IPTPB2/415-624/11-3/12-S/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2011 r. (data wpływu 14 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne w części dotyczącej:

* poniesionych kosztów zabiegu operacyjnego wszczepienia implantu soczewki - jest nieprawidłowe,

* poniesionych kosztów zakupu implantu sztucznej soczewki - jest prawidłowe.

W dniu 14 października 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ma 82 lata, jest osobą niepełnosprawną, posiada orzeczenie ZOON. O zakwalifikowaniu Go przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności jako osoby niepełnosprawnej w stopniu całkowitym niepełnosprawności (symbol przyczyny niepełnosprawności 07-S, 10-N) oraz umiarkowanym (symbol przyczyny niepełnosprawności 04-0). U Wnioskodawcy zdiagnozowano nieodwracalne zmiany chorobowe narządu wzroku: zmętnienie soczewki oka prawego - zaćmę korowotylnotorebkową i zwyrodnienie centralne siatkówki, upośledzające w istotny sposób jakość życia i widzenia, wpływające również na inne zaburzenia funkcjonowania organizmu. Przy tego typu schorzeniu według diagnozy lekarzy okulistów nie ma leków, ćwiczeń, czy okularów, które mogłyby skutecznie przywrócić sprawność widzenia w oku. Jedyną skuteczną metodą rehabilitacji niesprawnego narządu wzroku jest zastąpienie uszkodzonej soczewki sztuczną soczewką wewnątrzgałkową, która odtworzy naturalną funkcję uszkodzonego organu. Po przeprowadzonej diagnostyce okulistycznej i kwalifikacji do zabiegu przez lekarza okulistę, w dniu 11 maja 2011 r. Wnioskodawca poddał się zabiegowi fakoemulsyfikacji z równoczesnym wszczepem sztucznej soczewki do torebki oka prawego. Zabieg przeprowadzony został metodą fakoemulsyfikacji, zwaną chirurgią małego cięcia, polegał na rozbiciu zmętniałej soczewki oka za pomocą ultradźwięków i wprowadzeniu do komory oka poprzez niewielkie nacięcie implantu miękkiej soczewki zwijalnej. Zabieg został przeprowadzony w NZOZ Prywatnym Szpitalu. Koszt przeprowadzenia zabiegu obejmującego koszt sztucznej soczewki wyniósł XXX zł. Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ww. zabieg udokumentowane zostały fakturą VAT, potwierdzającą ich poniesienie. Wnioskodawca oświadcza, że wydatki nie zostały sfinansowane, dofinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie zostały też zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy będąc osobą niepełnosprawną Wnioskodawca ma prawo do odliczenia w zeznaniu podatkowym za 2011 r. kwoty XXX zł poniesionej na zabieg wszczepienia implantu sztucznej soczewki do oka, obejmującej koszt sztucznej soczewki, jako wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne, związanego z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych na podstawie art. 26 ust. 1 i ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 26 ust. 1 i ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługuje Mu prawo do odliczenia w zeznaniu podatkowym za 2011 r. kwoty XXX zł poniesionej na zabieg wszczepienia implantu sztucznej soczewki do oka, obejmującej koszt sztucznej soczewki, jako wydatku na cele rehabilitacyjne związanego z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Ze względu na stan zdrowia Wnioskodawcy, w tym inne schorzenia i wynikającą z nich niepełnosprawność poddanie się zabiegowi wszczepienia implantu sztucznej soczewki do oka prawego było konieczne. Przeprowadzony zabieg przywrócił Wnioskodawcy zdolność prawidłowego widzenia w prawym oku (nastąpiło odtworzenie naturalnej funkcji uszkodzonego organu) i przyczynił się do ułatwienia wykonywania czynności życiowych. W przypadku Wnioskodawcy implant sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej (ciało obce o odpowiednio do Jego potrzeb dobranych parametrach optycznych zastępujące naturalną soczewkę ludzką, wszczepione do organizmu w celu odtworzenia naturalnej funkcji oka - prawidłowego widzenia) jest swoistego rodzaju protezą i jest w sposób nieprzerwany wykorzystywany w procesie rehabilitacji usprawniającej oko prawe.

Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione między innymi na odpłatność za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne oraz zakup indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Pomimo, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia rehabilitacja, to biorąc pod uwagę orzecznictwo Sądu Najwyższego: wyrok NSA z dnia 17 marca 2011 r., II FSK 1927/09, który uzasadnia, że nie można eliminować z zabiegów rehabilitacyjnych takich zabiegów operacyjnych, które de facto decydują o możliwości wykonywania jakiejkolwiek rehabilitacji i bez których nie jest możliwe jej podjęcie (ujmując rzecz inaczej, jeżeli zabieg chirurgiczny stanowi niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić społecznie przydatną sprawność, to taki zabieg stanowi część rehabilitacji tj. działania, którego efektem końcowym jest maksymalne przywrócenie sprawności rehabilitowanemu) oraz wyrok NSA z dnia 17 października 1996 r., sygn. akt SA/SZ 2668/95, w którym NSA stwierdził, iż nie podziela stanowiska, że zabieg chirurgiczny nie jest zabiegiem rehabilitacyjno-usprawniającym w rozumieniu przepisów regulujących zasady i warunki odliczeń od dochodu wydatków ponoszonych na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną, zabieg wszczepienia sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej należy zaliczyć jako zabieg rehabilitacyjny (w przypadku Wnioskodawcy tylko w ten sposób można było rehabilitować narząd wzroku). Ponadto implant sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej należy zaliczyć jako indywidualny sprzęt niezbędny w Jego rehabilitacji jako osoby niepełnosprawnej, ułatwiający Jemu wykonywanie czynności życiowych w związku z niepełnosprawnością. Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że koszt wszczepienia implantu sztucznej soczewki oraz koszt samego implantu był wydatkiem poniesionym na cele rehabilitacyjne, ułatwiające wykonywanie czynności życiowych i może zostać odliczony.

W dniu 14 grudnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne, jest nieprawidłowe.

Powyższa interpretacja została doręczona w dniu 19 grudnia 2011 r., a w dniu 5 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Odpowiedź na powyższe wezwanie została udzielona pismem z dnia 30 stycznia 2012 r.

W dniu 7 marca 2012 r. do tut. Organu wpłynęła skarga na ww. interpretację adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 4 kwietnia 2012 r., tut. Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2012 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że organ w zaskarżonej interpretacji indywidualnej nie dokonał w sposób wyczerpujący oceny stanowiska Wnioskodawcy, zatem uzasadnienie prawne tej oceny nie może być uznane za prawidłowe.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wystąpił w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej z wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne. Zadał pytanie czy będąc osobą niepełnosprawną ma prawo do odliczenia w zeznaniu podatkowym za 2011 r. kwoty XXX zł, poniesionej na zabieg wszczepienia implantu sztucznej soczewki do oka, obejmującej koszt sztucznej soczewki, jako wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne, związanego z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych na podstawie art. 26 ust. 1 i ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzasadnieniu wyroku WSA zauważył, że jak wynika ze stanu faktycznego wskazanego przez Wnioskodawcę oraz Jego stanowiska przedstawionego we wniosku wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w wysokości XXX zł wynikający z faktury VAT, obejmował koszt wszczepienia implantu sztucznej soczewki oka oraz koszt zakupu sztucznej soczewki oka. Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie stwierdził, iż może skorzystać z przedmiotowej ulgi podatkowej, gdyż zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione między innymi na odpłatność za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne oraz zakup indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W ocenie Wnioskodawcy koszt wszczepienia implantu sztucznej soczewki oraz koszt samego implantu był wydatkiem poniesionym na cele rehabilitacyjne, ułatwiające wykonywanie czynności życiowych, zatem winien zostać odliczony w zeznaniu podatkowym.

Sąd stwierdził, że Organ w zaskarżonej interpretacji indywidualnej odniósł się wyłącznie do wydatku dotyczącego wszczepienia sztucznej soczewki oka wskazując, że zabieg operacyjny nie jest zabiegiem rehabilitacyjnym, o jakim mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast całkowicie pominął i nie odniósł się w żaden sposób do argumentacji Wnioskodawcy, iż koszt samego implantu jest wydatkiem na zakup indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji. Organ wydający interpretację nie zajął stanowiska w tej sprawie, nie ocenił w tej części stanowiska Wnioskodawcy.

