IPTPB2/415-561/13-6/14-S/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 230/14 (data wpływu 2 października 2014 r.) stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2013 r. (data wpływu 2 września 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 października 2013 r. (data wpływu 23 października 2013 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonej kwoty pieniężnej przez sąd - jest prawidłowe.

W dniu 2 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonej kwoty pieniężnej przez sąd.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.). Pismem z dnia 14 października 2013 r., znak IPTPB2/415-561/13-2/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 14 października 2013 r. (skutecznie doręczono 16 października 2013 r.), natomiast w dniu 23 października 2013 r. do tutejszego Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy (sygn. akt...) stwierdził przewlekłość postępowania sądowego przed Sądem Rejonowym w sprawie o sygnaturze akt... i na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postepowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843 z późn. zm.) przyznał Wnioskodawcy jako skarżącemu, kwotę 3 000,00 zł (słownie: trzy tysiące złotych, zero groszy).

W załączeniu do wniosku Wnioskodawca złożył kserokopię postanowienia Sądu Okręgowego wraz z uzasadnieniem. Na dzień złożenia wniosku Wnioskodawca nie prowadził żadnej działalności gospodarczej, nie prowadził jej też na moment przyznania kwoty odszkodowania przez Sąd Okręgowy. Wobec tego, że Wnioskodawca został wezwany do zapłaty podatku, Jego zdaniem nienależnego, zwraca się o udzielenie pisemnej interpretacji.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca przedstawił treść uzasadnienia postanowienia Sądu z dnia 6 czerwca 2013 r. oraz dodał, że elementy stanu faktycznego, w dniu złożenia wniosku o interpretację nie były przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej ani w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przyznana w zaistniałym stanie faktycznym kwota podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznana kwota jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przyznana przez Sąd Okręgowy kwota nie jest odszkodowaniem, a jej charakter i cel stanowi zadośćuczynienie. Istotą zwolnienia od opodatkowania PIT kwot przyznawanych w ramach zadośćuczynień jest nieobejmowanie efektywną stawką PIT świadczeń, które nie wzbogacają podatnika i ze swojej istoty dotyczą rzeczy w znacznej mierze abstrakcyjnych, nieuchwytnych i niewymiernych (cierpienie). Zadośćuczynienie nie wzbogaca podatnika, a stanowi jedynie próbę naprawienia wyrządzonej krzywdy - cierpień moralnych, których nie da się z założenia przeliczyć na pieniądze (kwota zadośćuczynienia stanowi namiastkę, próbę wyrównania wyrządzonej, nieprzeliczalnej na pieniądze krzywdy).

Zadośćuczynienie, jakim w przedmiotowej sprawie jest przyznana kwota, nie generuje tym samym dochodu po stronie podatnika. Absurdem byłoby, przy założeniu prawidłowości twierdzenia o opodatkowaniu PIT zadośćuczynienia, stosownie do zadośćuczynienia kategorii związanych z jego wystąpieniem, np. absurdem byłyby jakiekolwiek dywagacje dotyczące kosztów uzyskania przychodu z zadośćuczynienia (co miałoby być takim kosztem etc.), co tym samym dyskwalifikuje zaliczanie kwoty uzyskanej z zadośćuczynienia do kategorii dochodu podlegającego efektywną stawką podatku.

Ponadto opierając się na najaktualniejszym orzecznictwie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego m.in. orzeczenie z dnia 26 lutego 2013 r., sygn. akt....., Sąd przyjął, że opodatkowanie przyznanej sumy pieniężnej za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania - byłoby sprzeczne z ideą humanitaryzmu i wysoce niesprawiedliwe. Reasumując, otrzymana "odpowiednia suma pieniężna" na podstawie orzeczenia sądowego na mocy ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzyskany dochód z ww. źródła nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym według zasad ogólnych (...) i nie powinien być traktowany jako przychód z innego źródła na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca dodał w uzupełnieniu wniosku, że wezwanie do złożenia oświadczenia do celów wyliczenia podatku dochodowego od przyznanej Mu kwoty jest Jego zdaniem niezgodne z prawem, gdyż rekompensata za przewlekłość postępowania podlega zwolnieniu co potwierdza aktualne orzecznictwo sądowe, chociażby wyrok WSA z 26 lutego 2013 r.,.....

W dniu 28 listopada 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB2/415-561/13-4/KKu stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania zasądzonej sumy pieniężnej przez sąd jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej wniesiono pismem z dnia 10 grudnia 2013 r. (data wpływu 18 grudnia 2013 r.). Odpowiedź na powyższe wezwanie, z dnia 3 stycznia 2014 r., wysłano w dniu 7 stycznia 2014 r., Nr IPTPB2/415W-170/13-2/KKu.

