IPTPB1/4511-545/15-2/AG - PIT w zakresie uznania za odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji instalacji i urządzeń stanowiących elementy wyposażenia hali produkcyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko #61485; przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2015 r. (data wpływu 3 września 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania za odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji instalacji i urządzeń stanowiących elementy wyposażenia hali produkcyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 3 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania za odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji instalacji i urządzeń stanowiących elementy wyposażenia hali produkcyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą: Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowo Usługowe....

Ewidencja księgowa prowadzona jest na podstawie ustawy o rachunkowości (księgi rachunkowe), przychody z działalności gospodarczej opodatkowane są podatkiem liniowym.

Działalność prowadzona jest w halach fabrycznych stanowiących własność Wnioskodawcy.

W przyszłości Wnioskodawca planuje inwestycję polegającą na budowie nowego budynku hali produkcyjnej oraz wyposażeniu hali w odpowiednie instalacje techniczne wraz z dodatkowym uzbrojeniem.

W skład instalacji technicznych wchodzą m.in.:

* instalacja energii elektrycznej,

* instalacje grzewcze,

* urządzenia wentylacyjne oraz klimatyzacyjne.

Wymienione wyżej instalacje oraz urządzenia techniczne nie będą stanowiły części składowych budynku nowej hali produkcyjnej, wmontowanych na stałe. Instalacje te oraz urządzenia techniczne będą przytwierdzone do budynku hali produkcyjnej w sposób umożliwiający ich odłączenie bez uszczerbku dla budynku oraz dla tych instalacji i urządzeń. Ewentualny demontaż i ponowny montaż w innym budynku nie spowoduje zniszczenia zarówno instalacji, jak i budynku hali.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wskazane w opisie zdarzenia przyszłego instalacje i urządzenia techniczne, stanowiące elementy wyposażenia budynku hali produkcyjnej, stanowią odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm., dalej ustawa o PIT).

Zdaniem Wnioskodawcy, instalacje oraz urządzenia wymienione w opisie zdarzenia przyszłego powinny być uznane za odrębne środki trwałe do celów amortyzacji podatkowej, z uwagi na ich kompleksowość, wyodrębnienie oraz spełnienie innych warunków wymaganych przez przepisy ustawy o PIT.

Zgodnie z zapisami art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (wydatki wyłączone z kosztów uzyskania przychodów).

Zgodnie z zapisami art. 22a ustawy o PIT, amortyzacji podlegają środki trwałe nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, obejmujące budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty. Wszystkie wymienione środki trwałe powinny być dodatkowo kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania oraz powinny być wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Na podstawie ustawy o rachunkowości (art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości) środek trwały zdefiniowany jest jako rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich m.in.: maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy.

Zgodnie z Załącznikiem nr 1 do ustawy o PIT, stanowiącym wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, rodzaj środka trwałego należy ustalić w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych (zw. dalej KŚT, rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r., Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.).

Zgodnie z objaśnieniami wstępnymi w części I ww. rozporządzenia, za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny, itp.

Przepisy KŚT znajdują bezpośrednie odzwierciedlenie w ustawie o PIT, a zwłaszcza w Załączniku nr 1 do tej ustawy, w którym to od odpowiedniego zaszeregowania (do odpowiedniej grupy KŚT) uzależnia się wysokość stawki amortyzacyjnej dla celów podatkowych.

W związku z przytoczonymi wyżej przepisami, w ocenie Wnioskodawcy, opisane we wniosku instalacje i urządzenia techniczne spełniają wymienione wyżej kryteria wymagane dla uznania ich za odrębne środki trwałe. Regulacje KŚT, do których odsyłają przepisy ustawy o PIT, klasyfikują opisane instalacje oraz urządzenia będą wyposażeniem budynku hali produkcyjnej jako oddzielne środki trwałe.

W ocenie Wnioskodawcy oznacza to, że wymienione w opisie zdarzenia przyszłego instalacje oraz urządzenia techniczne (wszystkie wymienione w KŚT) powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Na poparcie powyższego stwierdzenia, Wnioskodawca przybliża specyfikę poszczególnych elementów będących przedmiotem niniejszego wniosku, wskazując jednocześnie cechy przemawiające za możliwością uznania ich za odrębne środki trwałe.

