IPTPB2/415-405/11-2/ASZ - Opodatkowanie przychodu uzyskanego w związku z uczestnictwem pracownika w imprezie integracyjnej zorganizowanej ze środków ZFŚS.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2011 r. (data wpływu 20 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu ze stosunku pracy z tytułu uczestnictwa pracowników w imprezie sportowo-rekreacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 lipca 2011 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie powstania przychodu ze stosunku pracy z tytułu uczestnictwa pracowników w imprezie sportowo-rekreacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zorganizowała dla pracowników imprezę sportowo-rekreacyjną. Impreza została sfinansowana w części ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a w części z dopłat wniesionych przez pracownika. Podczas takiej imprezy pracownicy mogli skorzystać z usług gastronomicznych oraz innych atrakcji zapewnionych przez organizatorów (np.: udział w zawodach sportowych).

Wnioskodawca zasadniczo przygotował listę osób zaproszonych na daną imprezę, ale nie ma pewności czy wszystkie osoby z listy faktycznie wzięły w niej udział. Mogło się bowiem zdarzyć, że dany pracownik nie uczestniczył w niej, np.: z powodu choroby. Pracodawca zapewnił również transport, oraz poczęstunek w czasie przejazdu na miejsce imprezy.

Wszystkie koszty zostały opłacone w sposób ryczałtowy i niezależny od ilości osób biorących udział w imprezie, tj. za transport (za ilość przejechanych kilometrów), za artykuły spożywcze (wg ilości zakupionych sztuk), za udział w imprezie sportowo-rekreacyjnej (ogólna kwota wyszczególniona na fakturze wystawionej przez organizatora imprezy).

Wnioskodawca nie prowadził ewidencji spożytych przez pracowników produktów, ani nie prowadził ewidencji, z których atrakcji pracownik skorzystał.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, uczestnictwo pracownika w imprezie nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) wynika wprost, że "przychód ze stosunku pracy powstaje w momencie otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnikowi pieniędzy i wartości pieniężnych, oraz otrzymania (a nie samego postawienia do dyspozycji) wartości świadczeń w naturze, oraz innych nieodpłatnych świadczeń".

Wnioskodawca uważa, że niemożliwe jest ustalenie, jaka część wydatków przypada na konkretnego pracownika, obliczanie zaś wysokości świadczenia przypadającego na poszczególnych pracowników, w oparciu o ogólną kwotę poniesionych wydatków jest wątpliwe, gdyż lekceważy jego rzeczywistą wartość będącą przedmiotem opodatkowania. W przypadku świadczeń nieodpłatnych, opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. Stąd, gdy opłata za taką imprezę jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z niej korzystał, czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia konkretnemu pracownikowi kwoty przychodu z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy oraz wykonywanie usług, bądź udostępnianie rzeczy lub praw. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przedmiotem nieodpłatnych świadczeń nie są tylko rzeczy, lecz również świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też, przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem, między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez sportowo-rekreacyjnych, a w zasadzie ich wartość. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Sposób określenia tej wartości wynika z art. 11 ust. 2a cyt. ustawy, stanowiącego, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zorganizował dla pracowników imprezę sportowo-rekreacyjną. Impreza została sfinansowana w części ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a w części z dopłat wniesionych przez pracownika. Podczas takiej imprezy pracownicy mogli skorzystać z usług gastronomicznych oraz innych atrakcji zapewnionych przez organizatorów (np.: udział w zawodach sportowych). Wnioskodawca zasadniczo przygotował listę osób zaproszonych na daną imprezę, ale nie ma pewności czy wszystkie osoby z listy faktycznie wzięły w niej udział. Mogło się bowiem zdarzyć, że dany pracownik nie uczestniczył w niej, np.: z powodu choroby. Pracodawca zapewnił również transport, oraz poczęstunek w czasie przejazdu na miejsce imprezy. Wszystkie koszty zostały opłacone w sposób ryczałtowy i niezależny od ilości osób biorących udział w imprezie, tj. za transport (za ilość przejechanych kilometrów), za artykuły spożywcze (wg ilości zakupionych sztuk), za udział w imprezie sportowo-rekreacyjnej (ogólna kwota wyszczególniona na fakturze wystawionej przez organizatora imprezy). Wnioskodawca nie prowadził ewidencji spożytych przez pracowników produktów, ani nie prowadził ewidencji, z których atrakcji pracownik skorzystał.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że udział pracowników w imprezie sportowo-rekreacyjnej w części sfinansowanej przez pracodawcę stanowi dla pracownika nieodpłatne świadczenie.

Wartość tego świadczenia to koszt jednostkowy udziału poszczególnych pracowników w imprezie. Poruszoną przez Wnioskodawcę kwestię trudności w ustaleniu dokładnej listy pracowników uczestniczących w imprezie sportowo-rekreacyjnej, należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania. Jeżeli odpłatności za zorganizowanie imprezy dokonano ryczałtowo, koszt całkowity, po pomniejszeniu o dopłaty wniesione przez pracowników, należy podzielić przez liczbę wszystkich pracowników, którzy deklarowali chęć wzięcia w niej udziału, a następnie przypisania tak obliczonej kwoty do przychodu ze stosunku pracy uczestników imprezy.

Podkreślić również należy, iż na wysokość przychodu pracownika powstałego w związku z jego uczestnictwem w imprezie sportowo-rekreacyjnej nie wpływa poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników, bowiem cena, którą uiszczał pracodawca za zorganizowanie imprezy nie była uzależniona od stopnia "skonsumowania" tych atrakcji przez pracowników. Innymi słowy, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile i jakie dania i napoje skonsumował pracownik, jak również czy brał udział i w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas imprezy.

Organ podatkowy wskazuje, iż na płatniku ciąży obowiązek prawidłowego ustalenia przychodu poszczególnym pracownikom. Wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, art. 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracowników, możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,

* źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Jak wynika z powyższego, ze zwolnienia w limitowanej części korzystają świadczenia o charakterze rzeczowym lub pieniężnym, finansowane w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Należy podkreślić, iż użyte w tym przepisie sformułowanie "sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych" oznacza, że pracodawca bądź związki zawodowe są ze swej strony zobligowane do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawne, stwierdzić należy, iż wartość otrzymanych przez pracowników świadczeń z tytułu uczestnictwa w imprezie sportowo-rekreacyjnej, w części sfinansowanej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, będzie stanowić dla pracownika przychód ze stosunku pracy. Przychód pracownika winien być ustalany poprzez podzielenie łącznej ceny zakupu danej imprezy, po pomniejszeniu o dopłaty wniesione przez pracowników, przez liczbę osób, którzy deklarowali chęć wzięcia w niej udziału. Przychód ten będzie jednak korzystał ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kwoty 380 zł w skali roku podatkowego. Natomiast od nadwyżki kwoty 380 zł. Wnioskodawca winien naliczyć podatek dochodowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.