W dniu 10 lutego 2014 r. do tutejszego Organu wpłynęła skarga Wnioskodawcy z dnia 29 stycznia 2014 r., adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Pismem z dnia 3 marca 2014 r., wysłanym 4 marca 2014 r., Nr IPTPB2/4160-4/14-2/KKu, tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę, wnosząc o jej oddalenie.

W wyniku rozpatrzenia skargi Strony na wydaną interpretację indywidualną z dnia 28 listopada 2013 r., Nr IPTPB2/415-561/13-4/KKu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt...., uchylił zaskarżoną interpretację. W uzasadnieniu wyroku Sąd uznał, że skarga jest zasadna.

W ocenie Sądu istotą sporu w niniejszej sprawie jest to, jaki charakter pod względem podatkowym ma suma pieniężna otrzymana przez skarżącego stosownie do postanowienia sądu powszechnego, w szczególności czy przyznana kwota objęta jest zwolnieniem podatkowym, jako odszkodowanie w oparciu o treść art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sąd uważa, że rozstrzygnięcie spornej kwestii wymaga analizy faktycznego charakteru prawnego kwoty przyznanej na rzecz Wnioskodawcy. Podstawą zasądzenia opisanej kwoty był art. 12 ust. 4 ustawy o skardze. Zgodnie z jego treścią w przypadku uwzględnienia skargi, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa (a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika - od komornika) sumę pieniężną w wysokości od 2 000,00 zł do 20 000,00 zł. Przepis jednakże nie precyzuje charakteru przyznawanej sumy pieniężnej.

Sąd zauważa, że wydając zaskarżoną interpretację Organ przyjął, że niniejsza kwota nie stanowi ani odszkodowania ani zadośćuczynienia, odwołując się do treści art. 15 ust. 1 i 2 analizowanej ustawy. Zgodnie z regulacją w nim zawartą strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu, dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa, przy czym postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania.

Sąd w wyroku wskazał, że w ocenie Organu dopiero w cytowanym art. 15 ustawy o skardze ustawodawca wprowadził pojęcie odszkodowania lub zadośćuczynienia, którego można dochodzić po pozytywnym zakończeniu sprawy o uwzględnienie skargi na przewlekłość. Ta okoliczność, zdaniem organu, przesądza o tym, że zasądzona kwota pieniężna nie ma charakteru ani odszkodowania ani zadośćuczynienia.

Zdaniem Sądu, powyżej przytoczone rozumienie art. 15 jest błędne. W przywołanej regulacji nie został bowiem przesądzony charakter prawny kwoty zasądzonej w następstwie uwzględnienia skargi zgodnie z art. 12 ust. 4 cytowanej ustawy. Nawet, gdyby przyjąć twierdzenia organu za prawidłowe, to o charakterze podatkowym danego świadczenia nie przesądza jedynie jego nazwa lecz jej rzeczywisty charakter, tytuł prawny i cel jakiemu służy. Przedmiotowa kwota ma zrekompensować negatywne przeżycia psychiczne i moralne związane z przewlekłością postępowania sądowego oraz z naruszeniem prawa do rozpoznania sprawy sądowej bez zbędnej zwłoki, a nie dobra osobistego (tak SN w sprawie o sygn. akt III SPP 163/05, III SPP 154/05 oraz SPK 10/05). Przedmiotowa kwota poza funkcją represyjną i prewencyjną, ma też znaczenie kompensacyjne. Ma bowiem na celu zadośćuczynienie za krzywdę, jaką strona poniosła wskutek wadliwie działającego systemu wymiaru sprawiedliwości w praktyce.

Zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkami, które, w ocenie sądu, nie wystąpiły w rozpatrywanej sprawie. Otrzymana przez skarżącego suma pieniężna, biorąc pod uwagę jej charakter i cel, pełni rolę zadośćuczynienia (tak też WSA w Łodzi w wyroku z dnia 26 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Łd 1528/12).

W ocenie Sądu, opodatkowanie przyznanej sumy pieniężnej za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania byłoby sprzeczne z ideą humanitaryzmu i wysoce niesprawiedliwe. Skoro Państwo przyjęło na siebie obowiązek zrekompensowania swoim obywatelom niedogodności wynikających z przewlekłych postępowań sądowych, to niezrozumiałe byłoby roszczenie tegoż Państwa o opodatkowanie tak uzyskanego przysporzenia majątkowego. W przeciwnym razie Państwo oczekiwałoby korzyści wynikających z własnego, bezprawnego zaniechania realizacji prawa obywatela do rozpoznania sprawy sądowej w rozsądnym terminie (tak też WSA w Warszawie w wyroku z dnia 14 maja 2012 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 2145/11).

