IPTPB2/415-152/11-2/MP - Zasady odliczenia od podatku dochodowego od osób fizycznych w zeznaniu rocznym ulgi z tytułu wychowywania dzieci.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2011 r. (data wpływu 6 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od podatku w zeznaniu rocznym ulgi z tytułu wychowywania dzieci - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od podatku w zeznaniu rocznym ulgi z tytułu wychowywania dzieci.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2008 (PIT-37) Wnioskodawca rozliczał się sam, bez małżonki. Od 2008 r. małżonka jest opodatkowana kartą podatkową, gdyż rozpoczęła prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej, przez co Wnioskodawca nie mógł się z nią wspólnie rozliczać. Między Wnioskodawcą a jego małżonką istnieje wspólność majątkowa. Prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i razem wychowują trójkę dzieci. Dwoje dzieci pochodzi z poprzedniego małżeństwa żony i nie są one przez Wnioskodawcę przysposobione, żona otrzymuje na nie alimenty. Trzecie dziecko jest owocem ich związku. W zeznaniu za 2008 r. Wnioskodawca skorzystał z ulgi z tytułu wychowywania dzieci na wspólne dziecko Jego i małżonki. Nie skorzystał z ulgi na pozostałą dwójkę dzieci.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na pozostałą dwójkę dzieci przysługuje Wnioskodawcy ulga z tytułu wychowywania dzieci.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro ponosi on nakłady i koszty na wychowywanie i utrzymanie wszystkich trojga dzieci, to przysługuje mu ulga z tytułu wychowywania dzieci na wszystkie dzieci, a nie tylko na jedno dziecko. Małżonka nie może skorzystać z ulgi z tytułu wychowywania dzieci z powodu opodatkowania kartą podatkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2008 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), od podatku dochodowego, obliczonego zgodnie z art. 27 cytowanej ustawy, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć rocznie kwotę, obliczoną zgodnie z ust. 2, jeżeli w roku podatkowym wychowywał własne lub przysposobione dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4.

Zatem na podstawie ww. przepisu w związku z art. 6 ust. 4 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie przysługuje w przypadku wychowywania:

* dzieci małoletnich,

* dzieci bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek pielęgnacyjny,

* dzieci do ukończenia 25 lat uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty lub w przepisach - Prawo o szkolnictwie wyższym, jeżeli w roku podatkowym dzieci te nie uzyskały dochodów, z wyjątkiem dochodów wolnych od podatku dochodowego, renty rodzinnej oraz dochodów w wysokości niepowodującej obowiązku zapłaty podatku.

Odliczeniu podlega kwota stanowiąca iloczyn liczby wychowywanych dzieci i dwukrotności kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 27f ust. 2 powołanej ustawy).

Zgodnie z art. 27f ust. 3 ww. ustawy odliczenie kwoty, o której mowa w ust. 2, dotyczy łącznie obojga rodziców, z zastrzeżeniem ust. 4. Kwotę tę odlicza się od podatku jednego z rodziców lub od podatku obojga.

W przypadku rodziców, w stosunku do których orzeczone zostały rozwód albo separacja, odliczenie przysługuje jednemu z nich, u którego dzieci faktycznie zamieszkują, o ile spełnione są warunki określone w ust. 1 (art. 27f ust. 4 cytowanej ustawy).

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów podatnik może odliczyć rocznie kwotę obliczoną zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli w roku podatkowym wychowywał własne lub przysposobione dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z art. 121 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.), przez przysposobienie powstaje między przysposabiającym a przysposobionym taki stosunek, jak między rodzicami a dziećmi.

W myśl art. 117 § 1 ww. Kodeksu, przysposobienie następuje przez orzeczenie sądu opiekuńczego na żądanie przysposabiającego.

Przysposobienie to w sensie prawnym przyjęcie obcego dziecka do rodziny. Dziecko uzyskuje wszystkie przywileje członka rodziny, a rodzice otrzymują nad nim władzę rodzicielską.

Przysposobienie nie oznacza wzięcia dziecka "na wychowanie", lecz przyjęcie go jako własnego dziecka. Pociąga natomiast za sobą szereg skutków prawnych, takich jak:

* zmiana nazwiska dziecka na to, które posiadają rodzice adopcyjni - sporządzany jest nowy akt urodzenia dziecka (art. 122 ww. Kodeksu),

* nabycie przez przysposobionego wszystkich praw majątkowych związanych z nową rodziną, włącznie z dziedziczeniem (art. 121 ww. Kodeksu),

* ustanie wszelkich praw i zobowiązań dziecka wobec rodziny naturalnej i nabycie tychże w stosunku do rodziny adopcyjnej, np. prawa alimentacyjne (art. 123 ww. Kodeksu).

Zatem pełne przysposobienie dziecka oznacza wzięcie przez rodziców adopcyjnych całkowitej odpowiedzialności za rozwój i wychowanie dziecka, tak jak ma to miejsce w przypadku dziecka własnego.

Podkreślenia wymaga fakt, iż korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) składanym za 2008 rok (PIT-37) rozliczał się samodzielnie. Od 2008 r. małżonka Wnioskodawcy prowadziła bowiem działalność gospodarczą opodatkowaną kartą podatkową, w związku z czym Wnioskodawca nie miał możliwości dokonania wspólnego z żoną rozliczenia podatkowego. Między Wnioskodawcą, a Jego małżonką istnieje wspólność majątkowa, razem prowadzą gospodarstwo domowe i wychowują trójkę dzieci. Dwoje dzieci pochodzi z poprzedniego małżeństwa żony. Nie zostały one przez Wnioskodawcę przysposobione. Trzecie dziecko jest dzieckiem wspólnym Wnioskodawcy i Jego żony i w stosunku do tego właśnie dziecka Wnioskodawca, w zeznaniu rocznym za 2008 r., skorzystał z ulgi, o której mowa w art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie skorzystał natomiast z ulgi na pozostałą dwójkę dzieci.

Przytoczone regulacje ustawowe wskazują wyraźnie, iż podstawowym kryterium skorzystania z prawa do odliczenia ulgi za 2008 r. jest wychowanie dziecka przez podatnika w danym roku podatkowym, pod warunkiem, że istnieje między dzieckiem, a podatnikiem więź prawna wynikająca z bycia biologicznym rodzicem lub stosunku przysposobienia.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca, w zeznaniu PIT-37 za 2008 r., nie mógł odliczyć od podatku ulgi z tytułu wychowywania dzieci w stosunku do dwójki dzieci pochodzących z poprzedniego małżeństwa żony, gdyż prawnie ich nie przysposobił. Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.