla środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, albo jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 25 ustęp 1 - właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa powinna być przedstawiona w ciągu trzech lat, licząc od pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu pociągającym za sobą podwyższenie opodatkowania niezgodnie z umową.

Reasumując, dochody uzyskane w 2009 r. z pracy najemnej z Norwegii, przez Wnioskodawcę, tj. osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, podlegają stosownie do uregulowań art. 15 ust. 1 Umowy polsko-norweskiej opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Norwegii. Przy czym dla zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tych dochodów należy zastosować określoną w art. 24 ust. 1 tejże Umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Z kolei otrzymany przez Wnioskodawcę zasiłek dla bezrobotnych w myśl uregulowań art. 22 ust. 1 Umowy polsko-norweskiej podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, zatem jak wyżej wskazano nie znajduje do niego zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo należy wskazać, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.