1. Instalacja energii elektrycznej: W skład instalacji energii elektrycznej wchodzą m.in.:

Instalacja energii elektrycznej to kompleksowy system składający się z sieci przewodów rozprowadzających lub łączących ze sobą poszczególne urządzenia w celu zapewnienia dostawy oraz przesyłu energii elektrycznej w budynku hali produkcyjnej. To także inne urządzenia stanowiące oddzielne środki trwałe zakwalifikowane do urządzeń i aparatury energii elektrycznej (podgrupa 61 KŚT) oraz urządzeń elektroenergetycznych przetwórczych i zasilających (podgrupa 63 KŚT).

Instalacja ta nie będzie wbudowana w konstrukcję budynku hali produkcyjnej - będzie biegła po powierzchni ścian i sufitów budynku, mocowanie instalacji umożliwi jej demontaż bez niszczenia zarówno instalacji, jak i budynku hali, bez jej uszkodzenia i utraty funkcjonalności.

Głównym zadaniem instalacji elektrycznej jako całości, będzie zapewnienie właściwych parametrów dostawy oraz dystrybucji energii elektrycznej w budynku hali produkcyjnej, umożliwienie pomiaru zużycia energii, zapewnienie bezpieczeństwa przy użytkowaniu oraz zasilania innych systemów zainstalowanych w budynku hali produkcyjnej.

Z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji instalacji po jej ewentualnym demontażu, instalację należy uznać za kompletną, a w konsekwencji za zdatną do dalszego użytku.

Zgodnie z KŚT, Wnioskodawca zaklasyfikuje instalację energii elektrycznej w następujący sposób:

* okablowanie rozprowadzające i oświetlenie wraz z instalacją je łączącą - do rodzaju 211 (rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze),

* stacje elektroenergetyczne - do rodzaju 613 (stacje transformatorowe stałe i mobilne),

* rozdzielnice - do rodzaju 610 (urządzenia rozdzielcze prądu zmiennego),

* transformatory - do rodzaju 630 (transformatory).

2. Instalacje grzewcze: W skład instalacji grzewczych rozumianych jako przewody i orurowane do dystrybucji ciepła wchodzą:

Wymienione wyżej instalacje są instalacjami grzewczymi. Składają się na nie urządzenia przytwierdzone do ścian za pomocą śrub i uchwytów, których funkcją jest łączenie sieci cieplnej oraz rozdzielanie ciepła do poszczególnych pomieszczeń odbiorczych.

Są to połączone ze sobą instalacje, rurociągi i trasy pomiędzy urządzeniami wraz z urządzeniami pomiarowymi służące do wymiany energii cieplnej, zmiany rodzaju lub parametrów nośnika ciepła dostarczanego z przyłącza oraz regulacji ilości ciepła dostarczanego do instalacji odbiorczych.

Z punktu widzenia przeznaczenia i funkcjonalności każda z wymienionych instalacji stanowi kompleksowy i dający się wyodrębnić zespół urządzeń zdatny do użytku w takiej postaci, w jakiej został zmontowany. Posiada również wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość, zgodnie z przeznaczeniem.

Instalacje mogą być zdemontowane z budynku hali produkcyjnej, w całości przeniesione i ponownie zainstalowane w innym miejscu bez uszczerbku dla żadnego z elementów instalacji, jak i dla budynku.

Z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji wymienionych instalacji grzewczych po ich ewentualnym demontażu, instalacje należy uznać za kompletną, a w konsekwencji - za zdatną do dalszego użytku.

Zgodnie z KŚT, instalacje te zostaną zakwalifikowane do rodzaju 211 (rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze).

Z instalacji grzewczych, oprócz opisanych powyżej przewodów i tras pomiędzy poszczególnymi urządzeniami, Wnioskodawca wyodrębni również następujące urządzenia:

* aparaty grzewczo-wentylacyjne wraz z ich automatyką - zostaną zakwalifikowane do rodzaju 462 KŚT (wymienniki przeponowe komorowo - grzejnikowe),

* destryfikatory (aparaty wentylacyjne spychające) - zostaną zakwalifikowane do rodzaju 652 KŚT (urządzenia wentylacyjne),

* pompy obiegowe i cyrkulacyjne - zostaną zakwalifikowane do rodzaju 441 KŚT (pompy wirowe),

* kocioł kondensacyjny - zostanie zakwalifikowany do rodzaju 310 KŚT (kotły grzewcze),

* naczynie zbiorcze - zostanie zakwalifikowane do rodzaju 449 KŚT (pozostałe maszyny i urządzenia do przetłaczania i sprężania cieczy i gazów),

* separator mikro-pęcherzy powietrza - zostanie zakwalifikowany do rodzaju 654 KŚT (urządzenia do oczyszczania wody),

* licznik ciepła - zostanie zakwalifikowany do rodzaju 664 KŚT (urządzenia i aparatura do przeprowadzania badań technicznych),

* nawilżacz powietrza - zostanie zakwalifikowany do rodzaju 653 KŚT (urządzenia klimatyzacyjne).

3. Urządzenia wentylacyjne i klimatyzacyjne.

W skład urządzeń wentylacyjnych i klimatyzacyjnych wchodzą:

a. centrale wentylacyjne AHU, które składają się z nagrzewnic i chłodnic wraz z kanałami wentylacyjnymi i automatyką sterującą.

Centrale wentylacyjne AHU to urządzenia do obróbki i cyrkulacji powietrza i są nieodzowną częścią instalacji ogrzewania, wentylacji lub klimatyzacji. Podstawową funkcją AHU jest pobranie powietrza zewnętrznego, jego obróbka i dostarczenie świeżego powietrza do budynku hali produkcyjnej. Następnie całe zużyte powietrze jest usuwane - zapewnia to utrzymanie wymaganej jakości powietrza. W zależności od wymaganej temperatury obrabianego powietrza, świeże powietrze jest podgrzewane przez agregat do odzysku ciepła lub przez nagrzewnicę lub jest chłodzone przez chłodnicę. AHU to duża, metalowa skrzynia zawierająca osobne wentylatory do doprowadzanego i usuwanego powietrza, nagrzewnicę, chłodnicę, układ odzysku chłodu/ciepła, komorę lub rząd filtrów powietrza, tłumik hałasów, komorę mieszania i przepustnicę. AHU podłączone jest do kanałów, które dostarczają obrobione powietrze po budynku hali i doprowadzają z powrotem do AHU.

Urządzenia te zostaną sklasyfikowane w rodzaju 653 KŚT (urządzenia klimatyzacyjne).

Wymienione urządzenia wentylacji i klimatyzacji to system montowany w jedną całość na kondygnacji technicznej budynku hali produkcyjnej, na dachu i w poszczególnych pomieszczeniach, składający się z ww. podzespołów oraz oprogramowania, uzbrojenia i urządzeń, a także sieci przewodów oraz instalacji rozprowadzających powietrze.

Cały system jest zamontowany w sposób umożliwiający jego rozmontowanie i odłączenie od budynku hali produkcyjnej (bez uszczerbku dla systemu wentylacyjnego, jak i dla budynku hali). Sieć przewodów i instalacji rozprowadzających powietrze nie jest wbudowana w konstrukcję hali. Zadaniem systemu jako całości jest zapewnienie odpowiedniego komfortu cieplnego oraz zapewnienie wymiany powietrza zużytego na świeże. System może wykonywać swoje funkcje jedynie jako całość połączonych ze sobą urządzeń i armatury, w tym przewodów rozprowadzających. System ten może być wymontowany z budynku hali produkcyjnej w całości, demontaż systemu nie spowoduje jego zniszczenia, utraty funkcjonalności, uszkodzenia lub zmiany przeznaczenia użytkowego. Z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji systemu po jego ewentualnym demontażu, system należy uznać za kompletny, a w konsekwencji za zdatny do dalszego użytku.

Charakter urządzeń wentylacyjnych i klimatyzacyjnych, jako odrębnych środków trwałych, potwierdza m.in. interpretacja wydana przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie dnia 17 lipca 2007 r. (...). Organ podatkowy uznał, że klimatyzator może stanowić odrębny środek trwały: "urządzenia klimatyzacyjnego nie należy kwalifikować jako wyposażenie w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), gdyż nie jest ono trwale wmontowane w konstrukcję budynku (jak przykładowo wymienione w rozporządzeniu instalacje sanitarne (...) oraz normalne wyposażenie budynku, np. wbudowane meble) i w dowolnym momencie może zostać odłączone od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i urządzenia".

W opinii Wnioskodawcy, wszystkie opisane wyżej instalacje i urządzenia techniczne mogą zostać uznane za odrębne środki trwałe po spełnieniu dodatkowych warunków, tzn. zostaną nabyte przez Wnioskodawcę, będą stanowiły Jego własność, będą kompletne i zdatne do użytkowania w dniu przyjęcia do używania, ich przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok oraz będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony wyżej opis poszczególnych obiektów, nie powinno budzić wątpliwości ich zakwalifikowanie do odrębnych środków trwałych z punktu widzenia zarówno kryteriów wynikających z przepisów, jak i z praktyki organów podatkowych.

Wszystkim analizowanym i opisanym obiektom, w ocenie Wnioskodawcy, można przypisać cechy kompletności i zdatności do użytku w momencie przyjęcia do używania. Zawierają bowiem wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Ponadto będą to urządzenia nabyte przez Wnioskodawcę i wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przepisy podatkowe nie wyjaśniają, jak należy rozumieć pojęcie "kompletnych i zdatnych do używania środków trwałych", ale w literaturze przedmiotu wskazuje się, że składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, a ponadto jeżeli jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie (o ile taka legalizacja jest wymagana).

Ponadto organy podatkowe i doktryna prawa podatkowego stoją również na stanowisku, że pojęcie użyte w ustawach podatkowych: "kompletne i zdatne do użytku" nie oznacza, że mają one być zdolne do samodzielnej pracy (np. pismo Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 17 lipca 2007 r., Nr.....).

W KŚT ujęte są np. maszyny i urządzenia, które nie mogą funkcjonować samodzielnie, np.: przyczepa, naczepa, wagon kolejowy, czy tramwajowy, ale nikt nie odbiera im z tego powodu cech środków trwałych (np. pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lubaniu z dnia 9 grudnia 2005 r., Nr.....).

Zdaniem Wnioskodawcy, oznacza to, że jednym z kryteriów pozwalających na zakwalifikowanie danego urządzenia jako odrębnego środka trwałego, jest jego możliwość funkcjonowania w różnych konfiguracjach i zespołach urządzeń i instalacji, możliwość wymontowania, wymiany, zainstalowania w innym miejscu bez uszczerbku dla urządzenia i zmiany przeznaczenia danego urządzenia.

W ocenie Wnioskodawcy, nie należy przy wyodrębnianiu środków trwałych posługiwać się kryterium samodzielności, gdyż większość urządzeń i instalacji jest tak skonstruowanych oraz ma takie przeznaczenie, że do prawidłowego funkcjonowania wymaga współpracy i podłączenia do innych urządzeń. W przeciwnym wypadku doprowadziłoby to do sytuacji, że żadnego urządzenia nie dałoby się wyodrębnić do celów amortyzacji i zastosować przewidzianych dla nich stawek amortyzacyjnych.

Wszystkie opisane w niniejszym wniosku składniki majątku zawsze funkcjonują jako element przyczyniający się (w pewnym stopniu) do poprawy lub umożliwienia funkcjonowania innych środków trwałych (w tym przypadku budynku hali produkcyjnej). Nie oznacza to jednak konieczności zaliczenia ich do wartości początkowej budynku hali produkcyjnej jako urządzeń pomocniczych, bowiem takie podejście doprowadziłoby do sytuacji, w której wymienione w Załączniku nr 1 do ustawy o PIT stawki amortyzacyjne nigdy nie znalazłyby zastosowania (a to podważałoby sens wprowadzania przedmiotowych uregulowań).

Dodatkowo, instalacje i urządzenia techniczne połączone są z budynkiem hali produkcyjnej tylko do okresowego użytku, gdyż zużywają się zdecydowanie szybciej niż sam budynek i mogą być wymieniane, podlegają bieżącym remontom i wymianie ze względu na ich szybkie zużywanie się oraz z uwagi na szybki postęp technologiczny.

Za przedstawianym stanowiskiem Wnioskodawcy przemawia również fakt, że instalacje te i urządzenia techniczne zostały zaklasyfikowane jako odrębne środki trwałe według Klasyfikacji Środków Trwałych, którym przypisuje się odrębne stawki amortyzacyjne, zgodnie z Załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Gdyby przyjąć rozumowanie opierające się na założeniu, że wszystkie instalacje i urządzenia techniczne wewnątrz budynku hali powinny zostać zaliczone do budynku, prowadziłoby to do wniosku, że zawarte w Załączniku nr 1 do ustawy o PIT stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych sklasyfikowanych w KŚT są bezprzedmiotowe.

Powyższe wyjaśnienia przemawiają za przyjęciem, że opisane w niniejszym wniosku instalacje i urządzenia techniczne stanowią odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji dla celów podatkowych na zasadach określonych w ustawie o PIT oraz według stawek przewidzianych w Załączniku nr 1 do tej ustawy (potwierdzeniem takiego rozwiązania może być również pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2014 r., Nr....

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością w zakresie najmu, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (...).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

* być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

* być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności wskazane w tym przepisie, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zauważyć należy, że klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Dodać należy, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

W Klasyfikacji Środków Trwałych, za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być, np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest na trwale powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622 z późn. zm.). Granicę budynku stanowią zewnętrzne powierzchnie ścian oraz górna powierzchnia najwyższego stropu, posadzka piwnic w budynkach podpiwniczonych lub poziom terenu przy budynkach niepodpiwniczonych.

Do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku, np. wbudowane meble. Granice instalacji należących do wyposażenia budynku stanowią w zależności od rodzaju instalacji, np. mufy, studzienki rewizyjne, zawory zamykające dopływ wody, gazu, czynników grzewczych, itp.

Natomiast instalacje nietypowe bądź takie, które mogą obsługiwać kilka budynków lub mogą funkcjonować niezależnie od instalacji będących integralną częścią budynku, stanowią samodzielny środek trwały.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w halach fabrycznych stanowiących Jego własność. W przyszłości planuje wybudować nowy budynek hali produkcyjnej oraz wyposażyć go w odpowiednie instalacje techniczne wraz z dodatkowym uzbrojeniem. W skład instalacji technicznych wchodzić będą: instalacja energii elektrycznej, instalacje grzewcze, urządzenia wentylacyjne oraz klimatyzacyjne. Wymienione wyżej instalacje oraz urządzenia techniczne nie będą stanowiły części składowych nowej hali produkcyjnej wmontowanych na stałe. Instalacje te oraz urządzenia techniczne będą przytwierdzone do budynku hali produkcyjnej w sposób umożliwiający ich odłączenie bez uszczerbku dla budynku oraz dla tych instalacji i urządzeń. Ich demontaż i ponowny montaż w innym budynku nie spowoduje zniszczenia zarówno instalacji, jak i budynku hali.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy instalacja energii elektrycznej, instalacje grzewcze, urządzenia wentylacyjne oraz klimatyzacyjne nie będą stanowiły części składowych budynku nowej hali produkcyjnej, tj. nie będą wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, a jednocześnie będą kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to stanowić będą odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji według stawek przewidzianych dla tego rodzaju obiektów, określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo należy wskazać, że powyższej interpretacji udzielono na podstawie opisanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej opisu zdarzenia przyszłego, zgodnie z przepisami art. 14b i następnymi ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.). Przyjęto, że wskazane wyżej instalacje nie będą stanowiły części składowych budynku nowej hali produkcyjnej, nie dokonując w tym zakresie jakichkolwiek analiz i ocen. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalanie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ ustali, że zdarzenie przedstawione we wniosku jest inne, wówczas właściwy organ wywiedzie skutki prawne adekwatne do sytuacji mającej miejsce w rzeczywistości, a niniejsza interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych (nie będzie chroniła Wnioskodawcy).

Ponadto zauważyć należy, że tut. Organ podatkowy nie jest właściwy do klasyfikowania wyrobów i usług. Stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. U. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Zatem, w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., ul....,...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.