IPTPB1/4511-456/15-2/MH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego, działającą w szczególności w oparciu o przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, z późn. zm.). W ramach wykonywania zadań własnych zarządza mieniem komunalnym, w tym zasobem mieszkaniowym Gminy.

Z uwagi na fakt, że wśród lokatorów gminnych nieruchomości istnieją znaczne trudności w regulowaniu lub w terminowym regulowaniu należności czynszowych oraz opłat eksploatacyjnych (opłat związanych z korzystaniem z lokalu, niezależnych od wynajmującego, na które składają się następujące opłaty: za wywóz nieczystości stałych i płynnych, za wodę i centralne ogrzewanie), powstałych z tytułu najmu lokali znajdujących się w zasobie mieszkaniowym Gminy lub z tytułu ich bezumownego zajmowania (po wygaśnięciu lub rozwiązaniu umowy najmu), Gmina w celu osiągnięcia optymalnych efektów windykacyjnych ma zamiar wprowadzić program pozwalający osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej lub życiowej na odpracowanie powyższych zaległości.

Realizując powyższy program Gmina zamierza zawrzeć z osobami zobowiązanymi do zapłaty zaległych należności, wynikających ze stosunku najmu, aneksy do umów najmu, przewidujące zgodnie z art. 453 oraz art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego, możliwość zapłaty czynszu i opłat eksploatacyjnych za zgodą wynajmującego (Gminy), także w formie świadczenia rzeczowego, polegającego na świadczeniu na rzecz Gminy różnego rodzaju prac porządkowych. Następnie z najemcami, którzy wyraziliby taką wolę, podpisywane byłoby porozumienie, w którym ustalany byłby konkretny rodzaj pracy, termin jej wykonania oraz wysokość zadłużenia, jaka w wyniku wykonania pracy byłaby spłacona. Wykonanie zleconej w porozumieniu pracy, byłoby każdorazowo potwierdzane przez wyznaczonego pracownika spółki komunalnej, zajmującej się utrzymywaniem czystości na terenie Gminy.

W wyniku prawidłowej realizacji zawartych porozumień wysokość zadłużenia najemcy byłaby zmniejszana o kwotę wskazaną w porozumieniu. Powyższe oznacza, że najemca mógłby część zaległości powstałych z tytułu nieuiszczonego czynszu oraz opłat eksploatacyjnych "odpracować" - zapłacić w formie świadczenia rzeczowego (w sposób oraz w wysokości wskazanej w zawartym porozumieniu), a pozostałą część uiścić w formie pieniężnej lub zawrzeć kolejne porozumienie, dotyczące wykonywania świadczeń rzeczowych na rzecz Gminy. Najemca w ramach podpisanego porozumienia nie będzie zatem zobowiązany do wykonywania świadczeń rzeczowych do czasu całkowitej likwidacji zadłużenia. Będzie miał jednak możliwość zawarcia z Gminą, wedle własnego uznania, kilku porozumień, w których zostanie określona wartość świadczenia rzeczowego, a w konsekwencji czego "odpracowania" całości zadłużenia. Z osobami zajmującymi lokal bez tytułu prawnego zawierane byłyby porozumienia na podstawie art. 453 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.

Zgodnie z treścią przepisu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z zastrzeżeniem ust. 3, powyższe odszkodowanie odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeśli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, która korzysta z lokalu bez tytułu prawnego odszkodowania uzupełniającego (art. 18 ust. 2 analizowanej ustawy). Osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego mogłaby zatem, po zawarciu stosownego porozumienia z Gminą, uiścić w formie świadczenia rzeczowego należność z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz opłat eksploatacyjnych. Sposób zawierania oraz wykonywania porozumień zawieranych z tymi osobami byłby tożsamy ze wskazanym dla najemców. Powyższe oznacza, że w zawieranym porozumieniu byłby wskazany dokładny rodzaj wykonywanej pracy, termin jej wykonania oraz wysokość odpracowywanego zadłużenia. Prace wykonane w ramach świadczenia rzeczowego również byłyby odbierane przez wyznaczonych pracowników spółki komunalnej, zajmującej się utrzymaniem czystości na terenie Gminy. Osoba korzystająca z lokalu będącego w zasobie mieszkaniowym Gminy bez tytułu prawnego, byłaby w ten sposób uprawniona do odpracowania swojego zadłużenia wobec Gminy, wynikającego z odszkodowania za bezumowne korzystanie, do zapłaty którego jest zobowiązana oraz należności z tytułu opłat eksploatacyjnych w wysokości wskazanej w zawartych porozumieniach. Osoba taka nie będzie zobowiązana do świadczenia rzeczowego do czasu całkowitej likwidacji zadłużenia, może jednak zawierać kolejne porozumienia, które w konsekwencji do takiego stanu doprowadzą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy po stronie najemców lub osób zajmujących lokale wchodzące w skład mieszkaniowego zasobu Gminy bez tytułu prawnego (po wygaśnięciu lub rozwiązaniu umowy najmu), powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, w związku z odpracowaniem przez nich zaległości z tytułu opłat czynszowych, eksploatacyjnych oraz z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, a jeśli tak, czy Gmina jako płatnik zobowiązana będzie do odprowadzania zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie pracy w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużnikach (najemcach oraz osobach korzystających z lokali znajdujących się w zasobie mieszkaniowym Gminy bez tytułu prawnego) zobowiązania wobec Gminy nie generuje u nich powstania przychodu. W związku z faktem, że po stronie najemcy oraz osoby korzystającej z lokalu bez tytułu prawnego nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, Gmina nie będzie występowała w tym przypadku jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, a tym samym nie będzie wystawiała deklaracji PIT-8C.

Zgodnie z obowiązującą ogólną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w przepisie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, zgodnie z treścią art. 9 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Definicja pojęcia przychodów została umieszczona w treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z którym, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca konstruując zasady obowiązywania systemu podatku dochodowego od osób fizycznych w art. 10 ust. 1 ww. ustawy wskazał z jakich źródeł może pochodzić dany przychód. W przypadku, gdy ustawa uznaje dane zachowanie (przysporzenie) za przychód, podmioty w niej wskazane jako płatnicy są zobowiązane do uiszczenia stosownych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca zamierza umożliwić najemcom oraz osobom korzystającym z lokali znajdujących się w zasobie mieszkaniowym Gminy bez tytułu prawnego (po wygaśnięciu lub rozwiązaniu umowy), znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej lub życiowej, na odpracowanie zaległości czynszowych z tytułu opłat eksploatacyjnych oraz odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. W celu realizacji powyższego programu, z najemcami posiadającymi zaległości finansowe zostaną zawarte, w oparciu o przepis art. 453 oraz art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego, aneksy do umów najmu, które będą przewidywały możliwość zapłaty czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych za zgodą wynajmującego, także w formie świadczenia rzeczowego polegającego na świadczeniu na rzecz Gminy różnego rodzaju prac porządkowych. Zgodnie z treścią przepisu art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Treść art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego daje natomiast możliwość oznaczenia czynszu w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Ustawodawca przewiduje zatem możliwość uiszczenia czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych w świadczeniach rzeczowych. Najemcy są zatem zobowiązani do uiszczenia czynszu najmu wynikającego z zawartej umowy w pieniądzu lub w formie świadczenia innego rodzaju. Tożsama sytuacja występuje w przypadku uiszczenia należności z tytułu opłat eksploatacyjnych związanych z wynajmowanym lokalem, które są przewidziane w zawartej umowie, również mogą zostać spełnione w formie świadczenia innego rodzaju.

Z uwagi na brak łączącego strony stosunku najmu, w przypadku osób korzystających z lokalu bez tytułu prawnego (po wygaśnięciu lub rozwiązaniu umowy) zostanie zawarte wyłącznie porozumienie w trybie art. 453 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią przepisu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z zastrzeżeniem ust. 3, powyższe odszkodowanie odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeśli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, która korzysta z lokalu bez tytułu prawnego odszkodowania uzupełniającego (art. 18 ust. 2 analizowanej ustawy). Osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego mogłaby zatem, po zawarciu stosownego porozumienia z Gminą, uiścić w formie świadczenia rzeczowego należność z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz opłat eksploatacyjnych. Na powyższe osoby ustawodawca nałożył zatem obowiązek uiszczania stosownego świadczenia na rzecz podmiotu posiadającego tytuł prawny do lokalu, od którego wcześniej wynajmowano lokal.

Wskazana powyżej (art. 453 Kodeksu cywilnego) instytucja prawna zwana datio in solutum (świadczenie zamiast wykonania) służyć ma wygaśnięciu istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania (w przedmiotowym przypadku z tytułu zaległości czynszowych, opłat eksploatacyjnych lub odszkodowania za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego) poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnie zawartej umowy, czy łączącego strony stosunku prawnego wynikającego z art. 18 ustawy o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. W wyniku zastosowania powyższej konstrukcji prawnej zobowiązanie wygasa w sposób tożsamy jakby zostało wykonane, np. poprzez zapłatę uzgodnionej pierwotnej ceny. Przesłanką niezbędną do uznania zobowiązania za wygasłe jest, poza umową stron, jego rzeczywiste spełnienie przez dłużnika.

Zestawiając powyższe rozważania prawne z treścią ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wskazać, że wszelkie spłaty długów są dla dłużnika obojętne podatkowo. Nie sposób bowiem, z faktu wykonywania świadczenia rzeczowego (świadczenia pracy) w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużniku zobowiązania wywnioskować, że po stronie dłużnika z tego tytułu pojawił się przychód, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższych okoliczności nie zmienia fakt, że umowy najmu zostały rozwiązane lub wygasły na skutek czego stosunek prawny najmu łączący strony ustał, byłego najemcę łączy bowiem z Gminą nienazwany stosunek prawny wynikający z art. 18 ustawy o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, polegający na tym, że były lokator jest zobowiązany uiszczać na rzecz Gminy do czasu opróżnienia lokalu odszkodowanie za jego zajmowanie bez tytułu prawnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia rzeczowe wykonywane na rzecz Gminy, w celu zmniejszenia zadłużenia z tytułu opłat czynszowych oraz opłat eksploatacyjnych wynikających z umów najmu, a także w celu uiszczenia kwot należnych z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz opłat eksploatacyjnych, nie stanowią żadnego ze źródeł przychodu wskazanego w przepisie art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym również źródła przychodu wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (inne źródła).

W związku z powyższym, po stronie Gminy nie powstanie obowiązek, o którym mowa w przepisie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. obowiązek dokonania zgłoszenia na stosownym formularzu (PIT-8C) oraz obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, w przypadku osiągnięcia przychodu z innego źródła.

Konkludując, w świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy po stronie najemców oraz osób zamieszkujących lokale bez tytułu prawnego, opisanych powyżej, w związku z odpracowaniem powstałych zaległości wobec Gminy z tytułu czynszu najmu, opłat eksploatacyjnych oraz odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, nie powstanie obowiązek podatkowy (w zakresie podatku od osób fizycznych), w związku z czym na Gminie nie będą ciążyły obowiązki płatnika w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

Z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (art. 18 ust. 2 ww. ustawy).

Natomiast w myśl art. 18 ust. 3 ww. ustawy, osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Gmina w celu osiągnięcia optymalnych efektów windykacyjnych ma zamiar wprowadzić program pozwalający osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej lub życiowej na odpracowanie należności czynszowych oraz opłat eksploatacyjnych (opłat związanych z korzystaniem z lokalu, niezależnych od wynajmującego, na które składają się następujące opłaty: za wywóz nieczystości stałych i płynnych, za wodę i centralne ogrzewanie), powstałych z tytułu najmu lokali znajdujących się w zasobie mieszkaniowym Gminy lub z tytułu ich bezumownego zajmowania (po wygaśnięciu lub rozwiązaniu umowy najmu).

Gmina zamierza zawrzeć z osobami zobowiązanymi do zapłaty zaległych należności, wynikających ze stosunku najmu, aneksy do umów najmu, przewidujące zgodnie z art. 453 oraz art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego, możliwość zapłaty czynszu i opłat eksploatacyjnych za zgodą wynajmującego (Gminy), także w formie świadczenia rzeczowego, polegającego na świadczeniu na rzecz Gminy różnego rodzaju prac porządkowych. Następnie z najemcami, którzy wyraziliby taką wolę, podpisywane byłoby porozumienie, w którym ustalany byłby konkretny rodzaj pracy, termin jej wykonania oraz wysokość zadłużenia, jaka w wyniku wykonania pracy byłaby spłacona. Wykonanie zleconej w porozumieniu pracy, byłoby każdorazowo potwierdzane przez wyznaczonego pracownika spółki komunalnej, zajmującej się utrzymywaniem czystości na terenie Gminy. Z osobami zajmującymi lokal bez tytułu prawnego zawierane byłyby porozumienia na podstawie art. 453 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.

Z powyższych uregulowań wynika, że wynajmujący jest zobowiązany do zapłaty czynszu najemcy, przy czym zapłata może być oznaczona w świadczeniach innego rodzaju niż pieniądze. Podobnie jest z osobami, które zajmują lokal bez tytułu prawnego. Również i one mogą regulować należności z tytułu korzystania z lokalu poprzez świadczenie innego rodzaju niż pieniądze.

Zgodnie z brzmieniem art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jest to instytucja prawna zwana datio in solutum (świadczenie zamiast wykonania). Celem jest wygaśnięcie istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania (w tym przypadku powstałego z tytułu zaległego czynszu i opłat eksploatacyjnych) poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania - poza umową stron - jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Przechodząc do podatkowych aspektów opisanych czynności, stwierdzić należy, że wszelkie spłaty długów są dla dłużnika obojętne podatkowo, nie można bowiem z faktu świadczenia pracy w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużniku zobowiązania wywieść, że dłużnik uzyskuje przychody, o których mowa w art. 11 ust. 1, czy art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Faktu tego nie zmienia to, że umowy najmu wygasły lub zostały rozwiązane, wskutek czego ustaje łączący strony stosunek prawny najmu, bowiem byłego lokatora wiąże z właścicielem lokalu - wynikający z art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, nienazwany stosunek prawny polegający na tym, że były lokator jest zobowiązany uiszczać na rzecz Wnioskodawcy do czasu opróżnienia lokalu odszkodowanie za jego zajmowanie bez tytułu prawnego.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz stan prawny obowiązujący w zakresie mającym do niego zastosowanie należy stwierdzić, że po stronie najemców oraz osób zajmujących lokale wchodzące w skład mieszkaniowego zasobu Gminy bez tytułu prawnego (po wygaśnięciu lub rozwiązaniu umowy najmu), nie powstanie przychód w związku z odpracowaniem przez nich zaległości z tytułu opłat czynszowych, eksploatacyjnych oraz z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, a co za tym idzie, Wnioskodawca - Gmina, jako płatnik, nie będzie zobowiązany do odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.