IPTPB2/415-157/13-2/TS - Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenia pracownika z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Korei Południowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2013 r. (data wpływu 27 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia pracownika z tytułu pracy wykonywanej za granicą - jest prawidłowe.

W dniu 27 lutego 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski, nie pozostającym w związku małżeńskim i nie posiadającym dzieci. Wnioskodawca jest właścicielem dwóch nieruchomości mieszkalnych położonych na terytorium Polski. W związku z nabyciem jednej z tych nieruchomości, Wnioskodawca spłaca raty zaciągniętego kredytu hipotecznego.

Od 1 listopada 2005 r. Wnioskodawca jest zatrudniony w spółce (dalej: Spółka) na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Miejscem wykonywania pracy jest biuro Spółki w.

Na mocy aneksów do umowy o pracę, w okresie od 20 lutego 2011 r. do 19 lutego 2012 r. nastąpiła czasowa zmiana miejsca wykonywania pracy przez Wnioskodawcę. W powyższym okresie Wnioskodawca został oddelegowany przez Spółkę do wykonywania pracy na terytorium Korei Południowej (dalej: Korea) na rzecz XX (dalej: Podmiot zagraniczny), podmiotu z siedzibą w Korei, powiązanego kapitałowo ze Spółką.

W związku z oddelegowaniem, Wnioskodawca opuścił terytorium Polski i od 20 lutego 2011 r. do 20 lutego 2012 r. przebywał nieprzerwanie w Korei, za wyjątkiem dwóch wizyt w Polsce, mających miejsce w trakcie urlopu wypoczynkowego i trwających łącznie około 20 dni. Na terytorium Korei Wnioskodawca mieszkał w lokalu wynajętym przez Podmiot zagraniczny.

Przed opuszczeniem Polski Wnioskodawca złożył we właściwym urzędzie skarbowym zgłoszenie aktualizacyjne NIP-3, w którym podał nowy adres zamieszkania na terytorium Korei od dnia 21 lutego 2011 r.

Wykonując pracę w Korei, Wnioskodawca otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę, jak również świadczenia rzeczowe i pieniężne od Podmiotu zagranicznego.

W okresie oddelegowania Wnioskodawca posiadał rachunki bankowe zarówno w Korei, jak również w Polsce. Wnioskodawca nie podjął decyzji o wynajęciu posiadanych przez siebie nieruchomości na czas pobytu w Korei Południowej.

Z uwagi na fakt, iż okres pobytu Wnioskodawcy w Korei przekroczył 183 dni, stosownie do wewnętrznych przepisów podatkowych obowiązujących w tym kraju, Wnioskodawca został uznany za rezydenta podatkowego w Korei. W konsekwencji, Wnioskodawca podlegał obowiązkowi podatkowemu w Korei od całości dochodów uzyskiwanych za pracę w Korei, tzn. uzyskiwanych zarówno od Spółki, jak również od Podmiotu zagranicznego.

Niezależnie od powstania obowiązku podatkowego w Korei, od przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę za pracę w tym kraju Spółka pobierała zaliczki na podatek dochodowy w Polsce i odprowadzała je na rachunek urzędu skarbowego.

W związku ze złożeniem przez Wnioskodawcę oświadczenia PIT-12 za 2011 r., Spółka przygotowała i złożyła w urzędzie skarbowym deklarację PIT-40 ("roczne obliczenie podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym"), w którym zostały wykazane przychody uzyskane od Spółki za okres kiedy Wnioskodawca wykonywał pracę na rzecz Spółki w Polsce, jak i za okres, kiedy wykonywał pracę w Korei w Podmiocie zagranicznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wyjazdem do Korei i pobytem w tym kraju w trakcie rocznego okresu oddelegowania (od 21 lutego 2011 r. do 20 lutego 2012 r.) Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, wskutek czego nie miał obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych za pracę w Korei w okresie oddelegowania.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Jednocześnie zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowy podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Na podstawie art. 4a ustawy przepisy dotyczące ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania i podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W konsekwencji, ocena czy osoba fizyczna posiada miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, a tym samym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, powinna zostać dokonana z uwzględnieniem postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Seulu dnia 21 czerwca 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w odniesieniu do dochodu pochodzącego jedynie ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie natomiast z 4 ust. 2 ww. Konwencji jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się w sposób następujący:

Wnioskodawca stwierdza, że mając na uwadze następujące okoliczności:

* w okresie oddelegowania działalność zawodowa Wnioskodawcy prowadzona była wyłącznie na terytorium Korei, a wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę za pracę w Korei oraz świadczenia rzeczowe i pieniężne od Podmiotu zagranicznego stanowiły główne źródło utrzymania Wnioskodawcy w tym okresie,

* Wnioskodawca został uznany za rezydenta podatkowego w Korei zgodnie z lokalnymi przepisami podatkowymi,

* w okresie oddelegowania Wnioskodawca nie uzyskiwał innych dochodów z Polski oraz nie dokonywał inwestycji na terytorium Polski,

* w okresie oddelegowania Wnioskodawca przebywał na terytorium Polski wyłącznie w związku z dwutygodniowym urlopem wypoczynkowym,

- od 21 lutego 2011 r. do 20 lutego 2012 r. miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych znajdowało się poza terytorium Polski, gdyż centrum interesów osobistych i zawodowych Wnioskodawcy zostało przeniesione z Polski do Korei na czas oddelegowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji "z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21, pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie".

Powyższy przepis, dotyczący dochodów uzyskiwanych za pracę najemną, wprowadza generalną zasadę opodatkowania wskazanej kategorii dochodów wyłącznie w państwie, w którym dany podatnik ma miejsce zamieszkania, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie. W konsekwencji, dochody uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Korei za pracę wykonywaną w tym kraju, podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Korei. Tym samym, dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Przenosząc powyższe uwagi na sytuację Wnioskodawcy, w przypadku gdy na podstawie ww. przepisów w okresie oddelegowania Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, dochody za pracę w Korei uzyskiwane w tym okresie od Spółki oraz Podmiotu zagranicznego za pracę w Korei nie podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy w rocznym obliczeniu podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika (PIT-40) za 2011 r. składanym przez Spółkę w imieniu Wnioskodawcy wykazane zostały dochody wypłacane przez Spółkę za okres pracy w Korei, podczas gdy nie podlegały one opodatkowaniu w Polsce w przypadku nierezydenta podatkowego w Polsce, istnieje możliwość odzyskania kwoty podatku nienależnie zapłaconego w Polsce poprzez złożenie korekty ww. rocznego obliczenia podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika (PIT-40) przez Spółkę.

Biorąc pod uwagę wyżej przedstawione wnioski, w rocznym obliczeniu podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika (PIT-40) za 2011 r., złożone przez Spółkę jako płatnika w imieniu Wnioskodawcy nie powinny zostać wykazane dochody wypłacane Wnioskodawcy przez Spółkę za pracę w Korei, gdyż dochody te, na podstawie art. 15 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Seulu dnia 21 czerwca 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126), nie podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż różnica pomiędzy podatkiem należnym wyłącznie od dochodów wypłaconych przez Spółkę za pracę w Polsce a podatkiem wykazanym w pierwotnie złożonym przez Spółkę w imieniu Wnioskodawcy ww. (PIT-40) za 2011 r., w którym ujęto wszystkie dochody Wnioskodawcy wypłacane przez Spółkę, a więc także dochody, które zgodnie ze wskazanym art. 15 ust. 1 ww. Konwencji nie podlegały opodatkowaniu w Polsce, będzie stanowiła kwotę podatku nienależnie zapłaconego w Polsce.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje wprost w jakim trybie powinno nastąpić skorygowanie rozliczeń podatkowych, gdy w ww. (PIT-40) płatnik wykazał zarówno dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce, jak również dochody nie podlegające opodatkowaniu w Polsce na podstawie Umów międzynarodowych, których stroną jest Polska. Zdaniem Wnioskodawcy w powyższych okolicznościach uzasadnionym będzie złożenie przez Spółkę na wniosek Wnioskodawcy korekty ww. (PIT-40), w której zostaną wykazane wyłącznie dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce. W takim przypadku powstała nadpłata będzie podlegać zwrotowi na zasadach określonych w art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Jednocześnie zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowy podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Na podstawie art. 4a ustawy przepisy dotyczące ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania i podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W konsekwencji, ocena czy osoba fizyczna posiada miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, a tym samym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, powinna zostać dokonana z uwzględnieniem postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei Południowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Seulu dnia 21 czerwca 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w odniesieniu do dochodu pochodzącego jedynie ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie natomiast z 4 ust. 2 ww. Konwencji jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się w sposób następujący:

W okresie oddelegowania działalność zawodowa Wnioskodawcy prowadzona była wyłącznie na terytorium Korei Południowej, a wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę za pracę w Korei Południowej oraz świadczenia rzeczowe i pieniężne od Podmiotu zagranicznego stanowiły główne źródło utrzymania Wnioskodawcy w tym okresie. Wnioskodawca został uznany za rezydenta podatkowego w Korei Południowej zgodnie z lokalnymi przepisami podatkowymi. W okresie oddelegowania Wnioskodawca nie uzyskiwał innych dochodów z Polski oraz nie dokonywał inwestycji na terytorium Polski. W okresie oddelegowania Wnioskodawca przebywał na terytorium Polski wyłącznie w związku z dwutygodniowym urlopem wypoczynkowym. Od 21 lutego 2011 r. do 20 lutego 2012 r. miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych znajdowało się poza terytorium Polski, gdyż centrum interesów osobistych i zawodowych Wnioskodawcy zostało przeniesione z Polski do Korei Południowej na czas oddelegowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji "z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21, pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie".

Powyższy przepis, dotyczący dochodów uzyskiwanych za pracę najemną, wprowadza generalną zasadę opodatkowania wskazanej kategorii dochodów wyłącznie w państwie, w którym dany podatnik ma miejsce zamieszkania, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie. W konsekwencji, dochody uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Korei Południowej za pracę wykonywaną w tym kraju, podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Korei Południowej. Tym samym, dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Przenosząc powyższe uwagi na sytuację Wnioskodawcy, w przypadku gdy na podstawie ww. przepisów w okresie oddelegowania Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, dochody za pracę w Korei Południowej uzyskiwane w tym okresie od Spółki oraz Podmiotu zagranicznego za pracę w Korei Południowej nie podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) za nadpłatę uważa się kwotę:

Nadpłata powstaje m.in. z dniem złożenia zeznania rocznego - dla podatników podatku dochodowego (art. 73 § 2 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych, o których mowa w art. 73 § 2 Ordynacji podatkowej (czyli m.in. w zeznaniu rocznym) wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej. Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Artykuł 81 § 2 ww. ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Zgodnie z treścią art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 70 § 1 powołanej ustawy zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Stosownie do uregulowań art. 45 ust. 1 ww. podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W terminie określonym w ust. 1, zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników - art. 45 ust. 4 pkt 1 cyt. ustawy.

Powyższe oznacza, iż - co do zasady - obowiązek uregulowania należnego zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za dany rok podatkowy upływa z dniem 30 kwietnia następnego roku podatkowego. Tym samym prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (i korekty zeznania) wygasa z upływem 5 lat liczonych od końca roku podatkowego, w którym należało zapłacić podatek za poprzedni rok podatkowy, gdyż z tym dniem następuje również przedawnienie zobowiązania.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony wyżej stan prawny stwierdzić należy, że dochody Wnioskodawcy osiągane w okresie oddelegowania z pracy, wykonywanej w Korei Południowej, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce i tym samym nie występuje obowiązek wykazywania ich w zeznaniach podatkowych w Polsce. W tej sytuacji Wnioskodawca ma prawo do złożenia naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2011 oraz wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2011 r.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.