IPTPB2/415-438/11-7/KR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2011 r. (data wpływu 27 lipca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 sierpnia 2011 r. (data wpływu 2 września 2011 r.), oraz pismem z dnia 17 października 2011 r. (data wpływu 19 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej z mocy wyroku sądowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej z mocy wyroku sądowego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 17 sierpnia 2011 r., wezwał Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 17 sierpnia 2011 r. (skutecznie doręczono dnia 24 sierpnia 2011 r.). Pismem z dnia 29 sierpnia 2011 r. (data wpływu 2 września 2011 r.) uzupełniono przedmiotowy wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego - 30 sierpnia 2011 r.).

Z uwagi na to, że złożony wniosek i jego uzupełnienie nie spełniało wymogów formalnych, określonych w art. 14f § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 3 października 2011 r., ponownie wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Ponowne wezwanie wysłano w dniu 4 października 2011 r., (skutecznie doręczono dnia 12 października 2011 r.). Pismem z dnia 17 października 2011 r. (data wpływu 19 października 2011 r.) uzupełniono przedmiotowy wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego - 17 października 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest właścicielem mieszkania, które zajmowane jest przez lokatorów z orzeczoną eksmisją i prawem do lokalu socjalnego. W związku z niewywiązaniem się Gminy Miejskiej z obowiązku dostarczenia lokalu, Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu o odszkodowanie. Wyrokiem Sądu zostało przyznane Jej odszkodowanie od Gminy za niedostarczenie lokalu socjalnego lokatorom zajmującym ww. mieszkanie. W 2009 r. Gmina po raz pierwszy wypłaciła odszkodowanie. Przy rozliczeniu PIT za rok 2009 okazało się, że musi zapłacić podatek za otrzymane odszkodowanie. Formularz PIT-8C otrzymała od Gminy Miejskiej dnia 29 kwietnia 2010 r., tj. dzień przed upływem terminu składania zeznań podatkowych. Zeznanie złożyła wcześniej i w związku z tym musiała złożyć korektę zeznania. Przed złożeniem zeznania w dwóch różnych urzędach skarbowych otrzymała informację, że odszkodowania są zwolnione od podatku dochodowego. Wraz z formularzem PIT-8C otrzymała pismo informujące, że odszkodowanie z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej z mocy wyroku sądowego podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) jako przychody z innych źródeł. Niestety, we wspomnianej ustawie nie ma mowy o ewentualnych poniesionych kosztach, jakie można odliczyć od dochodu. W Urzędzie Skarbowym poinformowano Ją, że nie może odliczyć kosztów eksploatacyjnych, które ponosi (lokatorzy wnoszą opłaty tylko za media), jednocześnie nie zamieszkując lokalu.

Zgodnie z interpretacją podatkową wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej odszkodowania z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej z mocy wyroku sądowego podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychody z innych źródeł. Jednocześnie przy rozliczeniu podatku Wnioskodawczyni nie ma możliwości odliczenia ponoszonych kosztów eksploatacyjnych. Zgodnie z informacją uzyskaną w Urzędzie Skarbowym nie ma również możliwości zapłaty podatku w postaci ryczałtu w wysokości 8% - jak mogą zrobić osoby wynajmujące lokale. Tak więc otrzymując odszkodowanie odmawia Jej się prawa wyboru formy podatku dochodowego i zapłaty niższego podatku, ponieważ brak jest umowy podpisanej z najemcą - nie ma możliwości podpisania takiej urnowy. Wysokość otrzymanego odszkodowania jest udokumentowana przez Urząd Miasta, a koszty eksploatacyjne również można udokumentować.

Wnioskodawczyni nadmienia, że odszkodowanie otrzymuje nieregularnie - po wezwaniu do zapłaty.

Wnioskodawczyni czuje się podwójnie poszkodowana:

Wnioskodawczyni uważa za nieusprawiedliwione i krzywdzące traktowanie Jej jak właściciela, który może swobodnie dysponować swoim lokalem, nakazując płacić podatek w wysokości 18% od otrzymywanego odszkodowania, a jednocześnie nie umożliwia się Jej odliczenia ponoszonych kosztów eksploatacyjnych, a także pozbawia prawa do zapłaty podatku zryczałtowanego w wysokości 8%. Skoro otrzymywane przez Nią odszkodowanie traktowane jest jako przychód z innych źródeł, powinna istnieć możliwość postępowania i wyboru formy zapłaty podatku, jaką posiadają osoby uzyskujące dochód z najmu lokalu. Przepisy jednak nie dają Jej takiej szansy, ponieważ nie ma możliwości zawarcia umowy najmu. Uważa to za nierówne traktowanie. Powinna zastać rozważona zasadność zapłaty podatku dochodowego od otrzymywanego przez Nią odszkodowania.

W uzupełnieniu do wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, iż jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna być zwolniona z zapłaty podatku dochodowego od otrzymywanego przez Nią odszkodowania lub przynajmniej mieć możliwość odliczenia kosztów eksploatacyjnych, jakie ponosi, oraz zapłaty podatku w wysokości 8% od pozostałej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem, wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów został uregulowany w art. 10 ust. 1 ww. ustawy. w myśl pkt 9 tego artykułu do źródeł przychodów zalicza się przychody z innych źródeł.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni jest właścicielem mieszkania, które zajmowane jest przez lokatorów z orzeczoną eksmisją i prawem do lokalu socjalnego. W związku z niewywiązywaniem się Gminy Miejskiej z obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego, wystąpiła do Sądu o odszkodowanie. Od 2009 r. otrzymuje, zasądzone wyrokiem Sądu odszkodowanie z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego lokatorom przez Gminę. Wnioskodawczyni nie może w mieszkaniu zamieszkać ani go też wynająć i mieć możliwość zapłaty niższego podatku w postaci ryczałtu z tytułu najmu lokalu. Mimo nie korzystania z mieszkania, przy rozliczeniu podatku nie ma możliwości odliczenia ponoszonych kosztów eksploatacyjnych.

