IPTPB1/4511-523/15-2/AG

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 17 listopada 2015 r. Izba Skarbowa w Łodzi IPTPB1/4511-523/15-2/AG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko #61485; przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu 26 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem jest wspólnikiem Spółki cywilnej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych oraz usług wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi. Na cele działalności gospodarczej, jako wspólnicy tej Spółki, nabyli w dniu 24 lipca 2015 r. budynek, w którym działalność gospodarczą prowadzą w ramach ww. Spółki cywilnej. W budynku tym działalność gospodarczą, przede wszystkim w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych oraz usług w zakresie konserwacji i napraw pojazdów samochodowych, prowadzi inna Spółka cywilna. Użytkowanie przez tę drugą Spółkę odbywa się na podstawie umowy najmu, zawartej z zachowaniem rynkowych warunków umowy.

Budynek wymieniony w niniejszym wniosku został wybudowany ok. 1965 r. przez Spółdzielnię, która pierwotnie, przez ok. 30 lat, wykorzystywała go na cele własnej działalności gospodarczej, a następnie przekazała go, w ramach umów najmu, kolejno kilku różnym podmiotom gospodarczym. Przy czym najem wykonywany był przez tę Spółdzielnię w ramach jej działalności gospodarczej.

Budynek został wpisany do ewidencji środków trwałych Spółki cywilnej, z symbolem 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. zaliczony do rodzaju "Budynki handlowo-usługowe", zgodnie z jego wieloletnim i aktualnym przeznaczeniem. Odpis amortyzacyjny za pierwszy rok dokonany zostanie jednorazowo na koniec roku, zgodnie z dyspozycją art. 22h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokonując odpisów amortyzacyjnych wspólnicy Spółki cywilnej zamierzają stosować możliwość wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy, tj. ustalić stawkę amortyzacyjną wynikającą z przyjęcia trzyletniego okresu amortyzacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym dopuszczalne jest ustalenie dla przedmiotowego budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynikającej z zastosowania skróconego do 3 lat okresu amortyzacji, tj. stawki wynoszącej 33,33%.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dopuszczalne jest zastosowanie dla budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynikającej z zastosowania skróconego okresu amortyzacji, przy czym okres ten nie może być krótszy niż 3 lata. Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik ma prawo ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, przy czym w przypadku budynków i budowli okres ten nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem jednak m.in. budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji środków trwałych (dalej KŚT). Przy tym budynek uznaje się używany, jeżeli podatnik udowodni, że przed nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez 60 miesięcy (w tym przypadku jest to okres znacznie dłuższy). Przedmiotowy budynek spełnia wszystkie te warunki, zarówno dotyczące klasyfikacji, jak również okresu użytkowania. Nie ma zdaniem Wnioskodawczyni wątpliwości, że zastosowanie znajdzie przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy, skoro budynek klasyfikowany jest w rodzaju 103 KŚT. Tym samym przysługuje Wnioskodawczyni prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, jednak przy przyjęciu okresu amortyzacji nie krótszego niż 3 lata, zatem stawka ta nie może być większa niż 33,33%.

Potwierdzenie takiego stanowiska w podobnej sytuacji znajdujemy w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Nr..., z dnia 16 lipca 2009 r. oraz Nr..., z dnia 26 września 2014 r. (w tej interpretacji organ podatkowy stwierdził, że " (...) jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami, niebędącymi przepisami prawa podatkowego, a tym samym niemogącymi być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, przedmiotowe budynki zostały prawidłowo zakwalifikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, to Wnioskodawczyni winna zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że okres amortyzacji wskazanych w nim środków trwałych nie może być krótszy niż 3 lata, co oznacza, że stawka amortyzacyjna może wynosić maksymalnie 33,33% w skali roku"), a także interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: Nr..., z dnia 17 stycznia 2011 r. oraz Nr..., z dnia 11 lutego 2011 r., w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Nr..., z dnia 28 kwietnia 2009 r., w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Nr.., z dnia 22 sierpnia 2014 r. i wielu innych, identycznych merytorycznie. Takie samo stanowisko zawarte jest w "Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009", W. Nykiel, A. Mariański, Gdańsk 2009, zgodnie z którym brzmienie art. 16j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p. obowiązujące od dnia 1 stycznia 2007 r. " (...) usuwa wątpliwości interpretacyjne jakie miały miejsce w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. Obecnie obiekty, dla których możliwy jest okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata, to: trwale związane z gruntem budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji, inne budynki niemieszkalne wymienione w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związane z gruntem, kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m3, domki kempingowe, budynki zastępcze". Należy zwrócić uwagę, że regulacje dotyczące osób prawnych są w tym zakresie identyczne, więc stanowisko dotyczące opodatkowania osób prawnych znajduje pełne zastosowanie w stosunku do osób fizycznych.

