IPTPB2/415-242/14-4/15-S/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1171/14 (data wpływu 29 maja 2015 r.) stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2014 r. (data wpływu 10 kwietnia 2014 r.) o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonej sumy pieniężnej przez sąd - jest prawidłowe.

W dniu 10 kwietnia 2014 r. został złożony wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonej sumy pieniężnej przez sąd.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 14 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy - III Wydział Cywilny Odwoławczy, po rozpatrzeniu na posiedzeniu niejawnym sprawy Wnioskodawczyni dotyczącej naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez uzasadnionej zwłoki, została przyznana Wnioskodawczyni suma pieniężna w wysokości XXX zł.

Wnioskodawczyni otrzymała z Sądu Rejonowego Oddział Finansowy, pismo z prośbą o podanie numeru konta, na które ma zostać wypłacone odszkodowanie, oraz o wypełnienie druku oświadczenia niezbędnego do wystawienia PIT-8C, podając za podstawę prawną art. 20 ust. 1. Prośba ta została spełniona w podanym przez Sąd terminie.

Wnioskodawczyni wysłała pismo do Urzędu Skarbowego w sprawie swojego podatku od PIT-8C, w którym starała się wytłumaczyć urzędnikom, że kwota zasądzona przez Sąd Okręgowy III Wydział Cywilny Odwoławczy nie jest Jej dochodem tylko odszkodowaniem.

Z Urzędu Skarbowego Wnioskodawczyni otrzymała pismo, w którym napisano, że suma pieniężna podlega opodatkowaniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zasądzona przez Sąd, suma pieniężna przyznana stronie postępowania sądowego z tytułu przewlekłości tegoż postępowania podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, suma pieniężna przyznana stronie postępowania sądowego z tytułu przewlekłości tegoż postępowania ma de facto charakter zadośćuczynienia za doznaną krzywdę moralną spowodowaną naruszeniem prawa do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Nie stanowi ona wzbogacenia się natury fizycznej, ani wynagrodzenia za pracę, czy też wygranej w totalizatorze sportowym. Jest to sankcja Skarbu Państwa za wadliwe zorganizowanie wymiaru sprawiedliwości oraz stanowi swego rodzaju rekompensatę dla skarżącego za przewlekłość postępowania w sprawie.

Skoro Skarb Państwa, którego zaniechania i zaniedbania skutkują zasadnością skargi, naruszył obowiązujące zasady postępowania, to zachowanie takie nabiera charakteru swoistego deliktu, potwierdzonego orzeczeniem Sądu uwzględniającym skargę na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Ponadto, wysokość zasądzonej sumy pieniężnej została określona w orzeczeniu sądowym i nie dotyczy ani prowadzonej działalności gospodarczej, ani korzyści, które Wnioskodawczyni mogłaby osiągnąć, gdyby szkody Jej nie wyrządzono.

Istotą zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest to, że świadczenie nie wzbogaca beneficjenta w żaden sposób, lecz jedynie rekompensuje poniesioną stratę za naruszone prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki.

Nie ulega wątpliwości, że o charakterze danego świadczenia nie może i nie przesądza jego nazwa. Niesprecyzowanie przez ustawodawcę, że dane świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem nie determinuje braku takiego charakteru. W prawie cywilnym obok ustawowych pojęć "odszkodowanie" i "zadośćuczynienie" nie występuje "suma pieniężna".

Jednakże, należy zwrócić uwagę na treść art. 4451 Kodeksu cywilnego, w którym mowa właśnie o "przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę". Ponadto sam Sąd Rejonowy w piśmie z dnia 28 stycznia 2013 r. traktuje "sumę pieniężną" (zapisaną w ustawie), jako "odszkodowanie". Prosząc o uzgodnienie terminu i formy wypłaty "zasądzonego na Pani rzecz odszkodowania".

W ocenie Wnioskodawczyni, bez wątpienia, pojęcie "suma pieniężna" jest charakterystyczna dla podstawy prawnej orzeczenia stwierdzającego przewlekłość postępowania, tj. ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843). Nie sposób jednakże utworzyć z niego odrębną kategorię, różną od znanego prawu cywilnemu odszkodowaniu i zadośćuczynieniu, skoro charakter wypłaconego świadczenia tożsamy jest właśnie z zadośćuczynieniem.

