IPTPB2/415-388/11-2/DS - Opodatkowanie przychodu uzyskanego w związku z udziałem w imprezie integracyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników i emerytów z tytułu uczestnictwa w pikniku sportowo-rekreacyjnym - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników i emerytów z tytułu uczestnictwa w pikniku sportowo-rekreacyjnym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracodawca - szkoła - zorganizował w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla swoich pracowników (44 osoby zatrudnione) i emerytów (23 emerytów jest objętych opieką socjalną) piknik sportowo-rekreacyjny. Piknik w całości został sfinansowany ze środków Funduszu Socjalnego.

Zorganizowana impreza miała charakter masowy. Nie była skierowana imiennie do konkretnego pracownika. Wysokość kosztów została ustalona w sposób zryczałtowany i niezależny od ilości osób uczestniczących.

Z uwagi na masowy charakter imprezy, ustalenie dokładnej liczby uczestników, kto i w jakim zakresie korzystał z proponowanych atrakcji, a tym samym sporządzenie imiennej listy było niemożliwe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udział w pikniku sportowo - rekreacyjnym stanowi dla pracownika i emeryta przychód podlegający opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, udział w zorganizowanym pikniku nie stanowi dla pracowników i emerytów przychodu podlegającego opodatkowaniu z racji tego, iż niemożliwe było ustalenie dokładnej liczby uczestników i przypisanie konkretnej zindywidualizowanej wartości świadczeń na rzecz określonego pracownika i emeryta.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 października 2008 r. uznaje, że działalność w postaci imprez masowych, np. pikniku czy organizacji wycieczek - mieści się w pojęciu działalności socjalnej jako rodzaj działalności rekreacyjnej - względnie działalności w postaci różnych form krajowego wypoczynku. Zdaniem Sądu Najwyższego "kryterium socjalne", o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych odnosi się jedynie do przyznawania ulgowych świadczeń i usług, nie dotyczy natomiast innych świadczeń i usług, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy oraz wykonywanie usług, bądź udostępnianie rzeczy lub praw. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy.

Przedmiotem nieodpłatnych świadczeń nie są tylko rzeczy, lecz również świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też, przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem, między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Sposób określenia tej wartości wynika z art. 11 ust. 2a ww. ustawy stanowiącego, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 cyt. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracowników, możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,

* źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Zgodnie natomiast z treścią art. 21 ust. 1 pkt 38 cyt. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z kolei art. 30 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy stanowi, iż z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów i rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 - pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 10% należności.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zorganizował piknik sportowo - rekreacyjny dla pracowników i emerytów. Impreza została sfinansowana w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Impreza miała charakter masowy - nie była skierowana do konkretnego pracownika, w związku z tym niemożliwe stało się ustalenie dokładnej liczby uczestników (sporządzenie imiennej listy), określenie kto i w jakim zakresie korzystał z proponowanych atrakcji.

Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych przez pracodawcę spotkań integracyjnych, lecz samo otrzymanie przez pracownika możliwości uczestnictwa w takim spotkaniu. Samo postawienie do dyspozycji pracownikowi nieobowiązkowego uczestnictwa w spotkaniu integracyjnym, które skierowane jest tylko do pracowników, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik skorzystał z udziału w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym mu przez pracodawcę - zostały mu one postawione do dyspozycji.

Ponadto, w przedmiotowej sprawie istnieje możliwość zindywidualizowania tych świadczeń. Pracodawca jest w stanie określić, którzy pracownicy i emeryci brali udział w imprezie. Wnioskodawca, jako organizator imprezy, ma bowiem wiedzę, do kogo kieruje propozycję udziału w takiej imprezie i kto w niej uczestniczy. Z uczestnictwa w imprezie integracyjnej korzystają tylko pracownicy i emeryci, stąd też należy rozumieć, iż "otwarty" charakter imprezy oznacza wyłącznie dobrowolność udziału w spotkaniu. Bez względu zatem na sposób zapłaty za zorganizowanie tego spotkania, indywidualizacja świadczeń, jakie otrzymali pracownicy i emeryci, a co za tym idzie kwota przychodu jaką uzyskali, jest możliwa do ustalenia.

Jak wynika ze złożonego wniosku, źródłem finansowania pikniku sportowo - rekreacyjnego, jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. To oznacza, iż środki z niego przekazywane winny być rozdysponowane zgodnie z zawartymi w ustawie z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.). Odbiorcami tychże środków są więc, zgodnie z treścią ww. ustawy, określone osoby (a nie krąg osób otwartych - tj. spoza grona, dla którego pomoc z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest przeznaczona), spełniające określone warunki. Trudno bowiem przyjąć, iż dysponent zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (Wnioskodawca) nie dokonuje podziału tychże środków zgodnie z przepisami prawa i nie jest w stanie wskazać osób, które te środki otrzymały.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie stanu faktycznego, koszt imprezy został ustalony w sposób zryczałtowany, niezależny od ilości osób uczestniczących. Określenie kosztu jednostkowego powinno więc wynikać z podzielenia kosztu całkowitego imprezy i liczby uczestników (pracowników i emerytów), którzy wzięli w niej udział a następnie przypisanie ustalonej w ten sposób kwoty do przychodu ze stosunku pracy pracownika i przychodu emeryta.

Organ podatkowy wskazuje, iż na płatniku ciąży obowiązek prawidłowego ustalenia przychodu poszczególnym pracownikom. Wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, art. 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z powyższego, ze zwolnienia w limitowanej części korzystają świadczenia o charakterze rzeczowym lub pieniężnym, finansowane w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Należy podkreślić, iż użyte w tym przepisie sformułowanie "sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych" oznacza, że pracodawca bądź związki zawodowe są ze swej strony zobligowane do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz określonych osób wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

Biorąc powyższe pod uwagę, świadczenie przekazane pracownikom w postaci sfinansowania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnym udziału w pikniku sportowo - rekreacyjnym jest przychodem pracownika. Przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kwoty 380 zł (kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali całego roku podatkowego). Jednakże od nadwyżki kwoty 380 zł, Wnioskodawca winien naliczyć podatek dochodowy.

W przypadku udziału w pikniku sportowo - rekreacyjnym emerytów, otrzymane świadczenie może skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 ww. ustawy, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł Z kolei od nadwyżki powyżej kwoty zwolnienia, zgodnie z przepisem art. 30 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy - Wnioskodawca winien pobrać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 10% należności.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.