Sąd wskazał, że powyższy pogląd wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 grudnia 2011 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II FSK 1218/10. Wskazał, że kwota o której mowa w art. 12 ust. 4 ustawy o skardze ma charakter de facto zbliżony do zadośćuczynienia. Wysokość sumy pieniężnej została określona w orzeczeniu sądu i w żaden sposób nie dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej ani korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W omawianym orzeczeniu NSA podkreślił, że istotą zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest fakt, że świadczenie nie wzbogaca beneficjenta w żaden sposób, ma bowiem pełnić rolę rekompensującą poniesioną stratę za naruszone prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, które było wynikiem nieprawidłowego działania lub bezczynności sądu. W prawie cywilnym obok ustawowego pojęcia "odszkodowanie" lub "zadośćuczynienie" nie pojawia się określenie "suma pieniężna". Występuje ono jedynie dla oznaczenia świadczenia wypłacanego w pieniądzu (art. 358 k.c., art. 3581 k.c., art. 8241 k.c.). Jednakże w sytuacji, jak zaznaczył NSA, należy zwrócić uwagę na treść art. 445 § 1 k.c., w którym jest mowa właśnie o "przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę".

Sąd stwierdził, że w pełni podziela stanowisko NSA, że termin "suma pieniężna" jest charakterystyczny dla ustawy o skardze, lecz byłoby niezrozumiałe i niecelowe, aby tworzyć z niego odrębną kategorię, różną od znanego prawu cywilnemu odszkodowania i zadośćuczynienia.

Końcowo Sąd, mając powyższe na uwadze, podzielił również stanowisko skarżącego. Jednocześnie podkreślając, że opodatkowanie przyznanej przez sąd sumy pieniężnej za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania byłoby sprzeczne z ideą humanitaryzmu i wysoce niesprawiedliwe, a nadto sprzeczne z ideą zwolnienia od podatku w tym zakresie i charakterem wypłaconej kwoty.

W dniu 2 października 2014 r. do tutejszego Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 230/14.

W związku z powyższym, ponownemu rozpatrzeniu podlega wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 19 sierpnia 2013 r., dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonej kwoty pieniężnej przez sąd.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 230/14 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania zasądzonej przez sąd sumy pieniężnej uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, za wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Z kolei, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Sąd Okręgowy III Wydział Cywilny na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843 z późn. zm.), postanowieniem z dnia 6 czerwca 2013 r. o sygn. akt..., zasądził na rzecz Wnioskodawcy sumę pieniężną w wysokości 3 000,00 zł.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, co za tym idzie otrzymana suma pieniężna nie pozostawała w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Na podstawie art. 448 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym w dobrach osobistych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie różnicują świadczeń odszkodowawczych w zależności od tego, czy dotyczą naprawienia szkody majątkowej czy niemajątkowej, a tym samym użyte przez ustawodawcę pojęcie odszkodowania należy odnosić również do zadośćuczynienia pieniężnego za szkodę niemajątkową (tekst jedn.: za doznaną krzywdę). Oznacza to, że użyte w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie odszkodowania odnosi się także do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia za krzywdy poszkodowanego.

Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym lub nadzorowanym przez prokuratora i postepowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki reguluje zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu. Uwzględniając skargę strony, sąd stwierdza, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania (art. 12 ust. 2 cyt. ustawy). Ustawa przewiduje również możliwość przyznania, na żądanie skarżącego, odpowiedniej sumy pieniężnej w wysokości od 2 000,00 zł do 20 000,00 zł. W wypadku przyznania odpowiedniej sumy pieniężnej od Skarbu Państwa, wypłaty dokonuje sąd prowadzący postępowanie, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania, ze środków własnych tego sądu (art. 12 ust. 4 ustawy).

Odnosząc się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zauważyć należy, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy).

Na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12 14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Mając na uwadze powyższe oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 230/14 należy stwierdzić, że otrzymana "odpowiednia suma pieniężna" na podstawie orzeczenia sądowego na mocy powołanej wyżej ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, stanowi dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy. Świadczenie to korzysta jednak ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzyskany dochód z ww. źródła nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym według zasad ogólnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.