IPTPB2/415-215/11-2/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2011 r. (data wpływu 9 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie spełniania warunków dla odliczenia od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 maja 2011 r. w Izbie Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie spełniania warunków dla dokonania odliczenia od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, pismem z dnia 20 maja 2011 r. Nr ILPB2/415-570/11-2/ES, na podstawie art. 15 § 1 oraz art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), przekazał ww. wniosek celem załatwienia, zgodnie z właściwością do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim.

Wyjaśnić bowiem należy, iż zgodnie z § 2 i § 5a ww. rozporządzenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi jest upoważniony do wydawania w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych interpretacji indywidualnych, jeżeli wnioskodawca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w województwie: lubelskim, łódzkim, opolskim lub świętokrzyskim.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem do wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego od dnia 1 kwietnia 2011 r. jest Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 29 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca złożył wniosek w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2007-2008. Następnie w dniu 21 maja 2010 r. przedmiotowy wniosek w części dotyczącej stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. został przez Wnioskodawcę wycofany. Nadpłata dotyczyła kosztów zakupu w 2007 r. protezy powietrznej i kosztów związanych z rehabilitacją Wnioskodawcy jako osoby niepełnosprawnej, na podstawie wydanego dnia 14 lutego 2008 r. przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA orzeczenia o inwalidztwie, w którym zaliczono go do drugiej grupy inwalidztwa oraz uznano, że inwalidztwo istnieje od dnia 11 czerwca 2007 r. Wnioskodawca uznał, iż to orzeczenie daje mu prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w roku podatkowym 2007, tym bardziej, iż skierowanie na tę Komisję Lekarską było datowane na czerwiec 2007 r., a stwierdzone inwalidztwo istnieje od dnia 11 czerwca 2007 r. Natomiast w Urzędzie Skarbowym poinformowano Wnioskodawcę, iż nie ma prawa do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za 2007 r., ponieważ powyższe orzeczenie o inwalidztwie zostało wydane w dniu 14 lutego 2008 r., czyli po 2007 r. i poradzono, aby wycofał swój wniosek o stwierdzenie nadpłaty w części dotyczącej roku 2007, ponieważ nie będzie uwzględniony, co też Wnioskodawca uczynił. Poinformowano również Wnioskodawcę, iż ma prawo wystąpić z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Opinia Biura Krajowej Informacji Podatkowej będzie arbitrażem w tej sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydane z lutego 2008 r. przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA orzeczenie o inwalidztwie, w którym zaliczono Wnioskodawcę do drugiej grupy inwalidztwa oraz uznano, że inwalidztwo istnieje od czerwca 2007 r., daje Wnioskodawcy prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w roku podatkowym 2007, jeżeli skierowanie na tę Komisję Lekarską jest datowane na miesiąc czerwiec 2007 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu ulga podatkowa na cele rehabilitacyjne osób niepełnosprawnych za 2007 r. Skierowanie do Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej było datowane na czerwiec 2007 i było uzasadnione. Komisja Lekarska nadała bieg sprawie jeszcze w 2007 r. kierując Wnioskodawcę na specjalistyczne badania lekarskie, natomiast samo orzeczenie o inwalidztwie wydała w lutym 2008 r., zaliczając go do II grupy inwalidztwa oraz uznając, iż inwalidztwo istnieje od dnia 11 czerwca 2007 r. Komisja Lekarska podjęła sprawę jeszcze w 2007 r., lecz ze względu na kolejność i wielość spraw nie miała obowiązku wydać orzeczenia w tym samym roku. Dlatego decydujące znaczenie winna mieć data, od kiedy inwalidztwo zostało orzeczone, nie zaś data wydania orzeczenia. Podobnie sprawy są rozpatrywane np. w sądach. Czas rozpatrywania sprawy nie ma wpływu na datę, od kiedy wydane orzeczenie obowiązuje. Przyjęcie odmiennego stanowiska powodowałoby, iż wydane orzeczenia sądowe ze względu na ich przewlekłość mogłyby się w trakcie trwania procesu sądowego przedawnić. Istotna jest zatem data wpływu wniosku do sądu. Wnioskodawca oczekuje, iż wydana interpretacja podatkowa będzie dla niego korzystna, zamierza bowiem ponownie wystąpić do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. z uwagi na zakup w 2007 r. protezy powietrznej i poniesienia w 2007 r. udokumentowanych kosztów związanych z rehabilitacją Wnioskodawcy, jako osoby niepełnosprawnej, np. opłaty za pobyt w sanatorium.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

* orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

* decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

* orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

* I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

* II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Odrębne przepisy, o których mowa w powyższych uregulowaniach to ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 z późn. zm.).

