IPTPB2/415-467/11-2/DS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2011 r. (data wpływu 22 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej w wysokości przekraczającej w roku podatkowym kwotę 2.280 zł - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lipca 2011 r. w Izbie Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku Białej został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej w wysokości przekraczającej w roku podatkowym kwotę 2.280 zł.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku Białej, pismem z dnia 1 sierpnia 2011 r., na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), przekazał ww. wniosek celem załatwienia, zgodnie z właściwością do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim.

Wyjaśnić bowiem należy, iż zgodnie z § 2 i § 5a ww. rozporządzenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi jest upoważniony do wydawania w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych interpretacji indywidualnych, jeżeli wnioskodawca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w województwie: lubelskim, łódzkim, opolskim lub świętokrzyskim.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem do wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego od dnia 1 kwietnia 2011 r. jest Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest mamą pięciorga dzieci urodzonych w 2008 r. Wraz z mężem są młodymi osobami bez zaplecza finansowego. Mąż Wnioskodawczyni jest jedynym żywicielem rodziny. Dzieci od dnia narodzin, codziennie są rehabilitowane. Dwoje z nich ma wodogłowie pokrwotoczne, reszta dzieci cierpi na nadmierne napięcia w nogach i ogólno-mięśniowe, dlatego kilka razy w tygodniu konieczne są wyjazdy na rehabilitację, do logopedy, psychologa, okulisty, laryngologa. Dzieci urodziły się jako skrajne wcześniaki w 26 tygodniu ciąży, dlatego ich codzienna rehabilitacja jest koniecznością. Wnioskodawczyni chciałaby uwzględnić ulgę rehabilitacyjną we wspólnym zeznaniu rocznym na pięcioro dzieci czyli 5 razy 2.280 zł a nie, jak to zostało uwzględnione 2 razy 2.280 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku dowozu na rehabilitację pięciorga dzieci w jednym wieku, można zastosować ulgę rehabilitacyjną w wysokości pięciokrotnej, tzn. 5 razy 2.280 zł.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przejazdy z pięciorgiem dzieci są bardzo kosztowne i dlatego Wnioskodawczyni ma nadzieję, że znajdzie się wyjątek w przepisach, pozwalający na zastosowanie ulgi rehabilitacyjnej w pięciokrotnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7b cyt. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu jeżeli, nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Stosownie do art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Z analizy wyżej cytowanego art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że możliwość odliczenia kwoty w wysokości nieprzekraczającej 2.280 zł, dotyczy wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Określona w tym przepisie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych tytułem poniesienia ww. wydatków.

Odliczenie to dokonywane jest wyłącznie przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub też podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną lub dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia.

Wprost z brzmienia analizowanego przepisu wynika między innymi, że ww. odliczenie do wysokości 2.280 zł przysługuje podatnikowi bez względu na ilość dzieci do 16 roku życia, które są na jego utrzymaniu. Ponadto, limit odliczeń z ww. tytułu w odniesieniu do danego podatnika nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 2.280 zł

Jak podano w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Wnioskodawczyni ma pięcioro dzieci, które urodziły się jako skrajne wcześniaki w 26 tygodniu ciąży. Wymagają nieustannej, codziennej rehabilitacji. W tym celu dowożone są przez rodziców na zabiegi jednym samochodem. Z uwagi na trudną sytuację spowodowaną koniecznością sprawowania opieki nad pięciorgiem dzieci jednocześnie, Wnioskodawczyni chciałaby, by ulga rehabilitacyjna była uwzględniona w zeznaniu rocznym na każde z pięciorga dzieci, tzn. 5 razy 2.280 zł.

Wnioskodawczyni podała, że ulga rehabilitacyjna, która została uwzględniona w złożonym rozliczeniu rocznym (wspólnie z mężem), stanowiła podwójną kwotę 2.280 zł (2 razy 2.280 zł).

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni może odliczyć od podstawy opodatkowania maksymalną kwotę 2.280 zł w związku z dowozem dzieci niepełnosprawnych na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, samochodem osobowym stanowiącym własność lub współwłasność Wnioskodawczyni - pod warunkiem spełnienia wymogów wynikających z powyższych przepisów.

Należy podkreślić, że zgodnie z zasadą, przyjętą w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca.

Odnosząc się do możliwości skorzystania przez Wnioskodawczynię z indywidualnych ulg i zwolnień podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych, tut. Organ informuje, że organem podatkowym właściwym w tych sprawach jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania.

Z uwagi na to, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej, został złożony przez jednego ze współmałżonków, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego współmałżonka, t. j. męża Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.