W dniu 8 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB2/415-242/14-2/AK stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania zasądzonej sumy pieniężnej przez sąd jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej wniesiono pismem z dnia 22 lipca 2014 r. (data wpływu 25 lipca 2014 r.). Odpowiedź na powyższe wezwanie wysłano w dniu 18 sierpnia 2014 r., Nr IPTPB2/415W-50/14-2/AK.

W dniu 22 września 2014 r. do tutejszego Organu wpłynęła skarga Wnioskodawczyni adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Pismem z dnia 20 października 2014 r., Nr IPTPB2/4160-39/14-2/AK, tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę, wnosząc o jej oddalenie.

W wyniku rozpatrzenia skargi Strony, reprezentowanej przez pełnomocnika, na wydaną interpretację indywidualną z dnia 8 lipca 2014 r., Nr IPTPB2/415-242/14-2/AK, Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1171/14, uchylił zaskarżoną interpretację. W uzasadnieniu wyroku Sąd uznał, że skarga jest uzasadniona.

W ocenie Sądu, spór sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni "suma pieniężna" na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, mieści się w katalogu świadczeń objętych zwolnieniem podatkowym przewidzianym w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawą prawną zasądzenia na rzecz Wnioskodawczyni kwoty 5 500 zł był art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Według tego przepisu w przypadku uwzględnienia skargi, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika - od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2 000 zł do 20 000 zł. Przepis nie precyzuje charakteru przyznawanej sumy pieniężnej, mówiąc tylko o kwocie pieniężnej. Organ swoją ocenę, że kwota taka nie stanowi odszkodowania ani zadośćuczynienia, uzasadniał m.in. odwołaniem się do art. 15 ust. 1 i 2 analizowanej ustawy, zgodnie z którym strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu, dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa, przy czym postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania.

Zdaniem Sądu orzekającego w sprawie, wbrew twierdzeniom organu, z art. 15 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki nie wynika charakter prawny kwoty zasądzonej w następstwie uwzględnienia skargi na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy. Nie ma wątpliwości, że o charakterze danego świadczenia nie przesądza sama jego nazwa. Należność umowna, nazwana przez strony "odszkodowaniem" nie musi mieć rzeczywiście charakteru odszkodowawczego i odwrotnie - niesprecyzowanie, że dane świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, nie determinuje braku takiego charakteru tegoż świadczenia.

Sąd za uzasadnione uznał stanowisko organu, że zasądzona kwota nie ma charakteru odszkodowawczego w znaczeniu naprawienia szkody materialnej, albowiem ustawa z góry narzuca sądowi ograniczenie, co do wysokości kwot, które mogą być przyznane. Taka konstrukcja koliduje z podstawowym składnikiem roszczenia odszkodowawczego, jakim jest wykazanie i wyliczenie szkody - jej wysokość pozostawałaby bez wpływu na zasądzoną kwotę.

Jednakże inaczej, zdaniem Sądu, wygląda kwestia zadośćuczynienia, a więc świadczenia przyznawanego tytułem naprawienia szkód niematerialnych. W postanowieniu z 6 stycznia 2006 r. w sprawie III SPP 154/05 Sąd Najwyższy stwierdził, że przyznanie odpowiedniej sumy pieniężnej na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki stanowi sankcję dla państwa za wadliwe zorganizowanie wymiaru sprawiedliwości oraz rekompensatę dla skarżącego za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania.

Dla strony kwota ta, ma w ocenie Sądu orzekającego w sprawie, charakter i cel zbliżony do zadośćuczynienia, o którym stanowi art. 445 § 1 k.c. W piśmiennictwie prezentowana jest teza, że w przypadku wystąpienia strony, na rzecz której sąd zasądził odpowiednią sumę pieniężną, z powództwem na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, zasądzona kwota powinna być uwzględniona przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia (P. Górecki, S. Stachowiak, P. Wiliński Komentarz, Oficyna).

Uwzględniając powyższe uwagi, zdaniem Sądu, należy wskazać przepisy ustawy podatkowej mające zastosowanie w sprawie: zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których zaniechano poboru podatków. Analizując katalog zwolnień przedmiotowych opisanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w których podstawy prawnej do zwolnienia poszukiwał organ, należy wskazać, że rozważania powinny zostać zawężone jedynie do ust. 3b.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Ten przepis stanowi podstawę zwolnienia od podatku dochodowego świadczenia otrzymanego przez Wnioskodawczynię. Istotą zwolnienia podatkowego odszkodowań (w tym zadośćuczynienia) jest fakt, że świadczenie takie nie wzbogaca beneficjenta w żaden sposób, lecz jedynie rekompensuje poniesioną stratę - w tym także w sferze niematerialnej. W konsekwencji uznania, że kwota, o której mowa w interpretacji, stanowi zadośćuczynienie dla Wnioskodawczyni, jej wysokość została określona w orzeczeniu sądu i nie dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej, ani korzyści (lucrum cessans)) oznacza, że spełnione są warunki zwolnienia. Oceny takiej nie zmienia okoliczność, że należność zasądzona jest postanowieniem a nie wyrokiem sądowym.