Ponadto, zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 tej ustawy, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Do dnia 31 sierpnia 1997 r. obowiązywało bowiem rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 2 października 1991 r. w sprawie określenia organów właściwych do orzekania o istotnym ubytku zdolności fizycznych, psychicznych lub umysłowych, ograniczających zdolność do wykonywania pracy zawodowej, a także o stopniu zdolności osoby niepełnosprawnej do pracy zarobkowej (Dz. U. z 1991 r. Nr 90, poz. 406 z późn. zm.) - zostało ono uchylone przez art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. z 1996 r. Nr 100, poz. 461).

Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia do orzekania o istotnym ubytku zdolności fizycznych, psychicznych lub umysłowych ograniczających zdolność do wykonywania pracy zarobkowej, jak również o stałej lub długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, a także o stopniu zdolności osoby niepełnosprawnej do wykonywania pracy zarobkowej uprawnione były m.in. wojewódzkie i okręgowe komisje lekarskie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Od dnia 1 września 1997 r., zgodnie z art. 8 pkt 2 ww. ustawy z dnia 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym, którym znowelizowano ustawę z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1991 r. Nr 46, poz. 201 z późn. zm.), orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydawały wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności i Krajowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności.

Natomiast z dniem 1 stycznia 1998 r. weszła w życie nowa ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 z późn. zm.), zgodnie z którą podstawą do uznania osoby za niepełnosprawną w rozumieniu tej ustawy jest wyłącznie orzeczenie wydane przez powiatowy lub wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności lub orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (art. 5 i 6 ww. ustawy).

Ponadto ustawa ta uznaje za niepełnosprawne również te osoby, które przed dniem jej wejścia w życie - tj. przed dniem 1 stycznia 1998 r. zostały zaliczone do jednej z grup inwalidów, pod warunkiem, że orzeczenie to nie utraciło mocy (art. 62 ustawy). Orzeczenia innych organów (np. komisji lekarskich MSWiA) wydane po dniu 31 grudnia 1997 r. nie stanowią podstawy do uznania osoby za osobę niepełnosprawną w rozumieniu przepisów ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Jednakże, zgodnie z art. 5a ww. ustawy, osoby posiadające ważne orzeczenia o zaliczeniu do jednej z grup inwalidów mogą składać do zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności wniosek o ustalenie stopnia niepełnosprawności dla celów korzystania z ulg i uprawnień na podstawie odrębnych przepisów.

Należy bowiem podkreślić, że stosownie do art. 3 ust. 2 ww. ustawy, orzeczenie ustalające stopień niepełnosprawności stanowi podstawę do przyznania ulg i uprawnień na podstawie odrębnych przepisów (w tym także do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wojewódzka Komisja Lekarska MSWiA dnia 14 lutego 2008 r. wydała Wnioskodawcy orzeczenie o niepełnosprawności, w którym zaliczyła Go do drugiej grupy inwalidztwa oraz uznała, że inwalidztwo istnieje od dnia 11 czerwca 2007 r. Zdaniem Wnioskodawcy orzeczenie to uprawnia Go do skorzystania z odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej za 2007 r.

Zauważyć należy, że odliczeniu od dochodu podlegają co do zasady wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, iż niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Jednakże, jak już wskazano powyżej, podstawowym warunkiem uprawniającym do odliczenia wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest posiadanie przez osobę, której wydatek dotyczy, orzeczenia o zakwalifikowaniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności (znacznego, umiarkowanego lub lekkiego), określonych w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, a także poniesienie kosztów po dacie uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności (bądź po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności).

Z uwagi na to, że Wnioskodawca dysponuje jedynie orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA z lutego 2008 r. - a więc wydanym po dniu 31 sierpnia 1997 r. - i nie wystąpił z wnioskiem do Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności, w celu uzyskania stopnia niepełnosprawności, nie ma możliwości dokonania odliczenia od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej za 2007 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż w związku z posiadaniem orzeczenia Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA z lutego 2008 r., w którym zaliczono go do drugiej grupy inwalidztwa i stwierdzono, że inwalidztwo istnieje od czerwca 2007 r., ma prawo do odliczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r., należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.