Zdaniem Sądu, stanowisko Organu, iż koszt wszczepienia implantu soczewki, nie jest odpłatnością za zabiegi rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasługuje na akceptację. W ocenie Sądu gdyby ustawodawca zamierzał umożliwić odliczanie od dochodu wszelkich wydatków ponoszonych przez osoby niepełnosprawne w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na zabiegi rehabilitacyjne (jako zabiegi o charakterze leczniczym) oraz związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, to wymieniłby tego rodzaju wydatki odrębnie w oddzielnym punkcie 7a jako osobną kategorię wydatków.

W dniu 6 sierpnia 2012 r. do tut. Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej poniesionych kosztów zabiegu operacyjnego wszczepienia implantu soczewki,

* prawidłowe - w części dotyczącej poniesionych kosztów zakupu implantu sztucznej soczewki.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3a - 3e, 4, 4a - 4e, 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

Powyższy przepis enumeratywnie wymienia wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegające odliczeniu od dochodu. Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, wobec czego nie może być traktowany rozszerzająco.

Wydatki na cele rehabilitacyjne, zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu tylko wówczas, jeżeli nie były finansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W razie, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c).

W myśl art. 26 ust. 7d powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Z kolei w świetle art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca ma 82 lata, jest osobą niepełnosprawną, posiada orzeczenie ZOON. o zakwalifikowaniu Jego przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności jako osoby niepełnosprawnej w stopniu całkowitym niepełnosprawności (symbol przyczyny niepełnosprawności 07-S, 10-N) oraz umiarkowanym (symbol przyczyny niepełnosprawności 04-0). Wnioskodawca posiada orzeczenie o całkowitym i umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ze względu na to iż leczenie nie rokowało skutecznego przywrócenia widzenia Wnioskodawca zdecydował się na zastosowanie zabiegu operacyjnego wszczepienia sztucznej soczewki do torebki oka prawego.

Zabieg został przeprowadzony w dniu 11 maja 2011 r. Koszt zabiegu wyniósł XXX zł.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia rehabilitacja oraz rehabilitacja lecznicza. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, tut. Organ nie kwestionuje, iż przeprowadzony zabieg operacyjny miał na celu stworzenie warunków do dalszej efektywnej rehabilitacji i poprawy sprawności. Ostatecznie jednak rozstrzygnięcie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty. Zatem, w przedmiotowej sprawie odliczenie od dochodu wydatku na zabieg operacyjny byłoby możliwe tylko wówczas, gdy zabieg ten zostanie zakwalifikowany przez lekarza specjalistę jako zabieg rehabilitacyjny.

Wnioskodawca wskazał, iż po przeprowadzonej diagnostyce okulistycznej i kwalifikacji do zabiegu zdecydował się na zastosowanie ww. zabiegu operacyjnego, natomiast zabieg operacyjny nie jest zabiegiem rehabilitacyjnym.

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny, a także obowiązujący stan prawny stwierdzić należy, iż z uwagi na fakt, że zabieg operacyjny nie został wymieniony w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca nie może, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, odliczyć od dochodu kosztu ww. zabiegu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo - rehabilitacyjne. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu a cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter. W związku z tym zalecenie co do jego stosowania powinien wydać lekarz specjalista stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

W 2011 r. Wnioskodawca poniósł wydatek na zakup implantu sztucznej soczewki, który operacyjnie został wszczepiony. Przeprowadzony zabieg przywrócił Wnioskodawcy zdolność prawidłowego widzenia w prawym oku (nastąpiło odtworzenie naturalnej funkcji uszkodzonego organu) i przyczynił się do ułatwienia wykonywania czynności życiowych. W przypadku Wnioskodawcy implant sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej (ciało obce o odpowiednio do Jego potrzeb dobranych parametrach optycznych zastępujące naturalną soczewkę ludzką, wszczepione do organizmu w celu odtworzenia naturalnej funkcji oka - prawidłowego widzenia) jest swoistego rodzaju protezą i jest w sposób nieprzerwany wykorzystywany w procesie rehabilitacji usprawniającej oko prawe.

Implant sztucznej soczewki należy uznać za sprzęt niezbędny w rehabilitacji i ułatwiający wykonywanie czynności życiowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, a także wyżej powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesionego w 2011 r. wydatku na zakup implantu sztucznej soczewki, o ile spełnione zostaną warunki określone w art. 26 ust. 7b, 7c, 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.