Także A. Bartosiewicz w komentarzu "PIT", Wydawnictwo Lex, 2015, stwierdza, że "stawka 2,5% nie jest przewidziana także dla trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem oraz dla kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych" oraz "Minimalny okres amortyzacji dla:

1.

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,

2.

kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- został określony na poziomie 36 miesięcy. Maksymalna roczna stawka amortyzacyjna została więc ustalona na 1/3 (33,33%)".

Wreszcie tak samo wypowiadają się autorzy komentarza "Podatek dochodowy od osób fizycznych" pod red. J. Marciniuka, Wyd. CH Beck, 2010.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku możliwe jest zastosowanie stawki amortyzacyjnej maksymalnie na poziomie 33,33%, uznaje się za uprawnione i znajdujące oparcie zarówno w interpretacjach indywidualnych wydawanych w imieniu Ministra Finansów, jak i w doktrynie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością w zakresie najmu, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (...).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

* być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

* być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustaw, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a.

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b.

kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 powyższej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1.

używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

2.

ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.

W zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji "używany środek trwały" występują dwa istotne elementy: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

W świetle powyższego wskazać należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi Klasyfikacji Środków Trwałych, przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest na trwale powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przy czym budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Budynki niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych ujęto w grupie 1, podgrupa 10. Zaliczono do nich m.in. budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103, obejmujące budynki: centrów handlowych, domów towarowych, samodzielnych sklepów i butików, kiosków towarowych na trwale związanych z gruntem, hal, przeznaczone na targi, aukcje, wystawy, targowisk pod dachem, stacji paliw, stacji obsługi itp., aptek, pozostałe handlowo-usługowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadzą w formie spółki cywilnej działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych oraz usług wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi. W dniu 24 lipcu 2015 r., jako wspólnicy Spółki cywilnej, na potrzeby ww. działalności gospodarczej, nabyli budynek. W części ww. budynku Spółka cywilna prowadzi działalność gospodarczą. Druga część powyższego budynku, na podstawie umowy najmu, wynajęta została innej Spółce cywilnej. Spółka ta w wynajmowanym budynku prowadzi działalność gospodarczą, przede wszystkim w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych oraz usług w zakresie konserwacji i napraw pojazdów samochodowych.

Budynek ten, według Klasyfikacji Środków Trwałych, zaliczany jest do rodzaju 103 "Budynki handlowo-usługowe", zgodnie z jego wieloletnim i aktualnym przeznaczeniem. Został on przez Spółkę cywilną, której wspólnikami są Wnioskodawczyni oraz Jej mąż, ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla celów tej działalności. Wspólnicy Spółki cywilnej zamierzają stosować stawkę amortyzacyjną wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że skoro budynek, wskazany we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. przed jego nabyciem przez Spółkę cywilną, której wspólnikiem jest Wnioskodawczyni oraz Jej mąż, był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela około 30 lat, a więc dłużej niż 60 miesięcy, to spełnia definicję "używanego środka trwałego", o której mowa w art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, jeżeli ww. budynek został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez ww. Spółkę i zgodnie z odrębnymi przepisami, niebędącymi przepisami prawa podatkowego, przedmiotowy budynek został prawidłowo zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, to można dla celów amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przyjąć, że stawka amortyzacyjna może wynosić maksymalnie 33,33% w skali roku.

Należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do drugiego wspólnika Spółki cywilnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., ul.....,..., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl