IPTPB2/415-443/11-3/KSU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2011 r. (data wpływu 28 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia w Polsce zeznania podatkowego za rok 2007 z dochodów uzyskanych w Danii - jest prawidłowe.

W dniu 28 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia w Polsce zeznania podatkowego za lata 2007 i 2008 z dochodów uzyskanych w Danii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 26 stycznia 2011 r. Wnioskodawczyni otrzymała wezwanie z Urzędu Skarbowego w sprawie złożenia wyjaśnień i do złożenia niezłożonego zeznania podatkowego PIT36 za 2007 r. z uwzględnieniem dochodów z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Danii. Wnioskodawczyni w 2007 r. nie osiągnęła żadnych dochodów w Polsce. Natomiast dochody osiągnięte z pracy w Danii nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce za 2007 r. ponieważ miejsce zamieszkania i centrum interesów życiowych znajdowały się w 2007 r. w Danii, tam też była Jej rezydencja podatkowa, nie podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Z tego względu za 2007 r. Wnioskodawczyni nie miała obowiązku rozliczania się w polskim urzędzie skarbowym i złożenia zeznania PIT-36 za 2007 r. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polski podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy. Natomiast art. 3 ust. 2a stanowi, że osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz ich dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy. Jak twierdzi Wnioskodawczyni powyższe nie dotyczy Jej osoby ponieważ, na terytorium Rzeczypospolitej nie osiągnęła w 2007 r. dochodów. Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu, której stroną jest Rzeczpospolita Polska - art. 4a ww. ustawy. Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 6 grudnia 2001 r. między Rzecząpospolitą. Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylania się od opodatkowania od dochodów i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368).

W dniu 16 stycznia 2007 r. Wnioskodawczyni podjęła prace w charakterze deck cadet na pokładzie statku morskiego należącego do zarządu przedsiębiorstwa i bandery Królestwa Danii. Pracę świadczyła do 7 maja 2007 r., następnie od 14 sierpnia 2007 r. jako ll Oficer do 14 listopada 2007 r. na pokładzie statku morskiego bandery Norwegii. Od 20 grudnia 2007 r. do 26 lutego 2008 r. ponownie zatrudniła się na statku morskim należącym do przedsiębiorstwa i bandery Królestwa Danii. Podczas świadczenia pracy ubezpieczenie zdrowotne było płacone przez pracodawców. Ponadto miejsce pracy i zakwaterowanie, wyżywienie całodobowe było kosztami pracodawcy. W związku ze świadczeniem pracy w Danii Wnioskodawczyni uzyskała dochód brutto 23.724 DKK, z którego nie potrącono podatku, ponieważ był on zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych. Dochody uzyskane w Danii do 39.500 DKK są zwolnione z podatku dochodowego. Wnioskodawczyni nie posiadała na terytorium Polski w 2007 r. centrum interesów osobistych i gospodarczych/ośrodka interesów życiowych. W 2007 r. na terytorium Polski nie przebywała dłużej niż 183 dni.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku numerem 1. W zakresie pytania oznaczonego numerem 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w roku 2007 nie osiągnęła żadnych dochodów w Polsce. Natomiast dochody uzyskane ze świadczonej pracy w Danii nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce. Istotnym faktem jest, że Jej miejsce zamieszkania i centrum interesów życiowych w 2007 r. znajdowało się w Danii. Tam też była Jej rezydencja podatkowa. Powyższe świadczy o tym, że nie podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Z tego powodu Wnioskodawczyni nie miała obowiązku rozliczania się z dochodów za 2007 r. uzyskanych w Danii i złożenia zeznania za 2007 r. w urzędzie skarbowym w Polsce. W świetle przedstawionej sytuacji wynika, że Wnioskodawczyni w Polsce ma jedynie ograniczony obowiązek podatkowy od uzyskanych dochodów w Polsce, jeśli by je uzyskała. Wynika to z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz faktu, że Wnioskodawczyni ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Danią w 2007 r. W myśl art. 4 ust. 2 Konwencji osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania tam gdzie ma ściślejsze powiązanie osobiste i gospodarcze/ośrodek interesów życiowych. Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a ww. ustawy). Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku albo posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Wnioskodawczyni nie przebywała w Polsce powyżej wskazanego okresu i udokumentowała organowi podatkowemu czas pracy w 2007 r. i przedstawiła, że w 2007 r. Jej centrum interesów życiowych było w Danii. Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony stan prawny, stwierdziła, że dochody osiągnięte z pracy wykonywanej poza terytorium Polski w Danii w 2007 r. oraz inne dochody ze źródeł zagranicznych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby, jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu, czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa z dnia 6 grudnia 2001 r. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

Rozstrzygające znaczenie w kwestii opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych na terytorium danego państwa ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania podatnika.

W myśl art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

W świetle przedstawionego stanu faktycznego przyjąć należy, że w przypadku Wnioskodawczyni żaden z warunków wymienionych w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie spełniony. Dokonując analizy pierwszego z nich, czyli miejsca, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych należy stwierdzić, iż kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych. Wnioskodawczyni podaje we wniosku, iż w Polsce nie posiadała centrum interesów życiowych, osobistych ani gospodarczych. Ponadto ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączyły Wnioskodawczynię z Danią. W państwie tym przebywała i pracowała w charakterze deck cadet na pokładzie statku morskiego należącego do zarządu przedsiębiorstwa i bandery Królestwa Danii. W tym też kraju posiadała swoje centrum interesów życiowych i osobistych, tam też była Jej rezydencja podatkowa.

Natomiast w odniesieniu do drugiego warunku, Wnioskodawczyni wskazała we wniosku, iż nie przebywała w Polsce w 2007 r. dłużej niż 183 dni.

Zatem, od dnia wyjazdu do Danii oraz przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Danii Wnioskodawczyni podlegała w Polsce w 2007 r. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu t.j. podlegała opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przytoczonymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast dochody osiągnięte z pracy wykonywanej poza terytorium Polski, tj. w Danii nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, iż jeżeli Wnioskodawczyni w 2007 r. nie osiągnęła żadnego dochodu w Polsce podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miała obowiązku złożenia zeznania podatkowego w Polsce za 2007 r.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji stanowiska Wnioskodawczyni, tutejszy Organ nie odniósł się do kwestii dotyczącej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce innych dochodów ze źródeł zagranicznych, ponieważ zagadnienia te nie były przedmiotem zapytania.

Należy zauważyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.