Zdaniem Sądu przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych trzeba, stosując wykładnię systemową, uwzględnić argumentację zawartą w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 listopada 2006 r. w sprawie SK 51/06. Trybunał podkreślił w nim, że oczywiste jest uzasadnienie ograniczenia zwolnienia podatkowego odszkodowań tylko do tych, uzyskanych w drodze sądowej. W powołanym wyroku Trybunał Konstytucyjny wypowiadał się w kwestii rozszerzenia katalogu sposobów zakończenia sporu sądowego w kontekście możliwości skorzystania z przedmiotowej ulgi, podkreślając, że postępowanie sądowe zakończone wyrokiem lub ugodą gwarantują ochronę braku nadużyć przy korzystaniu z ulgi przyznanej zgodnie z ww. artykułem. Zgodne z takim stanowiskiem pozostaje wnioskowanie, że taki sam status na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak wyrok sądowy, ma postanowienie sądu.

Prezentując powyższe stanowisko Sąd w pełni podzielił pogląd wyrażony w podobnych sprawach dostępnych w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (orzeczenia.nsa.gov.pl), np. w wyrokach: sygn. akt I SA/Bd 680/09 z dnia 17 lutego2010 r., sygn. akt I SA/Łd 1527/12 z 30 stycznia 2013 r., wyrok II FSK 1218/10 z 16 grudnia 2011 r.

W dniu 29 maja 2015 r. do tutejszego Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1171/14.

W związku z powyższym ponownemu rozpatrzeniu podlega wniosek z dnia 8 kwietnia 2014 r. (data wpływu 10 kwietnia 2014 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1171/14 - stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, za wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy).

Na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Z kolei, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że dnia 14 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy - III Wydział Cywilny Odwoławczy, po rozpatrzeniu na posiedzeniu niejawnym (sygn. akt III S 85/12) sprawy Wnioskodawczyni dotyczącej naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez uzasadnionej zwłoki, została przyznana Wnioskodawczyni suma pieniężna w wysokości XXX zł.

Wnioskodawczyni otrzymała z Sądu Rejonowego Oddział Finansowy, pismo z prośbą o podanie numeru konta, na które ma zostać wypłacone odszkodowanie, oraz o wypełnienie druku oświadczenia niezbędnego do wystawienia PIT-8C, podając za podstawę prawną art. 20 ust. 1. Prośba ta została spełniona w podanym przez Sąd terminie.

Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym lub nadzorowanym przez prokuratora i postepowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) reguluje zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu. Uwzględniając skargę strony, sąd stwierdza, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania (art. 12 ust. 2 cyt. ustawy). Ustawa przewiduje również możliwość przyznania, na żądanie skarżącego, odpowiedniej sumy pieniężnej w wysokości od 2 000,00 zł do 20 000,00 zł. W wypadku przyznania odpowiedniej sumy pieniężnej od Skarbu Państwa, wypłaty dokonuje sąd prowadzący postępowanie, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania, ze środków własnych tego sądu (art. 12 ust. 4 ustawy).

Na podstawie art. 448 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym w dobrach osobistych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie różnicują świadczeń odszkodowawczych w zależności od tego, czy dotyczą naprawienia szkody majątkowej czy niemajątkowej, a tym samym użyte przez ustawodawcę pojęcie odszkodowania należy odnosić również do zadośćuczynienia pieniężnego za szkodę niemajątkową (tekst jedn.: za doznaną krzywdę). Oznacza to, że użyte w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie odszkodowania odnosi się także do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia za krzywdy poszkodowanego.

Mając na uwadze powyższe oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1171/14 należy stwierdzić, że otrzymana "odpowiednia suma pieniężna" na podstawie orzeczenia sądowego na mocy powołanej wyżej ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy. Świadczenie to korzysta jednak ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzyskany dochód z ww. źródła nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym według zasad ogólnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.