Należy podkreślić, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Co prawda w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia zadośćuczynienia z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym), jednakże tego rodzaju rozróżnienia nie dokonują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odszkodowanie stanowi co do zasady przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje więc tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

We wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że odszkodowanie wypłacane jest Jej przez Gminę Miejską z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego lokatorom zajmującym mieszkanie.

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.), jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Z przepisu art. 417 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) wynika, iż za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Jeżeli wykonywanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa (art. 417 § 2 Kodeksu cywilnego).

Powołany powyżej art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz art. 417 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego regulują jedynie możliwość wystąpienia strony o odszkodowanie, nie określają jednak wprost jego wysokości, a także nie wskazują zasad ustalania odszkodowania. Przepisy te dają więc właścicielowi rzeczy wynajmującemu lokal mieszkalny prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby rzecz (lokal mieszkalny) wynajął (wydzierżawił). Utrata korzyści w szczególności polega na nie uzyskaniu pożytków cywilnych (czynsz z najmu, dzierżawy), które rzecz przynosi.

W konsekwencji, otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota nie jest naprawieniem szkody Jej wyrządzonej, lecz zapłatą za korzystanie z Jej rzeczy, którą posiadacz musiałby uiścić właścicielowi, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. Roszczenie o to wynagrodzenie jest odrębnym roszczeniem, niezależnym od przesłanek o naprawienie szkody i zwrot bezpodstawnego wzbogacenia.

Zatem, przychody z tytułu otrzymywanego przez Wnioskodawczynię odszkodowania, należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów reguluje art. 22 ww. ustawy. Zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. (...). Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanym przychodem. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni ponosi koszty eksploatacyjne, związane z użytkowaniem Jej mieszkania przez lokatorów, którym Gmina Miejska nie dostarczyła lokalu socjalnego zgodnie z wyrokiem Sądu. Lokatorzy wnoszą opłaty tylko za media.

Mając na uwadze stan faktyczny oraz ww. przepisy prawa stwierdzić należy, iż w przedmiotowym przypadku nie został spełniony warunek pozostawania ww. kosztów w związku przyczynowym z przychodem z tytułu odszkodowania wypłaconego przez Gminę Miejską w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego osobie uprawnionej na mocy wyroku sądowego; koszty te nie są poniesione w celu uzyskania odszkodowania, jak również w celu zachowania czy też zabezpieczenia źródła przychodu. Jak wynika z wniosku, koszty Wnioskodawczyni ponosi niezależnie od tego czy "odszkodowanie" zostałoby Jej wypłacone czy też nie. To oznacza, iż nie ma żadnych podstaw prawnych aby koszty te zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu tytułem odszkodowania otrzymanego od Gminy Miejskiej w związku z niedostarczeniem lokalu mieszkalnego osobie uprawnionej. Koszty te nie mają bowiem żadnego związku z otrzymywanym odszkodowaniem. Jak już wyżej wskazano, następstwem ich poniesienia nie jest otrzymanie odszkodowania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest określony w art. 10 ust. 1 pkt 6: najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Jak stanowi art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.), opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych - o czym stanowi art. 2 ust. 1a tej ustawy.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy, od przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5%.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wynajem składników majątkowych niezwiązanych z działalnością gospodarczą, może stanowić odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów. Przychody uzyskiwane z najmu zaliczonego do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być opodatkowane - zgodnie z wolą podatnika - ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych na zasadach określonych w ww. ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów najmu, ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem.

Jednakże warunkiem skorzystania z tej formy opodatkowania jest, zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego, natomiast podatnik rozpoczynający działalność gospodarczą w trakcie roku podatkowego - do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia działalności, nie później jednak niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Stosownie do przepisu art. 9 ust. 4 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, przepisy dotyczące oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych stosuje się odpowiednio, z tym że podatnik rozpoczynający osiąganie takich przychodów w trakcie roku podatkowego składa pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika nie później niż do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni nie uzyskuje przychodów z tytułu najmu lokalu mieszkalnego, tak więc nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych w wysokości 8,5%.

Reasumując, stwierdzić należy, iż otrzymywane przez Wnioskodawczynię od Gminy Miejskiej na podstawie wyroku sądowego, odszkodowanie z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego, stanowi przychód z tzw. "innych źródeł", o których mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego. Ponoszone przez Wnioskodawczynię koszty eksploatacyjne z tytułu posiadania lokalu, nie stanowią kosztów uzyskania przychodu tytułem odszkodowania otrzymywanego od Gminy w związku z niedostarczeniem lokalu osobie uprawnionej. Przychody, które Wnioskodawczyni uzyskiwałaby z tytułu najmu lokalu mieszkalnego, mogłyby stanowić źródło przychodu, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i być opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych w wysokości 8,5%, pod warunkiem złożenia w terminie, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, oświadczenia o wyborze tej formy opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.